Παρακολουθούμε τις τελευταίες μέρες τους πανηγυρισμούς της κυβέρνησης με αφορμή την έξοδο της χώρας στις αγορές όμως κανείς δεν επεσήμανε μια πτυχή άκρως σοβαρή και η οποία πιθανόν
ως χώρα να την βρούμε μπροστά μας..Η προσπάθεια να βγει η χώρα στις αγορές την περίοδο που εφαρμόζεται η περιοριστική δημοσιονομική πολιτική δεν ήταν η πρώτη.
Θα θυμίσουμε πως κάτι αντίστοιχο προσπάθησε να κάνει και η κυβέρνηση Σαμαρά..Αυτό όμως που δεν έχει τονιστεί είναι πως τα εν λόγω ομόλογα υπόκεινται υπό το Αγγλικό δίκαιο με ότι μπορεί να σημαίνει αυτό για τις μελλοντικές αποπληρωμές..Δεδομένου ότι η χώρα δανείζεται με αγγλικό δίκαιο είναι ότι καλύτερο για τους διεθνείς επενδυτές μια και έχουν απόλυτη εξασφάλιση σε περίπτωση αθέτησης πληρωμών.
Για παράδειγμα, σύμφωνα με το αγγλικό δίκαιο ο οφειλέτης δεν μπορεί να ζητήσει μείωση του χρέους ακόμα κι αν είναι επαχθές, σε κάποιο μέρος του.Θα προσπαθήσω να εξηγήσω με απλά λόγια τι σημαίνει αυτός ο όρος: Σε όλες τις χώρες της ηπειρωτικής Ευρώπης, οι κανόνες που ρυθμίζουν τις σχέσεις μεταξύ του δανειστή και του οφειλέτη είναι πάντοτε υπέρ του οφειλέτη, γιατί ο οφειλέτης είναι το αδύναμο μέρος μιας δανειακής σύμβασης, ενώ ο δανειστής είναι το ισχυρό. Αυτό είναι μια κατάκτηση του ανθρωπιστικού δικαιϊκού πολιτισμού της Ευρώπης. Στην Αγγλία αυτό δεν ισχύει. Εκεί επικράτησε η αποικιακή νοοτροπία της αυτοκρατορίας και η νοοτροπία του Μεσαίωνα, που ήταν πάντοτε υπέρ του ισχυρού δανειστή και εις βάρος του φτωχού οφειλέτη.
Τι σημαίνει στην πράξη όμως το αγγλικό δίκαιο το οποίο εφαρμόζεται στην έκδοση των εν λόγω ομολόγων;
1ο παράδειγμα: Αν οδηγηθεί ο οφειλέτης, λόγω της μεγάλης ανάγκης που έχει να δανειστεί χρήματα, σε υπερδανεισμό, να δανειστεί δηλαδή περισσότερα χρήματα από όσα χρειάζεται για να κερδίσει περισσότερα ο δανειστής, σύμφωνα με το ελληνικό δίκαιο μπορεί να μειωθεί το δάνειο μέχρι το αναγκαίο για την κάλυψη των αναγκών του οφειλέτη. Αυτό με το αγγλικό δίκαιο δεν μπορεί να γίνει.
2ο παράδειγμα: Αν ο δανειστής, εκμεταλλευόμενος την ανάγκη του οφειλέτη, αξιώσει μεγαλύτερο τόκο από εκείνον που ισχύει στις συναλλαγές, μπορεί ο οφειλέτης σύμφωνα με το ελληνικό δίκαιο να ζητήσει τη μείωσή του. Αυτό με το αγγλικό δίκαιο δεν γίνεται.
3ο παράδειγμα: Η δανειακή σύμβαση που υπέγραψε η Ελλάδα τον Μάη του 2010 είναι γεμάτη με όρους που ισχύουν μόνο για τον οφειλέτη, ενώ δεν προβλέπεται, για χάρη της ισότητας, να ισχύουν αντίστοιχοι και για τον δανειστή. Ο οφειλέτης (η Ελλάδα) μπορεί, σύμφωνα με το δίκαιο των χωρών της ηπειρωτικής Ευρώπης (και της Ελλάδας), να ζητήσει τη ΜΗ εφαρμογή τους εις βάρος του. Σύμφωνα με το αγγλικό δίκαιο, δεν μπορεί.
4ο παράδειγμα: Ο οφειλέτης ενώ μπορεί, σύμφωνα με το δίκαιο της ηπειρωτικής Ευρώπης, να ζητήσει τη μείωση του χρέους κατά το ποσό που είναι «επαχθές», δεν μπορεί σύμφωνα με το αγγλικό δίκαιο γιατί δεν αναγνωρίζει αυτό το δικαίωμα. Θα μπορούσε να αναφέρει κανείς πολλά παραδείγματα, που έχουν ιδιαίτερη σημασία για την Ελλάδα απέναντι στις χώρες της Ευρωζώνης και στο ΔΝΤ. Βεβαίως, όλα αυτά είναι αντίθετα προς το διεθνές και το ευρωπαϊκό δίκαιο. Είναι, όμως, πολύ δύσκολο, αν όχι ακατόρθωτο, να βρει η Ελλάδα ή άλλο κράτος-οφειλέτης το δίκιο του σε διεθνή όργανα. Αυτό το ξέρουν καλά οι δανειστές μας.
Οπως αντιλαμβάνεστε λοιπόν όταν ένας επενδυτής έχει τέτοιου είδους εξασφάλιση σε κάθε αγορά Ελληνικού ομολόγου τουλάχιστον θα έπρεπε να πληρώνει πολύ χαμηλότερο επιτόκιο από αυτό του 3,6% που μας ανακοίνωσε ο ΟΔΔΗΧ και το υπουργείο οικονομικών δια του κυρίου Τσακαλώτου.
Αρα λοιπόν κύριε Τσακαλώτε και κύριοι της κυβέρνησης δεν πρέπει να πανηγυρίζετε γιατί ουσιαστικά δένετε την χώρα χειροπόδαρα για τις επόμενες γενιές και στην περίπτωση που δεν θα μπορούν να αποπληρωθούν αυτά τα ομόλογα οι δανειστές θα προβούν σε εκποίηση δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας υπό το αγγλικό δίκαιο.
Για παράδειγμα, σύμφωνα με το αγγλικό δίκαιο ο οφειλέτης δεν μπορεί να ζητήσει μείωση του χρέους ακόμα κι αν είναι επαχθές, σε κάποιο μέρος του.Θα προσπαθήσω να εξηγήσω με απλά λόγια τι σημαίνει αυτός ο όρος: Σε όλες τις χώρες της ηπειρωτικής Ευρώπης, οι κανόνες που ρυθμίζουν τις σχέσεις μεταξύ του δανειστή και του οφειλέτη είναι πάντοτε υπέρ του οφειλέτη, γιατί ο οφειλέτης είναι το αδύναμο μέρος μιας δανειακής σύμβασης, ενώ ο δανειστής είναι το ισχυρό. Αυτό είναι μια κατάκτηση του ανθρωπιστικού δικαιϊκού πολιτισμού της Ευρώπης. Στην Αγγλία αυτό δεν ισχύει. Εκεί επικράτησε η αποικιακή νοοτροπία της αυτοκρατορίας και η νοοτροπία του Μεσαίωνα, που ήταν πάντοτε υπέρ του ισχυρού δανειστή και εις βάρος του φτωχού οφειλέτη.
Τι σημαίνει στην πράξη όμως το αγγλικό δίκαιο το οποίο εφαρμόζεται στην έκδοση των εν λόγω ομολόγων;
1ο παράδειγμα: Αν οδηγηθεί ο οφειλέτης, λόγω της μεγάλης ανάγκης που έχει να δανειστεί χρήματα, σε υπερδανεισμό, να δανειστεί δηλαδή περισσότερα χρήματα από όσα χρειάζεται για να κερδίσει περισσότερα ο δανειστής, σύμφωνα με το ελληνικό δίκαιο μπορεί να μειωθεί το δάνειο μέχρι το αναγκαίο για την κάλυψη των αναγκών του οφειλέτη. Αυτό με το αγγλικό δίκαιο δεν μπορεί να γίνει.
2ο παράδειγμα: Αν ο δανειστής, εκμεταλλευόμενος την ανάγκη του οφειλέτη, αξιώσει μεγαλύτερο τόκο από εκείνον που ισχύει στις συναλλαγές, μπορεί ο οφειλέτης σύμφωνα με το ελληνικό δίκαιο να ζητήσει τη μείωσή του. Αυτό με το αγγλικό δίκαιο δεν γίνεται.
3ο παράδειγμα: Η δανειακή σύμβαση που υπέγραψε η Ελλάδα τον Μάη του 2010 είναι γεμάτη με όρους που ισχύουν μόνο για τον οφειλέτη, ενώ δεν προβλέπεται, για χάρη της ισότητας, να ισχύουν αντίστοιχοι και για τον δανειστή. Ο οφειλέτης (η Ελλάδα) μπορεί, σύμφωνα με το δίκαιο των χωρών της ηπειρωτικής Ευρώπης (και της Ελλάδας), να ζητήσει τη ΜΗ εφαρμογή τους εις βάρος του. Σύμφωνα με το αγγλικό δίκαιο, δεν μπορεί.
4ο παράδειγμα: Ο οφειλέτης ενώ μπορεί, σύμφωνα με το δίκαιο της ηπειρωτικής Ευρώπης, να ζητήσει τη μείωση του χρέους κατά το ποσό που είναι «επαχθές», δεν μπορεί σύμφωνα με το αγγλικό δίκαιο γιατί δεν αναγνωρίζει αυτό το δικαίωμα. Θα μπορούσε να αναφέρει κανείς πολλά παραδείγματα, που έχουν ιδιαίτερη σημασία για την Ελλάδα απέναντι στις χώρες της Ευρωζώνης και στο ΔΝΤ. Βεβαίως, όλα αυτά είναι αντίθετα προς το διεθνές και το ευρωπαϊκό δίκαιο. Είναι, όμως, πολύ δύσκολο, αν όχι ακατόρθωτο, να βρει η Ελλάδα ή άλλο κράτος-οφειλέτης το δίκιο του σε διεθνή όργανα. Αυτό το ξέρουν καλά οι δανειστές μας.
Οπως αντιλαμβάνεστε λοιπόν όταν ένας επενδυτής έχει τέτοιου είδους εξασφάλιση σε κάθε αγορά Ελληνικού ομολόγου τουλάχιστον θα έπρεπε να πληρώνει πολύ χαμηλότερο επιτόκιο από αυτό του 3,6% που μας ανακοίνωσε ο ΟΔΔΗΧ και το υπουργείο οικονομικών δια του κυρίου Τσακαλώτου.
Αρα λοιπόν κύριε Τσακαλώτε και κύριοι της κυβέρνησης δεν πρέπει να πανηγυρίζετε γιατί ουσιαστικά δένετε την χώρα χειροπόδαρα για τις επόμενες γενιές και στην περίπτωση που δεν θα μπορούν να αποπληρωθούν αυτά τα ομόλογα οι δανειστές θα προβούν σε εκποίηση δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας υπό το αγγλικό δίκαιο.
bankstersae
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου