Γιάννης ΣιδηρόπουλοςΚαθώς το θέμα της ονομασίας της ΠΔΓΜ έρχεται και πάλι στο προσκήνιο, ίσως πολλοί να σκέφτονται ότι η άρση της αδιαλλαξίας στη μετριοπαθή νέα κυβέρνηση της γειτονικής χώρας, ξανανοίγει με άλλους όρους το ζήτημα, προφανώς και αρκετοί μελαγχολούν. Το Μακεδονικό ζήτημα υπενθυμίζει με τον πιο εμφατικό τρόπο τις τεράστιες ευθύνες της πολιτικής ελίτ για την καταστροφική περίοδο που προηγήθηκε της χρεοκοπίας της χώρας.
Η Ελλάδα στις αρχές της δεκαετίες του '90 ήταν μια περιφερειακή δύναμη, άξονας σταθερότητας σε μια ασταθή περιοχή, που της δόθηκε η ευκαιρία να αναπτυχθεί πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά και να αναβαθμίσει εντυπωσιακά τη διεθνή της θέση. Αντί για αυτό, ήδη από την πρώτη στιγμή που ενέσκηψε η Γιουγκοσλαβική κρίση κατάφερε να απομονωθεί διεθνώς, με τη μονομερή της στάση σε ένα βρώμικο και βάρβαρο πόλεμο (όταν κάποιοι από τους "χασάπηδες" των Βαλκανίων κυκλοφορούσαν ως "ήρωες" στην Ελλάδα) που κλόνισε την εμπιστοσύνη των εταίρων και συμμάχων, χωρίς να παραγνωρίζονται οι δικές τους κεφαλαιώδεις ευθύνες.
Η κορωνίδα που γελοιοποίησε πλήρως τη χώρα ήταν η υπόθεση του ονόματος της ΠΔΓΜ. . Μιας υπόθεσης που κληροδότησε στη χώρα η τότε κυβέρνηση, πρώτα με τη μικροκομματική σπέκουλα του Α. Σαμαρά που είχε σαν αποτέλεσμα να εκραγεί ένα θέμα πριν το πολιτικό σύστημα το θέσει στις πραγματικές του διαστάσεις και στη συνέχεια με την αδυναμία του Κ. Μητσοτάκη να το κλείσει με λύση που τότε προσφέρθηκε και σήμερα μοιάζει ιδεατή, ενώ η εσωτερική του αντιπολίτευση είχε ήδη προδιαγράψει την ανατροπή του.
Το πολιτικό σύστημα υποτάχθηκε σε εθνικισμούς και λαϊκισμούς
Βέβαια θα ήταν άδικο να δαιμονοποιήσει κάποιος μόνο τον τότε Πρωθυπουργό καθώς σύσσωμο (με όλη την έννοια της λέξης) το πολιτικό σύστημα είχε υποταχθεί στο λαϊκισμό και τη δημαγωγία διαφόρων κύκλων - με προεξάρχουσα την Εκκλησία- που διόγκωσαν τεχνητά το ζήτημα, δημιούργησαν φανταστικούς εχθρούς σε ένα κρατίδιο που μετά βίας παραμένει ακέραιο μέχρι σήμερα, μεταχειρίστηκαν συνθήματα τραγελαφικά και οργάνωσαν "λαοσυνάξεις" ερήμην της πολιτικής και πολιτειακής ηγεσίας, εγκλωβίζοντας, τελικά, μια ολόκληρη χώρα σε ένα πρόβλημα που δεν χρειαζόταν.
Έκτοτε, παρότι φτιάχτηκαν αρκετές καριέρες και περιουσίες στο όνομα της Μακεδονίας, η χώρα ξόδεψε απίστευτα μεγάλα αποθέματα διπλωματίας ενώ συνέχισε να επηρεάζεται από τον εθνικιστικό παροξυσμό, με αποτέλεσμα και οι επόμενες κυβερνήσεις να συνεχίσουν την αδιέξοδη πολιτική ενώ οι διάφορες "πατριωτικές ομάδες" που δρούσαν στο εσωτερικό των κομμάτων εξουσίας έφεραν πολλές φορές τη χώρα στα πρόθυρα της σύρραξης και των περιπετειών μέχρι τα τέλη εκείνης της δεκαετίας, κάτι που ανάγκασε την τότε κυβέρνηση να ¨ξυπνήσει" και να ασκήσει σοβαρή διπλωματία στα Βαλκάνια, στη συνέχεια.
Τα χρόνια πέρασαν και η πολιτική τάξη, επί Κ. Καραμανλή, "πάγωσε" τον πολιτικό χρόνο που έτρεχε εις βάρος της χώρας, στην απόφαση του Βουκουρεστίου. Ήδη όμως δεν υπήρχε άνθρωπος σε αυτόν τον πλανήτη -πλην των Ελλήνων- που να μην θεωρούσε δεδομένο το όνομα της γειτονικής χώρας ως Μακεδονία ενώ ελάχιστοι στη χώρα έχουν αντιληφθεί πόσο συχνά οι φλόγες του πολέμου έφταναν κοντά στην Ελλάδα, που όμως έκανε το παν για να αποσταθεροποιήσει την ΠΓΔΜ και να τις φέρει πιο κοντά...
Η δημαγωγία στο εσωτερικό της Ελλάδας
Μια δεκαετία αργότερα,το γειτονικό κράτος συνεχίζει να είναι τόσο ασταθές (αυτό που κάποτε κάποιοι έλεγαν ότι απειλούσε την εδαφική μας ακεραιότητα, ημών των πιο εξοπλισμένων του ΝΑΤΟ !) που οι συνθήκες ίσως ευνοούν να ανοίξει μια συζήτηση με όρους καλύτερους των προηγούμενων ετών για την Ελλάδα.
Το ερώτημα όμως δεν είναι με ποιους όρους θα γίνει αυτή η συζήτηση στο εξωτερικό αλλά ποιοι όροι συνεχίζουν να ισχύουν στο εσωτερικό. Υπάρχει στην ελληνική κοινωνία και το πολιτικό σύστημα η στοιχειώδης σύνεση και η προαπαιτούμενη συναίνεση για να γίνει αντιληπτή η ζημιά που έχει υποστεί η χώρα και πόσο μπορεί να επιδεινωθεί αλλά και ποιοι είναι οι ρεαλιστικοί όροι για την επίλυσή του ώστε να φύγει ένα τεράστιο βάρος από την εξωτερική της πολιτική;
Η απάντηση είναι σαφέστατα πως όχι. Στην πορεία αυτών των 25 και πλέον ετών, κανείς δεν τόλμησε να αποκαταστήσει την υπόθεση στις πραγματικές ιστορικές και πολιτικές της διαστάσεις ενώ είναι δεδομένο πως το πολιτικό σύστημα θα ήταν πρόθυμο να ανατινάξει οποιαδήποτε σοβαρή λύση (ακριβώς όπως ο Σαμαράς πριν 25 χρόνια) εφόσον αντιλαμβάνεται ότι αυτό θα αποφέρει ισχυρά μικροκομματικά οφέλη. Γιατί το παλιό πολιτικό σύστημα έχει αποδείξει ότι μπορεί να συνεχίσει να καταστρέφει τη χώρα, αν θεωρήσει ότι με αυτό τον τρόπο αναπαράγεται. Και τα δείγματα είναι αποθαρρυντικά.
Με αυτά τα ζητήματα στο προσκήνιο, μάλλον είναι πολυτέλεια να διερευνήσει κανείς αν η κυβερνητική πλειοψηφία είναι συμπαγής και αρκούντως μετριοπαθής ώστε να επιδιώξει ρεαλιστική λύση με την αναγκαία προς τούτο συναίνεση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου