Η “πανδημία covid” κατέστη δυνατή μόνο χάρη στην αλλαγή του ορισμού το 2008. Μέχρι τότε, απαιτούνταν ένας “τεράστιος αριθμός θανάτων και ασθενειών” ΚΑΙ ένας νέος και διακριτός υπότυπος του ιού. Το 2008, ο ΠΟΥ χαλάρωσε τον ορισμό της “πανδημίας γρίπης” για να αφαιρέσει αυτές τις δύο προϋποθέσεις. Η νέα συνθήκη διευκολύνει ακόμη περισσότερο την κήρυξη πανδημίας, δημιουργώντας μάλιστα νέα κίνητρα για την εξαγγελία αυτής. Στη συνέχεια δίνεται στον ΠΟΥ σχεδόν απεριόριστη εξουσία.
Οι προτεινόμενες ρήτρες δημιουργούν κίνητρα για την αναφορά “πανδημιών” και τιμωρούν τις χώρες για μη συμμόρφωση. Οι πρώτες δημόσιες ακροάσεις σχετικά με την προτεινόμενη “Συνθήκη για την πανδημία” ολοκληρώθηκαν, ενώ ο επόμενος γύρος έχει προγραμματιστεί να ξεκινήσει στα μέσα Ιουνίου.
Τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης αδιαφορούν σε μεγάλο βαθμό για το τι συμβαίνει γύρω από ένα τόσο σημαντικό γεγονός, προτιμώντας να διαδίδουν “πορνογραφία πολέμου” και προπαγάνδα. Σύμφωνα με την αφήγηση τους επόμενους μήνες, θα πρέπει να δοθεί βάση στο να καταστεί η συνθήκη “αρκετά ισχυρή” και να διασφαλιστεί ότι οι εθνικές κυβερνήσεις πρέπει να “λογοδοτήσουν“. Όσοι δεν καταλύουν επαρκώς τη δημοκρατία και το κράτος δικαίου πρέπει απλώς να τιμωρούνται.
Η OffGuardian αναφέρεται σε άρθρο της βρετανικής εφημερίδας Telegraph στις 12 Απριλίου με τίτλο:
Υπάρχει πραγματικός κίνδυνος μια συμφωνία για την πανδημία να είναι “πολύ αποδυναμωμένη” για να αποτρέψει νέα κρούσματα.
Αναφέρεται σε μια έκθεση της Ομάδας για μια Παγκόσμια Σύμβαση Δημόσιας Υγείας (GPHC) και επικαλείται χαρακτηριστικά μια από τους συντάκτες της έκθεσης, την Barbara Stocking:
Ο μεγαλύτερος φόβος μας […] είναι ότι είναι πολύ εύκολο να σκεφτούμε ότι η λογοδοσία δεν έχει σημασία. Μια σύμβαση στην οποία η συμμόρφωση δεν είναι εγγυημένη δεν έχει, ειλικρινά, κανένα νόημα.
Η έκθεση του GPHC συνεχίζει επισημαίνοντας ότι οι ισχύοντες διεθνείς υγειονομικοί κανονισμοί είναι “πολύ αδύναμοι” και ζητεί τη δημιουργία ενός νέου “ανεξάρτητου” διεθνούς οργανισμού που θα “αξιολογεί την ετοιμότητα των κυβερνήσεων” και θα “επιπλήττει ή θα επαινεί δημόσια τις χώρες ανάλογα με το αν πληρούν ένα σύνολο συμφωνημένων απαιτήσεων“.
Σε ένα άλλο άρθρο που δημοσιεύθηκε από το London School of Economics και το οποίο συνυπογράφουν μέλη της Γερμανικής Συμμαχίας για την Κλιματική Αλλαγή και την Υγεία (KLUG), τονίζεται επίσης έντονα η ιδέα της ” ανάληψης ευθύνης ” και της ” συμμόρφωσης “:
Για να έχει ισχύ αυτή η σύμβαση, ο οργανισμός που τη διαχειρίζεται πρέπει να έχει τη δικαιοδοσία – είτε πολιτική είτε νομική – να επιβάλει τη συμμόρφωση.
Σκεφτείτε το λίγο. Ο ΠΟΥ είναι ένας οργανισμός στον οποίο οι χορηγοί, όπως ο Gates, οι Rockefeller και η φαρμακοβιομηχανία, έχουν το πάνω χέρι. Και υποτίθεται ότι είναι σε θέση να δίνει στους εκλεγμένους αντιπροσώπους του λαού εντολές διαφορετικές από αυτές που θέλουν οι ψηφοφόροι τους.
Η εν λόγω αναφορά αντικατοπτρίζει επίσης την έκθεση του ΟΗΕ του Μαΐου 2021, η οποία ζητά περισσότερες εξουσίες για τον ΠΟΥ:
Στην τρέχουσα μορφή του, ο ΠΟΥ δεν έχει τέτοιες εξουσίες […] Ως εκ τούτου, για να προχωρήσει η συνθήκη, ο ΠΟΥ πρέπει να αποκτήσει μεγαλύτερη οικονομική και πολιτική ισχύ.
Συνιστά τη συμμετοχή “μη κρατικών φορέων”, όπως η Παγκόσμια Τράπεζα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου και η Διεθνής Οργάνωση Εργασίας, στις διαπραγματεύσεις και προτείνει η συνθήκη να παρέχει οικονομικά κίνητρα για την έγκαιρη αναφορά ” έκτακτων περιστατικών υγείας”:
Σε περίπτωση κήρυξης έκτακτης ανάγκης για την υγεία, οι πόροι πρέπει να εισρεύσουν στις χώρες όπου εκδηλώνεται η έκτακτη ανάγκη και να ενεργοποιηθούν δράσεις αντιμετώπισης, όπως η χρηματοδότηση και η τεχνική βοήθεια. Αυτές είναι ιδιαίτερα σημαντικές για τις χώρες με χαμηλόμισθες οικονομίες και θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για να ενθαρρύνουν και να βελτιώσουν την έγκαιρη ανταλλαγή πληροφοριών από τα κράτη και να τα καθησυχάσουν ότι δεν θα υποστούν αυθαίρετες εμπορικές και ταξιδιωτικές κυρώσεις αν το δηλώσουν, αλλά ότι θα τους παρασχεθούν οι απαραίτητοι οικονομικοί και τεχνικοί πόροι που χρειάζονται για να ανταποκριθούν αποτελεσματικά στη “πανδημία”.
Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Θέτουν επίσης το ερώτημα πώς μπορούν να τιμωρηθούν οι χώρες για “μη συμμόρφωση”:
Η συνθήκη θα πρέπει να διαθέτει ένα προσαρμόσιμο σύστημα κινήτρων που να προβλέπει κυρώσεις όπως δημόσιες επιπλήξεις, οικονομικές κυρώσεις ή άρνηση παροχών.
Για να μεταφραστούν αυτές οι προτάσεις από τη “γραφειοκρατική γλώσσα” στην Ελληνική:Εάν οι “εστίες ασθενειών” αναφερθούν “εγκαίρως”, θα υπάρξουν “οικονομικοί πόροι” για την καταπολέμησή τους.
Εάν δεν αναφερθούν τα κρούσματα ασθενειών ή δεν ακολουθηθούν οι οδηγίες του ΠΟΥ, τα κράτη χάνουν τη διεθνή βοήθεια και αντιμετωπίζουν εμπορικά εμπάργκο και κυρώσεις.
Σε συνδυασμό, αυτοί οι προτεινόμενοι κανόνες θα δημιουργούσαν κυριολεκτικά κίνητρα για την αναφορά πιθανών “εστιών ασθενειών”. Μακριά από το να αποτρέψουν “μελλοντικές πανδημίες”, στην πραγματικότητα θα τις ενθαρρύνουν ενεργά.
Το ότι οι εθνικές κυβερνήσεις που αρνούνται να συμμορφωθούν τιμωρούνται και ότι όσες συμμορφώνονται δωροδοκούνται, δεν είναι κάτι καινούργιο. Το έχουμε ήδη δει αυτό με την Covid.
Δύο αφρικανικές χώρες – το Μπουρούντι και η Τανζανία – είχαν προέδρους που απαγόρευσαν στον ΠΟΥ να εισέλθει στα σύνορά τους και αρνήθηκαν να ακολουθήσουν την αφήγηση περί πανδημίας. Και οι δύο πρόεδροι πέθαναν απροσδόκητα μέσα σε λίγους μήνες από την απόφαση αυτή, για να τους διαδεχτούν νέοι πρόεδροι που ανέτρεψαν αμέσως την πολιτική των προκάτοχων τους για την καταπολέμηση της “πανδημίας”.
Λιγότερο από μια εβδομάδα μετά το θάνατο του προέδρου Pierre Nkurunziza, το ΔΝΤ συμφώνησε να διαγράψει σχεδόν 25 εκατομμύρια δολάρια από το εθνικό χρέος του Μπουρούντι για την αντιμετώπιση της “κρίσης” της Covid19.
Μόλις πέντε μήνες μετά το θάνατο του προέδρου John Magufuli, η νέα κυβέρνηση της Τανζανίας έλαβε 600 εκατομμύρια δολάρια από το ΔΝΤ για την “καταπολέμηση της πανδημίας Covid19”.
Είναι αρκετά σαφές τι συμβαίνει εδώ.
Οι γκλομπαλιστές υποστήριζαν τα πραξικοπήματα και επιβράβευαν τους δράστες με “διεθνή βοήθεια”. Οι προτάσεις συνθήκης για την πανδημία θα νομιμοποιούσαν απλώς αυτή τη διαδικασία, μεταφέροντάς την από τα κρυφά κανάλια στα ανοιχτά, επίσημα όργανα.
Τώρα, πριν συζητήσουμε τις επιπτώσεις των νέων εξουσιών, θα πρέπει να θυμηθούμε ποια εξουσία έχει ήδη ο ΠΟΥ:
Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας είναι ο μόνος θεσμός στον κόσμο που έχει την εξουσία να κηρύξει “πανδημία” ή έκτακτη ανάγκη δημόσιας υγείας διεθνούς ενδιαφέροντος (PHEIC).
Ο Γενικός Διευθυντής του ΠΟΥ – μια μη εκλεγμένη θέση – είναι το μόνο πρόσωπο με αυτή την εξουσία. Πριν από το 2008, ο ΠΟΥ μπορούσε να κηρύξει πανδημία γρίπης μόνο εάν υπήρχε “τεράστιος αριθμός θανάτων και ασθενειών” ΚΑΙ ένας νέος και διακριτός υπότυπος. Το 2008, ο ΠΟΥ χαλάρωσε τον ορισμό της “πανδημίας γρίπης” για να αφαιρέσει αυτές τις δύο προϋποθέσεις.
Όπως τονίζεται σε επιστολή του 2010 προς το British Medical Journal, οι αλλαγές αυτές σήμαιναν ότι “πολλοί ιοί της εποχικής γρίπης θα μπορούσαν να ταξινομηθούν ως πανδημική γρίπη”.
Εάν ο ΠΟΥ δεν είχε προβεί σε αυτές τις αλλαγές, η επιδημία της γρίπης των χοίρων το 2009 δεν θα είχε ποτέ χαρακτηριστεί πανδημία και πιθανότατα θα είχε περάσει απαρατήρητη.
Αντ’ αυτού, δεκάδες χώρες ξόδεψαν εκατομμύρια και εκατομμύρια ευρώ για εμβόλια κατά της γρίπης των χοίρων που δεν χρειάζονταν και δεν λειτούργησαν για να καταπολεμήσουν μια “πανδημία” που είχε ως αποτέλεσμα λιγότερους από 20.000 θανάτους. Πολλοί από αυτούς που συμβούλευσαν τον ΠΟΥ να κηρύξει τη γρίπη των χοίρων σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης για τη δημόσια υγεία είχαν αργότερα αποδεδειγμένους οικονομικούς δεσμούς με κατασκευαστές εμβολίων.
Παρά αυτό το ιστορικό παράδειγμα κατάφωρης διαφθοράς, μια προτεινόμενη ρήτρα στη συνθήκη για την πανδημία θα καθιστούσε ακόμη πιο εύκολη την ανακήρυξη μιας PHEIC. Σύμφωνα με την έκθεση του Μαΐου 2021 ” Covid19: Make it the Last Pandemic:
Οι μελλοντικές ανακηρύξεις ενός PHEIC από τον Γενικό Διευθυντή της ΠΟΥ θα πρέπει να βασίζονται στην αρχή της προφύλαξης, όπου αυτό δικαιολογείται.
Η προτεινόμενη συνθήκη θα μπορούσε έτσι να επιτρέψει στον Γενικό Διευθυντή του ΠΟΥ να κηρύξει παγκόσμια κατάσταση έκτακτης ανάγκης για την αποτροπή μιας πιθανής πανδημίας και όχι για την αντιμετώπιση μιας πανδημίας. Ένα είδος πρόληψης πανδημίας. Έτσι, από τον Οκτώβριο έως τον Απρίλιο η πρόληψη της πανδημίας με lockdown, μάσκα, τεστ και εμβολιασμό.
Συνδυάστε το με την προτεινόμενη “οικονομική βοήθεια” προς τις αναπτυσσόμενες χώρες που κηρύσσουν “πιθανές καταστάσεις έκτακτης ανάγκης για την υγεία” και μπορείτε να δείτε σε τι καταλήγει – ουσιαστικά στη δωροδοκία των κυβερνήσεων του Τρίτου Κόσμου για να δώσουν στον ΠΟΥ μια δικαιολογία για να κηρύξει κατάσταση έκτακτης ανάγκης.
Γνωρίζουμε ήδη τα άλλα σημαντικά σημεία που είναι πιθανό να περιλαμβάνονται σε μια συνθήκη για την πανδημία. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα γίνουν προσπάθειες να εισαχθούν διεθνή διαβατήρια εμβολιασμού και να δοθούν χρήματα στις μεγάλες φαρμακευτικές εταιρείες, ώστε να μπορούν να παράγουν “εμβόλια” όλο και πιο γρήγορα και με ακόμη λιγότερες δοκιμές ασφαλείας.
Αλλά όλα αυτά θα μπορούσαν να ωχριούν μπροστά στις νομικές εξουσίες που δίνονται στον Γενικό Διευθυντή του ΠΟΥ (ή οποιουδήποτε άλλου νέου “ανεξάρτητου” φορέα) να τιμωρεί, να επιπλήττει ή να επιβραβεύει τις εθνικές κυβερνήσεις.
Μια “συνθήκη για την πανδημία” που παρακάμπτει ή υπερισχύει των εθνικών ή τοπικών κυβερνήσεων θα μεταβίβαζε υπερεθνικές εξουσίες σε έναν μη εκλεγμένο γραφειοκράτη ή ” ειδικό”, ο οποίος θα μπορούσε να τις ασκήσει κατά την κρίση του και με απολύτως υποκειμενικά κριτήρια.
Αυτός είναι ο ορισμός της τεχνοκρατικής παγκοσμιοποίησης.
eyewideopen.org
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου