Του Daniel Pipes*
Όχι, δεν είναι ότι εκνευρίζονται τα κράτη μέλη για τα συμφωνημένα επίπεδα δαπανών στην άμυνα. Ούτε να βρει το ΝΑΤΟ έναν ρόλο μετά τη σοβιετική κατάρρευση. Ούτε να αντιμετωπίσει τον Βλαντιμίρ Πούτιν.
Αντίθετα, πρόκειται περισσότερο για τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, τον ισλαμιστή, δικτάτορα ηγέτη της Τουρκίας του οποίου οι πολιτικές υπονομεύουν αυτή τη μοναδική συμμαχία των 29 κρατών που υπάρχει εδώ και σχεδόν 70 χρόνια.
Οι θεμελιώδεις αρχές του ΝΑΤΟ, που ιδρύθηκε το 1949, καθορίζουν φιλόδοξα το στόχο της Συμμαχίας «για τη διασφάλιση της ελευθερίας, της κοινής κληρονομιάς και του πολιτισμού των [κρατών μελών] λαών, βασίζεται στις αρχές της δημοκρατίας, της ατομικής ελευθερίας και του κράτους δικαίου». Με άλλα λόγια, η συμμαχία υπάρχει για να υπερασπιστεί τον δυτικό πολιτισμό.
Για τα πρώτα 42 χρόνια, μέχρι να καταρρεύσει η Σοβιετική Ένωση το 1991, αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να νικήσει το Σύμφωνο της Βαρσοβίας. Σήμερα, σημαίνει να νικήσει τη Ρωσία και τον Ισλαμισμό. Από τους τελευταίους δύο, ο Ισλαμισμός αποτελεί την μεγαλύτερη και πιο διαρκή απειλή, που δεν βασίζεται σε μια προσωπικότητα αλλά σε μια ισχυρή ιδεολογία, η οποία διαδέχτηκε τον φασισμό και τον κομμουνισμό ως μια μεγάλη ουτοπική πρόκληση για τη Δύση.
Κύριος εχθρός ο τζιχαντισμός
Μερικά σημαντικά πρόσωπα στο ΝΑΤΟ εκτίμησαν αυτή την μετατόπιση μετά τη σοβιετική κατάρρευση. Ήδη το 1995, ο Γενικός Γραμματέας Willy Claes προειδοποίησε ότι «ο φονταμενταλισμός είναι τουλάχιστον τόσο επικίνδυνος όσο ο κομμουνισμός». Με τον Ψυχρό Πόλεμο, είπε: «Ο ισλαμικός φανατισμός προέκυψε ίσως ως η μοναδική σοβαρότερη απειλή για τη Δυτική Συμμαχία και την δυτική ασφάλεια».
Το 2004, ο πρωθυπουργός της Ισπανίας Jose Maria Aznar, προειδοποίησε ότι «η ισλαμική τρομοκρατία είναι μια νέα κοινή απειλή παγκόσμιας φύσης που θέτει σε κίνδυνο την ίδια την ύπαρξη των μελών του ΝΑΤΟ». Υποστήριξε ότι το ΝΑΤΟ θα έπρεπε να επικεντρώσει την δυτική στρατηγική στην αντιμετώπιση του ισλαμικού τζιχαντισμού και την διάδοση των όπλων μαζικής καταστροφής.
Όμως, αντί για ένα ισχυρό ΝΑΤΟ στο μοντέλο του Αθνάρ, που να οδηγεί τη μάχη εναντίον του ισλαμισμού, έχουμε ένα πλήγμα στο εσωτερικό του από τον κ. Ερντογάν. Αντί να επικαλούνται τον αγώνα κατά του ισλαμισμού, τα άλλα 28 μέλη με απογοήτευση έχουν αναστείλει αυτό τον αγώνα καθώς έχουν τον ισλαμισμό μέσα στις τάξεις τους.
Οι 28 δεν λένε τσιμουδιά τον σχεδόν εμφύλιο πόλεμο που καταβάλλει το τουρκικό καθεστώς στη νοτιοανατολική Ανατολία εναντίον των ίδιων του των πολιτών, των Κούρδων. Η εμφάνιση ενός ιδιωτικού στρατού (αποκαλούμενου SADAT) υπό τον αποκλειστικό έλεγχο του κ. Ερντογάν φαίνεται να μην τους ενοχλεί.
Τα κράτη-μέλη εθελοτυφλούν
Επίσης, φαίνεται να αγνοούν τον απρόβλεπτο περιορισμό της πρόσβασης της Άγκυρας στη βάση του ΝΑΤΟ στο Ιντσιρλίκ, τις προβληματικές σχέσεις της με μέλη όπως η Αυστρία, η Κύπρος και το Ισραήλ και τον φαύλο αντιαμερικανισμό που συμβολίζεται από το δήμαρχο της Άγκυρας Hopping, ελπίζοντας να προκληθεί μεγαλύτερη ζημιά στις ΗΠΑ.
Η κακοποίηση υπηκόων κρατών μελών του ΝΑΤΟ μετά βίας ενοχλεί τους ιθύνοντες στο ΝΑΤΟ. Ούτε η σύλληψη των 12 Γερμανών (όπως Deniz Γιουτζέλ και Peter Steudtner), ούτε η απόπειρα δολοφονίας Τούρκων στη Γερμανία (όπως Yuksel Koc), ούτε η κράτηση των Αμερικανών στην Τουρκία (όπως ο Andrew Brunson και ο Serkan Golge), ούτε η επαναλαμβανόμενη σωματική βία κατά των Αμερικανών στις ΗΠΑ (όπως Brookings Institute και Sheridan Circle).
Το ΝΑΤΟ δείχνει να μην ενοχλείται που η Άγκυρα βοηθά το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, αναπτύσσει ιρανικό κοίτασμα πετρελαίου και μεταφέρει ιρανικά όπλα στη Χεζμπολάχ. Η συζήτηση του Ερντογάν για ένταξη στον Οργανισμό Συνεργασίας της Σαγκάης, που κυριαρχεί η Μόσχα και το Πεκίνο, δυσαρέστησε, όπως επίσης και οι κοινές στρατιωτικές ασκήσεις Ρωσίας και Κίνας.
Η τουρκική αγορά ενός ρωσικού συστήματος αντιπυραυλικής άμυνας, το S-400, φαίνεται να είναι περισσότερο ενοχλητική παρά αιτία διάσπασης. Μια αμοιβαία αμερικανική και τουρκική απαγόρευση θεωρήσεων δεν έπληξε κανέναν.
Το ΝΑΤΟ έχει μια επιλογή. Μπορεί να ελπίζει ότι ο κ. Ερντογάν δεν είναι τίποτα άλλο από μια «κρίση κολικού» και ότι η Τουρκία θα επιστρέψει στην Δύση. Ή μπορεί να κρίνει σημαντική την χρησιμότητα του ΝΑΤΟ για να τη θυσιάσει γι αυτή την κερδοσκοπική δυνατότητα αυτή, και να λάβει δυναμικά μέτρα για να παγώσει τη Δημοκρατία της Τουρκίας από τις δραστηριότητες του ΝΑΤΟ μέχρι να συμπεριφέρεται και πάλι σαν σύμμαχος. Αυτά τα βήματα μπορεί να περιλαμβάνουν:
Αφαίρεση πυρηνικών όπλων από τον Incirlik.
Κλείσιμο των επιχειρήσεων του ΝΑΤΟ στην Incirlik
Ακύρωση πωλήσεων όπλων, όπως το αεροσκάφος F-35.
Εξαίρεση της συμμετοχής της Τουρκίας από την ανάπτυξη όπλων.
Απαγόρευση ανταλλαγής πληροφοριών.
Απαγόρευση εκπαίδευσης των Τούρκων στρατιωτικών ή των ναυτικών.
Απόρριψη τουρκικού προσωπικού σε θέσεις του ΝΑΤΟ.Μια ενιαία στάση εναντίον της εχθρικής δικτατορίας του κ. Ερντογάν επιτρέπει στη μεγάλη συμμαχία του ΝΑΤΟ να ξαναβρεί τον ευγενή σκοπό της στην κοινή κληρονομιά και τον πολιτισμό των λαών της. Αντιμετωπίζοντας τον ισλαμισμό, το ΝΑΤΟ θα αναλάβει το ρόλο του, προστατεύοντας τον δυτικό πολιτισμό
*Ο Daniel Pipes είναι πρόεδρος του Middle East Forum
Πηγή: Washington Times
Από: slpress.gr
Αντίθετα, πρόκειται περισσότερο για τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, τον ισλαμιστή, δικτάτορα ηγέτη της Τουρκίας του οποίου οι πολιτικές υπονομεύουν αυτή τη μοναδική συμμαχία των 29 κρατών που υπάρχει εδώ και σχεδόν 70 χρόνια.
Οι θεμελιώδεις αρχές του ΝΑΤΟ, που ιδρύθηκε το 1949, καθορίζουν φιλόδοξα το στόχο της Συμμαχίας «για τη διασφάλιση της ελευθερίας, της κοινής κληρονομιάς και του πολιτισμού των [κρατών μελών] λαών, βασίζεται στις αρχές της δημοκρατίας, της ατομικής ελευθερίας και του κράτους δικαίου». Με άλλα λόγια, η συμμαχία υπάρχει για να υπερασπιστεί τον δυτικό πολιτισμό.
Για τα πρώτα 42 χρόνια, μέχρι να καταρρεύσει η Σοβιετική Ένωση το 1991, αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να νικήσει το Σύμφωνο της Βαρσοβίας. Σήμερα, σημαίνει να νικήσει τη Ρωσία και τον Ισλαμισμό. Από τους τελευταίους δύο, ο Ισλαμισμός αποτελεί την μεγαλύτερη και πιο διαρκή απειλή, που δεν βασίζεται σε μια προσωπικότητα αλλά σε μια ισχυρή ιδεολογία, η οποία διαδέχτηκε τον φασισμό και τον κομμουνισμό ως μια μεγάλη ουτοπική πρόκληση για τη Δύση.
Κύριος εχθρός ο τζιχαντισμός
Μερικά σημαντικά πρόσωπα στο ΝΑΤΟ εκτίμησαν αυτή την μετατόπιση μετά τη σοβιετική κατάρρευση. Ήδη το 1995, ο Γενικός Γραμματέας Willy Claes προειδοποίησε ότι «ο φονταμενταλισμός είναι τουλάχιστον τόσο επικίνδυνος όσο ο κομμουνισμός». Με τον Ψυχρό Πόλεμο, είπε: «Ο ισλαμικός φανατισμός προέκυψε ίσως ως η μοναδική σοβαρότερη απειλή για τη Δυτική Συμμαχία και την δυτική ασφάλεια».
Το 2004, ο πρωθυπουργός της Ισπανίας Jose Maria Aznar, προειδοποίησε ότι «η ισλαμική τρομοκρατία είναι μια νέα κοινή απειλή παγκόσμιας φύσης που θέτει σε κίνδυνο την ίδια την ύπαρξη των μελών του ΝΑΤΟ». Υποστήριξε ότι το ΝΑΤΟ θα έπρεπε να επικεντρώσει την δυτική στρατηγική στην αντιμετώπιση του ισλαμικού τζιχαντισμού και την διάδοση των όπλων μαζικής καταστροφής.
Όμως, αντί για ένα ισχυρό ΝΑΤΟ στο μοντέλο του Αθνάρ, που να οδηγεί τη μάχη εναντίον του ισλαμισμού, έχουμε ένα πλήγμα στο εσωτερικό του από τον κ. Ερντογάν. Αντί να επικαλούνται τον αγώνα κατά του ισλαμισμού, τα άλλα 28 μέλη με απογοήτευση έχουν αναστείλει αυτό τον αγώνα καθώς έχουν τον ισλαμισμό μέσα στις τάξεις τους.
Οι 28 δεν λένε τσιμουδιά τον σχεδόν εμφύλιο πόλεμο που καταβάλλει το τουρκικό καθεστώς στη νοτιοανατολική Ανατολία εναντίον των ίδιων του των πολιτών, των Κούρδων. Η εμφάνιση ενός ιδιωτικού στρατού (αποκαλούμενου SADAT) υπό τον αποκλειστικό έλεγχο του κ. Ερντογάν φαίνεται να μην τους ενοχλεί.
Τα κράτη-μέλη εθελοτυφλούν
Επίσης, φαίνεται να αγνοούν τον απρόβλεπτο περιορισμό της πρόσβασης της Άγκυρας στη βάση του ΝΑΤΟ στο Ιντσιρλίκ, τις προβληματικές σχέσεις της με μέλη όπως η Αυστρία, η Κύπρος και το Ισραήλ και τον φαύλο αντιαμερικανισμό που συμβολίζεται από το δήμαρχο της Άγκυρας Hopping, ελπίζοντας να προκληθεί μεγαλύτερη ζημιά στις ΗΠΑ.
Η κακοποίηση υπηκόων κρατών μελών του ΝΑΤΟ μετά βίας ενοχλεί τους ιθύνοντες στο ΝΑΤΟ. Ούτε η σύλληψη των 12 Γερμανών (όπως Deniz Γιουτζέλ και Peter Steudtner), ούτε η απόπειρα δολοφονίας Τούρκων στη Γερμανία (όπως Yuksel Koc), ούτε η κράτηση των Αμερικανών στην Τουρκία (όπως ο Andrew Brunson και ο Serkan Golge), ούτε η επαναλαμβανόμενη σωματική βία κατά των Αμερικανών στις ΗΠΑ (όπως Brookings Institute και Sheridan Circle).
Το ΝΑΤΟ δείχνει να μην ενοχλείται που η Άγκυρα βοηθά το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, αναπτύσσει ιρανικό κοίτασμα πετρελαίου και μεταφέρει ιρανικά όπλα στη Χεζμπολάχ. Η συζήτηση του Ερντογάν για ένταξη στον Οργανισμό Συνεργασίας της Σαγκάης, που κυριαρχεί η Μόσχα και το Πεκίνο, δυσαρέστησε, όπως επίσης και οι κοινές στρατιωτικές ασκήσεις Ρωσίας και Κίνας.
Η τουρκική αγορά ενός ρωσικού συστήματος αντιπυραυλικής άμυνας, το S-400, φαίνεται να είναι περισσότερο ενοχλητική παρά αιτία διάσπασης. Μια αμοιβαία αμερικανική και τουρκική απαγόρευση θεωρήσεων δεν έπληξε κανέναν.
Το ΝΑΤΟ έχει μια επιλογή. Μπορεί να ελπίζει ότι ο κ. Ερντογάν δεν είναι τίποτα άλλο από μια «κρίση κολικού» και ότι η Τουρκία θα επιστρέψει στην Δύση. Ή μπορεί να κρίνει σημαντική την χρησιμότητα του ΝΑΤΟ για να τη θυσιάσει γι αυτή την κερδοσκοπική δυνατότητα αυτή, και να λάβει δυναμικά μέτρα για να παγώσει τη Δημοκρατία της Τουρκίας από τις δραστηριότητες του ΝΑΤΟ μέχρι να συμπεριφέρεται και πάλι σαν σύμμαχος. Αυτά τα βήματα μπορεί να περιλαμβάνουν:
Αφαίρεση πυρηνικών όπλων από τον Incirlik.
Κλείσιμο των επιχειρήσεων του ΝΑΤΟ στην Incirlik
Ακύρωση πωλήσεων όπλων, όπως το αεροσκάφος F-35.
Εξαίρεση της συμμετοχής της Τουρκίας από την ανάπτυξη όπλων.
Απαγόρευση ανταλλαγής πληροφοριών.
Απαγόρευση εκπαίδευσης των Τούρκων στρατιωτικών ή των ναυτικών.
Απόρριψη τουρκικού προσωπικού σε θέσεις του ΝΑΤΟ.Μια ενιαία στάση εναντίον της εχθρικής δικτατορίας του κ. Ερντογάν επιτρέπει στη μεγάλη συμμαχία του ΝΑΤΟ να ξαναβρεί τον ευγενή σκοπό της στην κοινή κληρονομιά και τον πολιτισμό των λαών της. Αντιμετωπίζοντας τον ισλαμισμό, το ΝΑΤΟ θα αναλάβει το ρόλο του, προστατεύοντας τον δυτικό πολιτισμό
*Ο Daniel Pipes είναι πρόεδρος του Middle East Forum
Πηγή: Washington Times
Από: slpress.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου