Όσο μεγαλώνουμε… ωριμάζουμε. Δεν ωριμάζουμε όμως γιατί αλλάζει η εμφάνιση μας (μπορεί για παράδειγμα να εμφανίσουμε κάποιες ρυτίδες ή να αποκτήσουμε πρεσβυωπία), ούτε γιατί ανεβαίνει
ένας...αριθμός στην ηλικία, για κάθε χρόνο που περνάει. Η ωριμότητα επέρχεται με τα χρόνια γιατί οι εμπειρίες μας αυξήθηκαν και μας δίδαξαν πολλά.
Αυτές οι εμπειρίες είναι συνήθως οι δυσάρεστες στιγμές που λυπηθήκαμε πολύ, μας δίδαξαν και μας έμαθαν να μην πληγωνόμαστε τόσο εύκολα. Στιγμές που προδοθήκαμε από σχέσεις ή φίλους, στιγμές που γίναμε χίλια κομμάτια για να εξυπηρετήσουμε και δεν ακούσαμε ένα ευχαριστώ, στιγμές ανεκπλήρωτου έρωτα και απωθημένων που «ταλαιπώρησαν» το μυαλό και την καρδιά.
Τι μάθαμε λοιπόν;
1. Αντιληφθήκαμε ποιοι αξίζουν να είναι δίπλα μας και ποιοι όχι.
Μέσα από τις πράξεις και τις συζητήσεις, κατανοήσαμε ποιους αξίζει να προσπαθήσουμε να τους έχουμε κοντά μας και ποιοι ήρθαν στην ζωή μας ως περαστικοί. Περαστικοί γιατί επενδύσαμε κάποια όνειρα μας, πιστέψαμε κάποια λόγια, τα οποία δεν υλοποιήθηκαν… και είναι αυτοί που μας έκαναν να καταλάβουμε πως στην κοινωνία θα συναντήσουμε ανθρώπους που θα ζητήσουν και δεν θα δώσουν, θα πάρουν και δεν θα ανταποδώσουν… αυτοί τελικά που αντιληφθήκαμε πως δεν χρειάζεται να συναναστρεφόμαστε πια.
2. Σε αυτές τις στιγμές είναι που θα αρχίσει να μας δελεάσει η ιδέα της μοναχικότητας.
Η ιδέα του να περάσουμε χρόνο με τον εαυτό μας και ίσως ένα ωραίο βιβλίο. Οι μόνες φορές που θα αποχωριστούμε την μοναξιά μας, θα είναι για να συναναστραφούμε με ανθρώπους που θα μας κάνουν να περάσουμε όμορφα, ζεστά και οικεία.
3. Έχουμε μάθει πια ποιους να εμπιστευόμαστε.
Έχουμε μάθει να διακρίνουμε από τα πρώτα λεπτά μιας γνωριμίας αν μας ταιριάζεις ο άλλος, όχι μόνο ως σύντροφος αλλά και ως παρέα. Έχουμε μάθει σε ποιους θα «ανοίγουμε» την καρδιά μας και σε ποιους θα την φυλάμε ως κόρην οφθαλμού.
4. Έχουμε καταλάβει πόσο σημαντική είναι η αξία του εαυτού μας, της αξιοπρέπειας και του σεβασμού.
Δεν χαριζόμαστε σε κανέναν και δεν «πέφτουμε» στο επίπεδο κανενός. Κοιτάμε πρώτα να είμαστε καλά και ύστερα για τους άλλους. Κοιτάμε να μας σέβονται, αν όχι αποχωρούμε. Δεν επιμένουμε σε ελαττωματικές καταστάσεις. Δεν γίνεται γιατί μεγάλωσε το ΕΓΩ μας αλλά γιατί μεγαλώνουμε και ωριμάζουμε και όσο ωριμάζουμε… μαθαίνουμε!
5. Τέλος, συμφιλιωθήκαμε με τον χρόνο και καταλάβαμε πως δεν θα τον σπαταλήσουμε σε ανούσιες καταστάσεις.
Δεν θα διστάσουμε να αρνηθούμε προτάσεις που δεν μας αρέσουν ή δεν μας ενδιαφέρουν, δεν θα ντραπούμε να απαντήσουμε σε προκλήσεις που παλιότερα σιωπούσαμε.
Γενικώς, όσο μεγαλώνουμε και ωριμάζουμε… συνεχίζουμε να μαθαίνουμε πως θα είμαστε καλά και ευτυχισμένοι και πως δεν θα επιτρέπουμε στους άλλους να μας πληγώνουν.
Το άρθρο συνυπογράφουν οι ψυχολόγοι του Κέντρου Συμβουλευτικής & Ψυχολογικής Υποστήριξης «Επαφή», Γιάννης Ξηντάρας, Ράνια Λεμονή, Αγλαΐα Κρητικού, Χάρης Παλίδης και Μαντώ Κωνσταντουλάκη.
Αυτές οι εμπειρίες είναι συνήθως οι δυσάρεστες στιγμές που λυπηθήκαμε πολύ, μας δίδαξαν και μας έμαθαν να μην πληγωνόμαστε τόσο εύκολα. Στιγμές που προδοθήκαμε από σχέσεις ή φίλους, στιγμές που γίναμε χίλια κομμάτια για να εξυπηρετήσουμε και δεν ακούσαμε ένα ευχαριστώ, στιγμές ανεκπλήρωτου έρωτα και απωθημένων που «ταλαιπώρησαν» το μυαλό και την καρδιά.
Τι μάθαμε λοιπόν;
1. Αντιληφθήκαμε ποιοι αξίζουν να είναι δίπλα μας και ποιοι όχι.
Μέσα από τις πράξεις και τις συζητήσεις, κατανοήσαμε ποιους αξίζει να προσπαθήσουμε να τους έχουμε κοντά μας και ποιοι ήρθαν στην ζωή μας ως περαστικοί. Περαστικοί γιατί επενδύσαμε κάποια όνειρα μας, πιστέψαμε κάποια λόγια, τα οποία δεν υλοποιήθηκαν… και είναι αυτοί που μας έκαναν να καταλάβουμε πως στην κοινωνία θα συναντήσουμε ανθρώπους που θα ζητήσουν και δεν θα δώσουν, θα πάρουν και δεν θα ανταποδώσουν… αυτοί τελικά που αντιληφθήκαμε πως δεν χρειάζεται να συναναστρεφόμαστε πια.
2. Σε αυτές τις στιγμές είναι που θα αρχίσει να μας δελεάσει η ιδέα της μοναχικότητας.
Η ιδέα του να περάσουμε χρόνο με τον εαυτό μας και ίσως ένα ωραίο βιβλίο. Οι μόνες φορές που θα αποχωριστούμε την μοναξιά μας, θα είναι για να συναναστραφούμε με ανθρώπους που θα μας κάνουν να περάσουμε όμορφα, ζεστά και οικεία.
3. Έχουμε μάθει πια ποιους να εμπιστευόμαστε.
Έχουμε μάθει να διακρίνουμε από τα πρώτα λεπτά μιας γνωριμίας αν μας ταιριάζεις ο άλλος, όχι μόνο ως σύντροφος αλλά και ως παρέα. Έχουμε μάθει σε ποιους θα «ανοίγουμε» την καρδιά μας και σε ποιους θα την φυλάμε ως κόρην οφθαλμού.
4. Έχουμε καταλάβει πόσο σημαντική είναι η αξία του εαυτού μας, της αξιοπρέπειας και του σεβασμού.
Δεν χαριζόμαστε σε κανέναν και δεν «πέφτουμε» στο επίπεδο κανενός. Κοιτάμε πρώτα να είμαστε καλά και ύστερα για τους άλλους. Κοιτάμε να μας σέβονται, αν όχι αποχωρούμε. Δεν επιμένουμε σε ελαττωματικές καταστάσεις. Δεν γίνεται γιατί μεγάλωσε το ΕΓΩ μας αλλά γιατί μεγαλώνουμε και ωριμάζουμε και όσο ωριμάζουμε… μαθαίνουμε!
5. Τέλος, συμφιλιωθήκαμε με τον χρόνο και καταλάβαμε πως δεν θα τον σπαταλήσουμε σε ανούσιες καταστάσεις.
Δεν θα διστάσουμε να αρνηθούμε προτάσεις που δεν μας αρέσουν ή δεν μας ενδιαφέρουν, δεν θα ντραπούμε να απαντήσουμε σε προκλήσεις που παλιότερα σιωπούσαμε.
Γενικώς, όσο μεγαλώνουμε και ωριμάζουμε… συνεχίζουμε να μαθαίνουμε πως θα είμαστε καλά και ευτυχισμένοι και πως δεν θα επιτρέπουμε στους άλλους να μας πληγώνουν.
Το άρθρο συνυπογράφουν οι ψυχολόγοι του Κέντρου Συμβουλευτικής & Ψυχολογικής Υποστήριξης «Επαφή», Γιάννης Ξηντάρας, Ράνια Λεμονή, Αγλαΐα Κρητικού, Χάρης Παλίδης και Μαντώ Κωνσταντουλάκη.
fonaklas
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου