«Βόμβα» Τριανταφυλλόπουλου: Η τραγωδία της 12χρονης έχει και επώνυμους δράστες!

 Του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου

Έχουν αναλογιστεί άραγε όσοι μένουν έκπληκτοι από το δράμα της 12χρονης ψυχής ποιοι μπορούν να θεωρηθούν δίκαια ηθικοί αυτουργοί αυτής της κατάστασης;

Ότι ο κάθε Τριανταφυλλόπουλος σε επίπεδο ενημέρωσης και οι Μητσοτάκης – Τσίπρας καθένας από όλους αυτούς τους κυρίους σε κυβερνητικό επίπεδο, φέρουν τεράστιο φορτίο ευθύνης για την φτωχοποίηση και την εξαθλίωση της κοινωνίας μας; Το αντιλαμβάνονται άραγε; Περνάει έστω και σαν ιδέα κάτι τέτοιο από το μυαλό τους;

Προς το παρόν τα φτωχοκάναλα ασχολούνται με τους δράστες σε βαθμό υπερθετικό με πλάνα επαναλαμβανόμενα γιατί το θέμα έλκει δικαίως τον πολίτη τηλεθεατή. Στα πλάνα εξαντλείται η δυναμική τους και ως εκ τούτου η όποια ανύπαρκτη παρέμβασή τους.

Οι φωχοδιάβολοι της αθηναϊκής φαβέλας «πουλάνε» τα παιδιά τους σε επιτήδειους διεστραμμένους έναντι χρηματικών ποσών και η κοινωνία παρακολουθεί έκπληκτη την τιμωρία και τον στιγματισμό των δραστών, μέχρι το επόμενο επεισόδιο που θα εκπλαγεί και θα φρίξει εκ νέου. Ποιών δραστών; Των πρωταγωνιστών του δράματος. Όχι των ηθικών αυτουργών του σκηνοθέτη και του υπόλοιπου καστ.

Θα σχολιάσει κάποιος και με το δίκιο του ότι φτωχοποίηση δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη και κατάργηση της αξιοπρέπειας ή της ηθικής μας. Σωστά, σε μία κοινωνία όμως που βρίθει από Λιγνάδηδες, Φιλιππίδηδες, ανυπεράσπιστες Γεωργίες , Γεωργιάδηδες και πολλούς άλλους «εντιμότατους» κυρίους τους οποίους η Δικαιοσύνη αγγίζει κατά βούληση και ως επί το πλείστον όποτε βολεύει την εκάστοτε εξουσία, πως μπορείς να απαιτήσεις η ηθική αντίσταση κάθε ταλαιπωρημένου ανθρώπου να βρίσκεται στο ζενίθ της;

Ποια είναι τα πρότυπα κύριοι της όποιας εξουσίας; Ο δικαστής της κόκας; Ο δικαστής της Γεωργίας που παρέλυσε μπροστά στην δύναμη του αναψυκτικού σπόνσορα; Το εξαθλιωμένο καστ των τηλεοπτικών ριάλιτι των δήθεν μη ομοφοβικών «προσωπικοτήτων» ; Του σεβασμού της διαφορετικότητας του…κώλου που αγνοεί ασεβώς και επανειλημμένως την διαφορετικότητα της πείνας και της κατάντιας;

Μα πόσο θλιβεροί έχουμε γίνει τελικά…