Γράφει ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΛΥΓΕΡΟΣ
Η διόγκωση το τελευταίο διάστημα των μεταναστευτικών ροών από τα μικρασιατικά παράλια στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου επανέφεραν στο...προσκήνιο το μείζον πρόβλημα της μετατροπής της Ελλάδας σε αποθήκη ψυχών. Ο Ερντογάν δεν μασάει τα λόγια του.
Προ ημερών προειδοποίησε την ΕΕ ότι εάν δεν καταβάλει πρόσθετη οικονομική βοήθεια στην Τουρκία, η οποία φιλοξενεί 3.650.000 πρόσφυγες-μετανάστες, θα ανοίξει τις πύλες και θα πλημμυρίσει την Ευρώπη.
Η απειλή είναι ξεκάθαρη και η διόγκωση των ροών προς τα ελληνικά νησιά είναι μία πολιτική επιλογή, ένα δείγμα γραφής για να αποκτήσει αξιοπιστία η απειλή. Με αυτή την τακτική αφενός επιχειρεί να εκβιάσει την ΕΕ, αφετέρου πιέζει ασφυκτικά τη γονατισμένη από την κρίση Ελλάδα.
Με ένα σμπάρο, λοιπόν, δύο τρυγόνια. Για να κατανοήσουμε τη στάση του Ερντογάν πρέπει να δούμε ότι γι’ αυτόν το προσφυγικό-μεταναστευτικό είναι ταυτοχρόνως και πρόβλημα και όπλο, το οποίο δεν διστάζει να χρησιμοποιεί στη γεωπολιτική σκακιέρα.
Απέναντι σ’ αυτή την απειλή, η ΕΕ δεν διαθέτει μία επεξεργασμένη συνολική στρατηγική, ικανή να ανασχέσει την παράνομη μετανάστευση, η οποία εμφανίζεται κατά κανόνα με προσφυγικό προσωπείο. Όχι, βεβαίως, πως δεν υπάρχουν πρόσφυγες, αλλά είναι γεγονός πως την ιδιότητα αυτή επικαλούνται και οι παράνομοι μετανάστες.
Μετά το μεγάλο κύμα του 2015, η Ευρώπη βολεύτηκε με την ευρωτουρκική συμφωνία των αρχών του 2016, η οποία πράγματι συρρίκνωσε, χωρίς να εξαλείψει, τις μεταναστευτικές ροές από την Τουρκία. Η συμφωνία αυτή, όμως, είναι ημιθανής.
Η Άγκυρα κατηγορεί την ΕΕ ότι δεν τήρησε τις υποσχέσεις της και σ’ ό,τι αφορά την εκταμίευση του συνόλου της οικονομικής βοήθειας και σ’ ό,τι αφορά την κατάργηση της βίζας για τους Τούρκους που επισκέπτονται την Ευρώπη. Έτσι, σήμερα το προσφυγικό-μεταναστευτικό πρόβλημα αναζωπυρώνεται και τον λογαριασμό καλείται να τον πληρώσει η Ελλάδα, ως χώρα-πύλη.
Η στάση των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων εξαρτάται αφενός από το ιδεολογικό-πολιτικό πρόσημό τους, αλλά και από τις αντιδράσεις της κοινής γνώμης σε κάθε χώρα-μέλος. Στην πραγματικότητα, η Ευρώπη είναι δίβουλη, με αποτέλεσμα να ασκεί πολιτική ημιμέτρων, η οποία οδήγησε στη σημερινή δύσκολη κατάσταση.
Δεδομένου ότι το πρόβλημα έχει ευρωπαϊκές διαστάσεις, απαιτείται ολοκληρωμένη κοινή μεταναστευτική πολιτική, η οποία να προικοδοτηθεί με επαρκείς πόρους και με τα αναγκαία εργαλεία. Τέτοια πολιτική δεν υφίσταται.
Μηδενική ανοχή στην παράνομη μετανάστευση
Βασική πτυχή μίας τέτοιας πολιτικής πρέπει να είναι η μηδενική ανοχή στην παράνομη μετανάστευση. Προφανώς, οι εισροές δεν μπορούν να μηδενιστούν, αλλά εάν ληφθούν αποτελεσματικά μέτρα αφενός για την αποτροπή παράνομης εισόδου, αφετέρου για τον επαναπατρισμό όσων δεν δικαιούνται άσυλο, ο αριθμός θα συρρικνωθεί.
Είναι αδιανόητο η Ευρώπη όχι μόνο να επιδεικνύει ανοχή, αλλά και να χρηματοδοτεί πλουσιοπάροχα ΜΚΟ (Μη κυβερνητικές Οργανώσεις), που λειτουργούν ουσιαστικά ως επαγγελματίες διακινητές στο όνομα της διάσωσης και προστασίας προσφύγων.
Το έργο το έχουμε δει τόσες φορές που δεν δικαιολογείται καμία αυταπάτη για τον ρόλο της μεγάλης πλειονότητας των ΜΚΟ που ασχολούνται με το προσφυγικό-μεταναστευτικό. Αλλά και το ελληνικό κράτος είναι αδιανόητο να ανέχεται στην επικράτειά του διάφορες ΜΚΟ, που οξύνουν το πρόβλημα άλλοτε για ιδεοληπτικούς λόγους και ενίοτε με ύποπτα κίνητρα. Παράγοντες κάποιων ΜΚΟ και επαγγελματίες αλληλέγγυοι, άλλωστε…
Η απειλή είναι ξεκάθαρη και η διόγκωση των ροών προς τα ελληνικά νησιά είναι μία πολιτική επιλογή, ένα δείγμα γραφής για να αποκτήσει αξιοπιστία η απειλή. Με αυτή την τακτική αφενός επιχειρεί να εκβιάσει την ΕΕ, αφετέρου πιέζει ασφυκτικά τη γονατισμένη από την κρίση Ελλάδα.
Με ένα σμπάρο, λοιπόν, δύο τρυγόνια. Για να κατανοήσουμε τη στάση του Ερντογάν πρέπει να δούμε ότι γι’ αυτόν το προσφυγικό-μεταναστευτικό είναι ταυτοχρόνως και πρόβλημα και όπλο, το οποίο δεν διστάζει να χρησιμοποιεί στη γεωπολιτική σκακιέρα.
Απέναντι σ’ αυτή την απειλή, η ΕΕ δεν διαθέτει μία επεξεργασμένη συνολική στρατηγική, ικανή να ανασχέσει την παράνομη μετανάστευση, η οποία εμφανίζεται κατά κανόνα με προσφυγικό προσωπείο. Όχι, βεβαίως, πως δεν υπάρχουν πρόσφυγες, αλλά είναι γεγονός πως την ιδιότητα αυτή επικαλούνται και οι παράνομοι μετανάστες.
Μετά το μεγάλο κύμα του 2015, η Ευρώπη βολεύτηκε με την ευρωτουρκική συμφωνία των αρχών του 2016, η οποία πράγματι συρρίκνωσε, χωρίς να εξαλείψει, τις μεταναστευτικές ροές από την Τουρκία. Η συμφωνία αυτή, όμως, είναι ημιθανής.
Η Άγκυρα κατηγορεί την ΕΕ ότι δεν τήρησε τις υποσχέσεις της και σ’ ό,τι αφορά την εκταμίευση του συνόλου της οικονομικής βοήθειας και σ’ ό,τι αφορά την κατάργηση της βίζας για τους Τούρκους που επισκέπτονται την Ευρώπη. Έτσι, σήμερα το προσφυγικό-μεταναστευτικό πρόβλημα αναζωπυρώνεται και τον λογαριασμό καλείται να τον πληρώσει η Ελλάδα, ως χώρα-πύλη.
Η στάση των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων εξαρτάται αφενός από το ιδεολογικό-πολιτικό πρόσημό τους, αλλά και από τις αντιδράσεις της κοινής γνώμης σε κάθε χώρα-μέλος. Στην πραγματικότητα, η Ευρώπη είναι δίβουλη, με αποτέλεσμα να ασκεί πολιτική ημιμέτρων, η οποία οδήγησε στη σημερινή δύσκολη κατάσταση.
Δεδομένου ότι το πρόβλημα έχει ευρωπαϊκές διαστάσεις, απαιτείται ολοκληρωμένη κοινή μεταναστευτική πολιτική, η οποία να προικοδοτηθεί με επαρκείς πόρους και με τα αναγκαία εργαλεία. Τέτοια πολιτική δεν υφίσταται.
Μηδενική ανοχή στην παράνομη μετανάστευση
Βασική πτυχή μίας τέτοιας πολιτικής πρέπει να είναι η μηδενική ανοχή στην παράνομη μετανάστευση. Προφανώς, οι εισροές δεν μπορούν να μηδενιστούν, αλλά εάν ληφθούν αποτελεσματικά μέτρα αφενός για την αποτροπή παράνομης εισόδου, αφετέρου για τον επαναπατρισμό όσων δεν δικαιούνται άσυλο, ο αριθμός θα συρρικνωθεί.
Είναι αδιανόητο η Ευρώπη όχι μόνο να επιδεικνύει ανοχή, αλλά και να χρηματοδοτεί πλουσιοπάροχα ΜΚΟ (Μη κυβερνητικές Οργανώσεις), που λειτουργούν ουσιαστικά ως επαγγελματίες διακινητές στο όνομα της διάσωσης και προστασίας προσφύγων.
Το έργο το έχουμε δει τόσες φορές που δεν δικαιολογείται καμία αυταπάτη για τον ρόλο της μεγάλης πλειονότητας των ΜΚΟ που ασχολούνται με το προσφυγικό-μεταναστευτικό. Αλλά και το ελληνικό κράτος είναι αδιανόητο να ανέχεται στην επικράτειά του διάφορες ΜΚΟ, που οξύνουν το πρόβλημα άλλοτε για ιδεοληπτικούς λόγους και ενίοτε με ύποπτα κίνητρα. Παράγοντες κάποιων ΜΚΟ και επαγγελματίες αλληλέγγυοι, άλλωστε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου