Πραγματοποιήθηκε με ιδιαίτερη επιτυχία το Σάββατο 26 Αυγούστου 2017 η 11η Λυρική Παμβώτις στο Νησί των Ιωαννίνων κατά την οποία απενεμήθη από την Εταιρία Λογοτεχνών και Συγγραφέων Ηπείρου τιμητική διάκριση στον Πρύτανη του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων κ. Γεώργιο Καψάλη για την προσφορά του στα γράμματα.
Το πνευματικό έργο και την προσφορά του κ. Καψάλη παρουσίασε με πληρότητα ο Πρόεδρος της Εταιρίας Λογοτεχνών και Συγγραφέων Ηπείρου, κ. Λάκης Παπαϊάννου.
Ο Πρύτανης εξέφρασε τις...θερμές του ευχαριστίες και την ευγνωμοσύνη του για την τιμή που του αποδόθηκε από την Εταιρία με το παρακάτω κείμενο:
Είναι αλήθεια ότι δυσκολεύτηκα για το περιεχόμενο που θα όφειλε να έχει η αποψινή αντιφώνησή μου σε αυτή την ιδιαίτερη και ξεχωριστή τιμή που μου επεφύλαξε η Εταιρία Συγγραφέων και Λογοτεχνών Ηπείρου, στην οποία Εταιρία έχω τη χαρά να ανήκω ως μέλος της σχεδόν από την ίδρυσή της.
Προτίμησα, τελικά, να μιλήσω περισσότερο με τη γλώσσα της λογοτεχνίας, καταθέτοντας σκέψεις και συναισθήματα που συμπορεύονται με τα βιβλία μου, αλήθειες ζωής, που δεν τις έχω μοιραστεί με κανέναν και που κρίνω πως όλοι εσείς είσαστε το πλέον κατάλληλο ακροατήριο, και για να με ακούσετε, αλλά και για να με κρίνετε με επιείκεια.
Καταρχήν, οφείλω να ομολογήσω ότι και μόνο η ονομασία «Εταιρία Λογοτεχνών και Συγγραφέων Ηπείρου» μου προκαλεί δέος και σεβασμό. Σε αυτήν την Εταιρία ανήκουν άνθρωποι και φίλοι του πνεύματος, της δημιουργίας, της ανησυχίας, της αγωνίας, της αγάπης για τα χαρίσματα της λογοτεχνίας, αλλά και της μεγάλης αγάπης, για την πόλη μας, για τον τόπο μας, για την Ελλάδα και τον κόσμο ολόκληρο.
Ο καθένας από αυτούς επιλέγει και ακολουθεί το δικό του μονοπάτι, αποκαλύπτει τον δικό του ψυχικό κόσμο, ταξιδεύει μοναχικά, αναζητώντας και άλλους συνοδοιπόρους στο ταξίδι του αυτό.
Πολλοί από όλους εσάς, που είσαστε απόψε εδώ, είσαστε καλύτεροι από εμένα, γεγονός που καθιστά την ευγνωμοσύνη μου προς τον αγαπητό Πρόεδρο και τα αξιότιμα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου της Εταιρίας ακόμη μεγαλύτερη, με προφανή τη γενναιοδωρία τους στην απόφαση αυτή.
Άρχισα να γράφω το πρώτο μου βιβλίο, που είναι «τα Παιδιά των Πεύκων», την προηγούμενη ημέρα της γιορτής της κόρης μου Ευαγγελίας, στις 24 Μαρτίου του έτους 2002. Τα ξαδέρφια μου, Παιδιά των Πεύκων και εκείνα, ήταν, την ημέρα πλέον της γιορτής, οι πρώτοι ακροατές της πρώτης σελίδας του βιβλίου μου.
Την καλοκαιρινή στάνη, που αποτελούσε τον κόσμο και το φόντο του βιβλίου μου, είχα σαράντα δύο ολόκληρα χρόνια να την επισκεφτώ.
Ευτυχώς που δεν την επισκέφτηκα, πριν γράψω το βιβλίο, γιατί είμαι βέβαιος πως, στην περίπτωση αυτή, δεν θα το έγραφα ποτέ. Και τούτο, γιατί στάνη και Παιδιά των Πεύκων δεν υπήρχαν πια, παρά μόνο η αιώνια σιωπή της μοναξιάς, με φόντο τα τιτιβίσματα των πουλιών.
Ένας καλός και διαχρονικός φίλος μού είπε κατά την παρουσίαση του βιβλίου: «Ό,τι άλλο και να γράψεις στη συνέχεια, τα Παιδιά των Πεύκων σε έχουν ήδη σημαδέψει και θα σε συντροφεύουν για πάντα».
Θα ξεχωρίσω μία φράση από το βιβλίο: « Η λέξη αναχώρηση που συνδέεται με τον χωρισμό είναι από τη φύση της σκληρή και δύσκολη».
Στις 23 Μαΐου του έτους 1988 συμμετείχα, νεαρός Λέκτορας τότε, σε επίσημη αποστολή του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων της Ελλάδας, στην Αλβανία, εκείνη την εποχή στην Αλβανία του Ραμίζ Αλία, για να διδάξουμε την ελληνική γλώσσα στους ομογενείς εκπαιδευτικούς της γειτονικής χώρας.
Είκοσι χρόνια μετά, έγραφα το βιβλίο μου «Αναζητώντας τα δυο αδέρφια», χωρίς να έχω κρατήσει ούτε μία σελίδα σημειώσεων από την επίσκεψη αυτή.
Σε κάθε σελίδα του βιβλίου που ολοκλήρωνα, αισθανόμουν την έντονη ανάγκη, από τη μεγάλη συναισθηματική φόρτιση, να διακόπτω το γράψιμο και να αναζητώ διέξοδο σε μοναχικούς περιπάτους ανακούφισης, ελάφρυνσης και καταπράυνσης.
Μια ενδεικτική φράση του βιβλίου, που κατά τη γνώμη μου επέβαλλε και τη συγγραφή του: «Είναι άλλος ο χρόνος της δύσης και άλλος ο χρόνος της ανοιξιάτικης αυγής.
Είναι άλλος ο χρόνος της προσμονής και άλλος ο χρόνος της φυγής για την ξενιτιά»». «Όσα μου είπαν τα Σαρακατσάνικα Τραγούδια» είναι το επόμενο βιβλίο μου και είναι μια κατάθεση ψυχής, καθώς ένιωθα το χρέος μου να γράψω και να μιλήσω για αυτά τα τραγούδια που περικλείουν στα σπλάχνα τους τη σοφία του λαού, τον πόνο και την αγωνία όλων μαζί και του καθένα χωριστά, την αγάπη και τη χαρά, τη ζωή και το θάνατο.
Τα Σαρακατσάνικα τραγούδια που κρατούν ζωντανούς στη θύμηση τραγουδιστές και χορευτές και που ανασταίνουν γλέντια και χαρές, γιορτές και πανηγύρια.
Οι γνήσιες και παραδοσιακές φωνές των Σαρακατσαναίων από τη μία και η φλογέρα από την άλλη αποδίδουν περίτεχνα τον καημό των τραγουδιών στο CD που συνοδεύει το βιβλίο. Λέει το τραγούδι: Καλότυχα ’νι τάι βουνά καλουγραμμένοι ν-οι κ΄μποι που θάνατου δεν καρτιρούν, χάρου δεν πιριμένουν!
Και λέω εγώ στο βιβλίο μου: Καλότυχα τα βουνά, καλογραμμένοι οι κάμποι για έναν ακόμη λόγο, αφού, αντί για τον χάρο και τον θάνατο, καρτερούν τις στάνες και τα κοπάδια των Σαρακατσαναίων, καθώς ο ένας πεθύμησε τόσο πολύ τον άλλο!
Τα τρία ποιήματά μου που μελοποίησε ο φίλος μου Κώστας Λώλης και που παίχτηκαν από την Καμεράτα του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και το Μουσικό Σχολείο στα Ελευθέρια της πόλης των Ιωαννίνων αποτελούν για εμένα μεγάλη τιμή και μεγάλη συγκίνηση.
Ελπίζω να έχουν ανάλογη τύχη και τα άλλα δύο ποιήματά μου, που μελοποιούνται αυτό το διάστημα. «Γιατί άργησα να γεννηθώ!» Ένα βιβλίο αγάπης, τρυφερότητας και ευαισθησίας.
Για δέκα ολόκληρα χρόνια μιλούσα στους φοιτητές μου για το βιβλίο που θα έγραφα και που στριφογύριζε συνέχεια στη σκέψη μου. Όταν αγαπάς κάτι πολύ, προτιμάς να μιλάς με λίγα λόγια για αυτό.
Ωστόσο, επειδή διαβλέπω μία συσχέτιση με τη θεματική του σημερινού διαγωνισμού ποίησης, που έχει ως θέμα του την ειρήνη, θα ολοκληρώσω την περιδιάβασή μου αυτή με ένα απόσπασμα από το βιβλίο μου αυτό. «Όλοι περίμεναν με μεγάλη αγωνία το όνομα που θα έδινε η νουνά της στην μπεμπούλα, καθώς πλησίαζε η ημέρα της βάφτισης.
Ειρήνη, είπε η νουνά και Ειρήνη επανέλαβε δυνατά ο παπάς, συμπληρώνοντας ο ίδιος «Να σας ζήσει!», «Να είναι τυχερή!», σαν να ήθελε να εκφράσει και αυτός τη δική του χαρά, μαζί με τη χαρά ολόκληρης της οικογένειας και όλων των συγγενών.
Ειρήνη και γαλήνη για την ψυχή και τις αγωνίες της μάνας της, που την περίμενε τόσα πολλά χρόνια. Ειρήνη και γαλήνη για τον ανομολόγητο κρυφό καημό του πατέρα της, για τα κρυφά δάκρυα της γιαγιάς, για το βουβό παράπονο των συγγενών της.
Ειρήνη και γαλήνη για όλα τα παιδιά του κόσμου, που πονούν, που υποφέρουν, που δυστυχούν, που αγωνιούν για το αύριο, που χρειάζονται την Ειρήνη και την ελπίδα. Ειρήνη για όλους, Ειρήνη για τον καθένα, σε αγαπάμε Ειρήνη!
epirusgate
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου