«ΜΠΟΥΡΔΟΛΟΓΙΑ» ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ!

Από τον Αλκιβιάδη Κ. Κεφαλά

Δεν φτάνουν στους ταγούς μας οι ανοησίες που εκστομίζουν εντός συνόρων, αλλά σπεύδουν να κάνουν και... εξαγωγές

Η λέξη «μπούρδα ή μπουρδολογία» είναι γλωσσικό δάνειο της ισπανικής burda. Στη νεοελληνική γλώσσα αποδίδει την έννοια της «αερολογίας, της κενολογίας ή της μη λογικής λεκτικής ακολουθίας». Oλοι οι άνθρωποι περιστασιακά μπουρδολογούν, ενώ η αερολογία δεν αποτελεί χαρακτηριστικό μιας συγκεκριμένης κοινωνικής τάξης, δεν εξαρτάται από το επίπεδο μόρφωσης ή δεν είναι ίδιον κάποιου επαγγέλματος.

Η μοναδική εξαίρεση είναι βεβαίως η επαγγελματική συντεχνιακή τάξη των Ελλήνων πολιτικών, οι οποίοι όχι μόνο έχουν αναγάγει την μπουρδολογία σε διακομματική επιστήμη στην ελληνική πραγματικότητα, αλλά επιδίδονται και στην άμιλλα επίδειξης των ικανοτήτων τους στην μπουρδολογία μέσω της χρήσης των ξένων γλωσσών, ώστε να μπορέσουν να αντιληφθούν και οι συνάδελφοί τους στο εξωτερικό το μέγεθος της «ιδιοφυΐας των». Η οξυδέρκειά τους συνήθως αποκαλύπτεται κατά τη διάρκεια των επισκέψεών τους εκτός Ελλάδος.

Πράγματι, ενώ είναι ζήτημα αν γνωρίζουν περισσότερες από 300 λέξεις της αγγλικής γλώσσας, δεν διστάζουν να συμμετέχουν σε δημόσιες τηλεοπτικές συζητήσεις στην αγγλική, κάνοντας βαρύγδουπες πολιτικές δηλώσεις σε μια γλώσσα που δεν γνωρίζουν. Προσποιούνται τους σημαντικούς διεθνείς παράγοντες μιας αποτυχημένης και χρεοκοπημένης χώρας, την οποία κανένας δεν υπολογίζει, προς τέρψιν βέβαια των συνομιλητών τους, οι οποίοι όταν συνέλθουν από τη στιγμιαία ψυχαγωγία των, μένουν έκπληκτοι από το μέγεθος της αλαζονείας και της αμετροέπειάς των.
Ο Ελλην πολιτικός, εάν έχει καταφέρει να εισαχθεί σε κάποια ανώτατη σχολή με το πέρας του εγκύκλιου κύκλου σπουδών του, θα διατηρήσει ως επί το πλείστον την ιδιότητα του φοιτητού μαζί με αυτή του κομματικού ινστρούκτορα αδιαλείπτως επί μία δεκαετία.
Κατά τη διάρκεια των «σπουδών» του, αφού «ωριμάσει» μεταξύ περιόδων PlayStation, ταβέρνας, bar culture, μπουζουκιών και κοινωνικών αναζητήσεων, καθώς και φιλοσοφικών ανησυχιών της ήσσονος προσπάθειας, σταδιακά θα αρχίσει να ανέρχεται στην κομματική ιεραρχία και στον κομματικό μηχανισμό με όπλο τη δημόσια μπουρδολογία, ενώ, ανεξαρτήτως κόμματος, ως «προοδευτικός και δημοκρατικός» πολίτης που είναι δεν θα αρκείται να επιλύει μόνο τα προβλήματα της χώρας του, αλλά θα επιδιώκει να διαθέτει και την πολύτιμο και ανεκτίμητο φαιά ουσία του στα σύνθετα διεθνή πολιτικά, κοινωνικά και γεωπολιτικά προβλήματα, ασχέτως αν τα κατανοεί ή αν αντιλαμβάνεται τα θέματα επί των οποίων τοποθετείται. Ετσι, αποτελούν ψήγματα μεγαλείου και εθνικό κεφάλαιο οι ιστορικές στιγμές κατά τις οποίες μεταφέρει στην αγγλική γλώσσα τις 100 λέξεις κλισέ που χρησιμοποιεί στον δημόσιο λόγο του.

Σε μία χώρα, όμως, όπου οι πολίτες πετούν πλαστικά μπουκάλια, κουτιά αναψυκτικών και κάθε είδους σκουπίδια στους δρόμους από τα αυτοκίνητά τους, είναι διασκεδαστικό και συνάμα σουρεαλιστικό οι πολιτικοί της και κατ’ επέκταση και οι ψηφοφόροι τους να θεωρούν τους εαυτούς τους Ευρωπαίους πολίτες και τη χώρα τους ευρωπαϊκή ώστε να μην αμελούν να τοποθετούνται διαρκώς περί «ευρωπαϊκών κεκτημένων».

Ως γνήσια και αυθεντικά δείγματα Ευρωπαίων πολιτών, λοιπόν, οι Ελληνες πολιτικοί πιστεύουν ότι θα σώσουν την Ευρώπη από τα προβλήματά της με τον ίδιο τρόπο που «έσωσαν» και τη χώρα τους. Την ίδια στιγμή οι συνάδελφοί τους στο εξωτερικό αδυνατούν να κατανοήσουν πώς αυτοί οι μαυριδεροί αρσενικοί Βαλκάνιοι και οι θηλυκές μελαχρινές ξανθομαλλούσες είναι τόσο φανατικά φιλοευρωπαϊστές, τη στιγμή που η κοινωνική συμπεριφορά τους παραπέμπει σε κινηματογραφική ταινία του Τρίο Στούτζες.

Επί παραδείγματι, Ελλην πολιτικός, από αυτούς που επιθυμούν διακαώς να σώσουν τον κόσμο (και τον εαυτό τους), φαίνεται να ανταλλάσσει χειραψία και να συνομιλεί με γυναίκα πρωθυπουργό άλλης χώρας, ενώ εξακολουθεί να παραμένει καθήμενος στην καρέκλα του, μη έχοντας τη στοιχειώδη ευγένεια ή την αντίληψη να συμπεριφερθεί όπως όλοι οι φυσιολογικοί άνθρωποι.

Ομως, επειδή τα πάντα κρίνονται εκ του αποτελέσματος, η δημόσια και η λεκτική εικόνα της ελληνικής πολιτικής μπουρδολογίας θα ήταν αδιάφορες, αν τα πολιτικά, τα κοινωνικά, τα οικονομικά αποτελέσματα ήταν διαφορετικά.
Δυστυχώς, όμως, στην πολιτική η «εικόνα» είναι ταυτόσημη με την ουσία της και συνεπώς η δημόσια λεκτική μπουρδολογία είναι βέβαιο ότι θα επιφέρει και τα αντίστοιχα πολιτικά αποτελέσματα. Ομως, παρά το γεγονός των μη αναστρέψιμων τραγικών αποτελεσμάτων που επέφερε η πολιτική φαιδρότητα του ελληνικού θεάτρου σκιών, οι πρωταγωνιστές του θα πρέπει να συνεχίσουν να μπουρδολογούν δημοσίως, επειδή, διαφορετικά, η πολιτική στην Ελλάδα θα ήταν αφάνταστα βαρετή και ανιαρή.

*Διδάκτωρ Φυσικής του πανεπιστημίου του Manchester, UK, δ/ντής Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών