Την Παρασκευή, το Ισραήλ άρχισε να επαναφέρει χιλιάδες πολίτες της Γάζας, που ήρθαν να εργαστούν στο έδαφός του πριν από τις 7 Οκτωβρίου, στο μικρό παλαιστινιακό έδαφος κάτω από τις ισραηλινές βόμβες.
Κάποιοι λένε ότι δεν ξέρουν αν έχουν ακόμα οικογένεια ή σπίτι εκεί. Μερικοί πέφτουν στα γόνατα από την κούραση και άλλοι δείχνουν τα σημάδια της κράτησής τους στο Ισραήλ, με σημάδια στους καρπούς και στους αστραγάλους τους.
«Ήμασταν στη φυλακή για 25 μέρες και σήμερα μας έφεραν εδώ, δεν ξέρουμε καθόλου τι συμβαίνει στη Γάζα, δεν έχουμε ιδέα για την κατάσταση», είπε στο Γαλλικό Πρακτορείο ο Νιντάλ Άμπεντ, εργάτης απο την Παλαιστίνη.
Η κατάσταση που αναφέρει ξεκίνησε πριν από σχεδόν ένα μήνα, στις 7 Οκτωβρίου από την επίθεση της Χαμάς που άφησε πάνω από 1.400 νεκρούς στο Ισραήλ σύμφωνα με τις αρχές. Κανένας δεν πήρε αντικείμενα, κάποιοι μετά βίας μπορούσαν να φορέσουν ένα παλτό.
Ο Yasser Mostafa, από την πλευρά του, φορούσε ένα γιλέκο πάνω από το πουλόβερ του όταν επιβιβάστηκε τις πρώτες μέρες του πολέμου, ενώ βρισκόταν στο Ισραήλ.
«Η αστυνομία ήρθε στο σπίτι μας και μας πήρε μακριά», είπε ο άνδρας στο Γαλλικό Πρακτορείο, με τραβηγμένο το πρόσωπό του.
«Μας έβαλαν σε έναν καταυλισμό που δεν θα ήταν αρκετά αξιοπρεπής ούτε για τα ζώα», λέει και «μας βασάνισαν με ρεύμα, και με σκύλους».
Λίγο πιο πέρα, αρκετοί άντρες δείχνουν τα χέρια τους με ακόμη ανοιχτά τραύματα και τους αστραγάλους τους ζωσμένους με μπλε πλαστικά βραχιόλια με αριθμούς. «061962», μπορούμε να διαβάσουμε στο ένα, «062030» σε άλλο.
Κάποιοι λένε ότι δεν ξέρουν αν έχουν ακόμα οικογένεια ή σπίτι εκεί. Μερικοί πέφτουν στα γόνατα από την κούραση και άλλοι δείχνουν τα σημάδια της κράτησής τους στο Ισραήλ, με σημάδια στους καρπούς και στους αστραγάλους τους.
«Ήμασταν στη φυλακή για 25 μέρες και σήμερα μας έφεραν εδώ, δεν ξέρουμε καθόλου τι συμβαίνει στη Γάζα, δεν έχουμε ιδέα για την κατάσταση», είπε στο Γαλλικό Πρακτορείο ο Νιντάλ Άμπεντ, εργάτης απο την Παλαιστίνη.
Η κατάσταση που αναφέρει ξεκίνησε πριν από σχεδόν ένα μήνα, στις 7 Οκτωβρίου από την επίθεση της Χαμάς που άφησε πάνω από 1.400 νεκρούς στο Ισραήλ σύμφωνα με τις αρχές. Κανένας δεν πήρε αντικείμενα, κάποιοι μετά βίας μπορούσαν να φορέσουν ένα παλτό.
Ο Yasser Mostafa, από την πλευρά του, φορούσε ένα γιλέκο πάνω από το πουλόβερ του όταν επιβιβάστηκε τις πρώτες μέρες του πολέμου, ενώ βρισκόταν στο Ισραήλ.
«Η αστυνομία ήρθε στο σπίτι μας και μας πήρε μακριά», είπε ο άνδρας στο Γαλλικό Πρακτορείο, με τραβηγμένο το πρόσωπό του.
«Μας έβαλαν σε έναν καταυλισμό που δεν θα ήταν αρκετά αξιοπρεπής ούτε για τα ζώα», λέει και «μας βασάνισαν με ρεύμα, και με σκύλους».
Λίγο πιο πέρα, αρκετοί άντρες δείχνουν τα χέρια τους με ακόμη ανοιχτά τραύματα και τους αστραγάλους τους ζωσμένους με μπλε πλαστικά βραχιόλια με αριθμούς. «061962», μπορούμε να διαβάσουμε στο ένα, «062030» σε άλλο.
Οι Παλαιστίνιοι εργαζόμενοι που ήταν εγκλωβισμένοι στο Ισραήλ από τις επιθέσεις της 7ης Οκτωβρίου δείχνουν τους αριθμούς που ενώ βρίσκονταν υπό ισραηλινή κράτηση, καθώς φτάνουν κοντά στο συνοριακό πέρασμα της Ράφα με την Αίγυπτο
Ο Ramadan al-Issaoui λέει ότι πέρασε «23 ημέρες στο Ofer», μια ισραηλινή φυλακή στη Δυτική Όχθη, ένα παλαιστινιακό έδαφος κατεχόμενο από το Ισραήλ για περισσότερα από 50 χρόνια.
«Ήμουν σε ένα κέντρο κράτησης με εκατοντάδες άλλους κρατούμενους», είπε στο Γαλλικό Πρακτορείο, «Είπαμε στους εαυτούς μας ότι θα μπορούσαμε να πεθάνουμε ανά πάσα στιγμή. Μας έδωσαν να φάμε και να πιούμε για να επιβιώσουμε, δεν ξέραμε τίποτα για τον έξω κόσμο».
Καθώς περπατά προς το εσωτερικό της ρημαγμένης Λωρίδας της Γάζας για να ενταχθεί στην οικογένειά του που έφυγε πριν από εβδομάδες, ο Sabri Fayez λέει ότι μόλις βγήκε από μια «ταινία τρόμου».
“Ήταν μια ατελείωτη ταινία τρόμου που επαναλαμβανόταν συνεχώς: ανακρίσεις, σκυλιά που μας επιτίθονταν, εικονικές εκτελέσεις, ενώ είμαστε μόνο εργάτες, δεν γνωρίζαμε τίποτα“. «Κάθε λεπτό, προσευχόμασταν να πεθάνουμε και να τελειώνουμε», διαβεβαιώνει ένας άλλος άνδρας με εμφανείς κακουχίες.
Πίσω του φτάνουν νέα κύματα εργατών. Και μπροστά, ορισμένοι άνδρες σκαρφαλωμένοι σε ένα κάρο που οδηγείται από ένα άλογο πηγαίνουν λίγο πιο βαθιά στη Λωρίδα της Γάζας όπου ο ήχος των εκρήξεων είναι αδιάκοπος.
Ο Ramadan al-Issaoui λέει ότι πέρασε «23 ημέρες στο Ofer», μια ισραηλινή φυλακή στη Δυτική Όχθη, ένα παλαιστινιακό έδαφος κατεχόμενο από το Ισραήλ για περισσότερα από 50 χρόνια.
«Ήμουν σε ένα κέντρο κράτησης με εκατοντάδες άλλους κρατούμενους», είπε στο Γαλλικό Πρακτορείο, «Είπαμε στους εαυτούς μας ότι θα μπορούσαμε να πεθάνουμε ανά πάσα στιγμή. Μας έδωσαν να φάμε και να πιούμε για να επιβιώσουμε, δεν ξέραμε τίποτα για τον έξω κόσμο».
Καθώς περπατά προς το εσωτερικό της ρημαγμένης Λωρίδας της Γάζας για να ενταχθεί στην οικογένειά του που έφυγε πριν από εβδομάδες, ο Sabri Fayez λέει ότι μόλις βγήκε από μια «ταινία τρόμου».
“Ήταν μια ατελείωτη ταινία τρόμου που επαναλαμβανόταν συνεχώς: ανακρίσεις, σκυλιά που μας επιτίθονταν, εικονικές εκτελέσεις, ενώ είμαστε μόνο εργάτες, δεν γνωρίζαμε τίποτα“. «Κάθε λεπτό, προσευχόμασταν να πεθάνουμε και να τελειώνουμε», διαβεβαιώνει ένας άλλος άνδρας με εμφανείς κακουχίες.
Πίσω του φτάνουν νέα κύματα εργατών. Και μπροστά, ορισμένοι άνδρες σκαρφαλωμένοι σε ένα κάρο που οδηγείται από ένα άλογο πηγαίνουν λίγο πιο βαθιά στη Λωρίδα της Γάζας όπου ο ήχος των εκρήξεων είναι αδιάκοπος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου