Η Δρ. Διονυσία-Γεωργία Περπερίδου (Αγρονόμος & Τοπογράφος Μηχανικός, με γνωστικό
αντικείμενο τον αστικό σχεδιασμό και τη βιώσιμη ανάπτυξη) έδωσε απαντήσεις σε όλα τα ερωτήματα που κυριαρχούν από τη Δευτέρα 23/7 και την ...καταστροφική φωτιά στο Μάτι. Έδωσε στοιχεία που σίγουρα δεν βολεύουν και την ελπίδα πως υπάρχει σωτηρία -αρκεί να λάβουν δράση οι καθ' ύλην αρμόδιοι και να απαγκιστρωθούν όλοι από εμμονές στην πολιτική ή επιστημονική τους ρητορική.
Αυτό το κείμενο έρχεται σε συνέχεια, για όσους δεν έχουν θύμησες από τη δεκαετία του '80 και του '90. Για εκείνους που επιμένουν να δείχνουν με το δάχτυλο προς συγκεκριμένη μεριά, ενώ τελικά οι αυθαιρεσίες έγιναν γιατί επετράπησαν (έως και ευνοήθηκαν) από τους κατά καιρούς αρμοδίους. Είναι κοινό μυστικό πως η φράση "ελάτε να νομιμοποιήσουμε τα αυθαίρετα" ήταν στην ουσία, η εκκίνηση προεκλογικών περιόδων.
Πάμε λοιπόν, να δούμε λίγο το θέμα με τα αυθαίρετα -για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι. Κάθε κανόνας έχει και τις εξαιρέσεις του. Όποιος όμως, προσπάθησε να κινηθεί 100% νόμιμα αντιμετώπισε -και αντιμετωπίζει- βουνά από προβλήματα, γιατί το σύστημα είχε μάθει να λειτουργεί αλλιώς. Πριν καταδικάσουμε τους "αυθαίρετους", ας δούμε κάποια σημεία κλειδιά.
Πετούσες πέτρα και όπου προσγειωνόταν, γινόταν το αγροτεμάχιο σου
Τα παλιά τα χρόνια λοιπόν, τότε που υπήρχαν ελεύθερα αγροτεμάχια (εκ του αγρού και του τεμαχίου, με τον ορισμό να αναφέρει πως πρόκειται για μια συνεχή έκταση γης επί της οποίας καλλιεργείται μία μόνο ομάδα καλλιεργειών από έναν μόνο γεωργό), όποιος ήθελε, πήγαινε, πετούσε μια πέτρα και έλεγε “έως εκεί μου ανήκει”. Μετά προχωρούσε στην περίφραξη και έβαζε αρχικά ελιές και μετά βοσκοτόπια. Αν δεν τον ενοχλούσε κανείς ακολουθούσε τα επόμενα βήματα.
Σε περίπτωση που εμφανιζόταν κάποιος και μήνυε για καταπάτηση εδάφους, η υπόθεση πήγαινε στα δικαστήρια. Εκεί σπάνια εμφανιζόταν ο μηνυτής (δεν υπήρχε ειδοποίηση), η υπόθεση δικαζόταν ερήμην και ω γέγογε γέγονε. Ο καταπατητής είχε μια δικαστική απόφαση στα χέρια του και με αυτή προχωρούσε στην οικοδόμηση.
Το ίδιο το κράτος, μέσω επίσημου φορέα του (ΙΚΑ) έκανε το πρώτο βήμα νομιμοποίησης, αποδεχόμενο ένσημα για μια παράνομη δραστηριότητα.
Δηλαδή, όπως κάποιος έχτιζε το αυθαίρετο, “κολλούσε” 20 ένσημα στον χτίστη, 30 στον σοβατζή και έφτανε έως εκείνα που υπολόγιζε πως θα χρειαζόταν αν το κτήριο ήταν νόμιμο. Μετά 10-20 χρόνια, όταν μια νομιμοποιούνταν το κτήριο, πλήρωνε με την τιμή που είχαν τα ένσημα όταν έχτιζε -και όχι όταν έγινε νόμιμος.
Ναι, αλλά δεν είχε νερό.
Αυτό το πρόβλημα λυνόταν εύκολα. Καθώς στα προάστια το νερό είναι δημοτικό, έναντι του σωστού αντιτίμου και της δέσμευσης ψήφου, το αποκτούσε.
Δεν είχε ρεύμα.
Οι επιλογές ήταν δύο: α) ο ενδιαφερόμενος μπορούσε να εξασφαλίσει χαρτί γιατρού κατά το οποίο είχε πρόβλημα υγείας που έκανε απαραίτητη τη ψύξη του φαρμάκου ή την ηλεκτροδότηση μιας συσκευής που τον βοηθούσε να ζήσει. Ως γνωστόν η ανθρώπινη ζωή είναι πάνω από όλα, οπότε... έβλεπαν το φως. Αν δεν έβρισκε γιατρό να υπογράψει τα σχετικά έγγραφα -υπό το φόβο της σύλληψης για απάτη- προχωρούσε στην εναλλακτική.
β) πήγε στη ναοδομία. Προσοχή. Όχι στην πολεοδομία, αλλά στην υπηρεσία της Εκκλησίας της Ελλάδας, με αρμοδιότητα αρχικά την έγκριση οικοδομικών αδειών, για κτίσματα εκκλησιαστικού ενδιαφέροντος. Για την ιστορία, στην πορεία, η Ιερά Σύνοδος απέσπασε από τις πολεοδομίες σημαντικές πολεοδομικές αρμοδιότητες (έλεγχο πολεοδομικών παραβάσεων, την επιβολή και είσπραξη προστίμων και την νομιμοποίηση αυθαιρέτων) και τις παραχώρησε στην Ναοδομία.
Πήγαινε λοιπόν, στη Ναοδομία και έλεγε "σώθηκα από θαύμα και θέλω να φτιάξω το εκκλησάκι του Άη Γιώργη, μεγάλη η χάρη του, που με κράτησε ζωντανό και είμαι τώρα εδώ". Όλος τυχαίως για τις εργασίες χρειαζόταν τριφασικό ρεύμα (αυτό που χρησιμοποιείται για να “σηκωθεί” οικοδομή). Η Ναοδομία, έπειτα από το "δώστε για την πίστη ό,τι προαιρείσθε" έκανε το αίτημα αποδεκτό. Άρα ο ενδιαφερόμενος εξυπηρετούνταν. Τώρα, αν το σπίτι που έχτιζε ("για φιλοξενία των πιστών" που έπαιρνε φυσικά, ρεύμα από το εκκλησάκι) έφτανε έως την παραλία ήταν άλλου Παπά Ευαγγέλιο. Η μόνη υποχρέωση που υπήρχε ήταν κατά την εορτή του προστάτη να γίνεται λειτουργία -μια φορά το χρόνο. Επειδή το εκκλησάκι έπρεπε να είναι ελεύθερα επισκέψιμο και προσβάσιμο, η περίφραξη είχε ξεχωριστή εξώπορτα.
Το οίκημα όμως, παρέμενε παράνομο.
Και πάλι κανένα άγχος. 'Η έβαζε μια μικρή φωτιά και μετά φράχτη ή σε συνεννόηση με τους διπλανούς, που είχαν ακολουθήσει τις ίδιες διαδικασίες, επισκέπτονταν το Δήμο και ζητούσαν την αύξηση των ορίων του, ώστε να μπουν στο σχέδιο. Φυσικά, ως αντάλλαγμα έδιναν τη ψήφο. Ο Δήμος φρόντισε να τακτοποιήσει το αίτημα και κάπως έτσι ολοκληρωνόταν η διαδικασία.
Προφανώς και όλα αυτά κάποιος τα υπέγραφε. Στη Βουλή.
Τώρα αντιλαμβάνεστε γιατί υπάρχουν ουκ ολίγες παραθεριστικές περιοχές, στις οποίες βλέπετε παντού εκκλησάκια. Δεν βλέπετε δρόμους. Μόνο αδιέξοδα. Αυτές είναι οι παράπλευρες απώλειες.
*Το κείμενο γράφτηκε με τη βοήθεια του Γιώργου Βούλγαρη, παραγωγού του Ραδιοφώνου 24/7, ο οποίος είχε κάνει έρευνα τη δεκαετία του '90 για τα αυθαίρετα.
Αυτό το κείμενο έρχεται σε συνέχεια, για όσους δεν έχουν θύμησες από τη δεκαετία του '80 και του '90. Για εκείνους που επιμένουν να δείχνουν με το δάχτυλο προς συγκεκριμένη μεριά, ενώ τελικά οι αυθαιρεσίες έγιναν γιατί επετράπησαν (έως και ευνοήθηκαν) από τους κατά καιρούς αρμοδίους. Είναι κοινό μυστικό πως η φράση "ελάτε να νομιμοποιήσουμε τα αυθαίρετα" ήταν στην ουσία, η εκκίνηση προεκλογικών περιόδων.
Πάμε λοιπόν, να δούμε λίγο το θέμα με τα αυθαίρετα -για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι. Κάθε κανόνας έχει και τις εξαιρέσεις του. Όποιος όμως, προσπάθησε να κινηθεί 100% νόμιμα αντιμετώπισε -και αντιμετωπίζει- βουνά από προβλήματα, γιατί το σύστημα είχε μάθει να λειτουργεί αλλιώς. Πριν καταδικάσουμε τους "αυθαίρετους", ας δούμε κάποια σημεία κλειδιά.
Πετούσες πέτρα και όπου προσγειωνόταν, γινόταν το αγροτεμάχιο σου
Τα παλιά τα χρόνια λοιπόν, τότε που υπήρχαν ελεύθερα αγροτεμάχια (εκ του αγρού και του τεμαχίου, με τον ορισμό να αναφέρει πως πρόκειται για μια συνεχή έκταση γης επί της οποίας καλλιεργείται μία μόνο ομάδα καλλιεργειών από έναν μόνο γεωργό), όποιος ήθελε, πήγαινε, πετούσε μια πέτρα και έλεγε “έως εκεί μου ανήκει”. Μετά προχωρούσε στην περίφραξη και έβαζε αρχικά ελιές και μετά βοσκοτόπια. Αν δεν τον ενοχλούσε κανείς ακολουθούσε τα επόμενα βήματα.
Σε περίπτωση που εμφανιζόταν κάποιος και μήνυε για καταπάτηση εδάφους, η υπόθεση πήγαινε στα δικαστήρια. Εκεί σπάνια εμφανιζόταν ο μηνυτής (δεν υπήρχε ειδοποίηση), η υπόθεση δικαζόταν ερήμην και ω γέγογε γέγονε. Ο καταπατητής είχε μια δικαστική απόφαση στα χέρια του και με αυτή προχωρούσε στην οικοδόμηση.
Το ίδιο το κράτος, μέσω επίσημου φορέα του (ΙΚΑ) έκανε το πρώτο βήμα νομιμοποίησης, αποδεχόμενο ένσημα για μια παράνομη δραστηριότητα.
Δηλαδή, όπως κάποιος έχτιζε το αυθαίρετο, “κολλούσε” 20 ένσημα στον χτίστη, 30 στον σοβατζή και έφτανε έως εκείνα που υπολόγιζε πως θα χρειαζόταν αν το κτήριο ήταν νόμιμο. Μετά 10-20 χρόνια, όταν μια νομιμοποιούνταν το κτήριο, πλήρωνε με την τιμή που είχαν τα ένσημα όταν έχτιζε -και όχι όταν έγινε νόμιμος.
Ναι, αλλά δεν είχε νερό.
Αυτό το πρόβλημα λυνόταν εύκολα. Καθώς στα προάστια το νερό είναι δημοτικό, έναντι του σωστού αντιτίμου και της δέσμευσης ψήφου, το αποκτούσε.
Δεν είχε ρεύμα.
Οι επιλογές ήταν δύο: α) ο ενδιαφερόμενος μπορούσε να εξασφαλίσει χαρτί γιατρού κατά το οποίο είχε πρόβλημα υγείας που έκανε απαραίτητη τη ψύξη του φαρμάκου ή την ηλεκτροδότηση μιας συσκευής που τον βοηθούσε να ζήσει. Ως γνωστόν η ανθρώπινη ζωή είναι πάνω από όλα, οπότε... έβλεπαν το φως. Αν δεν έβρισκε γιατρό να υπογράψει τα σχετικά έγγραφα -υπό το φόβο της σύλληψης για απάτη- προχωρούσε στην εναλλακτική.
β) πήγε στη ναοδομία. Προσοχή. Όχι στην πολεοδομία, αλλά στην υπηρεσία της Εκκλησίας της Ελλάδας, με αρμοδιότητα αρχικά την έγκριση οικοδομικών αδειών, για κτίσματα εκκλησιαστικού ενδιαφέροντος. Για την ιστορία, στην πορεία, η Ιερά Σύνοδος απέσπασε από τις πολεοδομίες σημαντικές πολεοδομικές αρμοδιότητες (έλεγχο πολεοδομικών παραβάσεων, την επιβολή και είσπραξη προστίμων και την νομιμοποίηση αυθαιρέτων) και τις παραχώρησε στην Ναοδομία.
Πήγαινε λοιπόν, στη Ναοδομία και έλεγε "σώθηκα από θαύμα και θέλω να φτιάξω το εκκλησάκι του Άη Γιώργη, μεγάλη η χάρη του, που με κράτησε ζωντανό και είμαι τώρα εδώ". Όλος τυχαίως για τις εργασίες χρειαζόταν τριφασικό ρεύμα (αυτό που χρησιμοποιείται για να “σηκωθεί” οικοδομή). Η Ναοδομία, έπειτα από το "δώστε για την πίστη ό,τι προαιρείσθε" έκανε το αίτημα αποδεκτό. Άρα ο ενδιαφερόμενος εξυπηρετούνταν. Τώρα, αν το σπίτι που έχτιζε ("για φιλοξενία των πιστών" που έπαιρνε φυσικά, ρεύμα από το εκκλησάκι) έφτανε έως την παραλία ήταν άλλου Παπά Ευαγγέλιο. Η μόνη υποχρέωση που υπήρχε ήταν κατά την εορτή του προστάτη να γίνεται λειτουργία -μια φορά το χρόνο. Επειδή το εκκλησάκι έπρεπε να είναι ελεύθερα επισκέψιμο και προσβάσιμο, η περίφραξη είχε ξεχωριστή εξώπορτα.
Το οίκημα όμως, παρέμενε παράνομο.
Και πάλι κανένα άγχος. 'Η έβαζε μια μικρή φωτιά και μετά φράχτη ή σε συνεννόηση με τους διπλανούς, που είχαν ακολουθήσει τις ίδιες διαδικασίες, επισκέπτονταν το Δήμο και ζητούσαν την αύξηση των ορίων του, ώστε να μπουν στο σχέδιο. Φυσικά, ως αντάλλαγμα έδιναν τη ψήφο. Ο Δήμος φρόντισε να τακτοποιήσει το αίτημα και κάπως έτσι ολοκληρωνόταν η διαδικασία.
Προφανώς και όλα αυτά κάποιος τα υπέγραφε. Στη Βουλή.
Τώρα αντιλαμβάνεστε γιατί υπάρχουν ουκ ολίγες παραθεριστικές περιοχές, στις οποίες βλέπετε παντού εκκλησάκια. Δεν βλέπετε δρόμους. Μόνο αδιέξοδα. Αυτές είναι οι παράπλευρες απώλειες.
*Το κείμενο γράφτηκε με τη βοήθεια του Γιώργου Βούλγαρη, παραγωγού του Ραδιοφώνου 24/7, ο οποίος είχε κάνει έρευνα τη δεκαετία του '90 για τα αυθαίρετα.
news247.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου