Στον υβριδικό πόλεμο, μιας μορφής ανταρτοπόλεμου, ο επιτιθέμενος χειραγωγεί είτε εκμεταλλεύεται τοπικές, εθνικές, ή θρησκευτικές διαμάχες
Θα πει κάποιος ότι η σημερινή Ελλάδα τον μόνο πόλεμο που διεξάγει είναι ο επικοινωνιακός (με σχετική επιτυχία στο εσωτερικό -έως πότε;- και πλήρη αποτυχία στο εξωτερικό), με το πολεμικό προϊόν που πρωταγωνιστεί κατ’ αυτάς, θα ασχοληθεί;
Όμως, μπορεί ο όρος να είναι καινοφανής, μπορεί εν πολλοίς σε ορισμένες περιπτώσεις να πήρε την θέση του συμβατικού πολέμου και να αιφνιδίασε, οι πρακτικές του όμως είναι παμπάλαιες. Απλώς, έχει αλλάξει μορφή λόγω της τεχνολογικής εξέλιξης και της τηλεπικοινωνίας.
Στον υβριδικό πόλεμο, μιας μορφής ανταρτοπόλεμου, ο επιτιθέμενος χειραγωγεί είτε εκμεταλλεύεται τοπικές, εθνικές, ή θρησκευτικές διαμάχες μεταξύ των μελών του κράτους-στόχου, τα οποία μέλη χρησιμοποιεί ως εργαλεία προς επίτευξη του σκοπού του, που αρχικώς -και για πολύ καιρό ίσως- είναι αφανής.
Τα δυο τελευταία χρόνια, το ΝΑΤΟ φαίνεται να επικεντρώνεται στην ιδέα του υβριδικού πολέμου, θέμα που βρίσκεται στην κορυφή της ατζέντας της επερχόμενης Συνόδου Κορυφής στη Βαρσοβία. Το τι αποκαλύπτεται μέσα από το Ουκρανικό πρόβλημα για τον υβριδικό πόλεμο, εξετάστηκε σε μια συζήτηση με τον Alexander Lanoszka, μεταδιδακτορικό υπότροφο του Dartmouth College και του δημοσιογράφου Octavian Manea, για το DefenceMatters.org, με αναδημοσίευση από το onalert, από την οποία αποσπώ τα περισσότερο ενδιαφέροντα στοιχεία.
Και τούτο, επειδή δεν έχω καμιά αμφιβολία -όπως πολλές φορές έχω γράψει, μέχρι κοπώσεως των φίλων αναγνωστών- ότι μπορεί μεν στην Ασία και στην Αφρική να ρίχνουν βόμβες προς πολυτεμαχισμό των κρατών, αλλά στις άλλες ηπείρους χρησιμοποιούνται άλλα μέσα διαίρεσης του πληθυσμού, που θα οδηγήσει περιφέρειες να ζητήσουν αποχώρηση από το κράτος στο οποίο βρίσκονται.
Μια ματιά στην Ισπανία, το Ηνωμένο Βασίλειο, την Ιταλία και τις χώρες της π. Σοβιετικής Ένωσης, αποδεικνύει τα λεγόμενα. Σε βάθος χρόνου, είναι βέβαιο πως θα επιχειρηθεί κάτι ανάλογο και στην Ελλάδα, με πρώτη υποψήφια περιφέρεια δημιουργίας κατάστασης ανάγκης, την Θράκη, αλλά όχι μόνο.
Ο Lanoszka επεξηγεί ότι μπορούμε να αντιληφθούμε καλύτερα την ιδέα του υβριδικού πολέμου ως μια στρατηγική που συνδυάζει μη συμβατικές τακτικές πολέμου, με τις συμβατικές στρατιωτικές επιχειρήσεις αποτροπής.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η Ναζιστική Γερμανία, η οποία υποστήριξε και εξόπλισε Γερμανούς αυτόχθονες στην Τσεχοσλοβακία, έτσι ώστε ξεσηκωθούν και να προκαλέσουν την αντίδραση της Τσεχοσλοβακικής κυβέρνησης. Η αντίδραση αυτή θα μπορούσε να αποτελέσει βάση για την επέμβαση της Ναζιστικής Γερμανίας στην Τσεχοσλοβακία, με σκοπό να προστατέψει αυτούς τους γηγενείς πληθυσμούς από τις διώξεις (περίπτωση Κριμαίας σήμερα στην Ουκρανία).
Με άλλα λόγια, έχουμε δει στο παρελθόν την εφαρμογή μιας τέτοιας στρατηγικής, όταν οι τηλεπικοινωνίες θεωρούνταν ξεπερασμένες. Ο Lanoszka πιστεύει είναι λάθος να ορίζουμε την τεχνολογία ως τη βασική διάσταση του υβριδικού πολέμου. Μάλλον, συσχετίζεται περισσότερο με τον αλυτρωτισμό και την έννοια της ταυτότητας, με όλα αυτά που συνήθως συσχετίζονται με τις εθνικές διεκδικήσεις και μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως μέσο για να ξεσπάσει ένταση.
Και στο ερώτημα «τι ρόλο παίζει η συμβατική στρατιωτική ισχύς στον υβριδικό πόλεμο;», θεωρεί ότι ο ρόλος της είναι σημαντικός. Βλέπει τον υβριδικό πόλεμο ως ένα συνδυασμό των αντάρτικων τακτικών με τη συμβατική αποτρεπτική ισχύ. Οι αντάρτικες πρακτικές είναι ιδιαίτερα σημαντικές καθώς ο επιτιθέμενος μπορεί να επικαλεστεί ότι οι κινήσεις του απέναντι στο στόχο είναι αποτέλεσμα αυτοχθόνων πιέσεων. Η συμβατική στρατιωτική αποτροπή αποσκοπεί στην εξισορρόπηση, καθώς ο στόχος μπορεί να υποπτευτεί την εμπλοκή του επιτιθέμενου.
Ποιες είναι οι πρώτες ύλες που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για τη διεξαγωγή ενός (ρωσικού) υβριδικού πολέμου; Αν κρίνουμε από την Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, μπορούμε να περιγράψουμε σε γενικές γραμμές τις συνθήκες που καθιστούν το κράτος στόχο ευάλωτο έναντι του επιτιθέμενου, που επιδιώκει τον υβριδικό πόλεμο.
Ένας ιδανικός στόχος έναντι του οποίου ο επιτιθέμενος θα έμπαινε στον πειρασμό να διεξαγάγει υβριδικό πόλεμο έχει τα ακόλουθα χαρακτηριστικά:
είναι στρατιωτικά ασθενέστερος,
υπάρχουν στο εσωτερικό του εθνοτικές ομάδες που ασκούν πίεση στην πολιτική ηγεσία
και υπάρχουν εθνικοί ή γλωσσικοί δεσμοί με το επιτιθέμενο-κράτος,
επομένως του δίνεται η δυνατότητα να αναμειχθεί στα εσωτερικά του κράτους-στόχου.
Όλα τα ανωτέρω, τα έγραψα ως εισαγωγή για την τελευταία παράγραφο. Μπορεί οι ΝΑΤΟϊκοί να αναφέρονται στην Ρωσία και τους γείτονές της, εγώ βλέπω την Τουρκία και την Θράκη.
www.inrealnews.gr/
Θα πει κάποιος ότι η σημερινή Ελλάδα τον μόνο πόλεμο που διεξάγει είναι ο επικοινωνιακός (με σχετική επιτυχία στο εσωτερικό -έως πότε;- και πλήρη αποτυχία στο εξωτερικό), με το πολεμικό προϊόν που πρωταγωνιστεί κατ’ αυτάς, θα ασχοληθεί;
Όμως, μπορεί ο όρος να είναι καινοφανής, μπορεί εν πολλοίς σε ορισμένες περιπτώσεις να πήρε την θέση του συμβατικού πολέμου και να αιφνιδίασε, οι πρακτικές του όμως είναι παμπάλαιες. Απλώς, έχει αλλάξει μορφή λόγω της τεχνολογικής εξέλιξης και της τηλεπικοινωνίας.
Στον υβριδικό πόλεμο, μιας μορφής ανταρτοπόλεμου, ο επιτιθέμενος χειραγωγεί είτε εκμεταλλεύεται τοπικές, εθνικές, ή θρησκευτικές διαμάχες μεταξύ των μελών του κράτους-στόχου, τα οποία μέλη χρησιμοποιεί ως εργαλεία προς επίτευξη του σκοπού του, που αρχικώς -και για πολύ καιρό ίσως- είναι αφανής.
Τα δυο τελευταία χρόνια, το ΝΑΤΟ φαίνεται να επικεντρώνεται στην ιδέα του υβριδικού πολέμου, θέμα που βρίσκεται στην κορυφή της ατζέντας της επερχόμενης Συνόδου Κορυφής στη Βαρσοβία. Το τι αποκαλύπτεται μέσα από το Ουκρανικό πρόβλημα για τον υβριδικό πόλεμο, εξετάστηκε σε μια συζήτηση με τον Alexander Lanoszka, μεταδιδακτορικό υπότροφο του Dartmouth College και του δημοσιογράφου Octavian Manea, για το DefenceMatters.org, με αναδημοσίευση από το onalert, από την οποία αποσπώ τα περισσότερο ενδιαφέροντα στοιχεία.
Και τούτο, επειδή δεν έχω καμιά αμφιβολία -όπως πολλές φορές έχω γράψει, μέχρι κοπώσεως των φίλων αναγνωστών- ότι μπορεί μεν στην Ασία και στην Αφρική να ρίχνουν βόμβες προς πολυτεμαχισμό των κρατών, αλλά στις άλλες ηπείρους χρησιμοποιούνται άλλα μέσα διαίρεσης του πληθυσμού, που θα οδηγήσει περιφέρειες να ζητήσουν αποχώρηση από το κράτος στο οποίο βρίσκονται.
Μια ματιά στην Ισπανία, το Ηνωμένο Βασίλειο, την Ιταλία και τις χώρες της π. Σοβιετικής Ένωσης, αποδεικνύει τα λεγόμενα. Σε βάθος χρόνου, είναι βέβαιο πως θα επιχειρηθεί κάτι ανάλογο και στην Ελλάδα, με πρώτη υποψήφια περιφέρεια δημιουργίας κατάστασης ανάγκης, την Θράκη, αλλά όχι μόνο.
Ο Lanoszka επεξηγεί ότι μπορούμε να αντιληφθούμε καλύτερα την ιδέα του υβριδικού πολέμου ως μια στρατηγική που συνδυάζει μη συμβατικές τακτικές πολέμου, με τις συμβατικές στρατιωτικές επιχειρήσεις αποτροπής.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η Ναζιστική Γερμανία, η οποία υποστήριξε και εξόπλισε Γερμανούς αυτόχθονες στην Τσεχοσλοβακία, έτσι ώστε ξεσηκωθούν και να προκαλέσουν την αντίδραση της Τσεχοσλοβακικής κυβέρνησης. Η αντίδραση αυτή θα μπορούσε να αποτελέσει βάση για την επέμβαση της Ναζιστικής Γερμανίας στην Τσεχοσλοβακία, με σκοπό να προστατέψει αυτούς τους γηγενείς πληθυσμούς από τις διώξεις (περίπτωση Κριμαίας σήμερα στην Ουκρανία).
Με άλλα λόγια, έχουμε δει στο παρελθόν την εφαρμογή μιας τέτοιας στρατηγικής, όταν οι τηλεπικοινωνίες θεωρούνταν ξεπερασμένες. Ο Lanoszka πιστεύει είναι λάθος να ορίζουμε την τεχνολογία ως τη βασική διάσταση του υβριδικού πολέμου. Μάλλον, συσχετίζεται περισσότερο με τον αλυτρωτισμό και την έννοια της ταυτότητας, με όλα αυτά που συνήθως συσχετίζονται με τις εθνικές διεκδικήσεις και μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως μέσο για να ξεσπάσει ένταση.
Και στο ερώτημα «τι ρόλο παίζει η συμβατική στρατιωτική ισχύς στον υβριδικό πόλεμο;», θεωρεί ότι ο ρόλος της είναι σημαντικός. Βλέπει τον υβριδικό πόλεμο ως ένα συνδυασμό των αντάρτικων τακτικών με τη συμβατική αποτρεπτική ισχύ. Οι αντάρτικες πρακτικές είναι ιδιαίτερα σημαντικές καθώς ο επιτιθέμενος μπορεί να επικαλεστεί ότι οι κινήσεις του απέναντι στο στόχο είναι αποτέλεσμα αυτοχθόνων πιέσεων. Η συμβατική στρατιωτική αποτροπή αποσκοπεί στην εξισορρόπηση, καθώς ο στόχος μπορεί να υποπτευτεί την εμπλοκή του επιτιθέμενου.
Ποιες είναι οι πρώτες ύλες που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για τη διεξαγωγή ενός (ρωσικού) υβριδικού πολέμου; Αν κρίνουμε από την Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, μπορούμε να περιγράψουμε σε γενικές γραμμές τις συνθήκες που καθιστούν το κράτος στόχο ευάλωτο έναντι του επιτιθέμενου, που επιδιώκει τον υβριδικό πόλεμο.
Ένας ιδανικός στόχος έναντι του οποίου ο επιτιθέμενος θα έμπαινε στον πειρασμό να διεξαγάγει υβριδικό πόλεμο έχει τα ακόλουθα χαρακτηριστικά:
είναι στρατιωτικά ασθενέστερος,
υπάρχουν στο εσωτερικό του εθνοτικές ομάδες που ασκούν πίεση στην πολιτική ηγεσία
και υπάρχουν εθνικοί ή γλωσσικοί δεσμοί με το επιτιθέμενο-κράτος,
επομένως του δίνεται η δυνατότητα να αναμειχθεί στα εσωτερικά του κράτους-στόχου.
Όλα τα ανωτέρω, τα έγραψα ως εισαγωγή για την τελευταία παράγραφο. Μπορεί οι ΝΑΤΟϊκοί να αναφέρονται στην Ρωσία και τους γείτονές της, εγώ βλέπω την Τουρκία και την Θράκη.
www.inrealnews.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου