Στις 6/6/18 έδωσα και εγώ το παρόν στο συλλαλητήριο στην κεντρική πλατεία των Ιωαννίνων.
Πλήθος κόσμου οικογένειες, μικρά παιδιά, φοιτητές, επαγγελματίες Έλληνες, Παλαιστίνιοι Πόντιοι, Κύπριοι και ανθρώπους απ’ όλη την Ελλάδα. Φυσικά υπήρχαν και πολλοί ενταγμένοι σε κομματικούς σχηματισμούς χρυσαυγίτες, νεοδημοκράτες, πασόκοι, συριζαίοι, ανελήτες, κουμουνιστές και άλλοι.
Πολλοί θέλουν να περάσουν το συμπέρασμα πως εφόσον υπήρχαν χρυσαυγίτες, ακροδεξιοί και νεοδημοκράτες ήταν ένα φασιστικό ή ένα ενθικιστικό συλλαλητήριο. Λάθος!
Είναι πολύ εύκολο να τα τσουβαλιάζουμε όλα να λέμε: “δείξε μου τους φίλους σου να σου πως ποιος είσαι”. Εδώ όμως δεν ισχύει κάτι τέτοιο δεν είμαστε φίλοι είμαστε πολίτες με κοινές ανησυχίες ,αγωνίες και προβλήματα.
Γιατί στο συλλαλητήριο είμαι φασίστας και στον καναπέ είμαι δημοκράτης; Ο καναπές και το πληκτρολόγιο μας κάνει πολίτες και όχι η πλατεία; Το να είμαστε κομμένοι σε χίλια κομμάτια να συζητούμε μόνο με τους ομοϊδεάτες θεωρώντας πως αυτό που λέμε είναι το μόνο δημοκρατικό και η μόνη αλήθεια, μας οδηγεί στην απομόνωση και στην μοναχική πορεία. Φυσικά δεν γίνομαι ένα ούτε θα συνεργαστώ ποτέ με τον κάθε είδους φασίστα ή αναρχικό από όπου κι αν προέρχεται. Γι αυτό και δεν δέχομαι την ρετσινιά πως το συλλαλητήριο ήταν φασιστικό ή εθνικιστικό σημασία έχει η πλειοψηφία και όχι το μικρό σύνολο και η πλειοψηφία ήταν Έλληνες πολίτες δημοκράτες που θέλουν ένα καλύτερο μέλλον για αυτούς τα παιδιά τους και την Πατρίδα τους.
Το συλλαλητήριο ήταν αυθόρμητο που διοργανώθηκε μέσα σε τέσσερις μέρες από πολλούς ανθρώπους. Αυτοί οι άνθρωποι κάπου ανήκουν σε κάποιο κίνημα σε κάποιο κομματικό σχηματισμό σε κάποιο σύλλογο, δεν είναι από παρθενογέννηση έχουν κάποιες πολιτικές πεποιθήσεις και ανησυχίες όπως όλοι μας. Έχουν και την δύναμη όμως να μπουν μπροστά και να διοργανώσουν μια συγκέντρωση με προσωπικό κόστος σε χρόνο και σε χρήμα. Αυτό που έχει μεγάλη σημασία δεν είναι από ποιούς αλλά γιατί διοργανώθηκε, ποίος είναι ο σκοπός του, ποιόν εξυπηρετεί;
Τα συλλαλητήρια δεν πρέπει να τα βλέπουμε με την ματιά της διαδήλωσης και της πορείας όπως υπάρχουν στις μέρες μας.
Δεν είναι καπελωμένα από κάποιες αριστερές ή άλλες δυνάμεις είναι η νέα εποχή διαμαρτυρίας και δήλωση αντίδρασης προς την πολιτική κατάσταση που επικρατεί στην χώρα. Εκεί μπορεί ο απλός πολίτης να εκφραστεί να ακούσει γνώμες και τοποθετήσεις που συμφωνεί από ανθρώπους με τους οποίους φαινομενικά διαφωνεί, μπορεί να είναι μαζί με το παιδί του ή μαζί με τους φίλους του χωρίς να κουβαλάει όλα αυτά που τον χωρίζουν αλλά μόνο αυτά που τον ενώνουν: την σημαία τον πατριωτισμό και την αντίσταση. Δεν χρειάζεται να κρατά την σημαία κάποιου, αλλά μπορεί ελεύθερα χωρίς να φοβάται κάποιους, να ανεμίζει την Ελληνική σημαία. Μπορεί να εκδηλώσει τον πατριωτισμό του χωρίς να φοβάται μήπως τον πούν Εθνικιστή ή φασίστα. Να μιλήσει για την Ελλάδα και να τραγουδήσει τον Εθνικό ύμνο.
Τα συλλαλητήρια είναι ένας τρόπος ένωσης του Ελληνικού λαού κάτω από τα Εθνικά σύμβολα που τόσο περίτεχνα μέσω της προπαγάνδας έχει φροντίσει το σύστημα να σπιλώσει και να απαξιώσει. Με αυτή την ματιά πρέπει να βλέπουμε τα συλλαλητήρια με την ματιά της ένωσης και της αντίστασης ενάντια στην προπαγάνδα που προσπαθεί να μας πείσει πως: ότι θεωρούμε σωστό είναι λάθος και μόνο αυτοί που κυβερνούν ξέρουν τι λένε και κρατούν την μοναδική αλήθεια και διέξοδο ξεπερνώντας ιστορία, πολιτισμό και ανθρώπους.
Το συλλαλητήριο δεν είναι ένα ζήτημα το οποίο γίνεται αφορμή για την διοργάνωση του αλλά το σύνολο της πολιτικής ζωής και της μέχρι τώρα πορείας. Σε όλα τα συλλαλητήρια ακούσαμε για Θράκη, Μακεδονία, Κύπρο, Αιγαίο για το ξεπούλημα της δημόσια και της ιδιωτικής περιουσίας, για την γενοκτονία του Ελληνικού λαού, για την οικονομική και βιοτική μας εξαθλίωση, για την μονομερή δικαιοσύνη, για την παράνομη κράτηση των στρατιωτικών μας, για την πολιτική υπέρ των δανειστών και για την κατοχή που έχει επιβληθεί στην χώρα. Είναι όλα όσα χρειάζονται διέξοδο και νέα προοπτική.
Αυτά όλα δεν είναι ένα ζήτημα αλλά αποτελούν το σύνολο των προβλημάτων που ταλανίζουν την Πατρίδα και την κοινωνία με κυρίαρχο την ΚΑΤΟΧΗ. Εκεί στέκονται οι περισσότεροι άλλοι το λένε ευθέως άλλοι το λένε με έμμεσο τρόπο, έχει γίνει όμως κοινή διαπίστωση πως αυτό που ζούμε δεν είναι τίποτε άλλο από μια κατοχή με σκοπό την εξαθλίωση του λαού και την λεηλασία του τόπου.
<<Φωνή Λαού οργή Θεού>>
Μια νέα εποχή διαμαρτυρίας έχει αρχίσει: η εποχή των συλλαλητηρίων και, είτε αυτά είναι σε μια πόλη είτε είναι σε πολλές έχουν αποδείξει πως υποστηρίζονται από το σύνολο του Ελληνικού λαού. Μην ψάχνουμε δικαιολογίες για να αντιταχθούμε στην λαϊκή φωνή ας βρούμε αυτά που μας ενώνουν και όχι αυτά που μας χωρίζουν, ας τα ενώσουμε και ας διατρανώσουμε την απελευθέρωση της Πατρίδος.
Λάππας Ελευθέριος – Μέλος ΠΓ ΕΠΑΜ
Πολλοί θέλουν να περάσουν το συμπέρασμα πως εφόσον υπήρχαν χρυσαυγίτες, ακροδεξιοί και νεοδημοκράτες ήταν ένα φασιστικό ή ένα ενθικιστικό συλλαλητήριο. Λάθος!
Είναι πολύ εύκολο να τα τσουβαλιάζουμε όλα να λέμε: “δείξε μου τους φίλους σου να σου πως ποιος είσαι”. Εδώ όμως δεν ισχύει κάτι τέτοιο δεν είμαστε φίλοι είμαστε πολίτες με κοινές ανησυχίες ,αγωνίες και προβλήματα.
Γιατί στο συλλαλητήριο είμαι φασίστας και στον καναπέ είμαι δημοκράτης; Ο καναπές και το πληκτρολόγιο μας κάνει πολίτες και όχι η πλατεία; Το να είμαστε κομμένοι σε χίλια κομμάτια να συζητούμε μόνο με τους ομοϊδεάτες θεωρώντας πως αυτό που λέμε είναι το μόνο δημοκρατικό και η μόνη αλήθεια, μας οδηγεί στην απομόνωση και στην μοναχική πορεία. Φυσικά δεν γίνομαι ένα ούτε θα συνεργαστώ ποτέ με τον κάθε είδους φασίστα ή αναρχικό από όπου κι αν προέρχεται. Γι αυτό και δεν δέχομαι την ρετσινιά πως το συλλαλητήριο ήταν φασιστικό ή εθνικιστικό σημασία έχει η πλειοψηφία και όχι το μικρό σύνολο και η πλειοψηφία ήταν Έλληνες πολίτες δημοκράτες που θέλουν ένα καλύτερο μέλλον για αυτούς τα παιδιά τους και την Πατρίδα τους.
Το συλλαλητήριο ήταν αυθόρμητο που διοργανώθηκε μέσα σε τέσσερις μέρες από πολλούς ανθρώπους. Αυτοί οι άνθρωποι κάπου ανήκουν σε κάποιο κίνημα σε κάποιο κομματικό σχηματισμό σε κάποιο σύλλογο, δεν είναι από παρθενογέννηση έχουν κάποιες πολιτικές πεποιθήσεις και ανησυχίες όπως όλοι μας. Έχουν και την δύναμη όμως να μπουν μπροστά και να διοργανώσουν μια συγκέντρωση με προσωπικό κόστος σε χρόνο και σε χρήμα. Αυτό που έχει μεγάλη σημασία δεν είναι από ποιούς αλλά γιατί διοργανώθηκε, ποίος είναι ο σκοπός του, ποιόν εξυπηρετεί;
Τα συλλαλητήρια δεν πρέπει να τα βλέπουμε με την ματιά της διαδήλωσης και της πορείας όπως υπάρχουν στις μέρες μας.
Δεν είναι καπελωμένα από κάποιες αριστερές ή άλλες δυνάμεις είναι η νέα εποχή διαμαρτυρίας και δήλωση αντίδρασης προς την πολιτική κατάσταση που επικρατεί στην χώρα. Εκεί μπορεί ο απλός πολίτης να εκφραστεί να ακούσει γνώμες και τοποθετήσεις που συμφωνεί από ανθρώπους με τους οποίους φαινομενικά διαφωνεί, μπορεί να είναι μαζί με το παιδί του ή μαζί με τους φίλους του χωρίς να κουβαλάει όλα αυτά που τον χωρίζουν αλλά μόνο αυτά που τον ενώνουν: την σημαία τον πατριωτισμό και την αντίσταση. Δεν χρειάζεται να κρατά την σημαία κάποιου, αλλά μπορεί ελεύθερα χωρίς να φοβάται κάποιους, να ανεμίζει την Ελληνική σημαία. Μπορεί να εκδηλώσει τον πατριωτισμό του χωρίς να φοβάται μήπως τον πούν Εθνικιστή ή φασίστα. Να μιλήσει για την Ελλάδα και να τραγουδήσει τον Εθνικό ύμνο.
Τα συλλαλητήρια είναι ένας τρόπος ένωσης του Ελληνικού λαού κάτω από τα Εθνικά σύμβολα που τόσο περίτεχνα μέσω της προπαγάνδας έχει φροντίσει το σύστημα να σπιλώσει και να απαξιώσει. Με αυτή την ματιά πρέπει να βλέπουμε τα συλλαλητήρια με την ματιά της ένωσης και της αντίστασης ενάντια στην προπαγάνδα που προσπαθεί να μας πείσει πως: ότι θεωρούμε σωστό είναι λάθος και μόνο αυτοί που κυβερνούν ξέρουν τι λένε και κρατούν την μοναδική αλήθεια και διέξοδο ξεπερνώντας ιστορία, πολιτισμό και ανθρώπους.
Το συλλαλητήριο δεν είναι ένα ζήτημα το οποίο γίνεται αφορμή για την διοργάνωση του αλλά το σύνολο της πολιτικής ζωής και της μέχρι τώρα πορείας. Σε όλα τα συλλαλητήρια ακούσαμε για Θράκη, Μακεδονία, Κύπρο, Αιγαίο για το ξεπούλημα της δημόσια και της ιδιωτικής περιουσίας, για την γενοκτονία του Ελληνικού λαού, για την οικονομική και βιοτική μας εξαθλίωση, για την μονομερή δικαιοσύνη, για την παράνομη κράτηση των στρατιωτικών μας, για την πολιτική υπέρ των δανειστών και για την κατοχή που έχει επιβληθεί στην χώρα. Είναι όλα όσα χρειάζονται διέξοδο και νέα προοπτική.
Αυτά όλα δεν είναι ένα ζήτημα αλλά αποτελούν το σύνολο των προβλημάτων που ταλανίζουν την Πατρίδα και την κοινωνία με κυρίαρχο την ΚΑΤΟΧΗ. Εκεί στέκονται οι περισσότεροι άλλοι το λένε ευθέως άλλοι το λένε με έμμεσο τρόπο, έχει γίνει όμως κοινή διαπίστωση πως αυτό που ζούμε δεν είναι τίποτε άλλο από μια κατοχή με σκοπό την εξαθλίωση του λαού και την λεηλασία του τόπου.
<<Φωνή Λαού οργή Θεού>>
Μια νέα εποχή διαμαρτυρίας έχει αρχίσει: η εποχή των συλλαλητηρίων και, είτε αυτά είναι σε μια πόλη είτε είναι σε πολλές έχουν αποδείξει πως υποστηρίζονται από το σύνολο του Ελληνικού λαού. Μην ψάχνουμε δικαιολογίες για να αντιταχθούμε στην λαϊκή φωνή ας βρούμε αυτά που μας ενώνουν και όχι αυτά που μας χωρίζουν, ας τα ενώσουμε και ας διατρανώσουμε την απελευθέρωση της Πατρίδος.
Λάππας Ελευθέριος – Μέλος ΠΓ ΕΠΑΜ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου