Από τον Henry Kissinger, ο οποίος γιόρτασε πρόσφατα τα 99α γενέθλιά του, και τον 91χρονο George Soros, που θεωρούνται και οι δυο μια σύγχρονη εκδοχή των προφητών της… Παλαιάς Διαθήκης, ο δυτικός κόσμος περιμένει…. μια «συνταγή» για την καταπολέμηση ασθενειών που βασανίζουν την παγκόσμια τάξη πραγμάτων.
Και αν δεν μπορούν να καταθέσουν μια πλήρη συνταγή, η Δύση θα ήθελε μια ακριβή διάγνωση της «νόσου» η οποία είναι η Ρωσία.
Στο φόρουμ στο Νταβός, και οι δύο «γέροι» μίλησαν για τη Ρωσία περιγράφοντας τις δύο κύριες προσεγγίσεις της ελίτ του Ατλαντικού. Οι προσεγγίσεις τους είναι θεμελιωδώς διαφορετικές:
Putin, απειλή για τον δυτικό πολιτισμό
Η θέση του Soros είναι απολύτως σαφής: «Η εισβολή μπορεί να ήταν η αρχή του τρίτου παγκόσμιου πολέμου και ο πολιτισμός μας μπορεί να μην επιζήσει.
Ο καλύτερος και ίσως ο μόνος τρόπος για να σωθεί ο πολιτισμός μας είναι να νικήσουμε τον Πούτιν το συντομότερο δυνατό».
Δηλαδή, η Ρωσία του Putin είναι απειλή για τον δυτικό πολιτισμό όπως η Γερμανία του Hitler, και πρέπει να νικηθεί με κάθε κόστος.
Οταν ο Soros λέει ότι «πρέπει να κινητοποιήσουμε όλους τους πόρους μας για να τελειώσει ο πόλεμος το συντομότερο δυνατό», εννοεί ακριβώς την ήττα της Ρωσίας και όχι τις ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις. «Η κατάπαυση του πυρός είναι ανέφικτη, γιατί αυτός (ο Πούτιν) δεν είναι αξιόπιστος».
Ο Soros επαναλαμβάνει τα λόγια του ριζοσπαστικού τμήματος αγγλοσαξονικών ελίτ (και η Βαρσοβία συνεπικουρεί, ζητώντας το τέλος του ρωσικού κόσμου) και μέχρι στιγμής έχουν καταφέρει να επιβάλλουν αυτήν την προσέγγιση στις περισσότερες ευρωπαϊκές ελίτ που κατανοούν πολύ καλά ότι έγιναν όμηροι του αγγλοσαξονικού αγώνα με τη Ρωσία και δεν πρόκειται να ποντάρουν τα πάντα στην ήττα της.
Ο ρεαλιστής Kissinger
Τις απόψεις των ρεαλιστών τις εκφράζει ο Kissinger: «Η Ρωσία αποτελεί ουσιαστικό μέρος της Ευρώπης εδώ και 400 χρόνια και η ευρωπαϊκή πολιτική κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου επηρεάστηκε κυρίως από την εκτίμησή της για τον ρόλο της Ρωσίας. Μερικές φορές ως παρατηρητής, αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις ως εγγυητής ή μέσο για την αποκατάσταση η ευρωπαϊκή ισορροπία.
Η τρέχουσα πολιτική πρέπει να έχει κατά νου ότι είναι σημαντικό να αποκατασταθεί αυτός ο ρόλος, ώστε η Ρωσία να μην αναγκαστεί σε μόνιμη συμμαχία με την Κίνα».
Το σχέδιο του 2014
Ο Kissinger λέει ότι πρέπει να επιστρέψουμε στην πρότασή του 2014, που διατυπώθηκε μετά την Κριμαία και το Donbass: «Η ιδανική διέξοδος θα ήταν η δημιουργία της Ουκρανίας ως ουδέτερου κράτους, ως γέφυρας μεταξύ Ρωσίας και Ευρώπης, ως διαχωριστικής γραμμής». Συμπλήρωσε ότι αυτή η δυνατότητα «δεν υπάρχει προς το παρόν με την ίδια έννοια, αλλά εξακολουθεί να μπορεί να θεωρηθεί ως τελικός στόχος».
Η διατήρηση του ρόλου της Δύσης
Εάν για τον Soros το μέλλον της παγκοσμιοποίησης είναι θεμελιώδες, το οποίο περιγράφει ως μια πάλη μεταξύ δύο συστημάτων εκ διαμέτρου αντίθετων μεταξύ τους, μιας ανοιχτής κοινωνίας ( Δύση) και μιας κλειστής κοινωνίας (Ρωσία και Κίνα), τότε για τον Kissinger είναι σημαντικό να διατηρηθεί ο βασικός ρόλος της Δύσης στην παγκόσμια τάξη πραγμάτων.
Ο στόχος είναι πιο σεμνός, αλλά και πιο ρεαλιστικός.
Επομένως, εάν ο Soros κάνει έκκληση για ένα «λαμπρό μέλλον» (και οι θυσίες στον αγώνα κατά της Ρωσίας είναι αναγκαίες), ο Kissinger αναφέρεται στο παρελθόν, υπενθυμίζοντας τον 400χρονο ρόλο της Ρωσίας στην ευρωπαϊκή πολιτική και την ευρωπαϊκή ισορροπία δυνάμεων.
Και λέει ότι είναι λάθος να σπρώξει τη Μόσχα προς Πεκίνο - αυτό είναι ασύμφορο για την ίδια τη Δύση.
Εάν για τον Soros ο Putin και ο κινέζος πρόεδρος είναι και αντίπαλοι και… σύμμαχοι (Σήμερα η Κίνα και η Ρωσία αποτελούν τη μεγαλύτερη απειλή για μια ανοιχτή κοινωνία), τότε για τον Kissinger τίποτε δεν έχει ακόμη οριστικοποιηθεί:
Η θέση του Kissinger είναι πολύ πιο ρεαλιστική από του Soros, γιατί η Δύση σίγουρα δεν έχει τη δύναμη να νικήσει τη Ρωσία (όχι επειδή είναι πιο αδύναμη, αλλά επειδή έχουμε διαφορετικά διακυβεύματα). Είναι αρκετά ρεαλιστικό να αποτραπεί μια πλήρης ρήξη μεταξύ Ευρώπης και Ρωσίας. Και, αυτό που είναι σημαντικό για τους ρεαλιστές του Ατλαντικού, αυτό είναι προς το συμφέρον της ίδιας της Δύσης η οποία στον νέο, «μεταδυτικό» κόσμο, δεν θα είναι πλέον ο ηγεμόνας, αλλά μόνο ο πιο ισχυρός από τους παίκτες. Επιπλέον, έτσι ώστε για κάποιο χρονικό διάστημα θα είναι σε θέση να διασφαλίσει τη λειτουργία του παγκόσμιου συστήματος σύμφωνα με τους παλιούς αγγλοσαξονικούς κανόνες.
Αυτό είναι το απλό σχέδιο του Kissinger και, επιπλέον, βασίζεται στο γεγονός ότι η Κίνα και οι ΗΠΑ μπορούν ακόμα να αποφύγουν να διολισθήσουν σε ανοιχτή αντιπαράθεση.
Η απόρριψη
Το πρόβλημα με αυτό το σχέδιο είναι ότι για τους ριζοσπάστες του Ατλαντικού, για εκείνους που είναι σίγουροι ότι έχουν αρκετή δύναμη τόσο για να συγκρατήσουν τη Ρωσία και την Κίνα όσο και να αγωνιστούν για τη νικηφόρα πορεία της παγκοσμιοποίησης, η θέση του Kissinger είναι απολύτως απαράδεκτη και ηττοπαθής.
Εξ ου και οι μη ρεαλιστικοί στόχοι και οι ενέργειες που επιδεινώνουν τη δική τους κατάσταση. Το στοίχημα στην ήττα της Μόσχας είναι το χειρότερο λάθος της Δύσης.
Η ουδέτερη Ουκρανία δεν μπορεί πλέον να αποτελεί αντικείμενο συμβιβασμού μεταξύ Δύσης και Ρωσίας. Αυτό θα έπρεπε να είχε συζητηθεί όχι πριν από τις 24 Φεβρουαρίου 2022, αλλά πριν από τον Φεβρουάριο του 2014, πριν το πραξικόπημα του maidan. Προς τιμή του Κίσινγκερ, το πρότεινε ακόμη και πριν από δέκα ή δεκαπέντε χρόνια, αλλά εκείνη την εποχή στη Δύση πολλοί άνθρωποι θεωρούσαν ήδη την Ουκρανία δυνητικά δική τους...
ΠΗΓΗ
bankingnews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου