Θα σας ξεχνάμε κάθε μέρα

Βλέπουμε αυτές τις μέρες να υψώνονται υποκριτικά ευκαιριακές σημαίες. Εκείνοι που μας έλεγαν το 2004 -και ευτυχώς ο κυπριακός λαός δεν τους άκουσε- «αυτή είναι η τελευταία σας ευκαιρία» σήμερα τα δίνουν όλα στο φεστιβάλ μνήμης εκ του προχείρου το οποίο θα διαρκέσει ως την Κυριακή.

Ενα πολύ ωραίο μυθιστόρημα του αείμνηστου Ελληνα «Παριζιάνου» συγγραφέα Βασίλη Αλεξάκη, τα κείμενα του οποίου κυκλοφορούν στην Ελλάδα από τις εκδόσεις Μεταίχμιο, φέρει τον τίτλο «Θα σε ξεχνάω κάθε μέρα».Από τον Μανώλη Κοττάκη

Πρόκειται για έκφραση απογοήτευσης του πρωταγωνιστή του απέναντι σε μια αγάπη που δεν ταίριαξε μαζί του. Θα δανειστώ αυτόν τον ωραίο τίτλο, όχι γιατί θέλω να γράψω… ερωτικό μυθιστόρημα, αλλά γιατί θέλω να σας περιγράψω σήμερα έναν τύπο ανθρώπου. Εκείνον που θυμάται την αξία της δημοκρατίας και των εθνικών θεμάτων εντελώς καιροσκοπικά. Ο τύπος αυτού του ανθρώπου έτσι ονομάζεται. Αυτός που ξεχνάει κάθε μέρα. Σε ξεχνάω, δημοκρατία, κάθε μέρα. Αλλά σε θυμάμαι στα γενέθλιά σου. Σε ξεχνάω, Κύπρο, κάθε μέρα, αδιαφορώ για τα δεινά σου. Αλλά δεν σε ξεχνώ μία φορά τον χρόνο εδώ και πενήντα χρόνια από το έγκλημα που έγινε στο προαιώνια ελληνικό έδαφός σου. Σε θυμάμαι μόνο τότε που οι άλλοι εορτάζουν την εισβολή τους στα άγια χώματά σου. Ολο τον υπόλοιπο χρόνο σε προσβάλλω και σε χλευάζω.
Εκ του προχείρου

Το θέαμα αυτές τις μέρες είναι αφόρητο. Ειδικώς στα δικά μας μάτια, κάποιων δηλαδή που θυμούνται την Κύπρο κάθε μέρα με ανάδειξη των θεμάτων που την καίνε. Κάποιων που θυμούνται τη δημοκρατία κάθε μέρα, ανεξαρτήτως προσώπων και κομμάτων. Βλέπουμε αυτές τις μέρες να υψώνονται υποκριτικά ευκαιριακές σημαίες. Εκείνοι που μας έλεγαν το 2004 -και ευτυχώς ο κυπριακός λαός δεν τους άκουσε- «αυτή είναι η τελευταία σας ευκαιρία» σήμερα τα δίνουν όλα στο φεστιβάλ μνήμης εκ του προχείρου το οποίο θα διαρκέσει ως την Κυριακή. Γιατί από Δευτέρα θα αρχίσει το ίδιο τροπάριο: Η μεσολάβηση Ολγκίν, που απαιτεί κάτω από τις γραμμές την αναγνώριση του ψευδοκράτους ως προϋπόθεση για την έναρξη των διαπραγματεύσεων, θα είναι «η τελευταία μας ευκαιρία». Η παράδοση δηλαδή. Η αμνησία στη χρήση των όρων «εισβολή» και «κατοχή», πλην της εξαιρέσεως Δένδια, θα βαπτιστεί «ρεαλισμός». Η απαίτηση να διακόψει η Κυπριακή Δημοκρατία τις γεωτρήσεις της και να επιτρέψει τη διέλευση δυτικού αγωγού φυσικού αερίου από τα Κατεχόμενα και από εκεί στα παράλια της Τουρκίας θα βαπτιστεί «μέρισμα ευημερίας». Μέχρι την Κυριακή θα έχουμε «δεν ξεχνώ» λοιπόν. Από Δευτέρα θα επανέλθουμε στο «θα σε ξεχνάω κάθε μέρα»!
Αρρωστα μυαλά

Ακριβώς το ίδιο θα συμβεί και με το πολίτευμα. Αυτοί που βάπτισαν κίνδυνο για τη δημοκρατία μια χούφτα μπράβων και τους έβαλαν φυλακή εκφωνώντας δακρύβρεχτους λόγους για το κράτος δικαίου, αυτοί οι ίδιοι προσπέρασαν με ταχύτητα φωτός την απόπειρα δολοφονίας Αμερικανού πρώην προέδρου. Καταδίκασαν στην αρχή για να μην τους πάρουν με τις πέτρες και αμέσως μετά γέμισαν τις πρώτες σελίδες των ιστοσελίδων τους με τις θεωρίες συνωμοσίας για να ενισχύσουν την υποψία ότι η επίθεση κατά Τραμπ ήταν στημένη. Πρόκειται για τα άρρωστα μυαλά μιας αναίσθητης και νοσούσας χώρας. Είναι τόσο άρρωστη και αναίσθητη αυτή η Ελλάς, που προχθές ζήσαμε την απίστευτη εμπειρία: Ομογενειακή εφημερίδα των ΗΠΑ επιτέθηκε εναντίον του Ελληνα υπουργού Αμυνας και ταυτίστηκε με τους Τούρκους επειδή εκείνος διέπραξε το ολέθριο λάθος να ξεστομίσει στη Λευκωσία τις λέξεις «εισβολή» και «κατοχή». Θεωρήθηκε ότι είναι εκτός «εθνικής γραμμής», αν μπορεί να ονομαστεί εθνική γραμμή η εγκατάλειψη της Κύπρου από την Ελλάδα. Και το καλύτερο: Το να λες τα απολύτως αυτονόητα για την Κύπρο θεωρείται… πριόνισμα της καρέκλας του πρωθυπουργού.

Μπορεί να είναι «κλισέ», αλλά όσοι επιμείνουν σε αυτή την ανιστόρητη γραμμή θα δώσουν λόγο στους αγέννητους και τους νεκρούς. Και εμείς, όπως και ο φίλος μου ο Βασίλης Αλεξάκης, «θα σας ξεχνάμε κάθε μέρα».