Ἐν Δελβινακίῳ τῇ 13ῃ Μαρτίου 2017
Ἀριθ. Πρωτ. 100
ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 199η
Θέμα: «Ἡ γιορτή τῆς πίστης καί τῆς λευτεριᾶς» (25ηΜαρτίου 1821)
Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί,
-Α-
Δυό γεγονότα σπουδαῖα ἑορτάζουμε σήμερα: ΤόνΕὐαγγελισμό τῆς Θεοτόκου καί τήν Ἐθνική μαςἘπανάσταση τοῦ 1821. Κι' αὐτά τά γεγονόταφανερώνουν καί ἀποδεικνύουν πόσο στενά εἶναι δεμένοιμεταξύ τους, ἡ Ἐκκλησία καί τό Ἔθνος. Γιατί, πραγματικά,ἡ Ἐκκλησία πάντοτε, ἰδιαίτερα, ὅμως, στήν τουρκοκρατία,στάθηκε φρουρός καί τροφός τοῦ Ἑλληνικοῦ Λαοῦ. Μέτούς Ἐπισκόπους της, τούς Ἱερεῖς της καί τούς Μοναχούςτης, πρόσφερε τήν παρηγοριά τῆς θεϊκῆς εὐλογίας, καίκράτησε ἀναμμένη τήν φλόγα τῆς ἐλπίδας, ὅτι «πάλι μέχρόνια μέ καιρούς, πάλι δικά μας θἆναι».
-Β-
Μπορεῖ, βέβαια, ἀρκετοί κληρικοί νά ἦταν ἀγράμματοι, νάἦταν πάμπτωχοι, νά ἦταν πάντοτε στό στόχαστρο τῶνΤούρκων καί νά ἐριψοκινδύνευαν τά ἔσχατα ˙ ὅμως ἡκαρδιά, τῶν περισσοτέρων τουλάχιστον, εἶχε κλείσειμέσα της τήν ἀγάπη πρός τόν Χριστό καί τήνσκλαβωμένη Πατρίδα. Ἔτσι, Κλῆρος καί Λαός,συμπορεύτηκαν καί κακοπάθησαν ἀντάμα, σέ ὅλο τόμακρύ καί σκοτεινό διάστημα τῆς σκλαβιᾶς – τετρακόσιαχρόνια γιά τήν Νότιο Ἑλλάδα καί πεντακόσια χρόνια γιάτήν ὑπόλοιπη Χώρα. Καί, φυσικά, ὅλο αὐτό τό μεγάλοχρονικό διάστημα, ζοῦσαν ὅλοι κάτω ἀπό τήν ἀπειλή τοῦΤούρκου ἀφέντη, ποὺ εἶχε δικαίωμα ζωῆς καί θανάτουστούς ραγιάδες καί μέ τήν παραμικρότερη ἀφορμή.
-Γ-
Ὁ Εὐαγγελισμός τῆς Θεοτόκου ἀπό τόν ἈρχάγγελοΓαβριήλ εἶναι τό πρῶτο γεγονός πού γιορτάζουμεσήμερα. «Χαῖρε Κεχαριτωμένη ˙ ὁ Κύριος μετά σοῦ», εἶπεὁ Γαβριήλ στήν Παρθένο Μαριάμ. Κι' ὅταν τῆς ἀνήγγειλεὅτι « συλλήψῃ ἐν γαστρί» καί θά γίνῃς ἡ Μητέρα τοῦ Υἱοῦτοῦ Θεοῦ, κι' ἐκείνη μέ συστολή εἶπε – ἐκφράζοντας τήνἀπορία της – πῶς θά γεννήσω παιδί, ἀφοῦ δέν γνωρίζωἄνδρα, ἡ ἀπάντηση ἦταν ἀφοπλιστική: «οὐκ ἀδυνατήσειπαρά τῷ Θεῷ πᾶν ρῆμα», δηλαδή, στόν Θεό δέν εἶναιἀδύνατο ὁποιοδήποτε θαυμαστό καί καταπληκτικόπρᾶγμα (βλ. Λουκᾶ α΄ 26-38). Ἔτσι, ὁ Θεός ἄνοιγε πλέοντήν πύλη τῆς πνευματικῆς Ἐδέμ, τήν ὁποία εἶχε κλείσει ἡπαράβαση τῶν Πρωτοπλάστων. Καί ὁ ἄνθρωπος, σάνμέλος πιά της Εκκλησίας, μπορεῖ, ἐφ' ὅσον, ἐννοεῖται, τόθέλει, νά γίνῃ πολίτης τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν,Οὐρανοπολίτης.
-Δ-
Ἰδού, τώρα, καί τό δεύτερο γεγονός πού ἑορτάζουμεσήμερα:
Ἀκριβῶς, αὐτή ἡ οὐράνια διαβεβαίωση, ὅτι τίποτε δέν εἶναιἀδύνατο στόν Θεό, ἔδωσε τήν δύναμη στούςσκλαβωμένους Ἕλληνες, νά κινήσουν τήν Ἐπανάστασήτους ἐνάντια στόν Τοῦρκο δυνάστη. Καί πάλι, ἐδῶ,πρωτοστατεῖ ἡ Ἐκκλησία. Στήν Ἁγία Λαύρα ὁΜητροπολίτης Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανός ὑψώνει τόΛάβαρο τῆς Ἐπαναστάσεως. Στά μπουντρούμια τῆςΤριπολιτσᾶς, πεθαίνουν ἁλυσοδεμένοι οἱ Ἀρχιερεῖς τῆςΠελοποννήσου. Στό Μανιάκι, πολεμῶντας τόν Ἰμπραήμ,πέφτει, ἡρωϊκά μαχόμενος, ὁ ἀρχιμανδρίτης Γρηγόριος Δικαῖος, ὁ γνωστός σάν «Παπαφλέσσας», ἐνῷ στόθρυλικό Μεσολόγγι, ὁ Επίσκοπος Ρωγῶν Ἰωσήφ, πούὑπῆρξε ἡ ψυχή καί τό στήριγμα τῶν μαχητῶν τῆς φρουρᾶςτῆς ἱερῆς πόλεως, ἔγινε στό τέλος ὁλοκαύτωμα,σκεπάζοντας μέ τό μισοκαμένο ράσο του τό Μεσολόγγικαί μεταβάλλοντάς το σέ πυρσό, ὁ ὁποῖος μέ τόἐκτυφλωτικό φῶς ἐκείνης τῆς μεγαλειώδους θυσίας,καταύγασε τήν Οἰκουμένη.
-Ε-
Καί, λοιπόν; Γιατί κάποιοι ἀπό τόν πολιτικό μας κόσμομιλᾶνε, κάθε τόσο, γιά χωρισμό τῆς Ἐκκλησίας ἀπό τόκράτος; Ποιόν νά χωρίσῃς ἀπό ποιόν; Αὐτές οἱ σκέψεις ἤκαί προθέσεις εἶναι ὄχι μόνο ἐπιπόλαιες, ἀλλά καί ἐξόχωςἐπικίνδυνες. Σέ καιρούς, μάλιστα, πού ἡ τουρκική ἀπειλήγίνεται ὁλοένα πιό φανερή, ἀπαιτεῖται ἐθνική ἐνότητα. Κι'αὐτή θά γίνῃ κατορθωτή μόνο μέ τήν Ἐκκλησία καί διάτῆς Ἐκκλησίας, ὅπως ἔγινε στό Ἔπος τοῦ 1940-41, κάτωἀπό τήν φωτεινή καί δυνατή μορφή τοῦ ἈρχιεπισκόπουἈθηνῶν Χρυσάνθου τοῦ ἀπό Τραπεζοῦντος. Σύνθημά μαςνά εἶναι ἕνα: «Ἡ ἰσχύς ἐν τῇ ἐνώσει».
Διάπυρος πρός Χριστόν εὐχέτης
Ὁ Μητροπολίτης
Ὁ Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης
ΑΝΔΡΕΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου