Σε άρθρο του Atlantic επισημαίνεται ότι η Δύση πρέπει να δώσει τέλος στον πόλεμο στην Ουκρανία καθώς εισέρχεται σε μια πιο επικίνδυνη φάση διότι απλούστατα οι αντι-ρωσικές κυρώσεις προκάλεσαν οικονομική κατάρρευση στις... δυτικές οικονομίες και έναν μόνιμο καλπάζοντα πληθωρισμό.
Το Κρεμλίνο είναι τώρα αποφασισμένο να διευρύνει τα εδαφικά κέρδη στις περιοχές της ανατολικής και νότιας Ουκρανίας και έχει την δυνατότητα να το κάνει και κάθε ημέρα που περνάει επιβαρύνεται η γεωπολιτική κατάσταση για την Δύση.
Στο άρθρο του το Atlantic επιχειρεί να δώσει μία καλύτερη εικόνα σε ότι αφορά τα πεδία των μαχών για να τονωθεί το αμερικανικό ηθικό αλλά παρόλα αυτά δεν αποκρύβει την ουσία.
Όσο μεγαλώνει η διάρκεια του πολέμου τα πράγματα γίνονται χειρότερα για τους Αμερικανούς και τους Ευρωπαίους που τους ακολουθούν.
«Καθώς και οι δύο πλευρές διπλασιάζουν τις προσπάθειές τους, το ΝΑΤΟ πρέπει να ξεκινήσει έναν ειλικρινή διάλογο με την ουκρανική κυβέρνηση σχετικά με τους στόχους της και τον καλύτερο τρόπο για να τερματιστεί η αιματοχυσία μάλλον σύντομα παρά αργότερα» αναφέρει.
Στο ΝΑΤΟ θέλουν να θεωρούν πως η μη κατάληψη του Κιέβου από τους Ρώσους ήταν δυτική «επιτυχία» αλλά παραμένει το ερώτημα κατά πόσο ήθελαν οι Ρώσοι να πάρουν το Κίεβο. Σίγουρα κάτι τέτοιο δεν μπορούσε να γίνει με 50.000 άνδρες και εκτίμησή μας είναι ότι δεν το ήθελαν ποτέ πέρα από το να αγκιστρώσουν ουκρανικές δυνάμεις στην πρωτεύουσα ώστε να επιτευχθεί ο ελιγμός στο Ντόνμπας που έχει αρχίσει να αποδίδει στρατηγικά οφέλη.
«Τόσο για το ΝΑΤΟ όσο και για την Ουκρανία, η στρατηγική σύνεση συνηγορεί υπέρ του να κεφαλαιοποιήσουν αυτές τις επιτυχίες αντί να προκαλέσουν ακόμα περισσότερες μάχες και να διατρέξουν τους κινδύνους που συνεπάγονται.
Μέχρι στιγμής, οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους έχουν αποφύγει να πιέσουν το Κίεβο να περιορίσει τους στρατηγικούς του στόχους. Αντ’ αυτού, το ΝΑΤΟ έχει επικεντρωθεί στην παροχή στην Ουκρανία των μέσων για να υπερασπιστεί τον εαυτό της – περισσότερους αντιαρματικούς και αντιαεροπορικούς πυραύλους, περισσότερα μη επανδρωμένα αεροσκάφη, περισσότερο πυροβολικό, περισσότερες πληροφορίες.
Η κυβέρνηση Μπάιντεν δικαιολογημένα υποστηρίζει ότι οι Ουκρανοί πρέπει να αποφασίσουν οι ίδιοι τους πολεμικούς τους στόχους. Είναι, επίσης, αλήθεια ότι το Κίεβο είναι απολύτως δικαιολογημένο, τόσο για ηθικούς όσο και για νομικούς λόγους, να επιδιώκει την αποκατάσταση της πλήρους εδαφικής ακεραιότητας της Ουκρανίας με την ανάκτηση της Κριμαίας και του τμήματος του Ντονμπάς που κατέλαβε η Ρωσία το 2014, σημειώνει το Atlantic.
Αλλά το δικαίωμα του Κιέβου να αγωνιστεί για πλήρη εδαφική κυριαρχία δεν το καθιστά αυτό στρατηγικά σοφό. Ούτε η αξιοσημείωτη επιτυχία της Ουκρανίας στην απόκρουση της αρχικής προέλασης της Ρωσίας θα πρέπει να αποτελέσει αιτία για υπερβολική αυτοπεποίθηση σχετικά με τις επόμενες φάσεις της σύγκρουσης».
Αυτά τα λένε οι Αμερικανοί. Αν τα πιστεύαν κιόλας δεν θα σταματούσαν τον πόλεμο ποτέ γιατί θα είχαν την ευκαιρία να τελειώσουν την Ρωσία ως έθνος και κράτος, κάτι που επιθυμεί η Δύση διακαώς.
«Πράγματι, ο στρατηγικός πραγματισμός δικαιολογεί μια ειλικρινή συζήτηση μεταξύ του ΝΑΤΟ και της Ουκρανίας σχετικά με τον περιορισμό των φιλοδοξιών του Κιέβου και τη διευθέτηση ενός αποτελέσματος που υπολείπεται της «νίκης».
Διάφορες εκτιμήσεις επιβάλλουν μια τέτοια αυτοσυγκράτηση. Πρώτον, όσο περισσότερο διαρκεί ο πόλεμος, τόσο μεγαλύτερος ο θάνατος, η καταστροφή και η αποδιοργάνωση που θα αποφέρει.
Ο πόλεμος έχει καταστρέψει περίπου 60 δισεκατομμύρια δολάρια από τις υποδομές της Ουκρανίας. Οι κυρώσεις κατά της Ρωσίας και η διαταραχή των αλυσίδων εφοδιασμού από τον πόλεμο τροφοδοτούν την άνοδο των τιμών σε πολλές χώρες και θα μπορούσαν να προκαλέσουν παγκόσμια έλλειψη τροφίμων.
Δεύτερον, υπάρχει ο κίνδυνος κλιμάκωσης. Εάν οι ρωσικές δυνάμεις τα πάνε καλά στα ανατολικά και τα νότια, το Κρεμλίνο θα μπορούσε τελικά να αποφασίσει να διευρύνει τους δικούς του πολεμικούς στόχους και να επιδιώξει να καταλάβει κι άλλες περιοχές (κάτι που θα το κάνει).
Αντίθετα, αν οι ρωσικές δυνάμεις παραπαίουν τις επόμενες εβδομάδες και ο Βλαντίμιρ Πούτιν αντιμετωπίσει μια περαιτέρω ήττα, θα μπορούσε κάλλιστα να επιδιώξει να χρησιμοποιήσει όπλα μαζικής καταστροφής ή να προκαλέσει μια ευρύτερη σύγκρουση για να αλλάξει την πορεία του πολέμου. Η τυχαία κλιμάκωση είναι επίσης ένας πραγματικός κίνδυνος, με τη Ρωσία να πραγματοποιεί ήδη πλήγματα κοντά σε έδαφος του ΝΑΤΟ και τις ρωσικές και νατοϊκές δυνάμεις να επιχειρούν σε κοντινή απόσταση.
Τρίτον, παρόλο που η Δύση έχει επιδείξει εντυπωσιακή ενότητα στην υποστήριξη της Ουκρανίας και στην αντιμετώπιση της Ρωσίας, η αλληλεγγύη της Δύσης μπορεί να μειωθεί με την πάροδο του χρόνου. Ο πληθωρισμός κορυφώνεται και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού, τροφοδοτούμενος εν μέρει από τις επιπτώσεις του πολέμου.
Η άνοδος των τιμών επιβαρύνει τη δημοτικότητα του προέδρου Τζο Μπάιντεν και η προηγούμενη εστίασή του στη βελτίωση της τύχης των εργαζόμενων Αμερικανών έχει ουσιαστικά παραμεριστεί.
Η διακομματική συνεργασία για την αντιμετώπιση του Πούτιν θα μπορούσε να διαβρωθεί, επισημαίνει το Atlantic.
Αρχίζουν να εμφανίζονται διαφορές μεταξύ των διατλαντικών συμμάχων. Οι ηγέτες της Γαλλίας, της Γερμανίας και της Ιταλίας μίλησαν την περασμένη εβδομάδα για την ανάγκη κατάπαυσης του πυρός και διευθέτησης με διαπραγματεύσεις. Εν τω μεταξύ, η Ουάσινγκτον και το Λονδίνο φαίνεται να υποστηρίζουν την πρόθεση της Ουκρανίας να επιτύχει, σύμφωνα με τα λόγια του υπουργού Εξωτερικών της, «την απελευθέρωση των κατεχομένων εδαφών».
Τα αποτελέσματα των εκλογών από την έναρξη του πολέμου δεν προοιωνίζουν τίποτα καλό για τη συλλογική αντοχή της Δύσης.
Ο Βίκτορ Όρμπαν, ο αυτοαποκαλούμενος υπερασπιστής της «ανελεύθερης δημοκρατίας», κέρδισε την επανεκλογή του στην Ουγγαρία.
Μέχρι στιγμής έχει εμποδίσει την προσπάθεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης να επιβάλει εμπάργκο πετρελαίου στη Ρωσία.
Παρόλο που ο κεντρώος υποψήφιος Εμανουέλ Μακρόν επανεξελέγη στη Γαλλία, η σκληροδεξιά και φιλορωσική υποψήφια Μαρίν Λεπέν συγκέντρωσε πάνω από το 40% των ψήφων, τονίζει το Atlantic.
Ο Γερμανός καγκελάριος Όλαφ Σολτς περιέγραψε αρχικά μια τολμηρή αλλαγή της γερμανικής εξωτερικής πολιτικής για να αντιμετωπίσει την κίνηση του Πούτιν στην Ουκρανία. Όμως το Βερολίνο αμφιταλαντεύεται έκτοτε ως προς την υλοποίηση της συμφωνίας, ενώ η κυβέρνηση Σολτς έχει αποδυναμωθεί από την πολιτική οπισθοδρόμηση στις περιφερειακές εκλογές του Σαββατοκύριακου.
Στις ΗΠΑ, με την υποστήριξη του Ντόναλντ Τραμπ, ο Τζέι-Ντι Βανς κέρδισε πρόσφατα τις προκριματικές εκλογές για τη Γερουσία στο Οχάιο.
Οι απόψεις του για τον πόλεμο στην Ουκρανία είναι μάλλον ωμές: Νομίζω ότι είναι γελοίο το γεγονός ότι επικεντρωνόμαστε σε αυτά τα σύνορα στην Ουκρανία. Πρέπει να είμαι ειλικρινής μαζί σας, δεν με ενδιαφέρει πραγματικά τι θα συμβεί στην Ουκρανία με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.
Εν μέσω αχαλίνωτου πληθωρισμού, η πτέρυγα «Πρώτα η Αμερική» του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος είναι έτοιμη να σημειώσει άνοδο στις ενδιάμεσες εκλογές του Νοεμβρίου.
Τέλος, η Δύση πρέπει να αρχίσει να κοιτάζει πέρα από τον πόλεμο για να σώσει μια σχέση με τη Ρωσία που θα διατηρεί την πόρτα ανοιχτή για μια μικρή συνεργασία. Ακόμη και αν ανοίγει ένας νέος Ψυχρός Πόλεμος, ο διάλογος θα είναι ακόμη πιο σημαντικός από ό, τι ήταν κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου 1.0.
Σε έναν πιο αλληλεξαρτώμενο και παγκοσμιοποιημένο κόσμο, η Δύση θα χρειαστεί τουλάχιστον ένα μέτρο πραγματιστικής συνεργασίας με τη Μόσχα για την αντιμετώπιση κοινών προκλήσεων, όπως η διαπραγμάτευση για τον έλεγχο των εξοπλισμών, η αναχαίτιση της κλιματικής αλλαγής, η διαχείριση της κυβερνοσφαίρας και η προώθηση της παγκόσμιας υγείας.
Για τον σκοπό αυτό, η ταχεία λήξη του πολέμου μέσω κατάπαυσης του πυρός και διευθέτησης μέσω διαπραγματεύσεων είναι πολύ προτιμότερη είτε από έναν πόλεμο που παρατείνεται είτε από μια νέα «παγωμένη σύγκρουση» που καταλήγει σε εχθρικό αδιέξοδο, τονίζει το Atlantic».
Το Κρεμλίνο είναι τώρα αποφασισμένο να διευρύνει τα εδαφικά κέρδη στις περιοχές της ανατολικής και νότιας Ουκρανίας και έχει την δυνατότητα να το κάνει και κάθε ημέρα που περνάει επιβαρύνεται η γεωπολιτική κατάσταση για την Δύση.
Στο άρθρο του το Atlantic επιχειρεί να δώσει μία καλύτερη εικόνα σε ότι αφορά τα πεδία των μαχών για να τονωθεί το αμερικανικό ηθικό αλλά παρόλα αυτά δεν αποκρύβει την ουσία.
Όσο μεγαλώνει η διάρκεια του πολέμου τα πράγματα γίνονται χειρότερα για τους Αμερικανούς και τους Ευρωπαίους που τους ακολουθούν.
«Καθώς και οι δύο πλευρές διπλασιάζουν τις προσπάθειές τους, το ΝΑΤΟ πρέπει να ξεκινήσει έναν ειλικρινή διάλογο με την ουκρανική κυβέρνηση σχετικά με τους στόχους της και τον καλύτερο τρόπο για να τερματιστεί η αιματοχυσία μάλλον σύντομα παρά αργότερα» αναφέρει.
Στο ΝΑΤΟ θέλουν να θεωρούν πως η μη κατάληψη του Κιέβου από τους Ρώσους ήταν δυτική «επιτυχία» αλλά παραμένει το ερώτημα κατά πόσο ήθελαν οι Ρώσοι να πάρουν το Κίεβο. Σίγουρα κάτι τέτοιο δεν μπορούσε να γίνει με 50.000 άνδρες και εκτίμησή μας είναι ότι δεν το ήθελαν ποτέ πέρα από το να αγκιστρώσουν ουκρανικές δυνάμεις στην πρωτεύουσα ώστε να επιτευχθεί ο ελιγμός στο Ντόνμπας που έχει αρχίσει να αποδίδει στρατηγικά οφέλη.
«Τόσο για το ΝΑΤΟ όσο και για την Ουκρανία, η στρατηγική σύνεση συνηγορεί υπέρ του να κεφαλαιοποιήσουν αυτές τις επιτυχίες αντί να προκαλέσουν ακόμα περισσότερες μάχες και να διατρέξουν τους κινδύνους που συνεπάγονται.
Μέχρι στιγμής, οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους έχουν αποφύγει να πιέσουν το Κίεβο να περιορίσει τους στρατηγικούς του στόχους. Αντ’ αυτού, το ΝΑΤΟ έχει επικεντρωθεί στην παροχή στην Ουκρανία των μέσων για να υπερασπιστεί τον εαυτό της – περισσότερους αντιαρματικούς και αντιαεροπορικούς πυραύλους, περισσότερα μη επανδρωμένα αεροσκάφη, περισσότερο πυροβολικό, περισσότερες πληροφορίες.
Η κυβέρνηση Μπάιντεν δικαιολογημένα υποστηρίζει ότι οι Ουκρανοί πρέπει να αποφασίσουν οι ίδιοι τους πολεμικούς τους στόχους. Είναι, επίσης, αλήθεια ότι το Κίεβο είναι απολύτως δικαιολογημένο, τόσο για ηθικούς όσο και για νομικούς λόγους, να επιδιώκει την αποκατάσταση της πλήρους εδαφικής ακεραιότητας της Ουκρανίας με την ανάκτηση της Κριμαίας και του τμήματος του Ντονμπάς που κατέλαβε η Ρωσία το 2014, σημειώνει το Atlantic.
Αλλά το δικαίωμα του Κιέβου να αγωνιστεί για πλήρη εδαφική κυριαρχία δεν το καθιστά αυτό στρατηγικά σοφό. Ούτε η αξιοσημείωτη επιτυχία της Ουκρανίας στην απόκρουση της αρχικής προέλασης της Ρωσίας θα πρέπει να αποτελέσει αιτία για υπερβολική αυτοπεποίθηση σχετικά με τις επόμενες φάσεις της σύγκρουσης».
Αυτά τα λένε οι Αμερικανοί. Αν τα πιστεύαν κιόλας δεν θα σταματούσαν τον πόλεμο ποτέ γιατί θα είχαν την ευκαιρία να τελειώσουν την Ρωσία ως έθνος και κράτος, κάτι που επιθυμεί η Δύση διακαώς.
«Πράγματι, ο στρατηγικός πραγματισμός δικαιολογεί μια ειλικρινή συζήτηση μεταξύ του ΝΑΤΟ και της Ουκρανίας σχετικά με τον περιορισμό των φιλοδοξιών του Κιέβου και τη διευθέτηση ενός αποτελέσματος που υπολείπεται της «νίκης».
Διάφορες εκτιμήσεις επιβάλλουν μια τέτοια αυτοσυγκράτηση. Πρώτον, όσο περισσότερο διαρκεί ο πόλεμος, τόσο μεγαλύτερος ο θάνατος, η καταστροφή και η αποδιοργάνωση που θα αποφέρει.
Ο πόλεμος έχει καταστρέψει περίπου 60 δισεκατομμύρια δολάρια από τις υποδομές της Ουκρανίας. Οι κυρώσεις κατά της Ρωσίας και η διαταραχή των αλυσίδων εφοδιασμού από τον πόλεμο τροφοδοτούν την άνοδο των τιμών σε πολλές χώρες και θα μπορούσαν να προκαλέσουν παγκόσμια έλλειψη τροφίμων.
Δεύτερον, υπάρχει ο κίνδυνος κλιμάκωσης. Εάν οι ρωσικές δυνάμεις τα πάνε καλά στα ανατολικά και τα νότια, το Κρεμλίνο θα μπορούσε τελικά να αποφασίσει να διευρύνει τους δικούς του πολεμικούς στόχους και να επιδιώξει να καταλάβει κι άλλες περιοχές (κάτι που θα το κάνει).
Αντίθετα, αν οι ρωσικές δυνάμεις παραπαίουν τις επόμενες εβδομάδες και ο Βλαντίμιρ Πούτιν αντιμετωπίσει μια περαιτέρω ήττα, θα μπορούσε κάλλιστα να επιδιώξει να χρησιμοποιήσει όπλα μαζικής καταστροφής ή να προκαλέσει μια ευρύτερη σύγκρουση για να αλλάξει την πορεία του πολέμου. Η τυχαία κλιμάκωση είναι επίσης ένας πραγματικός κίνδυνος, με τη Ρωσία να πραγματοποιεί ήδη πλήγματα κοντά σε έδαφος του ΝΑΤΟ και τις ρωσικές και νατοϊκές δυνάμεις να επιχειρούν σε κοντινή απόσταση.
Τρίτον, παρόλο που η Δύση έχει επιδείξει εντυπωσιακή ενότητα στην υποστήριξη της Ουκρανίας και στην αντιμετώπιση της Ρωσίας, η αλληλεγγύη της Δύσης μπορεί να μειωθεί με την πάροδο του χρόνου. Ο πληθωρισμός κορυφώνεται και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού, τροφοδοτούμενος εν μέρει από τις επιπτώσεις του πολέμου.
Η άνοδος των τιμών επιβαρύνει τη δημοτικότητα του προέδρου Τζο Μπάιντεν και η προηγούμενη εστίασή του στη βελτίωση της τύχης των εργαζόμενων Αμερικανών έχει ουσιαστικά παραμεριστεί.
Η διακομματική συνεργασία για την αντιμετώπιση του Πούτιν θα μπορούσε να διαβρωθεί, επισημαίνει το Atlantic.
Αρχίζουν να εμφανίζονται διαφορές μεταξύ των διατλαντικών συμμάχων. Οι ηγέτες της Γαλλίας, της Γερμανίας και της Ιταλίας μίλησαν την περασμένη εβδομάδα για την ανάγκη κατάπαυσης του πυρός και διευθέτησης με διαπραγματεύσεις. Εν τω μεταξύ, η Ουάσινγκτον και το Λονδίνο φαίνεται να υποστηρίζουν την πρόθεση της Ουκρανίας να επιτύχει, σύμφωνα με τα λόγια του υπουργού Εξωτερικών της, «την απελευθέρωση των κατεχομένων εδαφών».
Τα αποτελέσματα των εκλογών από την έναρξη του πολέμου δεν προοιωνίζουν τίποτα καλό για τη συλλογική αντοχή της Δύσης.
Ο Βίκτορ Όρμπαν, ο αυτοαποκαλούμενος υπερασπιστής της «ανελεύθερης δημοκρατίας», κέρδισε την επανεκλογή του στην Ουγγαρία.
Μέχρι στιγμής έχει εμποδίσει την προσπάθεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης να επιβάλει εμπάργκο πετρελαίου στη Ρωσία.
Παρόλο που ο κεντρώος υποψήφιος Εμανουέλ Μακρόν επανεξελέγη στη Γαλλία, η σκληροδεξιά και φιλορωσική υποψήφια Μαρίν Λεπέν συγκέντρωσε πάνω από το 40% των ψήφων, τονίζει το Atlantic.
Ο Γερμανός καγκελάριος Όλαφ Σολτς περιέγραψε αρχικά μια τολμηρή αλλαγή της γερμανικής εξωτερικής πολιτικής για να αντιμετωπίσει την κίνηση του Πούτιν στην Ουκρανία. Όμως το Βερολίνο αμφιταλαντεύεται έκτοτε ως προς την υλοποίηση της συμφωνίας, ενώ η κυβέρνηση Σολτς έχει αποδυναμωθεί από την πολιτική οπισθοδρόμηση στις περιφερειακές εκλογές του Σαββατοκύριακου.
Στις ΗΠΑ, με την υποστήριξη του Ντόναλντ Τραμπ, ο Τζέι-Ντι Βανς κέρδισε πρόσφατα τις προκριματικές εκλογές για τη Γερουσία στο Οχάιο.
Οι απόψεις του για τον πόλεμο στην Ουκρανία είναι μάλλον ωμές: Νομίζω ότι είναι γελοίο το γεγονός ότι επικεντρωνόμαστε σε αυτά τα σύνορα στην Ουκρανία. Πρέπει να είμαι ειλικρινής μαζί σας, δεν με ενδιαφέρει πραγματικά τι θα συμβεί στην Ουκρανία με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.
Εν μέσω αχαλίνωτου πληθωρισμού, η πτέρυγα «Πρώτα η Αμερική» του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος είναι έτοιμη να σημειώσει άνοδο στις ενδιάμεσες εκλογές του Νοεμβρίου.
Τέλος, η Δύση πρέπει να αρχίσει να κοιτάζει πέρα από τον πόλεμο για να σώσει μια σχέση με τη Ρωσία που θα διατηρεί την πόρτα ανοιχτή για μια μικρή συνεργασία. Ακόμη και αν ανοίγει ένας νέος Ψυχρός Πόλεμος, ο διάλογος θα είναι ακόμη πιο σημαντικός από ό, τι ήταν κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου 1.0.
Σε έναν πιο αλληλεξαρτώμενο και παγκοσμιοποιημένο κόσμο, η Δύση θα χρειαστεί τουλάχιστον ένα μέτρο πραγματιστικής συνεργασίας με τη Μόσχα για την αντιμετώπιση κοινών προκλήσεων, όπως η διαπραγμάτευση για τον έλεγχο των εξοπλισμών, η αναχαίτιση της κλιματικής αλλαγής, η διαχείριση της κυβερνοσφαίρας και η προώθηση της παγκόσμιας υγείας.
Για τον σκοπό αυτό, η ταχεία λήξη του πολέμου μέσω κατάπαυσης του πυρός και διευθέτησης μέσω διαπραγματεύσεων είναι πολύ προτιμότερη είτε από έναν πόλεμο που παρατείνεται είτε από μια νέα «παγωμένη σύγκρουση» που καταλήγει σε εχθρικό αδιέξοδο, τονίζει το Atlantic».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου