Μπορεί να ακούγεται καλό το ότι δεν πρέπει να μαθαίνουν άλλοι τα προσωπικά μας δεδομένα, αλλά τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι, γιατί στο τέλος κάποιος ελέγχει τα δεδομένα όλων μας και αυτός ο κάποιος δεν είναι μια δημοκρατική κοινωνία, αλλά κάτι έξω από αυτήν.
Για παράδειγμα, παλιότερα δημοσιεύονταν όλα τα ονόματα αυτώνπου εισάγονταν στα πανεπιστήμια και η κοινωνία ελάμβανε γνώση. Σήμερα ο κάθε υποψήφιος μαθαίνει μέσα από ένα ψηφιακό σύστημα, μόνο ό,τι αφορά τον ίδιο.
Τα ίδια γίνονται και εντός των σχολών, ο κάθε φοιτητής πληροφορείται ηλεκτρονικά μόνο τα δικά του αποτελέσματα και όχι από μια αναρτημένη κατάσταση με τα ονόματα όλων. Αν ένας ανίκανος παίρνει άριστα 10 και ένας ικανός 5, κανείς δεν θα το μάθει ποτέ.
Τα ίδια ακριβώς συμβαίνουν παντού με την ψηφιοποίηση των πάντων.
Μπορεί μεν εμείς οι κοινωνοί να μην πληροφορούμαστε τίποτα και να είμαστε στο απόλυτο σκοτάδι, σε μια εποχή όπου οι κατευθυνόμενες πληροφορίες πέφτουν βροχή, όμως πάνω από όλους και έξω από την κοινωνία, υπάρχουν μάτια που βλέπουν όλα τα στοιχεία όλων μας. Είναι αυτός που χειρίζεται το σύστημα, είναι αυτός λέγεται ΤΕΙΡΕΣΙΑΣ, είναι αυτός που λέγεται ΤΑΧΙS, κ.λ.π.
Συμπέρασμα: Η δικαιολογία της απόκρυψης κάποιων προσωπικών στοιχείων, από τα μάτια της κοινωνίας, στην ουσία συμπαρασύρει τα πάντα και οδηγεί σε μια σκλαβιά σε κάποια κέντρα, τα οποία με ένα enter ή με ένα delete, μπορούν να αλλάξουν τις ζωές των ανθρώπων, χωρίς ούτε οι ίδιοι να έχουν μέτρο σύγκρισης και να αντιλαμβάνονται αν αυτό έγινε δίκαια ή με κάποια σκοπιμότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου