Του Γιώργου Καραμπελιά
Οι 110 ημέρες που πέρασαν μετά τις εκλογές της 7ης Ιουλίου ήρθαν να επιβεβαιώσουν τη διαπίστωση για το οριστικό τέλος μιας ιστορικής εποχής, αλλά και το μετέωρο...
βήμα της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Η εποχή της μεταπολίτευσης, παρότι συνέχισε σερνάμενη κατά την τελευταία μνημονιακή δεκαετία, εν τούτοις δεν έπαψε, με τα φαντάσματα και το πολιτικό της προσωπικό, να κυριαρχεί με το αβάσταχτο βάρος της πάνω στην ελληνική πολιτική πραγματικότητα, επί 45 ολόκληρα χρόνια.
Αυτό το τέλος διαγράφεται σε όλα τα πεδία: Κατ’ αρχάς, σε εκείνο της αντίθεσης Αριστεράς-Δεξιάς, που μετά τα 10 μνημονιακά χρόνια εκκενώθηκε ολοκληρωτικά, μέσα από τη μίξη και τον συμφυρμό όλων των τάσεων και των κομμάτων σε μία ενιαία στρατηγική οικονομικής υποδούλωσης της χώρας και υποταγής στους δυτικούς εταίρους – κατεξοχήν στις ΗΠΑ και στη Γερμανία.
Σε αυτά τα μνημονιακά χρόνια παρέλασαν από την εξουσία όλες οι δυνάμεις της μεταπολίτευσης, συχνά σε συμμαχία μεταξύ τους, και οδήγησαν τη χώρα στα βράχια. Μάλιστα, στην τελευταία τους εκδοχή, με την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, υπερακόντισαν σε ανικανότητα, εθελοδουλία και αθλιότητα όλους τους προηγούμενους, ερχόμενοι έτσι να κλείσουν οριστικά και αμετάκλητα τον μεταπολιτευτικό κύκλο.
Ταυτόχρονα, συνιστά τέλος της μεταπολίτευσης, από μία δεύτερη, σημαντικότερη άποψη. Από την άποψη της βαθύτατης αλλαγής της παγκόσμιας και εγχώριας συγκυρίας. Η μεταπολίτευση είχε σφραγιστεί από τη σχετική γεωπολιτική ισορροπία.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, και παρά την ιστορική ήττα του Ελληνισμού στην Κύπρο το 1974, μπορούσε να διατηρείται στον ελληνικό λαό, και κυρίως στις ελίτ της χώρας, η αυταπάτη ότι είχαμε εισέλθει σε μία εποχή υλικής ευημερίας. Κι αυτό παρά την απομείωση της εθνικής κυριαρχίας που σηματοδοτούσε τόσο η μόνιμη τουρκική επιθετικότητα, όσο και η ένταξη στην υπερεθνική ΕΕ.
Όμως, μετά την κρίση του 2009, το παγκόσμιο τοπίο μεταβάλλεται δραματικά. Αρχίζει η σταδιακή αποσύνθεση της pax americana, τουλάχιστον στην περιοχή μας, και η ανάδειξη νέων περιφερειακών δυνάμεων που αποκτούν δυνατότητα σχετικής αυτονομίας σε ένα νέο πολυκεντρικό διεθνές σύστημα. Εξάλλου, οι ΗΠΑ θέτουν ως πρώτη τους προτεραιότητα την αντιμετώπιση της Κίνας, που αποτελεί το νέο μεγάλο ανταγωνιστή τους.
Η αναβάθμιση της Τουρκίας
Στην ευρύτερη βαλκανική και μεσανατολική περιοχή ανατράπηκαν ριζικά οι παλαιότερες ισορροπίες. Ενισχύθηκαν μόνο δύο κράτη, η Τουρκία και το Ισραήλ, αναβαθμίστηκε η ρωσική παρουσία, ενώ κατέρρευσαν η Συρία και το Ιράκ, καθώς και η Γιουγκοσλαβία στα Βαλκάνια. Την ίδια περίοδο υποβαθμίστηκε και συρρικνώθηκε ο ρόλος της Ελλάδας.
Ιδιαίτερα η Τουρκία, κατόρθωσε μέσα στα τελευταία 30 ή 40 χρόνια να μεταβληθεί σε μία ισχυρή οικονομική και στρατιωτική δύναμη, που διεκδικεί έναν ενισχυμένο γεωπολιτικό ρόλο ελέγχου των Βαλκανίων και μεγάλου μέρους της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής. Η Ελλάδα ανακαλύπτει αιφνιδίως αυτήν τη ριζική αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων.
Η πρώτη αντίδραση των ελληνικών ελίτ είναι ο στρουθοκαμηλισμός και η φυσική τους αντίδραση θα ήταν η μεταβολή της παλαιότερης πολιτικής του κατευνασμού σε στρατηγική υποχώρηση και υποταγή στη νέα περιφερειακή υπερδύναμη. Εδώ έφτασαν να υποχωρήσουν απέναντι στον σκοπιανό μεγαλοϊδεατισμό!
Μόνο που κάτι τέτοιο, εξαιτίας της χιλιόχρονης σύγκρουσης Ελλήνων και Τούρκων, δεν είναι δυνατόν να πραγματοποιηθεί χωρίς κάποια προηγούμενη αντιπαράθεση, ακόμα και πολεμική. Διότι η Ελλάδα θα πρέπει να αγωνιστεί για την ιστορική της ύπαρξη ως ανεξαρτήτου έθνους-κράτους, ή αντίθετα θα πρέπει να αποδεχτεί την εθνική και γεωπολιτική της έκλειψη.
Αυτή λοιπόν η νέα ιστορική περίοδος σημαδεύεται από δύο μείζονες αλλαγές, οι οποίες και συγκλίνουν προς μία κοινή κοίτη. Πρώτον, το τέλος της εποχής των εμφυλίων, που κράτησαν με τη μια ή την άλλη μορφή σχεδόν 100 χρόνια και οδήγησαν στη συρρίκνωση του Ελληνισμού από το 1919 μέχρι το 2019. Έσχατη μορφή αυτής της εποχής –έστω και νερωμένη– αποτέλεσε η εποχή της μεταπολίτευσης.
Δεύτερον, την παράλληλη ανάδυση μιας εποχής, κατά την οποία αποκλειστικό σχεδόν ζήτημα καθίσταται η επιβίωση και η ανασυγκρότηση του υπαρκτού Ελληνισμού. ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΗΝ ΕΓΚΥΡΗ ΠΗΓΗ
Σε αυτά τα μνημονιακά χρόνια παρέλασαν από την εξουσία όλες οι δυνάμεις της μεταπολίτευσης, συχνά σε συμμαχία μεταξύ τους, και οδήγησαν τη χώρα στα βράχια. Μάλιστα, στην τελευταία τους εκδοχή, με την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, υπερακόντισαν σε ανικανότητα, εθελοδουλία και αθλιότητα όλους τους προηγούμενους, ερχόμενοι έτσι να κλείσουν οριστικά και αμετάκλητα τον μεταπολιτευτικό κύκλο.
Ταυτόχρονα, συνιστά τέλος της μεταπολίτευσης, από μία δεύτερη, σημαντικότερη άποψη. Από την άποψη της βαθύτατης αλλαγής της παγκόσμιας και εγχώριας συγκυρίας. Η μεταπολίτευση είχε σφραγιστεί από τη σχετική γεωπολιτική ισορροπία.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, και παρά την ιστορική ήττα του Ελληνισμού στην Κύπρο το 1974, μπορούσε να διατηρείται στον ελληνικό λαό, και κυρίως στις ελίτ της χώρας, η αυταπάτη ότι είχαμε εισέλθει σε μία εποχή υλικής ευημερίας. Κι αυτό παρά την απομείωση της εθνικής κυριαρχίας που σηματοδοτούσε τόσο η μόνιμη τουρκική επιθετικότητα, όσο και η ένταξη στην υπερεθνική ΕΕ.
Όμως, μετά την κρίση του 2009, το παγκόσμιο τοπίο μεταβάλλεται δραματικά. Αρχίζει η σταδιακή αποσύνθεση της pax americana, τουλάχιστον στην περιοχή μας, και η ανάδειξη νέων περιφερειακών δυνάμεων που αποκτούν δυνατότητα σχετικής αυτονομίας σε ένα νέο πολυκεντρικό διεθνές σύστημα. Εξάλλου, οι ΗΠΑ θέτουν ως πρώτη τους προτεραιότητα την αντιμετώπιση της Κίνας, που αποτελεί το νέο μεγάλο ανταγωνιστή τους.
Η αναβάθμιση της Τουρκίας
Στην ευρύτερη βαλκανική και μεσανατολική περιοχή ανατράπηκαν ριζικά οι παλαιότερες ισορροπίες. Ενισχύθηκαν μόνο δύο κράτη, η Τουρκία και το Ισραήλ, αναβαθμίστηκε η ρωσική παρουσία, ενώ κατέρρευσαν η Συρία και το Ιράκ, καθώς και η Γιουγκοσλαβία στα Βαλκάνια. Την ίδια περίοδο υποβαθμίστηκε και συρρικνώθηκε ο ρόλος της Ελλάδας.
Ιδιαίτερα η Τουρκία, κατόρθωσε μέσα στα τελευταία 30 ή 40 χρόνια να μεταβληθεί σε μία ισχυρή οικονομική και στρατιωτική δύναμη, που διεκδικεί έναν ενισχυμένο γεωπολιτικό ρόλο ελέγχου των Βαλκανίων και μεγάλου μέρους της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής. Η Ελλάδα ανακαλύπτει αιφνιδίως αυτήν τη ριζική αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων.
Η πρώτη αντίδραση των ελληνικών ελίτ είναι ο στρουθοκαμηλισμός και η φυσική τους αντίδραση θα ήταν η μεταβολή της παλαιότερης πολιτικής του κατευνασμού σε στρατηγική υποχώρηση και υποταγή στη νέα περιφερειακή υπερδύναμη. Εδώ έφτασαν να υποχωρήσουν απέναντι στον σκοπιανό μεγαλοϊδεατισμό!
Μόνο που κάτι τέτοιο, εξαιτίας της χιλιόχρονης σύγκρουσης Ελλήνων και Τούρκων, δεν είναι δυνατόν να πραγματοποιηθεί χωρίς κάποια προηγούμενη αντιπαράθεση, ακόμα και πολεμική. Διότι η Ελλάδα θα πρέπει να αγωνιστεί για την ιστορική της ύπαρξη ως ανεξαρτήτου έθνους-κράτους, ή αντίθετα θα πρέπει να αποδεχτεί την εθνική και γεωπολιτική της έκλειψη.
Αυτή λοιπόν η νέα ιστορική περίοδος σημαδεύεται από δύο μείζονες αλλαγές, οι οποίες και συγκλίνουν προς μία κοινή κοίτη. Πρώτον, το τέλος της εποχής των εμφυλίων, που κράτησαν με τη μια ή την άλλη μορφή σχεδόν 100 χρόνια και οδήγησαν στη συρρίκνωση του Ελληνισμού από το 1919 μέχρι το 2019. Έσχατη μορφή αυτής της εποχής –έστω και νερωμένη– αποτέλεσε η εποχή της μεταπολίτευσης.
Δεύτερον, την παράλληλη ανάδυση μιας εποχής, κατά την οποία αποκλειστικό σχεδόν ζήτημα καθίσταται η επιβίωση και η ανασυγκρότηση του υπαρκτού Ελληνισμού. ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΗΝ ΕΓΚΥΡΗ ΠΗΓΗ
ΠΗΓΗ: SLpress
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου