Όρος αδόκιμος, μάλλον μειωτικός και υπονομευτικός ενός δίκαιου αγώνα επιστημόνων ελεύθερων επαγγελματιών που, πέραν από τις ιδιαιτερότητες του κάθε κλάδου, ήταν ουσιαστικά αγώνας ύπαρξης της συντριπτικής πλειοψηφίας, δικηγόρων, μηχανικών, οικονομολόγων και λοιπών ελεύθερων επαγγελματιών.
Το κίνημα της γραβάτας, τηλεοπτικός τίτλος που καθιερώθηκε κυρίως και διακωμωδήθηκε μετά και από εκείνη την δίκην νούμερου θεατρικής επιθεώρησης αντίδραση κάποιων δικηγόρων που διαδήλωναν κατά των υπό ψήφιση μέτρων, αλλά φρόντισαν να διανθίσουν την «επανάστασή» τους με κρέμασμα των γραβατών τους σε δένδρα. Έδωσαν έτσι έναν τόνο φαιδρότητας σε ένα σοβαρό στην ουσία του αγώνα για τον κλάδο τους.
Είναι αλήθεια ότι οι κινητοποιήσεις των συγκεκριμένων κλάδων δεν είχαν και κατά το παρελθόν τη συμπαράσταση της κοινής γνώμης είτε γιατί η κοινή γνώμη κατά τα γνωστά άλλωστε διαμορφώνεται κάθε φορά ανάλογα με τις εκάστοτε συνθήκες πολιτικές, οικονομικές, είτε γιατί και οι ίδιοι οι συγκεκριμένοι φορείς με τη στάση τους και με τις πρακτικές τους δημιούργησαν αντιπαλότητα με τον μέσο πολίτη που είδε εσφαλμένα τη «γραβάτα» σαν σύμβολο καθεστηκυίας τάξης.
Οι φορείς του «κινήματος της γραβάτας» δεν ήταν με τη στενή έννοια του όρου επαγγελματικά σωματεία. Ήταν και είναι επιστημονικοί φορείς, εκ του νόμου σύμβουλοι της πολιτείας. Δικηγορικοί, Ιατρικοί, Συμβολαιογραφικοί Σύλλογοι, Τεχνικό Επιμελητήριο, Οικονομικό Επιμελητήριο αποτελούν ιδιόμορφα νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου. Τα ιδιαίτερα αυτά χαρακτηριστικά φαίνεται ότι τα τελευταία χρόνια κάπου χάθηκαν ανάμεσα στον πληθωρισμό που χτύπησε και αυτά τα επαγγέλματα, στην από παλιά σοβούσα επαγγελματική τους κρίση, αλλά και στην ολιγωρία των ιδίων.
Δεν είναι τυχαίο ότι αντί οι φορείς αυτοί να παίξουν τον επιστημονικό τους ρόλο μέσα σε μία κοινωνία που κλυδωνιζόταν από πολιτικά, οικονομικά και θεσμικά ακόμη προβλήματα, επέλεξαν κυρίως τον ρόλο του αυστηρού-στενού συνδικαλιστικού οργάνου περιχαρακωμένοι στον δικό τους μικρόκοσμο. Οι όποιες εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Θυμίζουμε π.χ.: Το Συντονιστικό Όργανο των δικηγόρων αντί από πολλών ετών να ασχοληθεί με τον πληθωρισμό του επαγγέλματος στην αφετηρία του προβλήματος, με την εξεύρεση νομίμων και θεμιτών μέσων αύξησης της δικηγορικής ύλης, μέσων αποδεκτών από την κοινή γνώμη, με την απαγόρευση άσκησης του επαγγέλματος σε δικαστές, με το ασφαλιστικό κυρίως και με τόσα άλλα σοβαρά –θεσμικά- ζητήματα του κλάδου, οργάνωνε αποχές διαρκείας κατά του σωστού μέτρου των ορκωτών πραγματογνωμόνων στα τροχαία! Οι μηχανικοί αντί να προτείνουν μέτρα για τα αυθαίρετα χτίσματα συμμετέχοντας με προτάσεις για τη βελτίωση του σχετικού νόμου, εμπόδιζαν τη λειτουργία της νομιμοποίησης, για να αυξηθούν οι αμοιβές . Επί οικουμενικής κυβέρνησης το 1990 ο μηχανικός Λιάσκας, ως υπουργός στην κυβέρνηση Ζολώτα, πρόλαβε να τις τριπλασιάσει τινάζοντας στον αέρα τον οικογενειακό τότε προϋπολογισμό. Οι συμβολαιογράφοι αγωνίζονται με νύχια και με δόντια για να μην ανοίξει το επάγγελμα σαν να μην ανήκαν οι άδειες επαγγέλματος στην Πολιτεία που τις χορήγησε. Με τέτοια και άλλα παραδείγματα εξηγείται γιατί χάθηκε η έξωθεν καλή μαρτυρία για το «κίνημα της γραβάτας».
Τελευταία, αντί για σοβαρές προτάσεις και διεκδίκηση ρεαλιστικών λύσεων, π.χ. χαμηλότερες ασφαλιστικές εισφορές, επέμεναν ουσιαστικά στο ΟΧΙ σε όλα για να τα χάσουν τελικά όλα. Τώρα άλλοι φορείς υπέστειλαν τις σημαίες, άλλοι συνεχίζουν τον αγώνα -άγνωστο γιατί- και άλλοι συνδικαλιστές ζητούν σαν ποινή… τη διαγραφή του πρωθυπουργού και του προέδρου της Βουλής από τα μητρώα του ΤΕΕ! Το κίνημα της γραβάτας δεν τα κατάφερε. Από όλο τον αγώνα του δυστυχώς μας έμειναν –ενώ δεν θα έπρεπε- ως δείγμα οι γραβάτες στα δένδρα.
http://www.agon.gr/
Το κίνημα της γραβάτας, τηλεοπτικός τίτλος που καθιερώθηκε κυρίως και διακωμωδήθηκε μετά και από εκείνη την δίκην νούμερου θεατρικής επιθεώρησης αντίδραση κάποιων δικηγόρων που διαδήλωναν κατά των υπό ψήφιση μέτρων, αλλά φρόντισαν να διανθίσουν την «επανάστασή» τους με κρέμασμα των γραβατών τους σε δένδρα. Έδωσαν έτσι έναν τόνο φαιδρότητας σε ένα σοβαρό στην ουσία του αγώνα για τον κλάδο τους.
Είναι αλήθεια ότι οι κινητοποιήσεις των συγκεκριμένων κλάδων δεν είχαν και κατά το παρελθόν τη συμπαράσταση της κοινής γνώμης είτε γιατί η κοινή γνώμη κατά τα γνωστά άλλωστε διαμορφώνεται κάθε φορά ανάλογα με τις εκάστοτε συνθήκες πολιτικές, οικονομικές, είτε γιατί και οι ίδιοι οι συγκεκριμένοι φορείς με τη στάση τους και με τις πρακτικές τους δημιούργησαν αντιπαλότητα με τον μέσο πολίτη που είδε εσφαλμένα τη «γραβάτα» σαν σύμβολο καθεστηκυίας τάξης.
Οι φορείς του «κινήματος της γραβάτας» δεν ήταν με τη στενή έννοια του όρου επαγγελματικά σωματεία. Ήταν και είναι επιστημονικοί φορείς, εκ του νόμου σύμβουλοι της πολιτείας. Δικηγορικοί, Ιατρικοί, Συμβολαιογραφικοί Σύλλογοι, Τεχνικό Επιμελητήριο, Οικονομικό Επιμελητήριο αποτελούν ιδιόμορφα νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου. Τα ιδιαίτερα αυτά χαρακτηριστικά φαίνεται ότι τα τελευταία χρόνια κάπου χάθηκαν ανάμεσα στον πληθωρισμό που χτύπησε και αυτά τα επαγγέλματα, στην από παλιά σοβούσα επαγγελματική τους κρίση, αλλά και στην ολιγωρία των ιδίων.
Δεν είναι τυχαίο ότι αντί οι φορείς αυτοί να παίξουν τον επιστημονικό τους ρόλο μέσα σε μία κοινωνία που κλυδωνιζόταν από πολιτικά, οικονομικά και θεσμικά ακόμη προβλήματα, επέλεξαν κυρίως τον ρόλο του αυστηρού-στενού συνδικαλιστικού οργάνου περιχαρακωμένοι στον δικό τους μικρόκοσμο. Οι όποιες εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Θυμίζουμε π.χ.: Το Συντονιστικό Όργανο των δικηγόρων αντί από πολλών ετών να ασχοληθεί με τον πληθωρισμό του επαγγέλματος στην αφετηρία του προβλήματος, με την εξεύρεση νομίμων και θεμιτών μέσων αύξησης της δικηγορικής ύλης, μέσων αποδεκτών από την κοινή γνώμη, με την απαγόρευση άσκησης του επαγγέλματος σε δικαστές, με το ασφαλιστικό κυρίως και με τόσα άλλα σοβαρά –θεσμικά- ζητήματα του κλάδου, οργάνωνε αποχές διαρκείας κατά του σωστού μέτρου των ορκωτών πραγματογνωμόνων στα τροχαία! Οι μηχανικοί αντί να προτείνουν μέτρα για τα αυθαίρετα χτίσματα συμμετέχοντας με προτάσεις για τη βελτίωση του σχετικού νόμου, εμπόδιζαν τη λειτουργία της νομιμοποίησης, για να αυξηθούν οι αμοιβές . Επί οικουμενικής κυβέρνησης το 1990 ο μηχανικός Λιάσκας, ως υπουργός στην κυβέρνηση Ζολώτα, πρόλαβε να τις τριπλασιάσει τινάζοντας στον αέρα τον οικογενειακό τότε προϋπολογισμό. Οι συμβολαιογράφοι αγωνίζονται με νύχια και με δόντια για να μην ανοίξει το επάγγελμα σαν να μην ανήκαν οι άδειες επαγγέλματος στην Πολιτεία που τις χορήγησε. Με τέτοια και άλλα παραδείγματα εξηγείται γιατί χάθηκε η έξωθεν καλή μαρτυρία για το «κίνημα της γραβάτας».
Τελευταία, αντί για σοβαρές προτάσεις και διεκδίκηση ρεαλιστικών λύσεων, π.χ. χαμηλότερες ασφαλιστικές εισφορές, επέμεναν ουσιαστικά στο ΟΧΙ σε όλα για να τα χάσουν τελικά όλα. Τώρα άλλοι φορείς υπέστειλαν τις σημαίες, άλλοι συνεχίζουν τον αγώνα -άγνωστο γιατί- και άλλοι συνδικαλιστές ζητούν σαν ποινή… τη διαγραφή του πρωθυπουργού και του προέδρου της Βουλής από τα μητρώα του ΤΕΕ! Το κίνημα της γραβάτας δεν τα κατάφερε. Από όλο τον αγώνα του δυστυχώς μας έμειναν –ενώ δεν θα έπρεπε- ως δείγμα οι γραβάτες στα δένδρα.
Του Παύλου Παπαδόπουλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου