Ανασφάλεια, οργή, απογοήτευση: Οι νέοι στην Ελλάδα 2.0

Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης

Το έχω γράψει τόσες και τόσες φορές, άντε πάμε ακόμη μία:
Πολλά πράγματα αγαπάει η Ελλάδα του 2022, η Ελλάδα 2.0 σύμφωνα με τη γλώσσα και τη λογική του Χάρβαρντ, αλλά τους νέους και τις νέες δεν τους αγαπάει και δεν τις αγαπάει. Και μπορεί να φταίει που είμαστε χώρα ηλικιωμένων (δεν βγάζω τον εαυτό μου απέξω…), αλλά ίσως έχει να κάνει και με το γεγονός πως δεν μας αρέσουν οι κινητοποιήσεις, οι διαμαρτυρίες, οι φωνές κι ο σαματάς, αυτά δηλαδή που χαρακτηρίζουν έναν πληθυσμό από τα 17 ως τα 35 έτη. Πιο πολύ κοιμισμένοι είμαστε δηλαδή, παρά γερασμένοι. Και αυτόν τον ύπνο τον βαθύ δεν θέλουμε να τον ταράξει κανένας και καμιά!

Οπότε τι πιο λογικό από το να είναι κυρίαρχες στις τάξεις των νέων η ανασφάλεια, η απογοήτευση, η οργή, η μοναξιά και η καταπίεση. Αν κάνεις τη σούμα, αντιπροσωπεύουν το 54 % των απαντήσεων στην ερώτηση «ποιο είναι το κυρίαρχο συναίσθημά σας», από την έρευνα της Alco που παρουσιάστηκε στον δίαυλο Alpha. Ουσιαστική πλειοψηφία εν ολίγοις, σε σχέση με το 40 % που απαντάει ελπίδα, χαρά, σιγουριά και βλέπει φως στο βάθος του ορίζοντα. Και σχετική ισοπαλία ανάμεσα στην ελπίδα (25 %) και στην ανασφάλεια (24 %). Για να έρθει η απογοήτευση με 13 % να δώσει μια γερή κατραπακιά στη χαρά με 8 %…

Ας κάνουμε, όμως, ένα μπρέηκ και ας δούμε μια από τις βασικότερες και ίσως τη βασικότερη αιτία του κακού:
Σύμφωνα με την Ετήσια Έκθεση για την Ποιότητα της Ανώτατης Εκπαίδευσης το 2021, η οποία παραδόθηκε στον Πρόεδρο της Βουλής, το 17% των πτυχιούχων στη χώρα μας είναι άνεργοι, ποσοστό, που στον ευρωπαϊκό μέσο όρο δεν ξεπερνά το 5,3%!
Αναλυτικότερα, συγκριτικά με τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η Ελλάδα είχε, το 2021, το υψηλότερο ποσοστό ανεργίας (17%), στους πτυχιούχους ΑΕΙ ηλικίας 25 έως 39 ετών, αρκετά πιο πάνω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο (ΕΕ27) που ήταν 5,3%. Μετά την Ελλάδα, τα υψηλότερα ποσοστά ανεργίας εμφάνισε η Σερβία (12,2%), η Ισπανία (11,2%) και ακολουθούν η Ιταλία (8%) και η Κύπρος (7,4%).
Οπότε πόσο παράλογο είναι να απαντούν καταφατικά σχεδόν οι οκτώ στους δέκα (78 %), στην ερώτηση «συμφωνείτε ή διαφωνείτε με τη φράση: η σχέση με πολιτικά πρόσωπα βοηθά να έχεις καλύτερη μεταχείριση στις υποθέσεις σου με το δημόσιο»;

Τουλάχιστον αυτό το βύσμα το περιβόητο, μπορεί οι νέοι και οι νέες να το αναγνωρίζουν, αλλά δεν το συμπαθούν κιόλας. Εξ ου και το συντριπτικό οκτώ στους δέκα (81 %) που απαντάει «διαφωνώ» στην ερώτηση «συμφωνείτε ή διαφωνείτε με τη φράση: το πιο σημαντικό στη ζωή είναι να πετύχεις με κάθε κόστος». Για μένα αυτή είναι η πραγματική ελπίδα, είναι το φωτεινό μονοπάτι προς ένα καλύτερο μέλλον. Γνωρίζω ότι θα με πιέσεις και θα με ζορίσεις και θα με ταλαιπωρήσεις με το «μέσον», αλλά εγώ δεν θα γίνω σαν τα μούτρα σου!
Παρεμπιπτόντως, μη λησμονούμε και το ζήτημα των εκλογών. Στην ερώτηση για τα αρνητικά συναισθήματα και τι τα προκαλεί, πρωτεύουν τα κόμματα με 27 % και ακολουθούν τα ΜΜΕ με 24 % (μπράβο μας!), η αστυνομία με 16 % και η εκκλησία με 15 %. Και για να μην αδικήσω τις φιλελέρες, τ’ άντερα των νέων γυρνάνε και οι συνδικαλιστικές οργανώσεις με 15 %. Κάπου έχει πιάσει ρίζες η προπαγάνδα τους…
Σημειώστε τέλος ότι το 66 % των νέων λέει ότι θα πάει να ψηφίσει (ποσοστό συμμετοχής γενικού πληθυσμού στις εκλογές του 2019: 57,78 %), αλλά το όχι και τόσο ασήμαντο 27 % θα απέχει. Οι λόγοι; Το πολιτικό σύστημα είναι διεφθαρμένο (55 %), δεν με εκφράζει κάποιο κόμμα (24 %) και, φυσικά, το κλασικότερο όλων: δεν αλλάζει κάτι με τις εκλογές με 17 % παρακαλώ. Αν κατέβαιναν ως κόμμα, πάντως, αυτοί οι «δεν αλλάζει κάτι», οριακά μπαίνανε στη Βουλή…

Νewpost