Κλέφτες, νταβατζήδες του λαού
Δεν μας κλέψατε, μόνο, τον γλίσχρο μισθό μας. Την τιποτένια μας σύνταξη.
Κλέψατε και το δώρο του παππού για τα εγγόνια.
Στερήσατε το παιχνίδι των παιδιών μας, και την ξεγνοιασιά της παιδικής ηλικίας.
Σε θλιβερά σκοτάδια με σβησμένα τζάκια και παγωμένα σπίτια. Κλεισμένοι μέσα στην παγωνιά στο σκοτάδι της ατέλειωτης νύχτας μας.
Χωρίς σκιές στους τοίχους, γιατί και το ρεύμα μάς κόψατε και η γκαζόλαμπα είναι σβηστή.
Τα κλέψατε, τα μαγαρίσατε, τα βρωμίσατε, για να ξεχάσουν οι άνθρωποι, πως είναι πολίτες. Για να αφανιστεί κάθε ήχος ελπιδοφόρος.
Για να μείνει, μόνο, το κίτρινο, φθινοπωρινό χρώμα του μίσους και του αλαζονικού, απάνθρωπου, διεφθαρμένου χρυσού σας. Αριστεροδεξιοί λαοπλάνοι.
Κι αυτόν μας τον κλέψατε, πνίγοντας, μέσα στη μαυρίλα του αύριο, κάθε προσδοκία μας.
Με την ίδια απελπισία ζωγραφισμένη σε κάθε μας ξύπνημα.
Με τον ίδιο εφιάλτη, να μας τρομοκρατεί, κάθε νύχτα, στον ύπνο μας.
Τη ζυγαριά τη γέρνετε πάντα προς το δολερό σας μέρος.
Κι' εμείς, ανήμποροι να σας κόψουμε το άδικο χέρι.
Κι οι γιορτές των αγίων χαθήκανε κι αυτές, μαζί και με τους άγιους.
Ούτε Εκείνος φαίνεται πουθενά. Χάθηκε; Τον ψάχνουμε. Δεν τον βρίσκουμε.
Η μνήμη, ανοιχτή πληγή του χτες. Τότε που ζούσαμε.
Τότε που γελούσαμε. Τότε που ονειρευόμασταν. Τότε που ελπίζαμε.
Και τις πετάτε, άταφα κουφάρια, στα μούτρα μας. Αλεξοφονιάδες.
«Η αγένεια προς την αλαζονική εξουσία είναι προτέρημα»
Η δικιά σου γεμάτη με άνομο χρήμα. Η δικιά μου άδεια ακόμη και από ελπίδα.
Δεν θα έχεις, πια, τι άλλο να κλέψεις.
«Σε σιχαίνομαι, μα δεν καταδέχομαι ούτε και να σε φτύσω», πρωταριστερέ ονειροκλέφτη.
Δεν θα αγγίξεις την οργή και τη θλίψη μου.
Πώς να συγχωρέσει κανείς το άδικο.
Θα έρθουμε, κάποτε, ακλόνητοι. Αδυσώπητοι.
Με μπροστάρη, το κλεμμένο μας δίκιο.
Με σύντροφο, την κρυμμένη μας περηφάνια, που φυλάξαμε ζωντανή μέσα στην καρδιά μας. Την περηφάνια που ποτέ δεν μπορέσατε να μας κλέψετε.
Άνθρωποι χωρίς λεβεντιά.
Εσείς οι νταβατζήδες ενός ολόκληρου λαού. Οι τρομοκράτες των ονείρων μας.
Της παράδοσής μας. Της πόλης μας. Της αξιοπρέπειάς μας.
Της ανθρωπιάς μας.
Της ΑΛΗΘΕΙΑΣ.
Της ΤΙΜΙΟΤΗΤΑΣ των ματιών μας.
Της ΑΔΟΛΗΣ σκέψης μας.
Της ΚΑΘΑΡΟΤΗΤΑΣ της καρδιάς μας.
Γιατί άκουσαν μιαν απαίσια βοή,
Την σκάλα ν' ανεβαίνει» (Κ. Καβάφης)
«Ούτινος δούλος ...ούδ' υπήκοος.» (Σοφοκλής)
Δεν μας κλέψατε, μόνο, τον γλίσχρο μισθό μας. Την τιποτένια μας σύνταξη.
Κλέψατε και το δώρο του παππού για τα εγγόνια.
Στερήσατε το παιχνίδι των παιδιών μας, και την ξεγνοιασιά της παιδικής ηλικίας.
Σε θλιβερά σκοτάδια με σβησμένα τζάκια και παγωμένα σπίτια. Κλεισμένοι μέσα στην παγωνιά στο σκοτάδι της ατέλειωτης νύχτας μας.
Χωρίς σκιές στους τοίχους, γιατί και το ρεύμα μάς κόψατε και η γκαζόλαμπα είναι σβηστή.
Τα κλέψατε, τα μαγαρίσατε, τα βρωμίσατε, για να ξεχάσουν οι άνθρωποι, πως είναι πολίτες. Για να αφανιστεί κάθε ήχος ελπιδοφόρος.
Για να μείνει, μόνο, το κίτρινο, φθινοπωρινό χρώμα του μίσους και του αλαζονικού, απάνθρωπου, διεφθαρμένου χρυσού σας. Αριστεροδεξιοί λαοπλάνοι.
Κι αυτόν μας τον κλέψατε, πνίγοντας, μέσα στη μαυρίλα του αύριο, κάθε προσδοκία μας.
Με την ίδια απελπισία ζωγραφισμένη σε κάθε μας ξύπνημα.
Με τον ίδιο εφιάλτη, να μας τρομοκρατεί, κάθε νύχτα, στον ύπνο μας.
Τη ζυγαριά τη γέρνετε πάντα προς το δολερό σας μέρος.
Κι' εμείς, ανήμποροι να σας κόψουμε το άδικο χέρι.
Κι οι γιορτές των αγίων χαθήκανε κι αυτές, μαζί και με τους άγιους.
Ούτε Εκείνος φαίνεται πουθενά. Χάθηκε; Τον ψάχνουμε. Δεν τον βρίσκουμε.
Η μνήμη, ανοιχτή πληγή του χτες. Τότε που ζούσαμε.
Τότε που γελούσαμε. Τότε που ονειρευόμασταν. Τότε που ελπίζαμε.
Και τις πετάτε, άταφα κουφάρια, στα μούτρα μας. Αλεξοφονιάδες.
«Η αγένεια προς την αλαζονική εξουσία είναι προτέρημα»
Η δικιά σου γεμάτη με άνομο χρήμα. Η δικιά μου άδεια ακόμη και από ελπίδα.
Δεν θα έχεις, πια, τι άλλο να κλέψεις.
«Σε σιχαίνομαι, μα δεν καταδέχομαι ούτε και να σε φτύσω», πρωταριστερέ ονειροκλέφτη.
Δεν θα αγγίξεις την οργή και τη θλίψη μου.
Πώς να συγχωρέσει κανείς το άδικο.
Θα έρθουμε, κάποτε, ακλόνητοι. Αδυσώπητοι.
Με μπροστάρη, το κλεμμένο μας δίκιο.
Με σύντροφο, την κρυμμένη μας περηφάνια, που φυλάξαμε ζωντανή μέσα στην καρδιά μας. Την περηφάνια που ποτέ δεν μπορέσατε να μας κλέψετε.
Άνθρωποι χωρίς λεβεντιά.
Εσείς οι νταβατζήδες ενός ολόκληρου λαού. Οι τρομοκράτες των ονείρων μας.
Της παράδοσής μας. Της πόλης μας. Της αξιοπρέπειάς μας.
Της ανθρωπιάς μας.
Της ΑΛΗΘΕΙΑΣ.
Της ΤΙΜΙΟΤΗΤΑΣ των ματιών μας.
Της ΑΔΟΛΗΣ σκέψης μας.
Της ΚΑΘΑΡΟΤΗΤΑΣ της καρδιάς μας.
Γιατί άκουσαν μιαν απαίσια βοή,
Την σκάλα ν' ανεβαίνει» (Κ. Καβάφης)
«Ούτινος δούλος ...ούδ' υπήκοος.» (Σοφοκλής)
Κλέψατε, και τη μέρα της αμφίβολης χαράς, καθώς περιμέναμε τη σύνταξή μας, ξεροσταλιάζοντας στα ΑΤΜ, και τα μετρούσαμε, κι ήσαν ακόμη λιγότερα, τα λιγοστά ευρώ της άθλιας σύνταξης.
Δεν μας κλέψατε, μόνο, το σπίτι μας, μαζί με τις προσδοκίες μιας ζωής χτισμένες στους τοίχους του. Στις πόρτες του, στις κρεβατοκάμαρές του.
Μας κλέψατε τα χρόνια της ζωής μας, ασπρίζοντας τα μαλλιά μας, μέσα σε μια ατέλειωτη νύχτα-εφιάλτη, και των δικών σας αριστερομνημονίων.
Μας αφήσατε να ζούμε σε υγρές τρώγλες απελπισίας. Σε βουβά σπίτια. Σε άδεια από φίλους καφενεία. Σε ετοιμοθάνατες γειτονιές.Σε σούρουπα γεμάτα θλίψη και πένθος.
Πάνω απ' όλα, όμως, μας κλέψατε, όλα τα επίσημα αρχεία της ιστορίας μας, κάνοντάς την συνωστισμό στην προβλήτα της Σμύρνης. Όλες τις βιβλιοθήκες της ηθικής και του δίκιου.
Μας κλέψατε, τα μουσεία του παρελθόντος μας, που χωρίς αυτά, αύριο δεν υπάρχει.
Μάταια, πια, περιμένουμε να τρίξει η πόρτα ανοίγοντας, για να μπει ο αγέρας της ελπίδας του αύριο.
Μέσα στις ψυχές μας βρέχει ένα κίτρινο χολιασμένο βροχόνερο αγανάκτησης, απελπισμένης οργής, για το σήμερα που μας κάψατε, για το αύριο που μας κλέψατε.
Για την κατάντια, που μας οδηγήσατε, νοικοκυραίους, ανθρώπους του μόχθου, όλους εμάς, που από νοικοκύρηδες, μας καταντήσατε ζήτουλες και νοικάρηδες στην ίδια μας τη χώρα.
Εσείς οι ασυνείδητοι του πένθους της καρδιάς μας. Εσείς οι αχρείοι. Οι λαομπαίχτες πρωταριστεροί, κι όλοι οι προηγούμενοι μικροί ανίκανοι τυφλοί κυβερνήτες.
Οι μέρες μας περνάνε γκρίζες, χωρίς απόχρωση. Όλες ίδιες.
Τίποτα πια δε χαμογελά στην καρδιά μας.
Τα φύλλα, από το ημερολόγιο, πέφτουν, χωρίς να δείχνουν μιαν άλλη μέρα.
Μα, δεν ξεπληρώσαμε το χρέος μας ολάκερο, με τους πετσοκομμένους μισθούς μας; Με τι σκιώδεις συντάξεις μας; Με τον ευτελισμό της ζωής μας, που μας επιβάλατε;
Ολόγυμνοι, πια, φοράμε τον εαυτό μας και δεν τον αναγνωρίζουμε.
ΘΑ ΕΡΘΕΙ ΜΙΑ ΜΕΡΑ,που, πια, δεν θα 'χετε τι να πείτε.
Σπαταλήσατε, λερώσατε, σκοτώσατε όλες τις λέξεις.
Θα έρθει μια μέρα, που δεν θα μπορείτε να πείτε «είμαι λογιστής», γιατί δεν θα είστε Υπουργοί της Τρόικας. Και κανένας λογιστής δεν θα θέλει να είναι Υπουργός. Θα ντρέπεται.
Θα έρθει μια μέρα, που το πέπλο της εξουσίας και της αυθαιρεσίας, θα έχει κουρελιαστεί, τελείως. Ήδη είναι διάτρητο. Και φαίνεται ο αδιάντροπος κώλος της πρωταριστερής, αδιάντροπης εξουσίας σας.
Θα έρθει μια μέρα, που θα περιμένεις ένα γράμμα και δεν θα έρχεται, γιατί εκείνο που έλαβες, αλαζονικά, το πέταξες.
«Ανέγνων, έγνων, κατέγνων», είπες, ως άλλος Ιουλιανός ο Παραβάτης.
«Ανέγνως , αλλ' ουκ έγνως»: το διάβασες μα δεν το κατάλαβες, θα σου απαντήσουμε, Πρωταριστερέ Μεγαλοψεύτη.
Όχι δεν πιάνω το χέρι σου. Δεν ταιριάζει η παλάμη σου στη δικιά μου.
Θα έρθει μια μέρα που θα ντρέπεσαι να με κοιτάξεις στα μάτια.
Κι' εγώ θα σωπαίνω. Και η σιωπή μου θα λέει:
Χαλασμένε. Κερδοσκόπε των ελπίδων. Καιροσκόπε απατεώνα.
Νεκροζώντανος, θα περιμένεις μια συγχώρεση, που δεν θα έρχεται.
Θα έρθουμε, κάποτε,χωρίς συναισθηματισμούς. Χωρίς αγάπη ή μίσος.
ΘΑ ΕΡΘΟΥΜΕ, μια μέρα, όρθιοι και υπερήφανοι, να σας ΡΩΤΗΣΟΥΜΕ: ΓΙΑΤΙ;
Θα έρθουμε, μια μέρα, αυστηροί κριτές των πεπραγμένων σας, να σας ζητήσουμε να ΑΠΟΛΟΓΗΘΕΙΤΕ επί του φοβερού βήματος του λαού,
Εσείς, οι λειεγκέφαλοι. Οι ματαιόσπουδοι. Οι σπουδαιογελοίοι, σπουδαρχήδες, άνθρωποι πάντα βιαστικοί μέσα στους άσκοπους δρόμους προφασιζόμενοι κάποιο μεγάλο πρωταριστερό σκοπό.
Εσείς, οι ΚΛΕΦΤΕΣ του μόχθου και του ιδρώτα της ζωής μας.
Θα σας επιβάλουμε ΠΟΙΝΗ ΕΞΟΣΤΡΑΚΙΣΜΟΥ από την πόλη των Πολιτών,
ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ:
«Τρέμουν οι σπιτικοί μικροί θεοί,
Είναι η φωνή του λαού, «που γυρεύει ένα τίποτα για να πιστέψει και να πεθάνει» (Μ. Αναγνωστάκης),
Δεν μας κλέψατε, μόνο, το σπίτι μας, μαζί με τις προσδοκίες μιας ζωής χτισμένες στους τοίχους του. Στις πόρτες του, στις κρεβατοκάμαρές του.
Μας κλέψατε τα χρόνια της ζωής μας, ασπρίζοντας τα μαλλιά μας, μέσα σε μια ατέλειωτη νύχτα-εφιάλτη, και των δικών σας αριστερομνημονίων.
Μας αφήσατε να ζούμε σε υγρές τρώγλες απελπισίας. Σε βουβά σπίτια. Σε άδεια από φίλους καφενεία. Σε ετοιμοθάνατες γειτονιές.Σε σούρουπα γεμάτα θλίψη και πένθος.
Πάνω απ' όλα, όμως, μας κλέψατε, όλα τα επίσημα αρχεία της ιστορίας μας, κάνοντάς την συνωστισμό στην προβλήτα της Σμύρνης. Όλες τις βιβλιοθήκες της ηθικής και του δίκιου.
Μας κλέψατε, τα μουσεία του παρελθόντος μας, που χωρίς αυτά, αύριο δεν υπάρχει.
Μάταια, πια, περιμένουμε να τρίξει η πόρτα ανοίγοντας, για να μπει ο αγέρας της ελπίδας του αύριο.
Μέσα στις ψυχές μας βρέχει ένα κίτρινο χολιασμένο βροχόνερο αγανάκτησης, απελπισμένης οργής, για το σήμερα που μας κάψατε, για το αύριο που μας κλέψατε.
Για την κατάντια, που μας οδηγήσατε, νοικοκυραίους, ανθρώπους του μόχθου, όλους εμάς, που από νοικοκύρηδες, μας καταντήσατε ζήτουλες και νοικάρηδες στην ίδια μας τη χώρα.
Εσείς οι ασυνείδητοι του πένθους της καρδιάς μας. Εσείς οι αχρείοι. Οι λαομπαίχτες πρωταριστεροί, κι όλοι οι προηγούμενοι μικροί ανίκανοι τυφλοί κυβερνήτες.
Οι μέρες μας περνάνε γκρίζες, χωρίς απόχρωση. Όλες ίδιες.
Τίποτα πια δε χαμογελά στην καρδιά μας.
Τα φύλλα, από το ημερολόγιο, πέφτουν, χωρίς να δείχνουν μιαν άλλη μέρα.
Μα, δεν ξεπληρώσαμε το χρέος μας ολάκερο, με τους πετσοκομμένους μισθούς μας; Με τι σκιώδεις συντάξεις μας; Με τον ευτελισμό της ζωής μας, που μας επιβάλατε;
Ολόγυμνοι, πια, φοράμε τον εαυτό μας και δεν τον αναγνωρίζουμε.
ΘΑ ΕΡΘΕΙ ΜΙΑ ΜΕΡΑ,που, πια, δεν θα 'χετε τι να πείτε.
Σπαταλήσατε, λερώσατε, σκοτώσατε όλες τις λέξεις.
Θα έρθει μια μέρα, που δεν θα μπορείτε να πείτε «είμαι λογιστής», γιατί δεν θα είστε Υπουργοί της Τρόικας. Και κανένας λογιστής δεν θα θέλει να είναι Υπουργός. Θα ντρέπεται.
Θα έρθει μια μέρα, που το πέπλο της εξουσίας και της αυθαιρεσίας, θα έχει κουρελιαστεί, τελείως. Ήδη είναι διάτρητο. Και φαίνεται ο αδιάντροπος κώλος της πρωταριστερής, αδιάντροπης εξουσίας σας.
Θα έρθει μια μέρα, που θα περιμένεις ένα γράμμα και δεν θα έρχεται, γιατί εκείνο που έλαβες, αλαζονικά, το πέταξες.
«Ανέγνων, έγνων, κατέγνων», είπες, ως άλλος Ιουλιανός ο Παραβάτης.
«Ανέγνως , αλλ' ουκ έγνως»: το διάβασες μα δεν το κατάλαβες, θα σου απαντήσουμε, Πρωταριστερέ Μεγαλοψεύτη.
Όχι δεν πιάνω το χέρι σου. Δεν ταιριάζει η παλάμη σου στη δικιά μου.
Θα έρθει μια μέρα που θα ντρέπεσαι να με κοιτάξεις στα μάτια.
Κι' εγώ θα σωπαίνω. Και η σιωπή μου θα λέει:
Χαλασμένε. Κερδοσκόπε των ελπίδων. Καιροσκόπε απατεώνα.
Νεκροζώντανος, θα περιμένεις μια συγχώρεση, που δεν θα έρχεται.
Θα έρθουμε, κάποτε,χωρίς συναισθηματισμούς. Χωρίς αγάπη ή μίσος.
ΘΑ ΕΡΘΟΥΜΕ, μια μέρα, όρθιοι και υπερήφανοι, να σας ΡΩΤΗΣΟΥΜΕ: ΓΙΑΤΙ;
Θα έρθουμε, μια μέρα, αυστηροί κριτές των πεπραγμένων σας, να σας ζητήσουμε να ΑΠΟΛΟΓΗΘΕΙΤΕ επί του φοβερού βήματος του λαού,
Εσείς, οι λειεγκέφαλοι. Οι ματαιόσπουδοι. Οι σπουδαιογελοίοι, σπουδαρχήδες, άνθρωποι πάντα βιαστικοί μέσα στους άσκοπους δρόμους προφασιζόμενοι κάποιο μεγάλο πρωταριστερό σκοπό.
Εσείς, οι ΚΛΕΦΤΕΣ του μόχθου και του ιδρώτα της ζωής μας.
Θα σας επιβάλουμε ΠΟΙΝΗ ΕΞΟΣΤΡΑΚΙΣΜΟΥ από την πόλη των Πολιτών,
ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ:
«Τρέμουν οι σπιτικοί μικροί θεοί,
Είναι η φωνή του λαού, «που γυρεύει ένα τίποτα για να πιστέψει και να πεθάνει» (Μ. Αναγνωστάκης),
ΣΤΗΡΙΞΤΕ ΜΑΣ ΠΑΤΩΝΤΑΣ LIKE "ΕΔΩ"
Ελευθέριος Ανευλαβής - zougla.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου