Από τονΒασίλη Παπαγιαννίδη
Την Κυριακή 6 Μαΐου διοργανώθηκε εκδήλωση στο Πολεμικό Μουσείο με θέμα τις αμβλώσεις.
Την εκδήλωση διοργάνωσε το κίνημα «Αφήστε με να ζήσω»,που υποστηρίζεται από δεκάδες χριστιανικά σωματεία και άλλους φορείς. Μίλησαν καθηγητές πανεπιστημίων, δικηγόροι, κληρικοί και άλλοι σημαίνοντες πολίτες.
Τα στοιχεία που μας παρουσιάστηκαν ήταν δραματικά. Η Ελλάδα είναι η «μητέρα» των εκτρώσεων, με 300.000 εκτρώσεις τον χρόνο και μόλις 90.000 γεννήσεις. Δηλαδή, στις τέσσερις εγκυμοσύνες οι τρεις καταλήγουν σε έκτρωση. Πρόκειται για το υπ’ αριθμόν 1 πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας. Η οικονομία ακολουθεί με μεγάλη διαφορά...
Ως εκ τούτου, είναι αναγκαίο να λάβει η Πολιτεία μέτρα για τον περιορισμό των εκτρώσεων. Πλέον, το ζήτημα είναι εθνικής σημασίας.
Το πρώτο σημείο στο οποίο πρέπει να δοθεί έμφαση είναι η παιδεία: Τα παιδιά πρέπει να διδάσκονται το θαύμα της ζωής αλλά και πώς να προστατεύονται. Πρέπει να διδαχθούν, όμως, ότι το έμβρυο μέσα σε οκτώ εβδομάδες είναι ολοκληρωμένο, ενώ η καρδούλα του χτυπά από τις πρώτες ημέρες. Είναι μια ζωούλα. Δεν τη σκοτώνουμε. Της δίνουμε το δικαίωμα που έδωσαν και σ’ εμάς οι γονείς μας: το δικαίωμα να ζήσει. Το δικαίωμα να μεγαλώσει. Εστω και δύσκολα. Ισως η δυσκολία το κάνει και πιο δυνατό στη ζωή του. Η εγκυμοσύνη δεν είναι ζήτημα μόνο της γυναίκας αλλά και του άνδρα. Και οι δύο είναι υπεύθυνοι και ένοχοι αν σκοτώσουν το έμβρυο.
Αναγκαία είναι και η κατάργηση του Νόμου 1609 για τις εκτρώσεις του 1986 (κατά τραγική ειρωνεία ψηφίστηκε στις 29 Μαΐου 1986). Οι εκτρώσεις θα πρέπει να περιοριστούν σε πολύ ιδιαίτερες περιπτώσεις (π.χ., κίνδυνος ζωής) και να σταματήσουν να αποτελούν μέθοδο αντισύλληψης, όπως γίνεται σήμερα.
Να υπενθυμίσω, τέλος, απευθυνόμενος στους γιατρούς πως ο όρκος του Ιπποκράτη, στην αρχαία μορφή του, απαγόρευε ρητά τις εκτρώσεις...
Και όσον αφορά την παραπάνω εκδήλωση, φαίνεται πως ενόχλησε. Γιατί άγνωστοι/ες έριξαν φυλλάδια απέξω με συνθήματα του τύπου «Αφήστε με να πεθάνω». Ισως γιατί το να θέλεις να προστατεύσεις τη ζωή είναι μια επανάσταση στις ημέρες μας. Και επανάσταση χωρίς αντίδραση δεν γίνεται να υπάρξει.
δημοκρατια
Τα στοιχεία που μας παρουσιάστηκαν ήταν δραματικά. Η Ελλάδα είναι η «μητέρα» των εκτρώσεων, με 300.000 εκτρώσεις τον χρόνο και μόλις 90.000 γεννήσεις. Δηλαδή, στις τέσσερις εγκυμοσύνες οι τρεις καταλήγουν σε έκτρωση. Πρόκειται για το υπ’ αριθμόν 1 πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας. Η οικονομία ακολουθεί με μεγάλη διαφορά...
Ως εκ τούτου, είναι αναγκαίο να λάβει η Πολιτεία μέτρα για τον περιορισμό των εκτρώσεων. Πλέον, το ζήτημα είναι εθνικής σημασίας.
Το πρώτο σημείο στο οποίο πρέπει να δοθεί έμφαση είναι η παιδεία: Τα παιδιά πρέπει να διδάσκονται το θαύμα της ζωής αλλά και πώς να προστατεύονται. Πρέπει να διδαχθούν, όμως, ότι το έμβρυο μέσα σε οκτώ εβδομάδες είναι ολοκληρωμένο, ενώ η καρδούλα του χτυπά από τις πρώτες ημέρες. Είναι μια ζωούλα. Δεν τη σκοτώνουμε. Της δίνουμε το δικαίωμα που έδωσαν και σ’ εμάς οι γονείς μας: το δικαίωμα να ζήσει. Το δικαίωμα να μεγαλώσει. Εστω και δύσκολα. Ισως η δυσκολία το κάνει και πιο δυνατό στη ζωή του. Η εγκυμοσύνη δεν είναι ζήτημα μόνο της γυναίκας αλλά και του άνδρα. Και οι δύο είναι υπεύθυνοι και ένοχοι αν σκοτώσουν το έμβρυο.
Αναγκαία είναι και η κατάργηση του Νόμου 1609 για τις εκτρώσεις του 1986 (κατά τραγική ειρωνεία ψηφίστηκε στις 29 Μαΐου 1986). Οι εκτρώσεις θα πρέπει να περιοριστούν σε πολύ ιδιαίτερες περιπτώσεις (π.χ., κίνδυνος ζωής) και να σταματήσουν να αποτελούν μέθοδο αντισύλληψης, όπως γίνεται σήμερα.
Να υπενθυμίσω, τέλος, απευθυνόμενος στους γιατρούς πως ο όρκος του Ιπποκράτη, στην αρχαία μορφή του, απαγόρευε ρητά τις εκτρώσεις...
Και όσον αφορά την παραπάνω εκδήλωση, φαίνεται πως ενόχλησε. Γιατί άγνωστοι/ες έριξαν φυλλάδια απέξω με συνθήματα του τύπου «Αφήστε με να πεθάνω». Ισως γιατί το να θέλεις να προστατεύσεις τη ζωή είναι μια επανάσταση στις ημέρες μας. Και επανάσταση χωρίς αντίδραση δεν γίνεται να υπάρξει.
δημοκρατια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου