Κι ενώ συνεχίζεται ο σάλος για την άδεια στον Δημήτρη Κουφοντίνα ο γιος του Εκτωρας απάντησε στον Κυριάκο Μητσοτάκη με τη λέξη Siemens.
Συγκεκριμένα, ο Έκτωρ Κουφοντίνας έγραψε:
«Πέφτουν οι μάσκες λοιπόν. Βλέπουμε ποιοι παρενέβαιναν στη δικαιοσύνη που αρνιόταν το δικαίωμα στην άδεια εδώ και 8 χρόνια, παραβιάζοντας κατάφωρα και συστηματικά τον νόμο, ζητώντας επίμονα μια δήλωση αποκήρυξης. Σήμερα δεν έγινε τίποτε άλλο από το πιο απλό και αυτονόητο: Εφαρμόστηκε ο νόμος. Ο ισχύον νόμος. Ο αστικός νόμος. Έστω και με καθυστέρηση 8 ετών. Το μόνο που είναι «αδιανόητο» κ. Μητσοτάκη είναι το θράσος σου. Μια λέξη μόνο: Siemens».
Kι ενώ ο Κουφοντίνας θα βγει με άδεια ο φερόμενος ως αρχηγός της 17Ν κάνει λόγο για 8 ασύλληπτους τρομοκράτες για τους οποίους αφήνει να εννοηθεί ότι είναι ιστορικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ. Τον δε Κουφοντίνα αποκαλεί άνθρωπο των Μυστικών Υπηρεσιών. Ιδιες απόψεις έχει εκφράσει και ο Τζωρτζάτος.
Ακολουθούν τα επίμαχα σημεία από επιστολή του Αλέξανδρου Γιωτόπουλου>
Στο παράνομο σπίτι-γιάφκα της 17Ν που αποκαλύφθηκε το 2002, υπήρχε ένα όπλο που «έκαιγε» ένα συγκεκριμένο πρόσωπο. Το όπλο αυτό δε βρέθηκε. Ποιος το εξαφάνισε; Οι Μυστικές Υπηρεσίες; Κάποιος απ’ τους συλληφθέντες που συνεργάστηκε με τις Αρχές; Δεύτερο, σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή θα ‘πρεπε να βρεθούν επίσης σημαντικά χειρόγραφα του ίδιου προσώπου. Ούτε αυτά βρέθηκαν. Ποιος τα εξαφάνισε; Τρίτο, υπήρξαν επιβαρυντικές καταθέσεις εναντίον του ίδιου και εναντίον άλλων δύο (2) κολλητών του από συλληφθέντες που συνεργάστηκαν με τις Αρχές. Καταθέσεις περισσότερες από μία.
Ποιος έδωσε εντολή να αγνοηθούν και να μπουν στο αρχείο; Οι τρεις (3) αυτοί συνδέονταν με άλλους πέντε (5). Απ’ αυτήν την ομάδα των τουλάχιστον οκτώ (8), ορισμένοι είχαν άμεση συμμετοχή σε ανθρωποκτονίες. Αλλοι σε βίαιες ενέργειες σοβαρές που προκάλεσαν τραυματισμούς. Ενώ η δραστηριότητα των πιο ασήμαντων ήταν πιο ουσιαστική και πιο συνειδητή απ’ αυτήν ορισμένων που καταδικάστηκαν στη Δίκη σε σχετικά μικρές ποινές και εξέτισαν πραγματική ποινή άνω των 5 χρόνων. Κανένας απ’ αυτούς δε συνελήφθη. Σε κανένα δεν ασκήθηκε δίωξη. Γιατί;
Για δύο λόγους. Ο πρώτος κυριότερος και καθοριστικός είναι ότι οδηγούσαν σε έναν συγκεκριμένο πολιτικό χώρο, τον οποίο δεν ήθελαν να αγγίξουν. Που δεν είναι βέβαια η αριστερά είτε κοινοβουλευτική είτε εξωκοινοβουλευτική. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι αν συλλαμβάνονταν έστω 2 ή 3 απ’ αυτούς, δεν υπήρχε καμία περίπτωση να καταδικαστώ ως ηθικός αυτουργός. Γιατί το προφίλ τους, τόσο το πολιτικό όσο και το επαγγελματικό είχε κάποια βαρύτητα και δεν θα μπορούσαν να τους παρουσιάσουν ως απλά ενεργούμενα που εκτελούν τυφλά τις εντολές μου. Οι παλιοί μου φίλοι της Δικτατορικής περιόδου χρησιμοποιήθηκαν ως μανδύας πίσω απ’ τον οποίο, τους έκρυψαν. Δεν έχαναν ευκαιρία ν’ αφήνουν ανοιχτά υπονοούμενα ότι αυτοί ήταν τα μέλη της 17Ν.
Πριν από 2 ή 3 χρόνια το Στέητ Ντιπάρτμεντ εξέδιδε ανακοινώσεις για ασύλληπτα μέλη της 17Ν και για κίνδυνο αναζωπύρωσης της τρομοκρατίας. Αποσιωπώντας βέβαια ότι όχι μόνο τους γνώριζαν όλους, αλλά και ότι ήταν αυτοί -ακριβέστερα η CIA- που απεφάσισαν να μην τους συλλάβουν. Κι ότι ήταν ακίνδυνοι αφού τους είχαν καταστήσει ομήρους στα χέρια τους, εκβιάζοντάς τους.
Αν είχαν συλληφθεί η Δίκη θα έπαιρνε άλλη τροπή. Η διαδικασία θα είχε τελείως άλλη πολιτική κατεύθυνση και ίσως η Δίκη να ήταν δίκαιη. Τέλος η απόφαση για αρκετούς απ’ τους κατηγορουμένους αλλά και για μένα, θα ήταν τελείως διαφορετική.
Ολοι γνωρίζουν ότι ο επαναστάτης βαψομαλλιάς (Xριστόδουλος Ξηρός) που παραβίασε πέρσι τους όρους της άδειας, παγίδεψε μια ομάδα αγωνιστών, παραμυθιάζοντάς τους ότι τάχα θα οργάνωνε την δραπέτευσή τους απ’ τον Κορυδαλλό. Αυτοί όμως στο τέλος, τον πήραν χαμπάρι και τον κατάγγειλαν. Ετσι είχε πια καεί. Επρεπε λοιπόν να τον αντικαταστήσουν με κάποιον άλλο. Εφεραν λοιπόν τον κολλητό του,Ντόναλτσον της 17Ν (Κουφοντίνας) στη θέση Α. Και παρότι υπάρχει στεγανότητα ανάμεσα στις δύο θέσεις, φοβούνται λόγω της γειτνίασης ότι μπορεί με κάποιο τρόπο να τους σφυρίξουμε την αλήθεια και να τους χαλάσει η σούπα. Αυτό είναι όλο.
Ο Αλέξανδρος Γιωτόπουλος στην επιστολή του με ημερομηνία Ιούνιος 2016 μιλά για πυρήνα 8 ατόμων που παραμένει ασύλληπτος, ορισμένοι εκ των οποίων «είχαν άμεση συμμετοχή» και σε ανθρωποκτονίες.
Διαβάστε όλη την επιστολή του Γιωτόπουλου:
Η ΠΛΕΚΤΑΝΗ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΤΗΣ 17Ν
Λένε ότι αν κάνεις ένα λάθος και δεν το διορθώσεις γρήγορα, αυτό θα σε οδηγήσει σε νέα, μεγαλύτερα λάθη. Αυτό συμβαίνει και με την περίπτωσή μου. Αφού με καταδίκασαν παραβιάζοντας τη νομοθεσία περί ηθικής αυτουργίας, χωρίς αποδείξεις, διέπραξαν πέρσι το φιάσκο της φυλακής Γ’ τύπου, προχωρούν τώρα σε νέα παραχάραξη του άρθρου 105 Π.Κ. Ενώ θα έπρεπε να ‘χω αποφυλακιστεί απ’ τον Ιούλιο του 2015 το αρνούνται καταστρατηγώντας το νόμο. Παρότι υπάρχει απόφαση του Αρείου Πάγου του 2009 που δικαιώνει την ερμηνεία μου.
Επειδή έχουν περάσει αρκετά χρόνια απ’ τη Δίκη είμαι υποχρεωμένος να υπενθυμίσω περιληπτικά ορισμένα πράγματα. Στις τρεις καταδίκες μου, από τρία διαφορετικά δικαστήρια υπήρξαν τρεις διαφορετικές εκδοχές της ηθικής αυτουργίας. Σύμφωνα με την απόφαση του Πρωτόδικου Δικαστηρίου ήμουν μέλος μιας τριμελούς Γραμματείαςκαι μετέφερα τις αποφάσεις στα μέλη των πυρήνων. Στο Δευτεροβάθμιο η απόφαση αλλάζει. Μόνος μου αποφάσιζα, έπειθα κάποιον, κι αυτός έπειθε τους υπόλοιπους. Τέλος στον Αρειο Πάγο αναφέρουν, ότι έδινα τις διαταγές στα μέλη, μέσα σε ρεμπετάδικα! Να σημειώσω ότι και στις τρεις δίκες κανένας κατηγορούμενος δεν είπε ότι εγώ τον διέταξα για κάτι.
Η λογική, η πείρα και η ζωή διδάσκουν ότι όταν ένα γεγονός είναι πραγματικό, η περιγραφή του είναι πάντα η ίδια, πληκτικά μονότονη. Αν οι περιγραφές αλλάζουν σημαίνει ότι δεν είναι πραγματικό, ότι είναι ψεύτικο, κατασκευασμένο. Και ότι αναζητάς απεγνωσμένα κάποιο αφήγημα για να γίνεις πειστικός. Αυτό αποδείχτηκε και μέσα στο Δικαστήριο. Ακόμη κι αυτοί που συνεργάστηκαν με τις αρχές και ήταν λαλίστατοι, παρόλη την αφόρητη πίεση που τους ασκούσαν οι Δικαστές στη Δίκη να στέρξουν ότι υπήρχε ηγεσία ή αρχηγός, το αρνήθηκαν. Οχι γιατί φοβόντουσαν ή λόγω της ομερτά όπως ψέλλισαν κάποιοι. Αλλά γιατί όλα όσα είχαν περιγράψει με λεπτομέρειες για τον τρόπο με τον οποίο έπαιρναν τις αποφάσεις στους πυρήνες απόδειχνε ότι δεν υπήρχε ηγεσία. Κι αν έλεγαν πια το αντίθετο, η παλινωδία θα τους ξεσκέπαζε και θα κατέρρεαν.
Οι ίδιοι κατέθεσαν ότι όλα τα μέλη ήταν υποχρεωμένα, για λόγους δικαιοσύνης να συμμετάσχουν εκ περιτροπής, άμεσα στις ενέργειες. Κατά συνέπεια είναι αδύνατον κάποιος αρχηγός, για πάνω από δύο δεκαετίες, να διατάσσει τους άλλους να συμμετέχουν στις ενέργειες, χωρίς αυτός ο ίδιος να έχει συμμετάσχει σε έστω μία απ’ αυτές.
Δύο γεγονότα
Θ’ αναφέρω δύο μόνο γεγονότα για να δείξω τα «σημεία και τέρατα» που έγιναν σ’ αυτές τις δίκες. Στην Πρωτόδικη είχε έρθει μια μάρτυρας κατηγορίας, κάποιας ηλικίας που ισχυρίζονταν ότι με είχε δει στην είσοδο μιας πολυκατοικίας όπου υπήρχε μια γιάφκα, παρέα με κάποιο μέλος, για κλάσματα του δευτερολέπτου, πριν από 12 χρόνια. Σε ερώτηση του δικηγόρου μου, πώς με αναγνώρισε, απάντησε: «απ’ το χρώμα των ματιών του». Αφού συνομίλησε με έναν απ’ τους 3 Δικαστές για κάποιο διάστημα της απεύθυνα το λόγο, λέγοντας: «Μπορώ να σας κάνω μια ερώτηση;» Απαντάει: «Μάλιστα». «Ο Δικαστής με τον οποίο συνομιλούσατε, τι χρώμα έχουν τα μάτια του;» Απαντάει «Δεν ξέρω». Την ρωτάω ξανά: «Ο άλλος Δικαστής που είναι δεξιά απ’ τον Πρόεδρο, τι χρώμα έχουν τα μάτια του». Μου απαντάει με αφοπλιστική αφέλεια: «Α εγώ κ. Γιωτόπουλε, ποτέ δε συγκρατάω το χρώμα των ματιών των ανδρών». Κι όμως οι αθεόφοβοι, στην απόφαση του Αρείου Πάγου αναφέρουν ρητά ότι αυτή η μάρτυρας με αναγνώρισε χωρίς καμιά επιφύλαξη!
Το δεύτερο είναι η απόφαση του Αρείου Πάγου που αναφέρει ότι «έδινα τις διαταγές στα μέλη σε ρεμπετάδικα». Κατ’ αρχάς αυτή η αναφορά είναι παράνομη αφού δεν υπάρχει στις αποφάσεις των δύο προηγούμενων δικαστηρίων και ο Αρειος Πάγος δεν είναι δικαστήριο ουσίας. Το κυριότερο όμως είναι ότι είναι γελοία ως μη ρεαλιστική. Οποιος έχει πάει έστω και μία φορά σε ρεμπετάδικο γνωρίζει ότι λόγω της πολυκοσμίας και ενός ιδιαίτερου κλίματος οικειότητας που επικρατεί, είναι αδύνατο να κάνεις οποιαδήποτε συζήτηση χωρίς να σε ακούσουν απ’ τα διπλανά τραπέζια και ενίοτε να επέμβουν σ’ αυτήν. Κατά μείζονα λόγο δεν μπορεί να συζητάς για παράνομες πράξεις βίας, ακόμη και με κώδικες χωρίς να σε πάρουν χαμπάρι. Η λογική και η πείρα λένε ότι σε τέτοιες συζητήσεις υπάρχει εχεμύθεια και μυστικότητα. Δεν μπορεί να υπάρχουν τρίτοι μάρτυρες, πόσο μάλλον οι δεκάδες θαμώνες του ρεμπετάδικου. Αυτό κάναμε στη Δικτατορία. Οταν συζητούσαμε κάποια αντιστασιακή πράξη πηγαίναμε σε απομακρυσμένες παραλίες στην ύπαιθρο όπου δεν υπήρχε ψυχή.
Χωρίς να θέλω να μακρηγορήσω δεν μπορώ ν’ αποφύγω ν’ αναφέρω τις δύο ρουκέτες που εξαπέλυσε ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου που έγινε και Υπουργός. Σύμφωνα μ’ αυτόν το γεγονός ότι γνωρίζω τη Γαλλική γλώσσα είναι ισχυρή ένδειξη ότι ήμουν ο αρχηγός και τέλος υποστήριξε ότι υπάρχει ηθική αυτουργία και με «απλό νεύμα στο φρύδι»!
Σήμερα όμως, 14 χρόνια μετά, υπάρχει μια καινούργια κατάσταση. Εάν ήμουν αρχηγός ή εάν υπήρχε ηγεσία, σ’ αυτά τα χρόνια που πέρασαν, θα είχαν αποκαλυφθεί δεκάδες περιστατικά που θα επιβεβαίωναν την ύπαρξη αυτής της ηγεσίας, από πολλές ανεξάρτητες πηγές χωρίς να μπορεί κανείς να το εμποδίσει. Κανένα όμως τέτοιο περιστατικό με λεπτομέρειες δεν αποκαλύφθηκε, επιβεβαιώνοντας πανηγυρικά ότι δεν υπήρχε καμία ηγεσία κι ούτε αρχηγός.
Οσο προχωρούσε η Δίκη, γίνονταν ολοφάνερο ότι δεν υπήρχε ηγεσία. Σε σημείο που ορισμένοι απ’ τους λίγους τίμιους δημοσιογράφους, ούτε καν αριστεροί, να γράφουν καθαρά στα έντυπά τους ότι δεν υπάρχει απόδειξη για την ηθική αυτουργία. Αντίθετα όμως απ’ αυτή την πραγματικότητα η επιμονή αυτών που με παρουσίαζαν ως αρχηγό γίνονταν όλο και πιο έντονη. Αυτή η επιμονή, μου δημιούργησε απορία. Γιατί επιμένουν σε κάτι που διαψεύδεται, που είναι ολοφάνερο ψέμα. Τι κρύβεται από πίσω; Αποφάσισα να ψάξω, να βρω στοιχεία, ν’ αποκαλύψω την αλήθεια. Το έκανα με την αποφασιστική συμβολή ενός συγκρατούμενού μου, που κι αυτός αμφισβητούσε την επίσημη εκδοχή. Από διάφορους διαλόγους μέσα στη φυλακή συμπεραίνω ότι οι δράστες της πλεκτάνης γνωρίζουν ότι ξέρω ένα μέρος της αλήθειας. Αυτός μάλιστα είναι ο κυριότερος λόγος για τον οποίο δεν μου δίνουν άδεια επί 6 χρόνια ενώ την δικαιούμαι και σήμερα αρνούνται να με αποφυλακίσουν, παραβιάζοντας το άρθρο 15 του Π.Κ. Η στρατηγική τους είναι να με κρατήσουν φυλακισμένο για πάντα, αναμένοντας εναγωνίως το μοιραίο ώστε να πάρω μαζί μου την αλήθεια. Αυτή τη χάρη δεν θα τους την κάνω.
Στη διάρκεια της φυλάκισής μου, μου έγιναν προτάσεις να υπογράψω συμφωνία. Απάντησα: Εγώ, συμφωνίες δεν υπογράφω. Παραμένω ελεύθερος να λέω ό,τι μου υπαγορεύει η συνείδησή μου κι όποτε θέλω. Με τις συμφωνίες επιχειρούν να ελέγξουν τι θα πεις και τι θα κάνεις. Στην ουσία, σου υπαγορεύουν και εσύ υπογράφεις. Αποκαλύψεις σαν τη σημερινή προσπαθούν να αποτρέψουν. Αυτή η στάση μου, μου στοίχησε τη δυσμενή μεταχείριση που μου επεφύλαξαν όλα αυτά τα χρόνια.
Τα στοιχεία που παρουσιάζω προέρχονται από πηγές ανεξάρτητες, αξιόπιστες που δεν ελέγχονται από Μυστικές Υπηρεσίες. Εχουν επιβεβαιωθεί από δεύτερη. Υπάρχουν πράγματα που αγνοώ. Για τα οποία θα μπορούσα να κάνω υποθέσεις, αλλά δε θα τις κάνω. Εκτός από πράγματα ευνόητα που δεν αφορούν συγκεκριμένα πρόσωπα.
Στο παράνομο σπίτι-γιάφκα της 17Ν που αποκαλύφθηκε το 2002, υπήρχε ένα όπλο που «έκαιγε» ένα συγκεκριμένο πρόσωπο. Το όπλο αυτό δε βρέθηκε. Ποιος το εξαφάνισε; Οι Μυστικές Υπηρεσίες; Κάποιος απ’ τους συλληφθέντες που συνεργάστηκε με τις Αρχές; Δεύτερο, σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή θα ‘πρεπε να βρεθούν επίσης σημαντικά χειρόγραφα του ίδιου προσώπου. Ούτε αυτά βρέθηκαν. Ποιος τα εξαφάνισε; Τρίτο, υπήρξαν επιβαρυντικές καταθέσεις εναντίον του ίδιου και εναντίον άλλων δύο (2) κολλητών του από συλληφθέντες που συνεργάστηκαν με τις Αρχές. Καταθέσεις περισσότερες από μία.
Ποιος έδωσε εντολή να αγνοηθούν και να μπουν στο αρχείο; Οι τρεις (3) αυτοί συνδέονταν με άλλους πέντε (5). Απ’ αυτήν την ομάδα των τουλάχιστον οκτώ (8), ορισμένοι είχαν άμεση συμμετοχή σε ανθρωποκτονίες. Αλλοι σε βίαιες ενέργειες σοβαρές που προκάλεσαν τραυματισμούς. Ενώ η δραστηριότητα των πιο ασήμαντων ήταν πιο ουσιαστική και πιο συνειδητή απ’ αυτήν ορισμένων που καταδικάστηκαν στη Δίκη σε σχετικά μικρές ποινές και εξέτισαν πραγματική ποινή άνω των 5 χρόνων. Κανένας απ’ αυτούς δε συνελήφθη. Σε κανένα δεν ασκήθηκε δίωξη. Γιατί;
Για δύο λόγους. Ο πρώτος κυριότερος και καθοριστικός είναι ότι οδηγούσαν σε έναν συγκεκριμένο πολιτικό χώρο, τον οποίο δεν ήθελαν να αγγίξουν. Που δεν είναι βέβαια η αριστερά είτε κοινοβουλευτική είτε εξωκοινοβουλευτική. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι αν συλλαμβάνονταν έστω 2 ή 3 απ’ αυτούς, δεν υπήρχε καμία περίπτωση να καταδικαστώ ως ηθικός αυτουργός. Γιατί το προφίλ τους, τόσο το πολιτικό όσο και το επαγγελματικό είχε κάποια βαρύτητα και δεν θα μπορούσαν να τους παρουσιάσουν ως απλά ενεργούμενα που εκτελούν τυφλά τις εντολές μου. Οι παλιοί μου φίλοι της Δικτατορικής περιόδου χρησιμοποιήθηκαν ως μανδύας πίσω απ’ τον οποίο, τους έκρυψαν. Δεν έχαναν ευκαιρία ν’ αφήνουν ανοιχτά υπονοούμενα ότι αυτοί ήταν τα μέλη της 17Ν.
Ξένες Μυστικές Υπηρεσίες
Την πλεκτάνη αυτή σχεδίασαν και οργάνωσαν οι μεγάλες ξένες Μυστικές Υπηρεσίεςτις οποίες απομυθοποίησαν το Γκουαντάναμο αλλά και η κινηματογραφική ταινία «Στο όνομα του Πατρός», που βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Με τη συναίνεση βέβαια της πολιτικής ηγεσίας και των δύο πρώην μεγάλων πολιτικών κομμάτων της χώρας. Την πρακτική εκτέλεσή της, ανέλαβαν ο τότε Υπουργός Δημόσιας Τάξης και ο τότε Εισαγγελέας για την Τρομοκρατία. Γι’ αυτό και απολαμβάνουν μέχρι σήμερα μιας ιδιότυπης ασυλίας για τις πράξεις τους αλλά και για τους λόγους τους, όσο εξωφρενικοί κι αν είναι. Την πλεκτάνη αυτή συνέχισαν να την εκμεταλλεύονται μέχρι πρότινος. Πριν από 2 ή 3 χρόνια το Στέητ Ντιπάρτμεντ εξέδιδε ανακοινώσεις για ασύλληπτα μέλη της 17Ν και για κίνδυνο αναζωπύρωσης της τρομοκρατίας. Αποσιωπώντας βέβαια ότι όχι μόνο τους γνώριζαν όλους, αλλά και ότι ήταν αυτοί -ακριβέστερα η CIA- που απεφάσισαν να μην τους συλλάβουν. Κι ότι ήταν ακίνδυνοι αφού τους είχαν καταστήσει ομήρους στα χέρια τους, εκβιάζοντάς τους.
Αν είχαν συλληφθεί η Δίκη θα έπαιρνε άλλη τροπή. Η διαδικασία θα είχε τελείως άλλη πολιτική κατεύθυνση και ίσως η Δίκη να ήταν δίκαιη. Τέλος η απόφαση για αρκετούς απ’ τους κατηγορουμένους αλλά και για μένα, θα ήταν τελείως διαφορετική.
Ο Ναπολέων έλεγε ότι μπορείς να κάνεις τα πάντα με τις μπαγιονέτες εκτός απ’ το να κάτσεις πάνω τους. Παραφράζοντας θα μπορούσαμε να πούμε ότι μπορείς να κάνεις τα πάντα με τους νόμους εκτός απ’ το να τους εφαρμόζεις με περιεχόμενο αντίθετο απ’ αυτό που έχουν. Γιατί το πρόσκαιρο όφελος που έχεις είναι δυσανάλογα μικρό σε σχέση με τη μακροχρόνια ζημιά που προκαλείς. Υπονομεύεις τις αρχές και τις αξίες, υποσκάπτεις τα θεμέλια του Κράτους Δικαίου που υποτίθεται ότι υπηρετείς. Το μετατρέπεις σε ιδεοληψία αφού στην κοινωνία κυριαρχεί η αδικία, η ανομία, η φαυλότητα, το έγκλημα. Και η Δημοκρατία γίνεται «Υπαρκτή Δημοκρατία».
Είναι μήπως τυχαίο ότι σε χρονικό διάστημα ενός και πλέον αιώνα ακούμε στη χώρα μας περίπου τα ίδια πράγματα. Στις αρχές του περασμένου αιώνα ο Ιων Δραγούμης έλεγε ότι «το κράτος με όλη τη βρώμα του δεν αξίζει να το βοηθάς, παρότι ο ίδιος το βοηθούσε. Σήμερα ακούμε για κλεπτοκρατία, χρεωκοπημένο και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, ενώ πρώην καθηγητής της Νομικής χαρακτήριζε πριν μερικά χρόνια τη Δικαιοσύνη ως «ανύπαρκτη, τραγική και αχρεία». Κάτι το βαθύτατα σάπιο υπάρχει σ’ αυτή τη χώρα, το οποίο διαχρονικά δεν μπορεί να θεραπεύσει η ελίτ που το δημιούργησε.
Αλέκος Γιωτόπουλος
Φυλακές Κορυδαλλού
Ιούνιος 2016
Με άλλη επιστολή του στο ΕΘΝΟΣ ο Γιωτόπουλος ταύτιζε τον Κουφοντίνα με τον Ντένις Ντόναλτσον -στέλεχος του IRA που για μία 20ετία ήταν έμμισθος πράκτορας των αγγλικών μυστικών υπηρεσιών, χωρίς να τον καταλάβει ποτέ κανένας.
Η Επιστολή Γιωτόπουλου στάλθηκε με αφορμή τις συνθήκες κράτησης στον Κορυδαλλό.
Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ
«Κρατούμενος: Γιατί με βάζεις στην πτέρυγα Δ. Εκεί γίνονται απαγωγές και κινδυνεύω. Θέλω να πάω στην Ε.
Φύλακας: Και ποιος σου είπε ότι στην Ε δεν γίνονται απαγωγές;
Μέσα στη φυλακή το 80% των κρατουμένων κάνει χρήση ναρκωτικών. Απ’ αυτούς οι μισοί περίπου το ομολογούν ενώ οι υπόλοιποι το κρύβουν. Αν κάποιοι προτείνουν σε έναν απ’ αυτούς τους εξαρτημένους να μαχαιρώσει τον τάδε κρατούμενο με αντίτιμο να έχει δωρεάν πρέζα για ένα χρόνο, θα το κάνει χωρίς κανένα δισταγμό. Αυτήν την αλήθεια την αποδέχονται όλοι οι φύλακες, ακόμη και ο Διευθυντής του Κορυδαλλού το 2009 κ. Π.Δ. που μου είχε απαντήσει: «Ετσι θα γίνεις και ήρωας»! Την αγνοεί όμως ο Γεν. Γραμματέας του Υπουργείου αρμόδιος για τις μεταγωγές και πρόεδρος της Κ.Ε.Μ. Αλλιώς δεν θα αποφάσιζε να με μεταγάγει στην πτέρυγα Ε του Κορυδαλλού. Οπου λόγω της σύνθεσης των κρατουμένων μπορεί εύκολα να επαναληφθεί η επίθεση που έγινε στον Τζωρτζάτο στο Δομοκό. Επί 6 μήνες ο υπεύθυνος της επίθεσης προσποιούνταν το φιλαράκι του Τζωρτζάτου, μέχρι να του επιτεθεί απρόκλητα την τελευταία εβδομάδα.
Ο κ. Γενικός όμως αγνοεί και κάτι άλλο σημαντικό. Ο υπεύθυνος της επίθεσης, είναι όνομα μέσα στη φυλακή. Τον γνωρίζουν οι πάντες, τόσο οι κρατούμενοι όσο και οι φύλακες. Γιατί είναι προμηθευτής στη φυλακή όπου βρίσκονταν, ασκώντας παράνομη δραστηριότητα απ’ την οποία έχει πλουτίσει. Ε λοιπόν, ο κύριος αυτός δεν πέρασε καν από Πειθαρχικό Συμβούλιο για το επεισόδιο που δημιούργησε. Επιπλέον η ΚΕΜ κι ο κ. Γενικός, τον μετήγαγαν, πρώτο απ’ όλους στην παλιά του φυλακή, όπως είχε ζητήσει, για να συνεχίσει τις αγαθοεργίες του. Ενώ είχε στο λογαριασμό του μεγάλο αριθμό μεροκάματων, στο Δομοκό επί 6 μήνες συνέχισαν να του υπολογίζουν νέα, χωρίς να ‘χει πιάσει έστω και μια μέρα τη σκούπα, γιατί το θεωρούσε υποτιμητικό! Τέλος βρίσκονταν στην πτέρυγα υπό προστασία γιατί έχει αρκετούς εχθρούς και τις δύο φορές που επιχείρησε να βγει απ’ αυτήν δέχτηκε επίθεση από ομοεθνείς του με γροθιές.
Ενα απ’ τα δύο λοιπόν συμβαίνει. ‘Η ο κ. Γεν. Γραμματέας δεν έχει ιδέα για το τι γίνεται στις φυλακές, ή έχει πέσει θύμα τοξικής παραπληροφόρησης από ανώτερα στελέχη των φυλακών. Και στις δύο περιπτώσεις είναι ακατάλληλος να αποφασίζει για τις μεταγωγές. Αφού υποστηρίζει, προστατεύει, καλύπτει τους λαθρεμπόρους της φυλακής, τους συνενόχους διεφθαρμένους φύλακες και υποθάλπει τη διαφθορά.
Λένε ότι σε ορισμένες πτέρυγες κάποιες συμμορίες κάνουν ό,τι θέλουν, επιβάλλουν τον νόμο τους. Αυτό είναι η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι ότι αυτό γίνεται, όχι γιατί αυτές είναι πανίσχυρες αλλά γιατί έχουν την άδεια και το πράσινο φως απ’ το Υπουργείο και τις Μυστικές Υπηρεσίες: Αν ήθελαν, σε δύο μέρες τις είχαν διαλύσει. Σε αντάλλαγμα πληροφοριών, κάποιων εξυπηρετήσεων και χρηματισμού τους επιτρέπουν να δρουν ανεξέλεγκτα, τους παρέχουν ασυλία. Κάνουν λαθρεμπόριο ναρκωτικών, κινητών, διαφόρων αγαθών, εκβιάζουν, χτυπάνε, μαχαιρώνουν, σκοτώνουν, τρομοκρατούν, εκμεταλλεύονται κρατουμένους, χωρίς ποτέ να τιμωρούνται. Η ατιμωρησία αυτή οδήγησε στην πρόσφατη θανατηφόρα απαγωγή μέσα στη φυλακή. Θα μου πούνε: Γιατί να μη δώσουν πληροφορίες στις Αρχές, αφού έτσι βοηθάνε τη Δημοκρατία; Δεν βοηθάνε τη Δημοκρατία αλλά την Κλεπτοκρατία και τη Διαφθορά. Γίνονται συνένοχοι με τα λαμόγια της φυλακής. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτοί είναι τα χειρότερα αποβράσματα μεταξύ των κρατουμένων.
Η κατάσταση αυτή έχει ως συνέπεια να βασιλεύει μέσα στη φυλακή η ΑΔΙΚΙΑ. Το Φλεβάρη ο κρατούμενος που έσπασε όλες τις κάμερες της ακτίνας μας, το έκανε γιατί θεώρησε ότι ήταν άδικο που δεν του άφησαν το σακ βουαγιάζ που του έφεραν, ενώ στο γειτονικό κελί τους το είχαν αφήσει. Αυτή η καθημερινή αδικία είναι απαγορευτικός παράγοντας για οποιονδήποτε σωφρονισμό. Οι κανόνες λειτουργίας της σημερινής φυλακής, όχι στα χαρτιά αλλά στην πράξη, διδάσκουν τον κρατούμενο το αντίθετο. Οτι το έγκλημα είναι προσοδοφόρο κι ότι προσδίδει αξία. Οτι είναι ανώτερο απ’ την αρετή.
Ο νεαρός κλεφτρονάκος που φυλακίστηκε, μετατράπηκε στη φυλακή σε δυνητικό γκάγκστερ. Οταν θα αποφυλακιστεί αποκλείεται να βρει κάποια εργασία με τη σημερινή κρίση και με τα ψηλά επίπεδα ανεργίας. Θα οδηγηθεί στην υποτροπή. Επιπλέον γνωρίζοντας από προσωπική πείρα αλλά και από τις διηγήσεις των συγκρατουμένων του ότι δεν πρόκειται να δικαστεί μόνο για το αδίκημα που διέπραξε αλλά για τη γενικότερη εικόνα που θα σχηματίσουν με βάση το παρελθόν του, τα γνωστά στερεότυπα και τις σκοπιμότητες, κινδυνεύει να καταδικαστεί σε βαριά ποινή. Αρα θα οδηγηθεί στην ένοπλη ληστεία, μη διστάζοντας να πυροβολήσει για να αποφύγει τη σύλληψη και τη φυλάκιση αλλά και για να εκδικηθεί για την αδικία του συστήματος. Βρίσκεται μέσα στο φαύλο κύκλο έγκλημα – φυλάκιση. Κι όσο μεγαλύτερη ποινή έχει εκτίσει τόσο μεγαλύτερη πιθανότητα έχει αυτή η εκδοχή. Απόδειξη, η αυτοκτονία του ενός απ’ τους τρεις που εντοπίστηκαν πρόσφατα στη Θεσσαλία. Προτίμησε τον θάνατο απ’ την φρίκη του σωφρονισμού. Πλήρης χρεοκοπία κι αποτυχία του σωφρονιστικού συστήματος.
Βέβαια αυτή την κόπρο του Αυγείου της διαφθοράς που έχει πάρει δυσθεώρητες διαστάσεις την έχουν δημιουργήσει επί δεκαετίες η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Ο Σύριζα όμως αντί να την αντιμετωπίσει τολμηρά κι αποφασιστικά, ακολούθησε την πεπατημένη. Ο νόμος που ψήφισε δεν είναι αρκετός. Ο εξανθρωπισμός του χρεοκοπημένου συστήματος που ανακυκλώνει κι αναπαράγει το έγκλημα είναι επείγουσα ανάγκη. Χρειάζονται τολμηρές ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις σε πολλά επίπεδα. Θα αναφέρω μια σειρά από μέτρα που θεωρώ απαραίτητα χωρίς να είναι αρκετά.
Πρώτο, πρέπει να δημιουργηθούν προϋποθέσεις ώστε ο κρατούμενος να έχει κάποια εποικοδομητική ασχολία που τον ενσωματώνει στην κοινωνία και να τον αποκόβει απ’ την διαρκή ενασχόλησή του με το έγκλημα. Πρέπει να δημιουργηθούν μέσα στις φυλακές, Δημόσιες Τεχνικές Επαγγελματικές Σχολές όπου οι κρατούμενοι θα μαθαίνουν μια τέχνη. Ηλεκτρολόγοι, Ηλεκτρονικοί, Μαραγκοί, Μηχανικοί αυτοκινήτων κλπ. Θα φοιτούν δωρεάν, προαιρετικά κι όταν πετυχαίνουν στις εξετάσεις θα παίρνουν ένα δίπλωμα με το οποίο θα μπορούν να εργαστούν έξω και το οποίο θα υπολογίζεται ως ευεργετικό μέτρο, για τη μείωση της ποινής.
Δεύτερο, θα πρέπει να δημιουργηθεί στο άλλο άκρο, ένας οργανισμός που δεν θα είναι η Αστυνομία, του οποίου οι υπάλληλοι-επιστήμονες θα φροντίζουν προσωπικά τον κάθε αποφυλακιζόμενο. Θα του βρίσκουν, εργασία, σπίτι, θα τον συμβουλεύουν και θα του συμπαραστέκονται.
Τρίτο, πρέπει ν’ αλλάξει όλη η ηγεσία τουλάχιστον στις φυλακές Κορυδαλλού. Διευθυντές, Εισαγγελείς, Αρχιφύλακες. Ολοι τους, ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι δεν είναι άμεσοι συμμέτοχοι στη Διαφθορά, γνωρίζουν τα πάντα γι’ αυτήν και μέχρι τώρα την καλύπτουν. Δεν είναι σε θέση να την καταπολεμήσουν, να κάνουν κάθαρση. Πρέπει να έρθουν καινούργιοι, καθαροί που θα εμπνεύσουν εμπιστοσύνη στους τίμιους φύλακες. Που θα δώσουν το μήνυμα «τέρμα η φαυλότητα» κι ότι τα πράγματα αλλάζουν ριζικά.
Τέταρτο, πρέπει ν’ αλλάξει ο Ποινικός Κώδικας, η νομοθεσία για τις ποινές. Ωστε να γίνουν αισθητά μικρότερες. Δεν είναι δυνατόν να έχει η μικρή Ελλάδα όσους ισοβίτες έχει και η Ευρώπη ολόκληρη. Δεν είναι δυνατόν ο γνωστός Νορβηγός Νεοναζί που δολοφόνησε σε μερικές ώρες 87 ανθρώπους να καταδικάζεται σε 20 έτη κάθειρξη ενώ στη χώρα μας θα είχε καταδικαστεί σε 87 φορές ισόβια συν 25 έτη κάθειρξης. Δεν είναι δυνατόν να καταδικάζονται 20χρονα παιδιά σε 25 έτη κάθειρξη για μια μικρή βόμβα με πυρίτιδα, που η Δικτατορία αποκαλούσε κροτίδα. Αποδείχτηκε ότι οι βαριές πολύχρονες ποινές όχι μόνο δεν σωφρονίζουν, δεν καταπολεμούν το έγκλημα, αλλά το αναπαράγουν σε μεγαλύτερη κλίμακα. Πρέπει να οικοδομηθεί ένας τοίχος για τις ποινές, ώστε αυτές που απαιτούν έκτιση ποινής άνω των 10 χρόνων να είναι σπάνιες.
Πέμπτο, πρέπει ν’ αλλάξει ο τρόπος με τον οποίο δίδονται οι άδειες. Πρέπει να ‘ναι πραγματικά συλλογική απόφαση κι όχι ενός ατόμου. Πρέπει να σταματήσουν να δίδονται με το σταγονόμετρο, να κόβονται με στερεότυπες φράσεις, κενές περιεχομένου. Ο Αλβανός κρατούμενος που σκότωσε τον φύλακα δεν θα το έκανε, αν του έδιναν άδεια. Ούτε αυτοί που επιτέθηκαν ένοπλα στη φυλακή Τρικάλων για να δραπετεύσουν θα το έκαναν, αν τους έδιναν άδειες. Κανένας δεν θα ρίσκαρε τη ζωή του, σε ένοπλη σύγκρουση, έχοντας όλες τις αστυνομίες να τον κυνηγούν, αν ήξερε ότι θα πάρει άδεια. Θα μου απαντήσουν ότι υπήρχε κίνδυνος να μην επιστρέψουν. Κατ’ αρχάς το ποσοστό όσων δεν επιστρέφουν είναι απ’ τα μικρότερα στην Ευρώπη. Αλλά ακόμη κι αν το κάνουν, καλύτερα να ‘ναι ελεύθεροι ορισμένοι μικρο-μεσαίοι κλέφτες, γιατί τέτοιοι ήτανε κι όχι μεγαλομαφιόζοι όπως τους βάφτισαν, παρά να ‘χουμε νεκρούς, ανάμεσα στους οποίους και η άτυχη κοπέλα στον Ισθμό. Πρέπει να εφαρμοστεί και στη χώρα μας, ο τρόπος έκτισης της ποινής, που εφαρμόζεται σε ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες. Οπου μετά από ορισμένα χρόνια έκτισης της ποινής επιτρέπουν στους κρατούμενους να βγαίνουν την ημέρα απ’ τη φυλακή και να εργάζονται έξω και τη νύχτα επιστρέφουν στη φυλακή.
Εκτο, θα πρέπει να σταματήσουν οι πράξεις και οι παραλείψεις της Δικαιοσύνης να χαρακτηρίζονται από δολιότητα, χωρίς βέβαια να εννοώ όλους τους λειτουργούς της Δικαιοσύνης. Δεν είναι δυνατόν να αποφυλακίζεται ο γνωστός πρώην δήμαρχος με πρωτόδικη καταδίκη σε ισόβια κάθειρξη, μετά από 2,5 χρόνια φυλάκιση με δήθεν προβλήματα υγείας και «ψυχολογικά προβλήματα προσαρμογής στο περιβάλλον της φυλακής»! Εκμεταλλευόμενοι τον πρόσφατο νόμο τον οποίο ταυτόχρονα δεν σταμάτησαν να λοιδορούν. Δεν είναι δυνατόν να φέρνουν στη φυλακή Γ’ τύπου Ε2 σε σύνολο 12 κρατούμενους, 6 Πακιστανούς απ’ τους οποίους ο ένας αυτοκτόνησε γιατί παραφρόνησε απ’ την εξοντωτική ποινή του και οι άλλοι 4 απ’ τη φυλακή ανηλίκων! Εκ των οποίων ο ένας με καταδίκη σε 25 χρόνια κάθειρξη, σε ηλικία 17 ετών, χωρίς δικηγόρο, χωρίς να γνωρίζει ελληνικά, έχοντας του φορτώσει σχεδόν όλο τον ποινικό κώδικα, πλην ανθρωποκτονίας. Καλά, πότε και πώς πρόλαβε να γίνει αρχιεγκληματίας; Δεν είναι δυνατόν ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου που έγινε και Υπουργός να υποστηρίζει στην αγόρευσή του ότι υπάρχει ηθική αυτουργία και «με απλό νεύμα στο φρύδι»! Η χιλιοεπαναλαμβανόμενη φράση-κλισέ: «Εχω εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη» το αντίθετο υπονοεί. Εχετε ακούσει ποτέ κάποιον να δηλώνει ότι έχει εμπιστοσύνη στους Μηχανικούς, στους Χειρουργούς, στους Εκπαιδευτικούς, στους Ναυτικούς κλπ.;
Είναι δυνατόν ο Γεν. Γραμματέας του Υπουργείου να ισχυρίζεται ότι στη θέση Β’ των υπογείων του Κορυδαλλού δεν υπάρχει ασφάλεια όταν ο Τζωρτζάτος και εγώ εξετίσαμε εκεί την ποινή μας τα τελευταία 5 χρόνια και γνωρίζουμε ότι κανείς άλλος κρατούμενος δεν έχει πρόσβαση εκεί και άρα είναι απόλυτα ασφαλής χώρος. Είναι δυνατόν να ισχυρίζεται ότι στην πτέρυγα Ε’ όπου έχουν μεταγάγει τον Τζωρτζάτο και μετήγαγαν και μένα υπάρχει ασφάλεια όταν όλοι οι φύλακες του Δομοκού που με ρώταγαν πού βρίσκεται ο Τζωρτζάτος δεν πίστευαν στ’ αυτιά τους, προσθέτοντας: «Δεν είναι δυνατόν». Επειδή όμως το ζήτημα της ασφάλειας είναι σοβαρό και φαίνεται ότι ο κ. Γενικός Γρ. αγνοεί τα πάντα, θα του θυμίσω περιληπτικά τα εξής: Το 2008 έφεραν στον Κορυδαλλό μια κρατούμενη-μαϊμού την Ι.Γ. για ένα μήνα, μόνο για να καταθέσει ότι ο Τζωρτζάτος της έδωσε ναρκωτικά. Εκαναν έρευνα στα κελιά μας, για να παρουσιάσει ο Τύπος την εικόνα ότι έχουμε σχέση με αυτά. Εξι μήνες μετά, ο τότε διευθυντής κι ο εισαγγελέας μας ομολόγησαν ότι η υπόθεση ήταν στημένη. Κι ο Τζωρτζάτος αθωώθηκε πανηγυρικά στο δικαστήριο. Τον Ιούλιο του 2009 έφεραν στην πτέρυγά μας για πρώτη φορά έναν άγνωστο «αντιεξουσιαστή» τον Ν.Κ. Καταγγείλαμε αμέσως το γεγονός στον Τύπο, προειδοποιώντας ότι για οποιοδήποτε επεισόδιο θα ευθύνονται αυτοί που τον έφεραν. Δεν πέρασε ένας μήνας κι επιβεβαιωθήκαμε. Είχαμε δύο σοβαρά επεισόδια τον Ιούλιο, όταν το τρίο, των «αντιεξουσιαστών» με τους δύο επαναστάτες, τον μετέπειτα βαψομαλλιά και τον κολλητό του, τον Ντόναλτσον της 17Ν, όπως τον αποκάλεσε ο Τζωρτζάτος, μας επιτέθηκαν ρίχνοντάς μας συντονισμένα αιχμηρά αντικείμενα, ενώ μας έσωσαν οι κάμερες. Μετά απ’ αυτά απαιτήσαμε και πετύχαμε να ‘χουμε δικό μας προαύλιο και να είμαστε τελείως απομονωμένοι από τους υπόλοιπους. Ετσι κερδίσαμε την παραμονή μας στη θέση Β’. Είδαν κι αποείδαν όμως ότι δεν μπορούν να φέρουν άλλους κι άλλαξαν τακτική. Μας μετήγαγαν αιφνιδιαστικά στο Δομοκό όπου σχεδίασαν κι οργάνωσαν την επίθεση μέσω των δύο αλλοδαπών ενάντια στον Τζωρτζάτο. Και σήμερα συνεχίζουν την ίδια τακτική με τη μεταγωγή μας στην πτέρυγα Ε’ όπου η κατάσταση είναι τραγική κι ανεξέλεγκτη, με 350 κρατούμενους και δίχως κάμερες. Στην καταγγελία μας της 26-07-2009 στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» καταλήγαμε: «Είναι πια ολοφάνερο ότι μπροστά μας ξεδιπλώνεται ένα συγκεκριμένο σχέδιο που έχει εκπονηθεί από μυστικές υπηρεσίες για την εξόντωσή μας…». Κι εδώ επιβεβαιωθήκαμε. Για οτιδήποτε λοιπόν συμβεί είτε στον Τζωρτζάτο είτε σε μένα στην πτέρυγα Ε, υπεύθυνοι θα είναι ο Γεν. Γραμματέας του Υπουργείου και Πρόεδρος της ΚΕΜ κ. Φυτράκης, το μέλος της ΚΕΜ επιβλέπουσα Εισαγγελέας Κορυδαλλού κ. Περιμένη και η Διευθύντρια Κορυδαλλού που γνωρίζει πολύ καλά την τοπογραφία της φυλακής.
Οταν πριν δύο-τρία χρόνια η Κύπρος ζήτησε την έκδοση του συμβολαιά Ν.Μ. που είχε δολοφονήσει 5 ανθρώπους σε 20 δευτερόλεπτα, το υπουργείο του πρόσφερε πλήρη προστασία. Τον κρατούσαν σε πλήρη ασφάλεια, σε μυστικό χώρο επί ένα χρόνο. Κι όταν ο συγκατηγορούμενός του κατέθεσε ότι ο συμβολαιάς ήταν ένας απ’ τους δολοφόνους του δημοσιογράφου Σ. Γκιόλιας, δολοφονία που παραμένει ανεξιχνίαστη, κανένας ανακριτής ή εισαγγελέας δεν πήγε να τον ανακρίνει. Κι ενώ παρόμοιες καταθέσεις, για άλλους θεωρούνται αναμφισβήτητα τεκμήρια ενοχής. Εχουμε δηλ. παροχή ασφάλειας a la cart.
Θα μου πούνε, μα γιατί επικαλούνται την ασφάλεια; Η απάντηση είναι απλή. Ολοι γνωρίζουν ότι ο επαναστάτης βαψομαλλιάς που παραβίασε πέρσι τους όρους της άδειας, παγίδεψε μια ομάδα αγωνιστών, παραμυθιάζοντάς τους ότι τάχα θα οργάνωνε την δραπέτευσή τους απ’ τον Κορυδαλλό. Αυτοί όμως στο τέλος, τον πήραν χαμπάρι και τον κατάγγειλαν. Ετσι είχε πια καεί. Επρεπε λοιπόν να τον αντικαταστήσουν με κάποιον άλλο. Εφεραν λοιπόν τον κολλητό του, Ντόναλτσον της 17Ν στη θέση Α. Και παρότι υπάρχει στεγανότητα ανάμεσα στις δύο θέσεις, φοβούνται λόγω της γειτνίασης ότι μπορεί με κάποιο τρόπο να τους σφυρίξουμε την αλήθεια και να τους χαλάσει η σούπα. Αυτό είναι όλο.
Τελειώνοντας έχω ορισμένα ερωτήματα για το τρίτο μέλος της ΚΕΜ. Τον πρόεδρο του Επιστημονικού Συμβουλίου (ΚΕΣΦ). Γιατί, ενώ το 2012 το ΚΕΣΦ αποφάσισε ότι είχα νόμιμο δικαίωμα να έχω ηλεκτρονικό υπολογιστή που μου ήταν απαραίτητος για την εκπόνηση του Διδακτορικού μου στα Μαθηματικά, δεν μου τον παραχώρησαν ποτέ; Υποχρεώνοντάς με να γεμίσω το κελί μου με δεκάδες βιβλία μαθηματικών, για τα οποία στη συνέχεια με κατάκριναν. Γιατί δεν τα μετάφεραν στο Δομοκό σε δύο μέρες, όπως μου είχε υποσχεθεί η Εισαγγελέας, παρουσία φυλάκων; Γιατί μετάφεραν τα μισά μετά από 4 μήνες, στις 23 Απριλίου κι ενώ είχε ψηφιστεί στις 20 ο νόμος που καταργούσε τη φυλακή Γ’ τύπου; Γιατί συνέχισαν να με κρατάνε στο Δομικό, για άλλους 5 μήνες και τώρα με μετήγαγαν στην πτέρυγα Ε’, πτέρυγες που είναι αδύνατο ν’ απομονωθείς, να συγκεντρωθείς για να ‘χεις την επιστημονική εργασία που απαιτεί το Διδακτορικό; Γιατί δεν ασχολήθηκαν με τη δυνατότητα, που ανέδειξε το παράδειγμά μου να σπουδάσει κάποιος κρατούμενος σε Δημόσιο Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο που έχει τμήμα για φυλακισμένους, αφού δεν χρειάζεται καν να βγει απ’ τη φυλακή; Πανεπιστήμιο που χορηγεί διπλώματα ισοδύναμα μ’ αυτά που παρέχει στους κανονικούς φοιτητές. Μετά το κανονικό δίπλωμα και τα δύο Master που πήρα το 2009 έχω την επάρκεια να διδάξω σε οποιοδήποτε Γαλλικό Πανεπιστήμιο. Τέλος πώς εξηγείται η παρακάτω αντίφαση; Οταν ένας κρατούμενος σκουπίζει τη φυλακή μια ώρα την ημέρα, που είναι χειρωνακτική εργασία, θεωρείται σωφρονισμός και σωστά υπολογίζεται ως ευεργετικό μέτρο για τη μείωση της ποινής του. Οταν όμως σπουδάζει για πάνω από 10 χρόνια Μαθηματικά και παίρνει διπλώματα, πράγμα που είναι διανοητική εργασία και σημαίνει ότι αποκλείεται να έχει άλλη εγκληματική ασχολία, δεν θεωρείται σωφρονισμός και δεν υπολογίζεται ως ευεργετικό μέτρο. Πρώτη φορά βλέπω Επιστημονικό Συμβούλιο να υποστηρίζει τόσο παράλογα πράγματα. Να μη βοηθάει την επιστημονική εργασία κάποιου κρατούμενου αλλά αντίθετα να την εμποδίζει, να την σαμποτάρει.
Αλέκος Γιωτόπουλος
Φυλακές Κορυδαλλού πτέρυγα Ε’
Σεπτέμβριος 2015
Προσθήκη, το Μάρτη 2017: Δύο σχετικά πρόσφατα γεγονότα επιβεβαιώνουν τα παραπάνω. Πριν από 3 ή 4 μήνες σε αστυνομικό έλεγχο που έγινε στο κέντρο της Αθήνας, ένας αδειούχος κρατούμενος των φυλακών Χαλκίδας, που δήλωνε ανοιχτά «εγώ αν βγω, δεν ξαναγυρίζω στη φυλακή» έβγαλε ένα όπλο και αυτοπυροβολήθηκε, αυτοκτονώντας. Αλλος ένας κρατούμενος που προτίμησε το θάνατο απ’ την φρίκη του σωφρονισμού. Δεύτερο, τον Ιούλιο του 2016 ο Πρόεδρος κι ο Γ. Γραμματέας της Ομοσπονδίας των Σωφρονιστικών Υπαλλήλων δηλώνουν στον Τύπο: «Η βία, η εξαθλίωση κι η εκμετάλλευση μέσα στις φυλακές έχουν δημιουργήσει μια εικόνα κατάρρευσης του συστήματος κράτησης, που κάποιοι επιμένουν περιέργως να το αποκαλούν ως σωφρονιστικό». Κανενός δεν ίδρωσε το αυτί. Ούτε των στελεχών του Υπουργείου Δικαιοσύνης, ούτε των βουλευτών, ούτε των δημοσιογράφων του πλουραλισμού, ούτε των Δικαστικών Λειτουργών, απασχολημένοι στους ομηρικούς καυγάδες για τα ευγενή ιδεώδη… των απολαβών τους και του έτους συνταξιοδότησής τους. Ούτε των καθηγητάδων της Νομικής, θεματοφυλάκων της φρικαλεότητας του σημερινού σωφρονισμού. Στην Ολλανδία και στη Γερμανία κλείνουν φυλακές λόγω έλλειψης κρατουμένων κι εδώ όλο και κτίζουμε καινούριες ανατροφοδοτώντας το έγκλημα.
Α.Γ.
Μάρτης 2017»
Ο Βασίλης Τζωρτζάτος, σε παλαιότερη επιστολή του την οποία είχε δημοσιεύσει η «Ελευθεροτυπία», επιτίθεται στον Δημήτρη Κουφοντίνα, κατηγορώντας τον πως όσα λέει και γράφει είναι υπαγορευμένα από τη CIA. Ο ίδιος αναφέρει για τον μια φορά κι έναν καιρό επιχειρησιακό αρχηγό του πως άφησε σκοπίμως ενοχοποιητικά στοιχεία στη γιάφκα της «17 Νοέμβρη», μετά από την έκρηξη στον Πειραιά και τον τραυματισμό του Σάββα Ξηρού, το καλοκαίρι του 2002, με σκοπό να συλληφθούν όλα τα μέλη της οργάνωσης, αφού, όπως ισχυρίζεται, είχε προϋπάρξει συμφωνία με τις διωκτικές αρχές.
Επιπλέον, ο Τζωρτζάτος, ο οποίος στις Φυλακές Κορυδαλλού βρίσκεται σε επαφή μόνο με τον Αλέξανδρο Γιωτόπουλο, καταγγέλλει πως ο Κουφοντίνας μετέφερε επίτηδες παλαιά χειρόγραφα για τις αμοιβές των τρομοκρατών και φρόντισε μόνο να σβηστούν τα ίχνη που υπήρχαν για να απαλλαγούν συγγενικά του πρόσωπα. Ο Τζωρτζάτος, εξάλλου, ισχυρίζεται πως δέχεται επανειλημμένως απειλές για τη ζωή του κι ότι για τον εκφοβίσουν, επιχειρούν να τον βγάλουν «χαφιέ».
Διαβάστε όλη την επιστολή Τζωρτζάτου
Ενα χρόνο περίπου πριν από τις συλλήψεις του 2002, συνάντησα τυχαία στο δρόμο ένα μέλος της οργάνωσης. Είπαμε στα γρήγορα δύο, τρεις κουβέντες. Του είπα ότι είχα την αίσθηση ότι τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά, ότι ανησυχούσα και τον ρώτησα αν τα σπίτια ήταν καθαρά, γιατί αλλιώς θα ‘πρεπε ν’ αδειάσουν. Μου απάντησε ότι δεν χρειαζόταν γιατί όλα ήταν καλά.
«Το άδειασμα ήταν μια συνήθης πρακτική της οργάνωσης. Μάλιστα μια φορά άδειασα ένα σπίτι που κρατούσα σε ένα απόγευμα, γιατί με ειδοποίησαν ότι κάποιο μέλος που το γνώριζε υποψιαζόταν ότι τον παρακολουθούσαν. Οι κανόνες για τα σπίτια ήταν αυστηροί. Κανένα μέλος δεν είχε δικαίωμα να ξέρει πού βρίσκεται και να μπει σ’ αυτό, χωρίς την άδεια του υπεύθυνου του σπιτιού για λόγους στεγανότητας.
Αυτός φρόντιζε να είναι καθαρά ώστε να μην προκαλεί υποψίες αν κάποιος ξένος έμπαινε μέσα απρόβλεπτα. Να έχει λίγα πράγματα, τακτοποιημένα και σε τάξη ώστε σε περίπτωση συναγερμού να μπορούν να μεταφερθούν γρήγορα αλλού.
Μέσα στη φυλακή πληροφορήθηκα ότι τον Γενάρη του 2002 δηλ. 6 μήνες πριν από τις συλλήψεις ήρθε αίτημα από δύο πλευρές προς τον υπεύθυνο (πάντα τον ίδιο) ενός σπιτιού που ήταν παραφορτωμένο να το αδειάσουν για κάποιο χρονικό διάστημα. Μεταφέροντας τα υλικά στην επαρχία και θάβοντάς τα όπως το ‘χανε κάνει στο παρελθόν. Οταν υπήρχε παρόμοιο αίτημα ο πρώτος που συμφωνούσε ήταν ο υπεύθυνος, για λόγους ευνόητους.
Μεγάλη ήταν η έκπληξή τους όταν πληροφορήθηκαν την αρνητική απάντηση. Αντί να ζητάει ο ίδιος το άδειaσμα, επέμενε στην άρνηση χωρίς να δίνει εξηγήσεις. Τους διαβεβαίωσε όμως κατηγορηματικά ότι δεν υπήρχε κανένα απολύτως χειρόγραφο ούτε άλλα στοιχεία γιατί τα είχε καταστρέψει και πετάξει σύμφωνα με τους κανόνες. Επεσαν όλοι απ’ τα σύννεφα τον Ιούλη του 2002 όταν μάθανε ότι στο σπίτι που αποκαλύφθηκε υπήρχε όλο αυτό το χαρτομάνι. Θα σκεφτεί κάποιος ότι η εξήγηση είναι ότι είπε ψέματα το Γενάρη του 2002 κι ότι δεν τα ‘χε καθαρίσει.
Αυτό όμως δεν είναι ακριβές για τους εξής λόγους:
1) Ο Σάββας βεβαίωσε επανειλημμένα το Δικαστήριο ότι τα χειρόγραφα που βρέθηκαν, δεν υπήρχαν στο σπίτι. Ο Σάββας πήγαινε συχνά στο σπίτι κι αν υπήρχαν θα τα ‘βλεπε κι είναι σίγουρο ότι θα τα κατάστρεφε.
2) Ο Σάββας τον τελευταίο χρόνο περνούσε στον υπολογιστή όλα τα χειρόγραφα ακριβώς για να μην υπάρχουν στοιχεία. Μάλιστα τα είχε περάσει όλα, κι εκείνη την περίοδο περνούσε τα κείμενα διεκδίκησης από αποκόμματα του Τύπου κι όχι από χειρόγραφα.
3) Το τετράδιο, με τις καταγραφές χρηματικών ποσών που αναφέρονται σχεδόν σε όλους τους κατηγορούμενους, θα το είχε σίγουρα καταστρέψει. Να σημειώσω εδώ ότι ενώ δεν βρέθηκε το τετράδιο της περιόδου του 2002 που θα ήταν πιο λογικό να βρεθεί, βρέθηκε αυτό που ήταν παλιό, μέχρι το ’94. Δεν υπήρχε κανένας λόγος να το κρατάνε και σύμφωνα με τους κανόνες θα ‘πρεπε να το ‘χουν καταστρέψει από καιρό. Μέσα στη φυλακή όταν πρωτοδιάβασα στον Τύπο ότι υπάρχουν κάποια στοιχεία για ποσά, τον ρώτησα:
«Τι είναι αυτά που γράφουν οι εφημερίδες για χρηματικά ποσά;» και μου απάντησε: «Θα ‘ναι καμιά σελίδα που έπεσε πίσω απ’ το καλοριφέρ και δεν την είδα» ενώ επρόκειτο για δύο τετράδια!
Η εξήγηση είναι μόνο μία και φωτίζει και την άρνηση του Γενάρη.
Αυτός που πήγε στο σπίτι το βράδυ, μετά την έκρηξη στον Πειραιά, δεν πήγε για να τ’ αδειάσει αλλά για να το γεμίσει. Μετέφερε εκεί τα χειρόγραφα που έκαιγαν σχεδόν όλους τους κατηγορούμενους. Τα έφερε είτε από κάποια προσωπική του κρύπτη όπου τα φύλαγε είτε του τα έδωσαν κάποιοι για να τα τοποθετήσει εκεί.
Ρίχνοντας ορισμένα στο πάτωμα, σκηνοθετώντας ότι δήθεν του έπεσαν, μέσα στη βιασύνη του. Αλλωστε, αν ήθελε να τα αφαιρέσει απ’ το σπίτι όπως ισχυρίζεται, ήταν πολύ εύκολο και γινόταν σε μία μόνο φορά εκείνο το βράδυ, αφού όλος ο όγκος τους χωρούσε σε μια πλαστική σακουλίτσα σούπερ μάρκετ. Τα μόνα στοιχεία που φρόντισε να εξαλείψει με τη χλωρίνη είναι σε μερικά όπλα γιατί φοβόταν την ύπαρξη DNA που ενδεχόμενα ανήκε σε στενό του πρόσωπο.
Η άρνηση όμως του Γενάρη δείχνει και κάτι άλλο. Οτι αυτός είχε ήδη έρθει σε επαφή με αυτούς με τους οποίους έκανε συμφωνία μεταγενέστερα και του είχαν διαμηνύσει ότι προϋπόθεση οποιασδήποτε συμφωνίας είναι να βρεθούν στοιχεία και τεκμήρια. Τα σπίτια έπρεπε πάση θυσία να παραδοθούν γεμάτα. Επιβεβαιώνεται ο δημοσιογράφος που έγραψε πέρσι ότι το κάστρο της 17Ν έπεσε κι αυτό από μέσα.
Λύνεται, έτσι και ο γρίφος, γιατί πήρε μαζί του στον Πειραιά το καμένο περίστροφο-ταυτότητα της 17Ν, αφού, όπως γνωρίζω, υπήρχε τουλάχιστον ένα άλλο περίστροφο, καθαρό και αχρησιμοποίητο. Δεν ήταν «λάθος». Το περίστροφο πάρθηκε εσκεμμένα και εσκεμμένα αφέθηκε εκεί μετά την έκρηξη. Αν δεν υπήρχε αυτό το συγκεκριμένο, δεν θα ακολουθούσε η ανάκριση με μοντέρνα ναρκοφάρμακα στον Σάββα, όπως είχε συμβεί στο παρελθόν με άλλους. Απ’ τη στιγμή που είχαν την απόδειξη της σχέσης του Σάββα με τη 17Ν, όποιος και να ‘ταν στη θέση του, η έκβαση θα ήταν η ίδια.
Οταν παραδόθηκε στην Αστυνομία, τα ΜΜΕ προέβαλαν σαν δικαιολογία ότι το έκανε τάχα για να σώσει την τιμή της οργάνωσης, τη στιγμή που ακόμη και οι ανακριτές μας ομολογούσαν ότι όσα και να λένε τα μίντια εναντίον της, ο μύθος της 17Ν δεν θα καταρρεύσει. Επινόησαν αυτό το παραμυθάκι για ν’ αποκρύψουν την πραγματική και ουσιαστική αιτία: Οτι δίκη χωρίς την παρουσία του δεν μπορούσε να γίνει.
Μόνο με τη συμμετοχή του θα εξασφαλιζόνταν η καταδίκη των κατηγορουμένων σύμφωνα με το κατηγορητήριο. Οποιοσδήποτε πραγματικός αγωνιστής, στη θέση του, θα έκανε, αμέσως μόλις φυλακίστηκε, ορισμένες απλές και απαραίτητες κινήσεις. Θα συγκαλούσε όσους δεν συνεργάστηκαν ανοιχτά, για να τους δώσει εξηγήσεις για ό,τι έγινε και θα δημιουργούσε μια συλλογικότητα ανεξάρτητα απ’ το γεγονός της διάλυσης ή μη της 17Ν. Θέτοντας στο περιθώριο τους 4 ανοιχτά συνεργαζόμενους. Αυτός έκανε ακριβώς το αντίθετο.
Προπαγάνδιζε ανοιχτά σ’ όλους τους κρατούμενους τη θέση της Αντιτρομοκρατικής ότι όσοι μίλησαν μίλησαν χωρίς να τους αγγίξουν κι είπαν την αλήθεια!
Ιδιαίτερα το έλεγε για τον Σάββα αλλά και για μένα, παρ’ ότι του έδειξα τα σημάδια στο σώμα μου από τον άγριο ξυλοδαρμό μου που τα είχα για 6 μήνες. Τορπίλισε οποιαδήποτε κοινή συζήτηση προτείνοντας να συμμετέχουν σ’ αυτήν και οι συνεργαζόμενοι που θα μας κάρφωναν στη Δίκη. Στην τελευταία προσπάθειά μου να έλθει για συζήτηση, όπως το ‘χε υποσχεθεί, με έβρισε και εξαφανίστηκε τρέχοντας. Για να λειτουργεί προσωπικά και ανεξέλεγκτα.
Ενώ υποτίθεται ότι παραδόθηκε για να σώσει την τιμή της οργάνωσης, έγινε το πρώτο φιλαράκι των ανοιχτά συνεργαζόμενων – ρουφιάνων. Ηταν συνέχεια μαζί τους και τους προστάτευε. Τον έπιασα δύο φορές μέσα στο κελί του, να δασκαλεύει, προφανώς κατόπιν εντολών, τους δύο, ώστε να καταθέσουν στη Δίκη ψεύδη υπέρ του τρίτου, για να ‘χει μειωμένη ποινή, πράγμα που έγινε και πέτυχε. Ετσι σήμερα και οι 4 ανοιχτά συνεργαζόμενοι έχουν αποφυλακιστεί με μειωμένες ποινές κι ενώ οι 3 απ’ αυτούς θα ‘πρεπε να καταδικαστούν σε ποινές ισοβίων.
Κάρφωνε μέσα στο Δικαστήριο. Οχι με το χοντροκομμένο ξεπερασμένο τρόπο. Με το μοντέρνο και φινετσάτο. Με την κατάπτυστη φράση: «Η τιμή μου και η υπόληψή μου δεν μου επιτρέπουν να απαντήσω», δηλ. και χαφιεδίζεις και παριστάνεις τον ήρωα που δεν καρφώνει. Γι’ αυτό σ’ όλη τη διάρκεια της Δίκης, μόλις κάποιος κατηγορούμενος απαντούσε «όχι», έσπευδε αμέσως κάποιος Δικαστής να ζητήσει επεξήγηση: «Οχι, δεν ξέρεις;» ρωτούσε ή «όχι, γιατί η τιμή σου και η υπόληψή σου…».
Αν απαντούσες το πρώτο, ξίνιζαν τα μούτρα τους, αν απαντούσες το δεύτερο, έτριβαν τα χέρια τους με ικανοποίηση.
Η περίπτωση της υπόθεσης Μομφεράτου τα εξηγεί όλα. Σύμφωνα με το κατηγορητήριο αλλά και την κατάθεση του πρώτου συνεργαζόμενου-ρουφιάνου, που θεωρήθηκε αξιόπιστη απ’ το Δικαστήριο, ο ήρωάς μας ήταν ένας απ’ τους δύο φυσικούς αυτουργούς της ανθρωποκτονίας και καταδικάστηκε σε δις ισόβια. Ελα όμως που ο ρουφιάνος έλεγε ψέματα. Που ο φυσικός αυτουργός δεν ήταν ο ήρωας αλλά ο ίδιος.
Οποιοσδήποτε πραγματικός αγωνιστής θα έκανε το εξής απλό: Θα έκανε μια δήλωση λέγοντας ότι τα πράγματα δεν έγιναν έτσι, χωρίς να ‘ναι υποχρεωμένος να υποδείξει τον φυσικό αυτουργό. Δεν το ‘κανε όμως. Γιατί τότε ο ρουφιάνος θα καταδικαζόταν σε ισόβια και σήμερα δεν θα ‘χε αποφυλακιστεί. Κυρίως όμως γιατί θα κατέρρεε ως αξιόπιστος μάρτυρας και δεν θα καταδικάζονταν, με τα ψέματά του, σύντροφοι που δεν συνεργάστηκαν. Και συγκεκριμένα σ’ αυτήν μόνο την υπόθεση εγώ που καταδικάστηκα σε 2 φορές ισόβια ως οδηγός, ενώ δεν ήμουν εκεί και ο «ηθικός αυτουργός», σύμφωνα με την κατάθεσή του στο Δικαστήριο, ενώ στους ανακριτές είχε υποδείξει άλλους, σε άλλες 2 ισόβιες. Δηλ. ο ήρωάς μας προτίμησε τα ψέματα για να σώσει τον πρώτο ρουφιάνο και να καταδικαστούν σε 2 φορές ισόβια ο καθένας, δύο που δεν συνεργάστηκαν, απ’ την αλήθεια που θα τους έσωνε!
Κανένας αγωνιστής δεν θα ‘κανε ποτέ τέτοια ατιμία.
Μια μόνο εξήγηση υπάρχει γι’ αυτήν και για το γεγονός ότι εδώ και 7 χρόνια που του θέτω δημόσια το ερώτημα δεν απαντάει. Μόνο αν κάποιοι, μετά από συμφωνία, του είχαν απαγορεύσει ν’ αμφισβητήσει τους συνεργαζόμενους και το κατηγορητήριο.
Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι η απόφαση του πρωτόδικου Δικαστηρίου επικαλείται τη στάση του για να αιτιολογήσει τις καταδίκες. Σε κάθε ενέργεια λέει: Σύμφωνα με το κατηγορητήριο, κατηγορούμενοι είναι οι εξής. Ο ήρωάς μας που ανέλαβε την ευθύνη δεν εξέφρασε καμιά αντίρρηση. Αρα έτσι έγιναν τα πράγματα και σωστά καταδικάζονται. Δηλ. τα καρφώματα των ξεφωνημένων ρουφιάνων δεν αρκούσαν. Ηταν απαραίτητη και αναγκαία η σιωπηλή συναίνεση του ήρωα για την καταδίκη.
Θα μου αντιτάξει κάποιος:
«Ο λόγος του όμως είναι επαναστατικός». Η απάντηση είναι ότι έτσι είναι πάντα και δεν γίνεται διαφορετικά. Επαναστατικός ήταν και ο λόγος του Μαλινόφσκι, όπως και του Κρυστάλη. Η επιτυχία του ρόλου τους βασίζεται στη διπροσωπία. Ο λόγος αυτός όμως αναιρείται από τις πράξεις. Κι όπως λέει η ιστορική εμπειρία και η επιστολή του Πλουμπίδη που ανέφερα, σ’ αυτήν την περίπτωση καθοριστική σημασία έχουν οι πράξεις κι όχι ο λόγος.
Η περίπτωσή μας είναι αγγλική πατέντα. Θυμίζει έντονα ανάλογες στρατολογίες μελών της ηγεσίας του IRA. Μία απ’αυτές είναι του Ντένις Ντόναλτσον, με επαναστατικό λόγο κι αυτός. Ηταν αγωνιστής, αντάρτης ,κολλητός του Μπόμπι Σαντς, ιστορικού στελέχους του IRA που πέθανε μετά από απεργία πείνας το ’81. Στη δεκαετία του ’80 στρατολογήθηκε από τις αγγλικές μυστικές υπηρεσίες ως έμμισθος πράκτορας. Παρέμεινε στην ηγεσία του IRA και στη συνέχεια του Σιν Φέιν, δίπλα στον Τζέρι Ανταμς για πάνω από 20 χρόνια χωρίς να τον πάρει είδηση κανείς. Ως το 2005, οπότε αποκαλύφθηκε και εκδιώχθηκε.
Η συμφωνία έγινε το αργότερο τον Αύγουστο του 2002, πριν παραδοθεί. Εγινε τουλάχιστον με τη CIA, το FBI, τις Αγγλικές Μυστικές Υπηρεσίες και την ΕΥΠ που του επέβαλαν τους όρους τους. Αν λάβουμε υπόψη μας και τον ευτελή φραξιονισμό του που γνώριζαν, η ανάληψη της ευθύνης ήταν μονόδρομος. Βασικά απαίτησαν την παράδοση των σπιτιών γεμάτων, την παράδοσή του, την ανάληψη ευθύνης για όλα, τη μη αμφισβήτηση του κατηγορητηρίου και των ανοιχτά συνεργαζόμενων ώστε να περατωθεί ομαλά γι’ αυτούς η Δίκη και να πετύχουν τις καταδίκες που είχαν προαποφασιστεί.
Πριν παραδοθεί βέβαια τον πέρασαν από ανάκριση, η οποία παραμένει μυστική. Απ’ την πλευρά τους του έδωσαν ορισμένα ανταλλάγματα, τα οποία τα βλέπουν όλοι, για τα οποία όμως κανένας δεν μιλάει.
Η ανάληψη της ευθύνης δεν περιορίζεται στη Δίκη αλλά προεκτείνεται χρονικά και μετά απ’ αυτήν. Επιτρέπει στη CIA να μιλάει σήμερα ως 17Ν μέσα απ’ τη φωνή του, υπαγορεύοντάς του ό,τι επιθυμούν. Το θεωρούν σημαντικό για τον έλεγχο τής μετά τη 17Ν «τρομοκρατίας» στη χώρα, μαζί με κάποιες άλλες κινήσεις.
Στη δευτεροβάθμια Δίκη, ενώ όλων των κατηγορούμενων οι ποινές μειώθηκαν, η δική μου έμεινε αμετάβλητη. Την τελευταία μέρα της Δίκης το 2007 με φώναξε ο μακαρίτης σήμερα συνήγορος της Πολιτικής Αγωγής Αλ. Κατσαντώνης και μου είπε, παρουσία ορισμένων άλλων συνηγόρων: «Ελα εδώ βρε. Με τον Κουφοντίνα πήγες και τα ‘βαλες; Σου ‘κανε μεγάλη ζημιά. Είναι σαν να τα ‘βαλες με την εξουσία»!
Το καλοκαίρι του 2009, μετά από ένα άρθρο μου στον Τύπο, ήρθε στη φυλακή να με συναντήσει ο τότε εισαγγελέας για την Τρομοκρατία. Μου είπε: «Ξέρω ότι δεν θα μου πεις τίποτα. Αλλά για λόγους τυπικούς όφειλα να έρθω. Να ξέρεις ότι με δυο θα ‘θελα να συζητήσω. Με τον Σάββα και με τον Γιωτόπουλο». Του λέω: «Με τον Κουφοντίνα δεν θέλεις;» Απάντησε: «Τι να τον κάνω αυτόν; Αυτός έχει υπογράψει συμφωνίες».
Το 2002, λίγο μετά τις συλλήψεις, είχε εκδοθεί ένα βιβλίο για τη 17Ν από δυο δημοσιογράφους, εκ των οποίων ο ένας είναι διευθυντής σε κανάλι. Πραγματικοί συγγραφείς του βιβλίου ήταν οι μυστικές υπηρεσίες, αφού αυτές είχαν δώσει το υλικό. Στόχος του ήταν να προπαγανδίσει το κατηγορητήριο προετοιμάζοντας την κοινή γνώμη για τη Δίκη και τις καταδίκες. 12 χρόνια μετά εκδίδεται ο δεύτερος τόμος αυτού του βιβλίου με τους ίδιους πραγματικούς συγγραφείς διά χειρός του ήρωά μας Ντόναλτσον της 17Ν. Στόχος του είναι να επιβεβαιώσει ότι το κατηγορητήριο ήταν σωστό, ότι δίκαια καταδικάστηκαν όλοι κι ότι η Δίκη ήταν άψογη. Επί της ουσίας και στα βασικά ζητήματα τα δυο βιβλία έχουν τις ίδιες θέσεις. Το νέο όμως βιβλίο έχει ένα κοινό χαρακτηριστικό που είναι πολύ πιο τονισμένο: Το ψέμα. Είνα γεμάτο ψέματα οφθαλμοφανή και προκλητικά. Αποκάλυψα ήδη την αλήθεια για την υπόθεση Παλαιοκρασσά στο προηγούμενο κείμενο.
Θα προσθέσω μόνο τρία αποκαλυπτικά.
Στη σελίδα 219 και 305 λέει ότι τραυματίστηκε από σφαίρα σε ενέργεια. Ο αναγνώστης συμπεραίνει λογικά ότι δέχθηκε σφαίρα αντιπάλου.Η αλήθεια είναι διαφορετική. Αυτοπυροβολήθηκε κατά λάθος χωρίς να απειλείται. Κρατούσε ένα πιστόλι κι απ’ την ένταση του ξέφυγε μια σφαίρα και χτύπησε το δάκτυλό του. Γιατί λέει αυτό το προκλητικό ψέμα; Τη στιγμή που σχεδόν όλοι γνωρίζουν την αλήθεια που θα αποκαλυπτόταν και μάλιστα του είχαν βγάλει και σχετικό παρατσούκλι.
Στη σελίδα 376 διηγείται πως πήγαν να μετακινήσουν ένα απαλλοτριωμένο αυτοκίνητο κάπου στην Κοκκινιά και χάρη στη διαίσθησή του απέφυγαν την παγίδα. Κι εδώ αντιστρέφει τα γεγονότα. Επειδή ο άλλος σύντροφος ήμουν εγώ, τα πράγματα έγιναν ως εξής: Πηγαίνοντας να το πάρουμε, φτάνοντας στα 10 μέτρα περίπου απ’ το αμάξι, βλέπουμε πίσω απ’ το αμάξι, σε απόσταση περίπου 30 μέτρων, 4 να πλένουν ένα αυτοκίνητο, εκ των οποίων μια γυναίκα, ντυμένοι με αθλητικές φόρμες κι έχοντας τραβήξει ένα λάστιχο από μια μονοκατοικία. Με το που μας βλέπουν, τους πετάγονται τα μάτια έξω.
Του λέω: «Τους βλέπεις αυτούς πώς μας κοιτάζουν, πρέπει να είναι μπάτσοι». Απαντάει: «Οχι μωρέ, της γειτονιάς είναι, πάμε να το πάρουμε» και ήταν έτοιμος να μπει στο αυτοκίνητο. Του λέω “Εγώ δεν πάω” και, σπρώχνοντάς τον, στρίβουμε στη γωνία. Προχωράμε λίγο και του λέω: “Ακουσε, εγώ θα περιμένω εδώ και εσύ θα κάνεις το τετράγωνο, να ελέγξεις αν υπάρχουν κι άλλα ασφαλίτικα αμάξια”.
Ερχεται μετά από 10 λεπτά αλαφιασμένος και μου λέει: “Πάμε να φύγουμε, είχες δίκιο, μας την έχουν στημένη. Είναι άλλα δυο ασφαλίτικα αμάξια σε δυο δρόμους. Το ένα είναι κρυμμένο πίσω από μια νταλίκα. Σε καθένα είναι 4 και πίνουν καφέδες”. Δηλ. αν το είχαμε πάρει, όπως πρότεινε, θα είχαμε την τύχη του Τσουτσουβή, αφού αυτοί ήταν 12 και εμείς 2. Του λέω έξαλλος: “Ακου να δεις. Από δω και πέρα θα κάνω έλεγχο στα αμάξια μόνο εγώ. Δεν πρόκειται να ξανάρθεις μαζί μου για έλεγχο”. Απαντάει: “Εντάξει, αλλά μην το πεις στους άλλους”.
Στη σελίδα 249 περιγράφει το επεισόδιο της μηχανής με το περιπολικό, ισχυριζόμενος ότι εσκεμμένα χτύπησε το παρμπρίζ στη μέση και το φανάρι και κατασκευάζει ολόκληρο ρομάντζο για το τελευταίο. Δεν χρειάζεται όμως να είσαι ειδικός για να καταλάβεις ότι ένας 25άρης πάνω σε μια μηχανή, που δεν είναι επαγγελματίας και πυροβολεί ένα αυτοκίνητο σε κάποια απόσταση, χωρίς να σημαδεύει, ρίχνει στην τύχη, στο γάμο του καραγκιόζη. Και τυχαία πήγαν οι σφαίρες εκεί που πήγαν.
Γι’ αυτό άλλωστε του έγινε και σκληρή κριτική. Γιατί θα μπορούσε να χτυπήσει τους αστυνομικούς, πράγμα που ήταν αντίθετο με τη γραμμή της οργάνωσης, να μην τους χτυπάμε αν δεν μας απειλούν. Αυτό που έπρεπε να κάνουν, είναι να φύγουν αφού είχαν δυνατή μηχανή, όπως άλλωστε έκαναν στη συνέχεια. Γιατί λοιπόν αυτά τα ψέματα; Οι αντάρτες ήταν πάντα σεμνοί και ποτέ και πουθενά δεν παρίσταναν τον Τζέιμς Μποντ. Πέρα από έναν αρρωστημένο εγωισμό, τι εξυπηρετούν; Να τον εξυψώσουν; Να προβοκάρουν; Να τσεκάρουν τι είναι αλήθεια; Να δημιουργήσουν σύγχυση; Να καλύψουν άλλα ψέματα; Να καλύψουν άλλους;
Και όταν σε τέτοια ασήμαντα γεγονότα, λέγονται τέτοια ψέματα άνευ λόγου, ο καθένας καταλαβαίνει τι σχέση με την αλήθεια έχουν τα γραφόμενα, όταν αναφέρονται σε ζητήματα με κάποιο πολιτικό ή άλλο ουσιαστικό περιεχόμενο.
Την περίοδο της απεργίας πείνας που έκανα το 2004, ο ήρωάς μας έβαζε τους γνωστούς κλακαδόρους του «κινήματος» να γυρίζουν από καφενείο σε καφενείο στα Εξάρχεια και να διαδίδουν ψευδώς ότι έκανα μούφα απεργία πείνας και ότι έτρωγα. Λίγες μέρες πριν από τη λήξη της απεργίας, εξαντλημένος και κατά 21 κιλά ελαφρότερος, ήρθε ο ήρωας με τη δικηγόρο του και μου ζήτησαν να υπογράψω ένα κείμενο, λέγοντάς μου όταν αρνήθηκα: «Αν δεν το υπογράψεις, θα σε βγάλουμε χαφιέ».
Οχι “είσαι”. “Θα σε βγάλουμε”. Το ίδιο κάνουν και σήμερα. Προσπαθούν, ρίχνοντας λάσπη, να με φοβίσουν για να μου κλείσουν το στόμα, για να μην πω την αλήθεια. Αλλοι με απείλησαν ακόμη και με τη ζωή μου. Αλλοι τραμπούκισαν επανειλημμένα εναντίον μου μέσα στη φυλακή. Ο ήρωας με τον κολλητό του τον Χριστόδουλο προσπάθησαν ανεπιτυχώς να με βγάλουν έμπορο ναρκωτικών κι ότι προμηθεύω τη φυλακή με ναρκωτικά.
Ολα αυτά που μου έχουν κάνει όλα αυτά τα χρόνια ο ήρωας και η παρέα του (εντός και εκτός φυλακής) είναι τίτλοι τιμής για μένα και μάταια. Δεν με αγγίζουν, δεν με πτοούν. Είναι ασήμαντες, μικρές ενοχλήσεις που δεν συγκρίνονται με το τεράστιο καθήκον που έχω απέναντι στο λαό και στην ιστορία: Να πω την αλήθεια. Γιατί ολόκληρη η ιστορία του εικοστού αιώνα διδάσκει ότι καμία χειραφέτηση του λαού δεν πρόκειται να πετύχει, αν στηρίζεται στο ψέμα.
Βασίλης Τζωρτζάτος
Φυλακές Κορυδαλλού
Ο Κουφοντίνας, απάντησε ευθέως στο Γιωτόπουλο. Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της δήλωσής του:
Ο κ. Γ. στην κατηφορική πορεία που επέλεξε, αλλάζει συνεχώς πρόσωπα, μεταμορφώνεται διαρκώς, ακολουθώντας την αντίστροφη πορεία των μεταμορφώσεων της πεταλούδας. Από τη συνέντευξη στο “Λαμιακό Τύπο” και τη δειλή έστω αιτιολόγηση των ενεργειών της 17Ν, πέρασε στις επανειλημμένες αποκηρύξεις και δηλώσεις καταδίκης της στο δικαστήριο, για να φτάσει στο σημείο με το τελευταίο κείμενό του (διά χειρός…) σε συνέντευξη στα “Νέα” να διεκδικεί το ρόλο σύγχρονου κουκουλοφόρου και με υψωμένο το δάχτυλο να προσπαθεί να παραδώσει κι άλλους ανθρώπους βορά στην εκδικητική μανία αμερικανών πρακτόρων και παρακρατικών.
Ο κ. Γ. δεν ξέρει ότι τα “παράσημα” στην Αριστερά δεν αποκτώνται εφάπαξ και δεν ισχύουν εσαεί. Αυτά τα παράσημα ο καθένας καθημερινά ή τα τιμά ή τα βρομίζει. Κανείς δεν μπορεί να επαναπαυτεί σε δάφνες ενός μακρινού παρελθόντος.
Κανείς δεν μπορεί να ταξιδεύει συνεχώς με ληγμένο εισιτήριο. Η διαλεκτική μάς διδάσκει ότι εύκολα κάτι μπορεί να μετατραπεί στο αντίθετό του. Ο κ. Γ. επέλεξε να μεταμορφωθεί και να καταλήξει σαν ένας φτηνός και πληρωμένος μάρτυρας του στέμματος.
28/7/2008
Δημήτρης Κουφοντίνας
Ειδική πτέρυγα Φυλακών Κορυδαλλού
O Kουφοντίνας μέσα από το ρεπορτάζ του Τάσου Τέλλογλου>
Το σώμα του άτυχου Παύλου Μπακογιάννη κειτόταν ήδη στο έδαφος όταν ο 30χρονος αδύνατος άνδρας που τον είχε πυροβολήσει τέσσερις φορές τον πλησίασε και του έριξε τη χαριστική βολή με το «καλό» του χέρι. Το «καλό» χέρι του Δημήτρη Κουφοντίνα είναι εκείνο που κινεί πιο δύσκολα, εκείνο που έχει καεί και αυτό το χέρι θα γίνει η… κινητήρια δύναμη των δαιμόνων του: το δεξί του χέρι. Η περιγραφή της δολοφονίας του Παύλου Μπακογιάννη έγινε στην κυρία Ντόρα Μπακογιάννη από τον εισαγγελέα κ. Γιάννη Διώτη πριν από μερικές ημέρες, με βάση τα στοιχεία των καταθέσεων των μελών της 17Ν και τα ευρήματα των εργαστηρίων. Η περιγραφή δημιούργησε στην κυρία Μπακογιάννη και στα παιδιά της ένα τεράστιο «γιατί;». Το «γιατί» απευθύνεται σε όλους τους δράστες της δολοφονίας (τον Σάββα Ξηρό και τον Ηρακλή Κωστάρη) αλλά ειδικότερα στον άνθρωπο της «χαριστικής βολής». Γιατί ο Δημήτρης Κουφοντίνας πυροβολεί έναν άνθρωπο που είναι ήδη νεκρός; Ποιος είναι ο Δημήτρης Κουφοντίνας; Το παιδί από την Τερπνή Σερρών θα έχει μια φυσιολογική ζωή ως την εφηβεία του που συμπίπτει με την ταραγμένη μεταπολίτευση. Τότε θα ενταχθεί στη μαθητική οργάνωση του ΠαΣοΚ, ΠΑΜΚ, της περιοχής Γκύζη αλλά δεν θα πάψει, σε κάθε φάση της ζωής του, να θεωρεί τον εαυτό του μαρξιστή-λενινιστή. Ο Ανδρέας Παπανδρέου θεωρείται από τον έφηβο μαθητή «δεξιός» και ο «ένοπλος αγώνας» απαραίτητη προϋπόθεση για τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας. Παίρνει μέρος στις πρώτες γεμάτες ένταση πορείες του Πολυτεχνείου και δεν μένει αδιάφορος στα συνθήματα των οργανώσεων της άκρας Αριστεράς, όχι τόσο των τροτσκιστών όσο των μαοϊκών ΕΚΚΕ και ΚΚΕ (μ-λ).
«Πίσω από το ήσυχο πρόσωπο και τους χαμηλούς τόνους υπήρχε μια μόνιμη οργή που ορισμένες φορές έμοιαζε με μίσος» λέει ένα μέλος του ΠαΣοΚ στην οργάνωση του Γκύζη που γνώριζε τον Κουφοντίνα και θέλει να παραμείνει ανώνυμο.
Οι γονείς του αντιμετωπίζουν προβλήματα με ένα παιδί που περνά δύσκολη εφηβεία. Ο νεαρός Κουφοντίνας αισθάνεται μειονεκτικά εξαιτίας μιας κινητικής δυσκολίας που έχει στο «καλό» του χέρι. «Αυτό θα διαμορφώσει και τη συμπεριφορά του, θα προσπαθήσει να αποδείξει όχι μόνο ότι είναι σαν τους άλλους αλλά και λίγο παραπάνω από αυτούς» λέει ένας συγγενής του που θέλει επίσης να παραμείνει ανώνυμος.
Ο Κουφοντίνας εγκαταλείπει το ΠαΣοΚ το 1977, στις διαγραφές των ομάδων των «μαρξιστών-λενινιστών» (χαρακτηρισμός που περιελάμβανε και τους τροτσκιστές), η πολιτική συμπεριφορά των οποίων «εμπόδιζε» το Κίνημα να πάρει τα χαρακτηριστικά του «κόμματος εξουσίας».
Η «προδοσία της ηγεσίας» για τον Κουφοντίνα, αλλά και για άλλους, είναι πλέον αποδεδειγμένη.
Ο Στέφανος Τζουμάκας, ένας από τους καθοδηγητές τότε της νεολαίας του ΠαΣοΚ, θυμάται ότι «γινόταν τότε ιδεολογικός πόλεμος μέσα στις οργανώσεις» με ανθρώπους που χαρακτηρίζει «σταλινικούς και εισοδιστές».
Αλλά οι επιλογές του Κουφοντίνα δεν έχουν σχέση μόνο με το πώς βιώνει τον μετασχηματισμό του ΠαΣοΚ σε κόμμα εξουσίας. Ισως από όλα τα μέλη της 17Ν να αποτελεί την πιο τυπική ενσάρκωση της σχιζοειδούς προσωπικότητας στη μεγαλούπολη. Ενα χρόνο μετά την αποχώρησή του από την ΠΑΜΚ είναι πια φοιτητής στη Νομική Σχολή (Οικονομικό Τμήμα) και μέλος της σπουδαστικής παράταξης του ΚΚΕ (μ-λ), της ΠΠΣΠ. Στον νέο του «πολιτικό χώρο» αισθάνεται πιο άνετα καθώς η αποδοχή της βίας «ως εργαλείου ενός επαναστατικού μαζικού κινήματος» βρίσκεται μέσα στις θεωρητικές επιλογές της καινούργιας πολιτικής του οικογένειας. Αλλά και σε αυτό το σχήμα ο Κουφοντίνας θα βιώσει την πολιτική ως προδοσία. Η αντιπαράθεση με την κυβέρνηση Καραμανλή για τον φοιτητικό νόμο 815 θα ριζοσπαστικοποιήσει όσους ακολουθούν τις οργανώσεις της άκρας Αριστεράς. Τον Νοέμβριο του 1979 στην επέτειο του Πολυτεχνείου γίνονται άγριες συγκρούσεις των οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς με τους φοιτητές της ΚΝΕ βασικά αλλά και της νεολαίας ΠαΣοΚ. Στις 4 Δεκεμβρίου αρχίζει η κατάληψη του Χημείου εναντίον του νόμου 815.
* Η ώρα της ένοπλης δράσης
Στις 11 Δεκεμβρίου καταλαμβάνεται η Νομική. Ο Κουφοντίνας διαδηλώνει με άλλα 2.000 άτομα στη Φυσικομαθηματική με συνθήματα: «Λευτεριά στους πολιτικούς κρατούμενους», «ΚΝΕ-ΠαΣοΚ πουλάνε τους αγώνες», «Εμπρός για καταλήψεις στα εργοστάσια».
Με την έλευση των Χριστουγέννων του ’79 οι καταλήψεις «σβήνουν».
Η επόμενη μεγάλη σύγκρουση για τον Κουφοντίνα έρχεται τον Νοέμβριο του 1980. Πρωθυπουργός είναι ο Γεώργιος Ράλλης και οι οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς βρίσκονται «επί ποδός πολέμου». Το ΚΚΕ (μ-λ) γράφει καλώντας σε πορεία στην αμερικανική πρεσβεία: «Η κυβέρνηση ξεπουλά τη χώρα και απαγορεύει το δικαίωμα της πορείας στην αμερικάνικη πρεσβεία. Η αντιπολίτευση υποχωρεί – εν ονόματι του ήπιου κλίματος – γιατί η λύση για κάθε πρόβλημα είναι οι… εκλογές, όπου επιδιώκει να εξαργυρώσει τη “μετρημένη στάση” της με περισσότερους ψήφους, στο όνομα μιας αλλαγής μέσα από τις κάλπες… Ομως η λύση είναι ο κάθε δημοκράτης να αντισταθεί έμπρακτα στην κρατική τρομοκρατία, όχι διπλώνοντας τις σημαίες του Νοέμβρη και μετατρέποντάς τον σε ανώδυνο μνημόσυνο, αλλά εκφράζοντας αγωνιστικά την αντίθεσή του με το κράτος της Δεξιάς – το κράτος του ξεπουλήματος της χώρας, της λιτότητας και της τρομοκρατίας – με τη συμμετοχή του στην πορεία».
Η προσπάθεια του μπλοκ της άκρας Αριστεράς να διασπάσει τις αλυσίδες της Αστυνομίας για να φθάσει στην αμερικανική πρεσβεία οδηγεί σε σύγκρουση με τα ΜΑΤ. Οι αριστεριστές βιώνουν εκείνη τη σύγκρουση σαν ολοκληρωτική ήττα. Οι αλυσίδες στην κεφαλή της διαδήλωσης στην αρχή αντέχουν στην πίεση της σύγκρουσης αλλά το πλήθος πίσω από αυτές τρέπεται σε φυγή. Γίνονται μάχες σώμα με σώμα και γρήγορα και οι πρώτες σειρές διαλύονται από τις επιθέσεις της Αστυνομίας.
Στις 10 το βράδυ της ίδιας ημέρας ο Ανδρέας Παπανδρέου κάνει την εξής δήλωση:«Μικρές ομάδες ανευθύνων στοιχείων και προβοκατόρων άγνωστης και ύποπτης προέλευσης δημιούργησαν θλιβερά έκτροπα με προφανή σκοπό να αμαυρώσουν και να δυσφημήσουν τη μεγάλη λαϊκή επέτειο του Πολυτεχνείου». Στις συγκρούσεις σκοτώνονται δύο άτομα (Κουμής, Κανελλοπούλου) και δύο μέρες αργότερα οι οργανώσεις της άκρας Αριστεράς κατηγορούν τον Ανδρέα Παπανδρέου ότι βοήθησε την κυβέρνηση της ΝΔ «σαν να έχει αναλάβει από τώρα το υπουργείο Δημόσιας Τάξης» (Προκήρυξη ομάδα Πρωτοβουλίας Πολυτεχνείου ’80).
Ο Κουφοντίνας εισπράττει την περίοδο αυτή σαν μια νέα «προδοσία» ενός συντεταγμένου κομματικού μηχανισμού που δεν είναι σε θέση να «αμυνθεί» στις επιθέσεις του κράτους. Είναι η ώρα του ένοπλου αγώνα.
Πώς έγινε ο ηγέτης της δεύτερης γενιάς
Για τους αξιωματικούς της Αντιτρομοκρατικής Υπηρεσίας είναι ακόμη ασαφές αν ο Κουφοντίνας στρατολογήθηκε κατευθείαν στη 17Ν ή «πέρασε» πρώτα από την «Αντικρατική Πάλη» του Χρήστου Τσουτσουβή, αδιαμφισβήτητου ηγέτη του χώρου του ένοπλου αγώνα στις αρχές της δεκαετίας του ’80, ή από τον ΕΛΑ.
Στις 16 Ιανουαρίου του 1980 η 17Ν σκοτώνει τον τότε υποδιοικητή των ΜΑΤ Παντελή Πέτρου και τον αστυφύλακα σωματοφύλακά του Σταμούλη. Είναι η χρονιά που σημαδεύεται από μια «έκρηξη» εμπρησμών με δράστες μέλη ακροαριστερών οργανώσεων – ο ΕΛΑ φθάνει στο σημείο να πυρπολήσει ένα βοθρατζίδικο στον Βοτανικό τον Αύγουστο του 1980 – και ταυτόχρονα η χρονιά εμφάνισης πολλών νέων οργανώσεων ενός ή δύο ατόμων. Η Αντιτρομοκρατική δεν αποκλείει ο Δημήτρης Κουφοντίνας να προσχωρεί στην αρχή σε κάποια από αυτές.
* Η στρατολόγηση στη 17Ν
Σε κάθε περίπτωση διατηρεί στενές σχέσεις με τον Πάτροκλο Τσελέντη, ο οποίος σπουδάζει επίσης στη Νομική και συζητεί το ενδεχόμενο σύμπραξής του στον «ένοπλο αγώνα». Εν όψει της ανόδου του ΠαΣοΚ στην εξουσία η 17Ν σταματάει για δύο χρόνια τα «χτυπήματά» της αφήνοντας ελεύθερο το πεδίο στρατολόγησης σε άλλες οργανώσεις, όπως ο ΕΛΑ και η «Αντικρατική Πάλη».
Το βέβαιο είναι ότι το 1983 ο Κουφοντίνας στρατολογείται στη 17Ν. Ποιος τον στρατολόγησε παραμένει άγνωστο, αν και η Αστυνομία έχει κάποιες ενδείξεις ότι τον έφερε σε επαφή με την οργάνωση ηγετική φυσιογνωμία των «παππούδων» που εκινείτο στον χώρο του ΕΛΑ.
Η Αστυνομία πάντως είναι βέβαιη ότι όταν ο Χριστόδουλος Ξηρός μπήκε στη 17Ν ο Κουφοντίνας ήταν ήδη μέλος της. Αν αυτό ισχύει, είναι εξαιρετικά δύσκολο να δεχθεί κανείς ότι ο Δημήτρης Κουφοντίνας τοποθέτησε, χρησιμοποιώντας το αυτοκίνητο του πατέρα του, βόμβα στη Citibank της οδού Πανόρμου, τρία χρόνια αργότερα. Απλούστατα το 1986 «καταγράφεται» για πρώτη φορά το όνομα «Κουφοντίνας» στα αρχεία της Ελληνικής Αστυνομίας αλλά ο νεαρός «έχει βουτήξει στα βαθιά νερά της παρανομίας»τρία χρόνια νωρίτερα.
Η Αστυνομία ταυτίζει την είσοδό του στην παρανομία με την εγκατάλειψη της πατρικής στέγης και την απόφασή του να μην παρουσιασθεί για να υπηρετήσει τη στρατιωτική θητεία. Αλλά αυτή η απόφαση είναι απλά ένα προπέτασμα καπνού για τους γονείς του, προκειμένου να δικαιολογήσει τη ζωή του στην παρανομία την οποία όμως έχει επιλέξει για πολύ πιο σοβαρούς λόγους.
Ο Κουφοντίνας στρατολογεί στην οργάνωση τους Χριστόδουλο Ξηρό και Πάτροκλο Τσελέντη. Σκοτώνει για πρώτη φορά, σύμφωνα με την προανακριτική απολογία του Πάτροκλου Τσελέντη, τον φρουρό της Εθνικής Τράπεζας στα Πετράλωνα Χρ. Μάτη και είναι «πολύ ταραγμένος» στο βάπτισμα πυρός. Το πιστόλι που βρέθηκε στον Πειραιά στις 29 Ιουνίου «είναι το πιστόλι που αποτυπώνει την πορεία του Κουφοντίνα στην οργάνωση και όχι εκείνη του Σάββα Ξηρού» είπε στο «Βήμα» αστυνομική πηγή. Σύμφωνα με την ίδια πηγή, ο Χριστόδουλος Ξηρός παίρνει για πρώτη φορά μέρος σε βομβιστική ενέργεια το 1987. Από εκεί και πέρα ο «Λουκάς» σκοτώνει ευκολότερα. Το 1985 είναι ήδη «επιμελητής» της οργάνωσης, φέρνει τα όπλα για τις επιθέσεις και τα παίρνει μετά από αυτές.
* Η δολοφονία Μπακογιάννη
Πριν από την εκλογή από τη Βουλή του Προέδρου της Δημοκρατίας την άνοιξη του 1985 ο Κουφοντίνας, που ζει σε καθεστώς ημιπαρανομίας, συναντάει στο κέντρο της Αθήνας ένα βουλευτή του ΠαΣοΚ από την Πελοπόννησο και του λέει ότι «ξέρει (σ.σ.: ο Κουφοντίνας) τι θέλουν οι κουφάλες που έχουν ξεπουλήσει τα πάντα στη Δεξιά».
Οταν έρχεται η στιγμή της απόφασης για τη δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη το 1989, ο Κουφοντίνας έχει εκλάβει την απόφαση για συγκυβέρνηση Αριστεράς – Δεξιάς σαν μια βαθιά αναίρεση όλης της πολιτικής (;;;) του αντίληψης για τον κάθετο διαχωρισμό των δύο πόλων της πολιτικής. «Και γιατί να μην πυροβολήσει έναν εκπρόσωπο της Αριστεράς;» αναρωτιέται ένας παράγων που έχει γνώση των ερευνών. Το ερώτημα είναι μάλλον ρητορικό καθώς ο Γιωτόπουλος και ο Κουφοντίνας γνωρίζουν ότι ο Παύλος Μπακογιάννης είναι ο «στρατηγικός νους» πίσω από τη συγκυβέρνηση όταν σχεδιάζουν την ελληνική εκδοχή της υπόθεσης Μόρο.
Η απόφαση αυτή δημιουργεί ένα «τείχος» απομόνωσης γύρω από τη 17Ν από τις άλλες οργανώσεις του «ένοπλου αγώνα» και την οριστική έναρξη της ιδεολογικής παρακμής της οργάνωσης, ακριβώς την εποχή που διαθέτει τις πληρέστερες επιχειρησιακές δυνατότητες.
Στις αρχές της δεκαετίας του ’90 χρονολογείται και η έναρξη της σχέσης του με την Αγγελική Σωτηροπούλου. Στα μέσα της δεκαετίας συζεί πλέον με τη Σωτηροπούλου και τον γιο της στα Βριλήσια. Ο Κουφοντίνας εμφανίζεται σαν καθηγητής Μαθηματικών και «λείπει για δουλειές όλη την ημέρα». «Ηταν χαμηλών τόνων και όταν κάποια φορά του είπα μετά από μια επίθεση της 17Ν “άλλο ένα αθώο θύμα” δεν είπε τίποτε» σχολιάζει ένας γείτονάς του.
Το ότι ζει και μεγαλώνει ένα παιδί δεν φαίνεται να τον σταματάει από την τρελή του πορεία, σε αντίθεση με τη διεθνή και ελληνική πρακτική. Το βράδυ της 29ης Ιουνίου 2002 ο Σάββας Ξηρός τον καλεί να φύγει μετά την έκρηξη στον Πειραιά, όταν καταλαβαίνει ότι «όλα τελειώνουν». Ο Κουφοντίνας κινείται γρήγορα και… χάνεται. Ισως να πιστεύει ακόμη ότι δεν έχουν τελειώσει όλα.
