Στρίβειν δια του… ανασχηματισμού

του Δάνη Παπαβασιλείου

Αν προσπεράσουμε τον προφανή επικοινωνιακό χαρακτήρα του ανασχηματισμού της κυβέρνησης, αυτό που απομένει, ως πολιτική ουσία, είναι η απόφαση για την ταχύτερη υλοποίηση του τρίτου μνημονίου.

Το κυβερνητικό επιτελείο επιχείρησε να προσδώσει στον ανασχηματισμό χαρακτηριστικά «νέας αρχής», ή «επανεκκίνησης», αφήνοντας να εννοηθεί ότι δεν πρόκειται μόνο για αλλαγές προσώπων, αλλά και πολιτικής. Έτσι, και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ ακολούθησε τη δοκιμασμένη συνταγή από το παρελθόν. Δηλαδή, να καταστήσει εξιλαστήρια θύματα κάποιους υπουργούς, για να μετριάσει τις κοινωνικές αντιδράσεις.

Όμως, πόσο πειστική μπορεί να είναι η προσπάθεια να αποδοθεί στους αποπεμφθέντες, ή μετατεθέντες υπουργούς η ευθύνη για τις αντιλαϊκές επιλογές, στους τομείς της αρμοδιότητας τους;

Πόσο πειστική μπορεί να είναι, παραδείγματος χάριν, η προσπάθεια να αποδοθεί στον κ. Κατρούγκαλο η ευθύνη για τη μείωση των συντάξεων, τα αντιασφαλιστικά μέτρα, ή τις κυοφορούμενες αντιδραστικές αλλαγές στα εργασιακά;

Το ίδιο ισχύει και για τις περιπτώσεις των κ.κ. Φίλη, Παρασκευόπουλου, Δρίτσα, Σκουρλέτη και άλλων, που φέρονται ως «θύματα» του ανασχηματισμού.

Για τον καθένα απ αυτούς μπορεί να ισχύει η εκτίμηση ότι δεν υπήρξαν τόσο αποτελεσματικοί στην υλοποίηση των μνημονιακών δεσμεύσεων της κυβέρνησης, ή ότι δημιούργησαν ανεπιθύμητες αντιπαραθέσεις με ισχυρούς κύκλους και μεγάλα συμφέροντα, όπως η εκκλησία, οι δικαστές, οι εφοπλιστές, οι ενεργειακοί όμιλοι.

Από αυτή την άποψη, η αποπομπή, ή η μετάθεση των συγκεκριμένων προσώπων, αποτελεί κίνηση για τον εξευμενισμό αυτών των κύκλων και αυτών των συμφερόντων.

Κατά τα άλλα, όλοι οι προαναφερόμενοι, έχουν την ίδια ευθύνη με τα υπόλοιπα μέλη της κυβέρνησης και τον ίδιο τον πρωθυπουργό για την μνημονιακή κυβερνητική πολιτική και για τον τρόπο που υλοποιείται.

Δεν λείπουν βεβαίως και οι περιπτώσεις προσώπων στο νέο κυβερνητικό σχήμα, που σηματοδοτούν την πρόθεση για μια σκληρότερη και αυθεντικότερη εφαρμογή αυτής της πολιτικής.

Παραδείγματος χάριν, η τοποθέτηση του κ. Πιτσιόρλα, πρώην προέδρου του ΤΑΙΠΕΔ, στη θέση του υφυπουργού Οικονομίας και Ανάπτυξης.

Ο κ. Πιτσιόρλας διακρίθηκε, ως επικεφαλής του ΤΑΙΠΕΔ, για το ζήλο που επέδειξε στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Μάλιστα για τις καλές επιδόσεις του σ αυτό τον τομέα, πήρε και τα ευμενή σχόλια των δανειστών. Η υπουργοποίηση του, λοιπόν, δεν μπορεί παρά να είναι ένα μήνυμα μνημονιακής νομιμοφροσύνης της κυβέρνησης.

Στην συζήτηση που προηγήθηκε του ανασχηματισμού έγινε πολύ λόγος για την πρόθεση του πρωθυπουργού να κλείσει και τους εσωκομματικούς λογαριασμούς με κάποια στελέχη της κυβέρνησης που εμφανίζονταν να έχουν ενστάσεις, ή αντιρρήσεις, για την κυβερνητική πολιτική. Στην κατηγορία αυτή κατέτασσαν τους κ.κ. Σκουρλέτη και Δρίτσα, αλλά και τον κ. Τσακαλώτο. Το αποτέλεσμα φαίνεται να επιβεβαιώνει εν μέρει αυτή την εκτίμηση. Όμως, όλη αυτή η συζήτηση θα είχε ένα νόημα αν οι προαναφερόμενοι είχαν μια πραγματική διαφωνία με την ασκούμενη κυβερνητική πολιτική. Εν προκειμένω οι όποιες ενστάσεις τους αφορούσαν σε θέματα διαχείρισης και όχι πολιτικής ουσίας. Εν ολίγοις, και στο θέμα αυτό, ο πρωθυπουργός και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ακολουθούν την πεπατημένη που χάραξε το ΠΑΣΟΚ, το οποίο συντηρούσε πάντα μια σκιώδη «αντιπολίτευση» στο εσωτερικό του, για να συντηρεί τις ψευδαισθήσεις ενός μέρους της εκλογικής βάσης, που ήλπιζε ότι υπάρχει περιθώριο βελτίωσης της κατάστασης από τη δράση των «ανταρτών»…

Μια τέτοια εσωκομματική «αντιπολίτευση» είναι εξίσου χρήσιμη με την νομιμόφρονα πλειοψηφία, για την κοινή υπόθεση, δηλαδή την προώθηση της μνημονιακής πολιτικής και την υλοποίηση του τρίτου μνημονίου.

Συμπέρασμα: Η κυβέρνηση, αποφασισμένη να προχωρήσει στην χωρίς ταλαντεύσεις εφαρμογή των συμφωνηθέντων με τους δανειστές, στέλνει, δια του ανασχηματισμού, μήνυμα προς κάθε κατεύθυνση, για την προσήλωση της στην υλοποίηση της συμφωνίας, που συνομολόγησε με τους «εταίρους» στην Ευρωπαϊκή Ένωση, τον Ιούλιο του 2015. Και αν το μήνυμα αυτό είναι για τους δανειστές καθησυχαστικό, για τους εργαζόμενους, για τα λαϊκά στρώματα είναι ένα μήνυμα για την, δια πυρός και σιδήρου, ολοκλήρωση της πλήρους εξαθλίωσης.