Σήμερα είναι σχεδόν αδύνατον να περπατήσει μερικές δεκάδες μέτρα συνεχόμενα στην Γεωργίου Παπανδρέου στα Ιωάννινα
χωρίς να συναντήσει κάποιο εμπόδιο.
Το περπάτημα γίνεται εξ ανάγκης στο οδόστρωμα και με σκυμμένο κεφάλι στα πεζοδρόμια.
Δυστυχώς, μοιάζει σαν να το έχουμε αποδεχθεί ως φυσικό φαινόμενο.
Η κατάσταση στο πεζοδρόμιο είναι τόσο άσχημη, ώστε δεν μπορεί κανείς να δει ανθρώπους με αναπηρικά αμαξίδια ή τυφλούς (ιδίως μάλιστα ασυνόδευτους), οι οποίοι με τον τρόπο αυτό περιέρχονται σε ένα είδος κοινωνικού αποκλεισμού, κατά παράβαση των άρθρων 21 (απαγόρευση διακρίσεων λόγω αναπηρίας και ηλικίας), 25 (δικαιώματα των ηλικιωμένων) και 26 (ένταξη των ατόμων με ειδικές ανάγκες) του Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ε.Ε.
Έχουμε συνηθίσει να μιλάμε για ποιότητα ζωής, αναφερόμενοι στην ανάγκη βελτίωσης των πεζοδρομίων της πόλης , όμως στην πραγματικότητα πρόκειται για ζήτημα ζωής και θανάτου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου