Του Γιώργου Καρελιά
αναλύσουμε τα «πώς» και τα «γιατί» τους: την «έξοδο» από το Μνημόνιο και τις εκλογές.
Το πρώτο, η «έξοδος», είναι βέβαιο γεγονός. Ένα είδος εξόδου θα έχουμε, έχει ήδη προεξοφληθεί. Το δεύτερο, οι εκλογές, είναι σχεδόν βέβαιο. Εκτός αν, εκεί προς το τέλος του καλοκαιριού, εμφανιστεί ο «παράγοντας της απελπισίας».
Ας προσπαθήσουμε να τα εξηγήσουμε.
Γεγονός πρώτο, η «έξοδος» από τα Μνημόνια. Στις 19 Αυγούστου τελειώνει το τρίτο, ισχύον, Μνημόνιο Τσίπρα-Καμμένου. Αν και η μισή Ελλάδα θα βρίσκεται σε διακοπές, δεν θα βλέπει μόνο τα παραδοσιακά πανηγύρια του Δεκαπενταύγουστου. Θα έχει στηθεί και το πανηγύρι με πρώτο τραγούδι το «βγήκαμε» και δεύτερο το «εμείς σας βγάλαμε», τα οποία θα παιανίζουν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛίτικες μπάντες.
Αυτό θα είναι το σκηνικό. Και τώρα ο προβληματισμός. Τι είδους «έξοδο» θα έχουμε είναι δύσκολο να το πει κανείς από τώρα. Δεν το ξέρουν ούτε οι Βρυξέλλες ούτε η Αθήνα.
Ο Αλέξης Τσίπρας και οι συν αυτώ θα τα δώσουν όλα για να έχουν αυτό που λένε «καθαρή έξοδο», δηλαδή χωρίς να αναλάβουν πρόσθετες δεσμεύσεις. Αυτό προϋποθέτει ότι οι απόπειρες εξόδου στις αγορές, που θα έχουν γίνει μέχρι το καλοκαίρι, θα πάνε καλά (χαμηλά ή απλώς ανεκτά επιτόκια). Και αυτό, σε συνδυασμό με ένα «μαξιλάρι ασφαλείας» ύψους δέκα δισεκατομμυρίων ευρώ, που θα έχει επιτευχθεί, θα επιτρέψουν την «καθαρή» έξοδο.
Η κυβέρνηση δεν θέλει ούτε να ακούει για την «προληπτική πιστωτική γραμμή», που πρότεινε ο Στουρνάρας, γιατί αυτή προϋποθέτει ανάληψη κάποιων δεσμεύσεων και θα χαλάσει το αφήγημα της «καθαρής» εξόδου. Υπάρχει και μια τρίτη λύση, η «υβριδική» έξοδος, που καλοβλέπουν κάποιοι στις Βρυξέλλες και θα μπορούσε εν ανάγκη να γίνει δεκτή από την Αθήνα, εφόσον οι δεσμεύσεις που (θα) απαιτεί δεν θα είναι πολιτικά ασήκωτες και δεν θα ανατρέπει το, υπό τον τίτλο «μνημόνια τέλος», κυβερνητικό success story.
Φυσικά, είτε «καθαρή» θα είναι η έξοδος» είτε «υβριδική», δεν (πρέπει να) υπάρχουν αυταπάτες. Ένα είδος Μνημονίου θα εφαρμόζεται και μετά τον Αύγουστο του 2018. Το έχει ψηφίσει προκαταβολικά η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου. Και προβλέπει υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα (3,5%) έως το 2022 και λίγο χαμηλότερα (2,5%) έως το –ζωή να έχουμε– 2060. Επιπλέον προβλέπει αυτό που η κυβέρνηση θα ήθελε να θάψει: νέα επώδυνα μέτρα το 2019 (μειώσεις στις συντάξεις) και το 2020(μείωση του αφορολόγητου).
Γεγονός δεύτερο, οι εκλογές. Ακριβώς αυτά τα επερχόμενα μέτρα είναι που καθιστούν σχεδόν αναπόφευκτη την προσφυγή στις κάλπες το φθινόπωρο του έτους που ήδη διανύουμε τις πρώτες μέρες του. Τότε ο κ. Τσίπρας θα έχει δύο πλεονεκτήματα. Πρώτον, η «έξοδος» θα είναι πρόσφατη και(θα) ελπίζει ότι μπορεί να του δώσει εκλογικό αέρα. Δεύτερον και σπουδαιότερο, θα πάει στις εκλογές πριν εφαρμόσει ο ίδιος τα μέτρα που ήδη έχει ψηφίσει.
Η βασική (ρεαλιστική) προσδοκία του κ. Τσίπρα και των συν αυτώ είναι (όχι η εκλογική νίκη, που είναι σχεδόν απίθανη με τα σημερινά δεδομένα, αλλά) η διαχειρίσιμη ήττα. Αυτό σημαίνει δύο τινά: να μην πάρει αυτοδυναμία η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ να μείνει ισχυρός παίκτης στην αντιπολίτευση με ποσοστό άνω του 25%.
Αν τα τότε δημοσκοπικά στοιχεία διασφαλίζουν αυτά τα δύο, οι εκλογές το φθινόπωρο του 2018 είναι βέβαιες. Διαφορετικά, δηλαδή αν τίποτα δεν πάει καλά και, αντί για διαχειρίσιμη ήττα, δει ότι θα κάνει βουτιά προς την συντριβή, θα κάνει αυτό που κάνουν όλοι οι πρωθυπουργοί και οι κυβερνήσεις, όταν βλέπουν ότι θα ηττηθούν: θα παρατείνει την κυβερνητική θητεία έως το ακρότατο σημείο, δηλαδή το φθινόπωρο του 2019.
Τι θα συμβεί, τελικά; Για να μην παριστάνουμε την Πυθία, θα το πούμε με όρους τζόγου, μια που το «επιτρέπουν» οι μέρες. Οποιος ποντάρει στο δεύτερο (εκλογές το 2019), θα μαζέψει «όλο το χαρτί», αν «του κάτσει». Θα δίνει μεγάλη απόδοση, ακριβώς επειδή θα έχει ελάχιστες πιθανότητες να επαληθευτεί.
Και του χρόνου!
ΥΓ: Εννοείται ότι η νέα (χθεσινή) «διαβεβαίωση» του κ. Τσίπρα για το χρόνο των εκλογών (εδώ) έχει μικρή έως μηδενική αξιοπιστία. Τα ίδια έλεγε και το καλοκαίρι του 2015 και προκήρυξε εκλογές για τον Σεπτέμβριο…
πηγη
Το πρώτο, η «έξοδος», είναι βέβαιο γεγονός. Ένα είδος εξόδου θα έχουμε, έχει ήδη προεξοφληθεί. Το δεύτερο, οι εκλογές, είναι σχεδόν βέβαιο. Εκτός αν, εκεί προς το τέλος του καλοκαιριού, εμφανιστεί ο «παράγοντας της απελπισίας».
Ας προσπαθήσουμε να τα εξηγήσουμε.
Γεγονός πρώτο, η «έξοδος» από τα Μνημόνια. Στις 19 Αυγούστου τελειώνει το τρίτο, ισχύον, Μνημόνιο Τσίπρα-Καμμένου. Αν και η μισή Ελλάδα θα βρίσκεται σε διακοπές, δεν θα βλέπει μόνο τα παραδοσιακά πανηγύρια του Δεκαπενταύγουστου. Θα έχει στηθεί και το πανηγύρι με πρώτο τραγούδι το «βγήκαμε» και δεύτερο το «εμείς σας βγάλαμε», τα οποία θα παιανίζουν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛίτικες μπάντες.
Αυτό θα είναι το σκηνικό. Και τώρα ο προβληματισμός. Τι είδους «έξοδο» θα έχουμε είναι δύσκολο να το πει κανείς από τώρα. Δεν το ξέρουν ούτε οι Βρυξέλλες ούτε η Αθήνα.
Ο Αλέξης Τσίπρας και οι συν αυτώ θα τα δώσουν όλα για να έχουν αυτό που λένε «καθαρή έξοδο», δηλαδή χωρίς να αναλάβουν πρόσθετες δεσμεύσεις. Αυτό προϋποθέτει ότι οι απόπειρες εξόδου στις αγορές, που θα έχουν γίνει μέχρι το καλοκαίρι, θα πάνε καλά (χαμηλά ή απλώς ανεκτά επιτόκια). Και αυτό, σε συνδυασμό με ένα «μαξιλάρι ασφαλείας» ύψους δέκα δισεκατομμυρίων ευρώ, που θα έχει επιτευχθεί, θα επιτρέψουν την «καθαρή» έξοδο.
Η κυβέρνηση δεν θέλει ούτε να ακούει για την «προληπτική πιστωτική γραμμή», που πρότεινε ο Στουρνάρας, γιατί αυτή προϋποθέτει ανάληψη κάποιων δεσμεύσεων και θα χαλάσει το αφήγημα της «καθαρής» εξόδου. Υπάρχει και μια τρίτη λύση, η «υβριδική» έξοδος, που καλοβλέπουν κάποιοι στις Βρυξέλλες και θα μπορούσε εν ανάγκη να γίνει δεκτή από την Αθήνα, εφόσον οι δεσμεύσεις που (θα) απαιτεί δεν θα είναι πολιτικά ασήκωτες και δεν θα ανατρέπει το, υπό τον τίτλο «μνημόνια τέλος», κυβερνητικό success story.
Φυσικά, είτε «καθαρή» θα είναι η έξοδος» είτε «υβριδική», δεν (πρέπει να) υπάρχουν αυταπάτες. Ένα είδος Μνημονίου θα εφαρμόζεται και μετά τον Αύγουστο του 2018. Το έχει ψηφίσει προκαταβολικά η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου. Και προβλέπει υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα (3,5%) έως το 2022 και λίγο χαμηλότερα (2,5%) έως το –ζωή να έχουμε– 2060. Επιπλέον προβλέπει αυτό που η κυβέρνηση θα ήθελε να θάψει: νέα επώδυνα μέτρα το 2019 (μειώσεις στις συντάξεις) και το 2020(μείωση του αφορολόγητου).
Γεγονός δεύτερο, οι εκλογές. Ακριβώς αυτά τα επερχόμενα μέτρα είναι που καθιστούν σχεδόν αναπόφευκτη την προσφυγή στις κάλπες το φθινόπωρο του έτους που ήδη διανύουμε τις πρώτες μέρες του. Τότε ο κ. Τσίπρας θα έχει δύο πλεονεκτήματα. Πρώτον, η «έξοδος» θα είναι πρόσφατη και(θα) ελπίζει ότι μπορεί να του δώσει εκλογικό αέρα. Δεύτερον και σπουδαιότερο, θα πάει στις εκλογές πριν εφαρμόσει ο ίδιος τα μέτρα που ήδη έχει ψηφίσει.
Η βασική (ρεαλιστική) προσδοκία του κ. Τσίπρα και των συν αυτώ είναι (όχι η εκλογική νίκη, που είναι σχεδόν απίθανη με τα σημερινά δεδομένα, αλλά) η διαχειρίσιμη ήττα. Αυτό σημαίνει δύο τινά: να μην πάρει αυτοδυναμία η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ να μείνει ισχυρός παίκτης στην αντιπολίτευση με ποσοστό άνω του 25%.
Αν τα τότε δημοσκοπικά στοιχεία διασφαλίζουν αυτά τα δύο, οι εκλογές το φθινόπωρο του 2018 είναι βέβαιες. Διαφορετικά, δηλαδή αν τίποτα δεν πάει καλά και, αντί για διαχειρίσιμη ήττα, δει ότι θα κάνει βουτιά προς την συντριβή, θα κάνει αυτό που κάνουν όλοι οι πρωθυπουργοί και οι κυβερνήσεις, όταν βλέπουν ότι θα ηττηθούν: θα παρατείνει την κυβερνητική θητεία έως το ακρότατο σημείο, δηλαδή το φθινόπωρο του 2019.
Τι θα συμβεί, τελικά; Για να μην παριστάνουμε την Πυθία, θα το πούμε με όρους τζόγου, μια που το «επιτρέπουν» οι μέρες. Οποιος ποντάρει στο δεύτερο (εκλογές το 2019), θα μαζέψει «όλο το χαρτί», αν «του κάτσει». Θα δίνει μεγάλη απόδοση, ακριβώς επειδή θα έχει ελάχιστες πιθανότητες να επαληθευτεί.
Και του χρόνου!
ΥΓ: Εννοείται ότι η νέα (χθεσινή) «διαβεβαίωση» του κ. Τσίπρα για το χρόνο των εκλογών (εδώ) έχει μικρή έως μηδενική αξιοπιστία. Τα ίδια έλεγε και το καλοκαίρι του 2015 και προκήρυξε εκλογές για τον Σεπτέμβριο…
πηγη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου