Ένας καινούργιος εχθρός, μια καινούργια απειλή, βρίσκεται μπροστά μας σύμφωνα με την οπτική των δυτικών. Μετά από τον κορωνοϊό και τη στρατιωτικοποίηση της επιστήμης, ήρθε η απειλή του Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου όπως λένε οι φλύαροι αναλυτές των δικτύων μέσων μαζικής αβελτηρίας.
Ο Γερμανός νομικός Καρλ Σμίτ «ο εστεμμένος νομικός του Γ΄ Ράϊχ» όριζε ότι η ειδοποιός διαφορά της σχέσης «φίλος-εχθρός» τοποθετείται ως διαφορά συντελεστικού παράγοντα στο ακατάβλητο χαράκωμα της εξουσίας και της δύναμης.
Αυτό λειτούργησε και λειτουργεί άψογα στη δυτική κουλτούρα που όσο και αν υποκρίνεται ότι είναι ανοιχτή ουσιαστικά είναι παγιδευμένη στον ορίζοντα της υποταγής αλλιώς θεωρείσαι εχθρός. Μάλλον η δυτική κουλτούρα τσιτάρει τον Μουσολίνι που έλεγε: «Να θυμάσαι ότι πρέπει να μισείς τον εχθρό!»
Επιπλέον η δυτική πολιτική πεποίθηση διατήρησε και εφάρμοσε και την άλλη σκέψη του Καρλ Σμίτ που έλεγε ότι κυρίαρχος είναι όποιος αποφασίζει για την κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Η πανδημία θεωρήθηκε από τους δυτικούς πολιτικούς πως αποτελεί την ιδανική συνθήκη που θα δικαιολογούσε την κατάσταση έκτακτης ανάγκης και την εφάρμοσε ως απόλυτο νομικο-πολιτικό «ισολογισμό». Να γιατί η μάσκα και το πιστοποιητικό υγείας, ή αλλιώς σωφρονιστικό πιστοποιητικό δεν θα φύγουν θα επανέρχονται. Ο δυτικός κόσμος θα είναι υπό διαρκή επιτήρηση.
Η δυτική κουλτούρα έχει αποδείξει ότι λατρεύει τον εκβαρβαρισμό που εκφράζει ο μέγας Ιεροεξεταστής του Ντοστογιέφσκι, ο οποίος ισχυριζόταν ότι ο άνθρωπος είναι κακός και φαύλος, κι άρα χρειάζεται έναν αφέντη.
Ο εχθρός της δυτικής σκέψης είναι βέβαια ο εαυτός της. Και πιο συγκεκριμένα είναι ο υπερρεαλιστικός της χαρακτήρας που κατασκευάζει μια εικόνα και μέσα της πλάθει μια πραγματικότητα ολοκληρωτικά υποταγμένη σε ένα ψυχωτικό φαντασιακό.
Η Δύση αντί να περιθάλψει μια μελλοντική ανάδειξη μιας νέας σηματοδότησης ανοιχτής και διαθέσιμης σε προθέσεις αξίας δημιουργεί μια απεργία του νοήματος. Με άλλα λόγια το νόημα στη Δύση ή θα αιμορραγεί ή θα απεργεί. Γι’ αυτό και τα ιδεώδη της Δύσης είναι αρνητικά και αδιάφορα.
Και θα λειτουργεί ως ορθοπεδική ανόρθωση, δηλαδή ως πειθαρχική ποινή, ή ως άσβηστο χρέος.
Όσο περισσότερο η Δύση φιλοδοξεί να συλλάβει τη ζωή και την πραγματικότητα οπτικά και σε απόσταση τόσο θα χάνεται η πραγματικότητα ως απτή διάσταση και θα γίνεται παραισθητική ομοιότητα του πραγματικού προς τον εαυτό του. Με άλλα λόγια όσο θεωρεί ότι μπορεί να γίνει υπερδύναμη και να διαλύει οτιδήποτε της αντιστέκεται τόσο θα γίνεται μια μελλοντική ασφυξία και θα λειτουργεί «επί παντί θανάτω».
Η Δύση δαιμονοποιούσε και διαμονοποιεί τα πάντα που βγαίνουν εκτός ελέγχου της και αυτό γιατί η αξία ως σημείο βρίσκεται σε διάζευξη. Τη θέση της αξίας έχει πάρει ο φετιχισμός και ο ναρκισσισμός. Ο φετιχισμός και ο ναρκισσισμός προέρχονται από τη διάσπαση της πίστης και του εαυτού. Αντιθέτως η πίστη και ο εαυτός ήταν η αποχρώσα αιτία του ποιητικού αιτίου στους αρχαίους πολιτισμούς.(Τυχαίο που ο Μ. Φουκώ στράφηκε στην Επιμέλεια του Εαυτού λίγο πριν τον θάνατό του;) Απεναντίας η Δύση καλλιέργησε την ψυχοπαθολογία του εγώ και τη διάσπαση των ιδεών.
Οι ιδέες στη Δύση έγιναν μόδες που κινήθηκαν μέσα από την ιλιγγιώδη ταχύτητα της φθοράς τους. Επιπλέον όλες οι ιδέες έρχονται και φεύγουν ως σημειωτικά εμπορεύματα.
Μέσα στον ανομολόγητο μηδενισμό της Δύσης εγκαθίσταται η κατάθλιψη που διασχίζει όλες τις μεταβολές του συστήματος και τις επιδράσεις της κοινωνικής αγωγής η οποία (η κατάθλιψη) γίνεται η κεντρομόλος διοχέτευση του μίσους και η φυγόκεντρος έξοδος της επιθετικότητας.
Όλα αποκτούν κάποια σημασία στη δυτική κοινωνία ως απλοί αναλογισμοί, ή καλύτερα ως εκτιμήσεις επικινδυνότητας. Ο δυτικός πολίτης καθίσταται ένας παρανοϊκός πολίτης θέσης. Είναι ο παρανοϊκός πολίτης που περιγράφουν οι Ντελέζ Γκουαταρί όπου ο παρανοϊκός αποτελεί τον πολίτη ο οποίος είναι ενταγμένος στην ιστορία και λειτουργός της εξουσίας και παράλληλα υποστηριχτής των συστημάτων, σε αντίθεση με τον σχιζοφρενή που είναι ο άνθρωπος της φύσης ο οποίος στη προσπάθεια του να αντισταθεί στην εξουσία παράγει σχίσεις ως προϊόντα της επιθυμίας του.
Κάποιοι μεταξύ υπερρεαλισμού με τις οραματικές πραγματικότητες (παγκοσμιοποίηση) και υπερφουτουρισμού με τις πραγματοποιημένες προφητείες (παραδοσιακό ολοκλήρωμα, τραντισιοναλισμός) πιστεύουν ότι υπάρχουν διαφορές και αναζητούν που σταθμεύει περισσότερο το μίγμα των ιδεών του Ιβάν Ίλιν, εκτιμώντας ότι οι απόψεις του υιοθετούνται πλήρως από το παραδοσιακό ολοκλήρωμα.
Η αλήθεια όμως είναι ότι και οι δύο κοσμοθεωρίες δημιουργούν μια εικόνα ολοκληρωτικά υποταγμένη στην εξουσιοφρενίτιδα. Όπου η εξουσία διαχέεται παραταξιακά και φατριαστικά, μονοπωλιακά και πολυκεντρικά εικονικά. Και οι δύο προσφέρουν την αυθεντικότητα της εναλλακτικής αλήθειας μέσα από την τρομοκρατική αντίληψη της εξουσιαστικής επαλήθευσης. Επιδιώκουν και οι δύο πόλοι την απόλυτη υποταγή γιατί όπως ισχυρίζεται ο Ραούλ Βάνεγκεμ «κάθε υποταγή δίνει δικαίωμα για κάποια εξουσία και δεν υπάρχει εξουσία παρά με αντίτιμο κάποια υποταγή».
Απόστολος Αποστόλου. Καθηγητής φιλοσοφίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου