Toυ Μανωλη Κοττακη
Οπρόεδρος Τραμπ μπορεί να είναι ακραίος, επιθετικός, οξύς, σεξιστής, αλλά κατά τη διάρκεια της προεδρίας του ο κόσμος ησύχασε. Δεν έγινε ούτε ένας πόλεμος. Στην πραγματικότητα, έθιξε με...την πολιτική του πολύ ισχυρά κατεστημένα της αμερικανικής βιομηχανίας, βαθιά εδραιωμένα μέσα στον κρατικό μηχανισμό, στα μέσα ενημέρωσης, στις δεξαμενές σκέψεως, στα αμερικανικά πανεπιστήμια, γενικώς όπου παράγεται επιρροή και λαμβάνονται αποφάσεις.
Μόνο ένας άξεστος δισεκατομμυριούχος χωρίς μεγάλες εξαρτήσεις θα μπορούσε να θέσει τον δάκτυλον επί των τύπων των ήλων και να αμφισβητήσει το αμερικανικό υπόδειγμα με το οποίο μεγαλώσαμε. Και το οποίο θαυμάζαμε φανατικά, μέχρι που… δεν ήρθε το τέλος της ιστορίας. Μέχρι που η αγαπημένη μας υπερδύναμη, που πυροδοτούσε τα όνειρά μας για έναν καλύτερο κόσμο από εκείνον που προπαγάνδιζαν οι κομμουνιστές, έκανε αλόγιστη χρήση της ισχύος που την προίκισε η πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού το 1989. Δεν είναι τυχαίο που στην Αμερική πυροβολούνται οι πρόεδροι που τολμούν να πουν τη λέξη «ειρήνη».
Προφανώς δεν υπάρχει ηγετική αναλογία του Τραμπ με τον αείμνηστο Κένεντι σε προσωπικό επίπεδο, αλλά υπάρχει αναλογία στις πολιτικές και στα γεγονότα. Οσα χρόνια παρακολουθώ πολιτική δεν έχω συναντήσει ξανά περίπτωση τέτοιου πολιτικού, ο οποίος να είναι υπό διαρκή καταδίωξη, είτε ως εν ενεργεία πρόεδρος εναντίον του οποίου έγινε απόπειρα καθαίρεσης είτε ως ιδιώτης. Μόνο ο Κώστας Καραμανλής και ο Ταγίπ Ερντογάν γνώρισαν την εμπειρία των μεθόδων αυτού του ίδιου μηχανισμού στην περιοχή μας. Αλλά όχι σε όλη του την έκταση.
Επί τέσσερα ολόκληρα χρόνια μετά την οριακή ήττα του στις προηγούμενες προεδρικές εκλογές ο άνθρωπος αυτός δέχεται διαρκώς επιθέσεις. Με εισβολή του FBI στην οικία του, με απόπειρα σύνδεσής του με τον Πούτιν, με απόπειρα δέσμευσης της περιουσίας του, με δίωξη για υποκίνηση διαδηλώσεων στο Καπιτώλιο, με κολ-γκερλ που χρησιμοποιήθηκαν για να πληγεί το γόητρό του, με πολιτείες που στην αρχή αρνήθηκαν την υποψηφιότητά του, με λουκέτο στον λογαριασμό του στο twitter, με το μισό κατεστημένο του κόμματ;oς του εναντίον του, με φυλάκιση στενών συνεργατών του, όπως ο Μπάνον, με στροφή συντηρητικών τηλεοπτικών σταθμών, όπως το Fox, εναντίον του. Δεν υπάρχει μέσο που να μη χρησιμοποίησε αυτός ο ευρύς συνασπισμός δυνάμεων προκειμένου να αποτρέψει την κάθοδ;o του στις προεδρικές εκλογές του 2024. Το τελευταίο όπλο ήταν οι χθεσινές σφαίρες. Η απόπειρα δολοφονίας του.
Είναι προφανές ότι η ηγεσία του από την πρώτη στιγμή αντιμετωπίζεται ως μείζον απειλή για τμήματα του χρηματοοικονομικού συστήματος των ΗΠΑ, για τα συμφέροντα των εμπόρων όπλων, καθώς βεβαίως για τα συμφέροντα ενεργειακών εταιριών-κολοσσών, τα οποία στην πραγματικότητα υπηρετεί με τοn μανδύα του διπλωμάτη ισχυρό τμήμα του Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Ο Τραμπ κατάλαβε γρήγορα ότι ο καπιταλισμός της Δύσης, ιδιαίτερα της χώρας του, χρειάζεται μεταρρύθμιση. Η παρακμή του ήταν προϊούσα. Και μεταρρυθμίσεις στον καπιταλισμό, βαθιές και ριζοσπαστικές, μπορούν να κάνουν μόνο οι καπιταλιστές όταν το θέλουν. Το αν βάφουν τα μαλλιά τους είναι το τελευταίο που απασχολεί τον καπιταλισμό.
Συνήθως η παγκόσμιος αγορά υποτάσσει στις επιδιώξεις της την πολιτική. Αλλά όταν η αγορά έρχεται στην εξουσία και δεν καθοδηγείται από διεφθαρμένες συνιστώσες της που βάζουν πάνω από τις ζωές των ανθρώπων τα ιδιωτικά τους κέρδη, το παιχνίδι αλλάζει και γίνεται τότε εξαιρετικά περίπλοκο. Ο Τραμπ δεν διανοήθηκε ποτέ να διορίσει τον γιο του αντιπρόεδρο στην εταιρία διανομής φυσικού αερίου της Ουκρανίας. Ο Τραμπ δεν επένδυσε σε καμία στιγμή στον κάποτε δικαιολογημένο αντικομμουνισμό της Δύσης, που μετεξελίχθηκε σε έναν αφηνιασμένο «εμπορικό» αντιρωσισμό, προκειμένου να τον χρησιμοποιήσει ως μανδύα για μπίζνες που δεν αφορούν το κρατικό συμφέρον. Ο Τραμπ δεν θεώρησε ποτέ πραγματικό εχθρό της Αμερικής τη Ρωσία, με την οποία επιδίωκε συμμαχία, αλλά κυρίως την Κίνα. Γιατί, όπως προέκυψε και από την τελευταία συνεδρίαση της λέσχης Μπίλντερμπεργκ, στρατηγικά ο νους της Δύσης είναι εκεί, στο επικίνδυνο Πεκίνο.
Η αντιρωσική φρενίτιδα χρησιμοποιείται για την εγκαθίδρυση πολιτικών κυριαρχιών στην Αμερική, καθώς και για την ενότητα της δοκιμαζόμενης Συμμαχίας. Είναι εύκολα μαθηματικά ο αδυσώπητος αντισοβιετισμός. Αν οι ΗΠΑ έψαχναν πραγματικά να βρουν ποια είναι η βαθύτερη σκέψη που επικρατεί στα ενδότερα του Κρεμλίνου, θα διαπίστωναν ότι αυτή είναι η αποστροφή του Πούτιν για την εξάρτηση από το Πεκίνο και η δίψα για σύνδεση με την Ευρώπη. Αυτό η Αμερική το πέταξε. Και το πέταξε, γιατί η ειρήνη στην Ουκρανία και στα Βαλκάνια, όπου ψήνεται και πάλι πόλεμος, δεν είναι κερδοφόρος. Η ειρήνη είναι ζημιογόνος. Γι’ αυτό στην τελευταία συνεδρίασή του το ΝΑΤΟ αποφάσισε να χρηματοδοτήσει με 32 δισ. δολάρια έναν πόλεμο που έχει ήδη χάσει. Στην Ουκρανία. Γιατί το έκανε; Γιατί από τη συνέχιση του πολέμου κάποιοι θησαυρίζουν. Γιατί στις τελευταίες γαλλικές εκλογές ο Μακρόν συμμάχησε και με τον διάβολο για να αποτρέψει την πλειοψηφία της Λεπέν στη γαλλική εθνοσυνέλευση; Γιατί αυτό θα σήμαινε ότι θα άρχιζε έλεγχος για τις δαπάνες του στην Ουκρανία. Γιατί το έκανε, επίσης; Για να μη σταματήσει ο πόλεμος. Γιατί έγινε η απόπειρα δολοφονίας εναντίον του πρωθυπουργού της Σλοβακίας; Για παραπλήσιους λόγους.
Κάποιοι γνωρίζουν πλέον μόνο από καταστροφικό παιχνίδι, το δημιουργικό παιχνίδι της παραγωγής πλούτου και εγκαθίδρυσης κυριαρχίας το έχουν ξεχάσει πολύ καιρό τώρα.
Δυστυχώς δεν έχουμε να κάνουμε με ηγέτες αλλά με υπαλλήλους πολυεθνικών και το δυστύχημα είναι ότι ο κόσμος στη Δύση επηρεάζεται από την προπαγάνδα περί άκρων ρατσισμού και ξενοφοβίας που κρύβει την πραγματική αλήθεια. Ο μεγαλύτερος ρατσισμός είναι να παίζεις με τις ζωές χιλιάδων ανθρώπων για να συνεχίσουν να έχουν κέρδη οι έμποροι και αφανείς χρηματοδότες σου.Η απάντηση στο ερώτημα λοιπόν γιατί τόσο μίσος για τον Τραμπ στην πραγματικότητα κρύβει μέσα της ένα άλλο ερώτημα: γιατί τόσο μίσος για την ειρήνη.Όταν ξέρουμε την ερώτηση τότε δε χρειάζεται να γνωρίζουμε και την απάντηση. Τα ευκόλως εννοούμενα, παραλείπονται.Κλασσικά εικονογραφημένα.
Οπρόεδρος Τραμπ μπορεί να είναι ακραίος, επιθετικός, οξύς, σεξιστής, αλλά κατά τη διάρκεια της προεδρίας του ο κόσμος ησύχασε. Δεν έγινε ούτε ένας πόλεμος. Στην πραγματικότητα, έθιξε με...την πολιτική του πολύ ισχυρά κατεστημένα της αμερικανικής βιομηχανίας, βαθιά εδραιωμένα μέσα στον κρατικό μηχανισμό, στα μέσα ενημέρωσης, στις δεξαμενές σκέψεως, στα αμερικανικά πανεπιστήμια, γενικώς όπου παράγεται επιρροή και λαμβάνονται αποφάσεις.
Μόνο ένας άξεστος δισεκατομμυριούχος χωρίς μεγάλες εξαρτήσεις θα μπορούσε να θέσει τον δάκτυλον επί των τύπων των ήλων και να αμφισβητήσει το αμερικανικό υπόδειγμα με το οποίο μεγαλώσαμε. Και το οποίο θαυμάζαμε φανατικά, μέχρι που… δεν ήρθε το τέλος της ιστορίας. Μέχρι που η αγαπημένη μας υπερδύναμη, που πυροδοτούσε τα όνειρά μας για έναν καλύτερο κόσμο από εκείνον που προπαγάνδιζαν οι κομμουνιστές, έκανε αλόγιστη χρήση της ισχύος που την προίκισε η πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού το 1989. Δεν είναι τυχαίο που στην Αμερική πυροβολούνται οι πρόεδροι που τολμούν να πουν τη λέξη «ειρήνη».
Προφανώς δεν υπάρχει ηγετική αναλογία του Τραμπ με τον αείμνηστο Κένεντι σε προσωπικό επίπεδο, αλλά υπάρχει αναλογία στις πολιτικές και στα γεγονότα. Οσα χρόνια παρακολουθώ πολιτική δεν έχω συναντήσει ξανά περίπτωση τέτοιου πολιτικού, ο οποίος να είναι υπό διαρκή καταδίωξη, είτε ως εν ενεργεία πρόεδρος εναντίον του οποίου έγινε απόπειρα καθαίρεσης είτε ως ιδιώτης. Μόνο ο Κώστας Καραμανλής και ο Ταγίπ Ερντογάν γνώρισαν την εμπειρία των μεθόδων αυτού του ίδιου μηχανισμού στην περιοχή μας. Αλλά όχι σε όλη του την έκταση.
Επί τέσσερα ολόκληρα χρόνια μετά την οριακή ήττα του στις προηγούμενες προεδρικές εκλογές ο άνθρωπος αυτός δέχεται διαρκώς επιθέσεις. Με εισβολή του FBI στην οικία του, με απόπειρα σύνδεσής του με τον Πούτιν, με απόπειρα δέσμευσης της περιουσίας του, με δίωξη για υποκίνηση διαδηλώσεων στο Καπιτώλιο, με κολ-γκερλ που χρησιμοποιήθηκαν για να πληγεί το γόητρό του, με πολιτείες που στην αρχή αρνήθηκαν την υποψηφιότητά του, με λουκέτο στον λογαριασμό του στο twitter, με το μισό κατεστημένο του κόμματ;oς του εναντίον του, με φυλάκιση στενών συνεργατών του, όπως ο Μπάνον, με στροφή συντηρητικών τηλεοπτικών σταθμών, όπως το Fox, εναντίον του. Δεν υπάρχει μέσο που να μη χρησιμοποίησε αυτός ο ευρύς συνασπισμός δυνάμεων προκειμένου να αποτρέψει την κάθοδ;o του στις προεδρικές εκλογές του 2024. Το τελευταίο όπλο ήταν οι χθεσινές σφαίρες. Η απόπειρα δολοφονίας του.
Είναι προφανές ότι η ηγεσία του από την πρώτη στιγμή αντιμετωπίζεται ως μείζον απειλή για τμήματα του χρηματοοικονομικού συστήματος των ΗΠΑ, για τα συμφέροντα των εμπόρων όπλων, καθώς βεβαίως για τα συμφέροντα ενεργειακών εταιριών-κολοσσών, τα οποία στην πραγματικότητα υπηρετεί με τοn μανδύα του διπλωμάτη ισχυρό τμήμα του Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Ο Τραμπ κατάλαβε γρήγορα ότι ο καπιταλισμός της Δύσης, ιδιαίτερα της χώρας του, χρειάζεται μεταρρύθμιση. Η παρακμή του ήταν προϊούσα. Και μεταρρυθμίσεις στον καπιταλισμό, βαθιές και ριζοσπαστικές, μπορούν να κάνουν μόνο οι καπιταλιστές όταν το θέλουν. Το αν βάφουν τα μαλλιά τους είναι το τελευταίο που απασχολεί τον καπιταλισμό.
Συνήθως η παγκόσμιος αγορά υποτάσσει στις επιδιώξεις της την πολιτική. Αλλά όταν η αγορά έρχεται στην εξουσία και δεν καθοδηγείται από διεφθαρμένες συνιστώσες της που βάζουν πάνω από τις ζωές των ανθρώπων τα ιδιωτικά τους κέρδη, το παιχνίδι αλλάζει και γίνεται τότε εξαιρετικά περίπλοκο. Ο Τραμπ δεν διανοήθηκε ποτέ να διορίσει τον γιο του αντιπρόεδρο στην εταιρία διανομής φυσικού αερίου της Ουκρανίας. Ο Τραμπ δεν επένδυσε σε καμία στιγμή στον κάποτε δικαιολογημένο αντικομμουνισμό της Δύσης, που μετεξελίχθηκε σε έναν αφηνιασμένο «εμπορικό» αντιρωσισμό, προκειμένου να τον χρησιμοποιήσει ως μανδύα για μπίζνες που δεν αφορούν το κρατικό συμφέρον. Ο Τραμπ δεν θεώρησε ποτέ πραγματικό εχθρό της Αμερικής τη Ρωσία, με την οποία επιδίωκε συμμαχία, αλλά κυρίως την Κίνα. Γιατί, όπως προέκυψε και από την τελευταία συνεδρίαση της λέσχης Μπίλντερμπεργκ, στρατηγικά ο νους της Δύσης είναι εκεί, στο επικίνδυνο Πεκίνο.
Η αντιρωσική φρενίτιδα χρησιμοποιείται για την εγκαθίδρυση πολιτικών κυριαρχιών στην Αμερική, καθώς και για την ενότητα της δοκιμαζόμενης Συμμαχίας. Είναι εύκολα μαθηματικά ο αδυσώπητος αντισοβιετισμός. Αν οι ΗΠΑ έψαχναν πραγματικά να βρουν ποια είναι η βαθύτερη σκέψη που επικρατεί στα ενδότερα του Κρεμλίνου, θα διαπίστωναν ότι αυτή είναι η αποστροφή του Πούτιν για την εξάρτηση από το Πεκίνο και η δίψα για σύνδεση με την Ευρώπη. Αυτό η Αμερική το πέταξε. Και το πέταξε, γιατί η ειρήνη στην Ουκρανία και στα Βαλκάνια, όπου ψήνεται και πάλι πόλεμος, δεν είναι κερδοφόρος. Η ειρήνη είναι ζημιογόνος. Γι’ αυτό στην τελευταία συνεδρίασή του το ΝΑΤΟ αποφάσισε να χρηματοδοτήσει με 32 δισ. δολάρια έναν πόλεμο που έχει ήδη χάσει. Στην Ουκρανία. Γιατί το έκανε; Γιατί από τη συνέχιση του πολέμου κάποιοι θησαυρίζουν. Γιατί στις τελευταίες γαλλικές εκλογές ο Μακρόν συμμάχησε και με τον διάβολο για να αποτρέψει την πλειοψηφία της Λεπέν στη γαλλική εθνοσυνέλευση; Γιατί αυτό θα σήμαινε ότι θα άρχιζε έλεγχος για τις δαπάνες του στην Ουκρανία. Γιατί το έκανε, επίσης; Για να μη σταματήσει ο πόλεμος. Γιατί έγινε η απόπειρα δολοφονίας εναντίον του πρωθυπουργού της Σλοβακίας; Για παραπλήσιους λόγους.
Κάποιοι γνωρίζουν πλέον μόνο από καταστροφικό παιχνίδι, το δημιουργικό παιχνίδι της παραγωγής πλούτου και εγκαθίδρυσης κυριαρχίας το έχουν ξεχάσει πολύ καιρό τώρα.
Δυστυχώς δεν έχουμε να κάνουμε με ηγέτες αλλά με υπαλλήλους πολυεθνικών και το δυστύχημα είναι ότι ο κόσμος στη Δύση επηρεάζεται από την προπαγάνδα περί άκρων ρατσισμού και ξενοφοβίας που κρύβει την πραγματική αλήθεια. Ο μεγαλύτερος ρατσισμός είναι να παίζεις με τις ζωές χιλιάδων ανθρώπων για να συνεχίσουν να έχουν κέρδη οι έμποροι και αφανείς χρηματοδότες σου.Η απάντηση στο ερώτημα λοιπόν γιατί τόσο μίσος για τον Τραμπ στην πραγματικότητα κρύβει μέσα της ένα άλλο ερώτημα: γιατί τόσο μίσος για την ειρήνη.Όταν ξέρουμε την ερώτηση τότε δε χρειάζεται να γνωρίζουμε και την απάντηση. Τα ευκόλως εννοούμενα, παραλείπονται.Κλασσικά εικονογραφημένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου