Αξιοπρέπεια πνιγμένη στις λάσπες

Γράφει ο Γιώργος Ευγενίδης

Πόσο ψηλά πρέπει να φτάσει η στάθμη του νερού για να πνίξει την αξιοπρέπεια; Αρκεί ένα μέτρο; Ενάμιση; Άντε, δύο και το αφήνω. Φυσικά, έχει να κάνει και με το ύψος της αξιοπρέπειας, αλλά ας δεχτούμε ότι το βασικό μας πρόβλημα σε αυτή την περίπτωση είναι το ύψος και η ορμητικότητα του νερού. Πώς είναι άραγε να κοιμάσαι και να σε ξυπνάει ο αχός του νερού που εφορμά; Πώς είναι να σπα η πόρτα και να εισβάλλει μέσα ο χείμαρρος; Πώς είναι να κολυμπάς και να πατάς μέσα σε λάσπες; Πώς είναι να κοιτάς γύρω σου και ό,τι ήξερες μέχρι σήμερα να έχει θαφτεί κάτω από το νερό;

Αυτές και άλλες πολλές σκέψεις έχω από το πρωί της Τετάρτης που παρακολουθώ εικόνες από την Μάνδρα. Στην αρχή, τις έβλεπα αποσπασματικά, διακεκομμένα, λόγω ταξιδιού στο εξωτερικό. Αλλά, από το απόγευμα της Πέμπτης, από την ώρα που μπήκα στο σπίτι, παρακολουθώ σερί δελτία ειδήσεων και προσπαθώ να συλλάβω το μέγεθος, την έκταση της καταστροφής. Προσπαθώ να μπω στη θέση των ανθρώπων.

Στην περίπτωση της Μάνδρας έχουμε δύο κατηγορίες θυμάτων: τους νεκρούς και τις οικογένειές τους, αλλά και αυτούς που έχασαν το βιός τους. Που γατζώθηκαν από νιπτήρες, ντουλάπια, πόρτες, δέντρα, προκειμένου να μην τους παρασύρει και αυτούς το ρέμα στο ορμητικό πέρασμα του νερού.

Αυτοί, άνθρωποι όχι και τόσο εύποροι, όχι και τόσο τακτοποιημένοι, ίσως να μην έχουν πού την κεφαλή κλίναι και, σε κάθε περίπτωση, βλέπουν τις ζωές τους να έχουν αλλάξει εντελώς. Αν δεχτούμε, άλλωστε, ότι το σπίτι μας είναι η comfort zone μας, το να ξεσπιτώνεσαι πρέπει να είναι μια υπαρξιακή δοκιμασία. Αυτό ως προς το ατομικό σκέλος της αξιοπρέπειας. Όταν καλείσαι να ζήσεις μέσα στις λάσπες, αναμφίβολα η αξιοπρέπειά σου έχει πάει περίπατο. Τι γίνεται, όμως, με την αξιοπρέπεια της πολιτείας;

Μας κυβερνούν, άλλωστε, άνθρωποι που εξελέγησαν υπό την ρετσέτα της αξιοπρέπειας. Φυσικά, κανείς δεν μπορεί να πει ότι σκοτώθηκαν 16 άνθρωποι, επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ κυβερνά τη χώρα. Θα ήταν ανόητο, αφελές και χυδαίο, εν πολλοίς, όταν ακόμα το αίμα είναι ζεστό.

Αλλά, ο ΣΥΡΙΖΑ κυβερνά 2,5 χρόνια. Φυσικά, οι παθογένειες δεκαετιών, με αντιπλημμυρικά έργα της πλάκας, με αυθαίρετα και μπαζωμένα ρέματα, με κεντρικό σχεδιασμό διαχείρισης κρίσεων πιο τρύπιο και από σουρωτήρι, δεν μπορούν να διορθωθούν μέσα σε 2,5 χρόνια. Αλλά κάτι πρέπει να γίνει. Να πω την αλήθεια, πολλά μπορώ να δεχτώ.

Αλλά το γεγονός ότι η περιφερειάρχης Αττικής κ. Δούρου, η οποία δοξάζεται κρυπτόμενη στην περιφέρειά της, εμφανίστηκε εν τέλει το βράδυ της Τετάρτης για να ανακοινώσει την υποβολή μηνυτήριας αναφοράς, προκειμένου να διερευνηθούν οι ευθύνες οποιουδήποτε πιθανώς έχει ευθύνες.

Θα ήταν σουρεαλιστικό, αν δεν ήταν εκνευριστικό, ιδίως όταν πριν από μερικές μέρες στην περιφέρεια Αττικής συζητήθηκε η πρόοδος των αντιπλημμυρικών έργων και οι ιθύνοντες τα βρήκαν όλα καλά και όλα ανθηρά.

Η αξιοπρέπεια πολιτών και πολιτικών πνίγηκε αυτή τη φορά στις λάσπες που κατέβηκαν από το όρος Πατέρας. Δεν μας εκπλήσσει όμως. Μένει να φανεί πού θα δοκιμαστεί εκ νέου αυτή η αξιοπρέπεια. Και πόσο γρήγορα.