Αφήνοντας πίσω του την ασημουργία
«Νιώθετε πίκρα;».
-«Μεγάλη στενοχώρια, θα έλεγα» είναι η απάντησή του. Μετά από 39 χρόνια, ο Σωτήρης Χορέβας εγκαταλείπει το επάγγελμά του, την αργυροχοΐα.
Ήταν 13 χρονών όταν πρωτογνωρίστηκε με την τέχνη αυτή, η οποία κάποτε έζησε μεγάλες δόξες. Και σίγουρα δεν περίμενε ότι σε αυτήν την ηλικία, θα αναγκαζόταν να εγκαταλείψει αυτό που αγαπάει, ή τουλάχιστον έμαθε να αγαπάει, και εντέλει τη δουλειά του, από την οποία ζούσε, και να στρέφει τον επαγγελματικό του προσανατολισμό αλλού, στον χώρο της εστίασης (ψησταριά). «Για να σπρώξουμε κάπως τα επτά χρόνια που μένουν μέχρι τη σύνταξη», μας λέει χαρακτηριστικά. Η οικονομική κρίση, αναμφίβολα, έχει επιφυλάξει πολλές εκπλήξεις στις ζωές όλων μας.
Ο Σωτήρης Χορέβας δεν είναι ένα άγνωστο πρόσωπο στα κοινά της πόλης, και ιδίως στα συνδικαλιστικά δρώμενα. Το βιογραφικό του σημείωμα αρκετά μεγάλο: πρόεδρος των ασημουργών, μέλος της διοίκησης του Επιμελητηρίου Ιωαννίνων, μέλος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Αργυροχρυσοχόων-Ωρολογοποιών, υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος στις τελευταίες εκλογές και μέχρι πρόσφατα πρόεδρος της Ομοσπονδίας Επαγγελματιών, Βιοτεχνών και Εμπόρων Νομού Ιωαννίνων. Είναι από τους ανθρώπους που πάντα υποστήριζαν την ανάγκη ενίσχυσης της παραγωγικής διαδικασίας. Όσο και αν το θα το ήθελε να συνεχίσει να δίνει παρών στον τομέα της παραγωγής, οι στοιχειώδεις κανόνες της επιβίωσης τού άλλαξαν τα σχέδια. Κάτι που έχει συμβεί σε χιλιάδες επαγγελματίες τα τελευταία χρόνια και στα Γιάννενα. Τα νούμερα είναι τρομακτικά. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, το Επιμελητήριο Ιωαννίνων μετράει από 1η Ιανουαρίου 550 λιγότερες επιχειρήσεις στο μητρώο του. Το κλείσιμο 550 επιχειρήσεων έχει συνέπειες σε πολλούς περισσότερους. Κι αυτό επειδή από μια μικρή επιχείρηση μπορεί να ζουν και δύο οικογένειες ή να υπάρχουν εργαζόμενοι. Ο αντίκτυπος εξαπλώνεται…
Για τον κ. Χορέβα, οι μικρές επιχειρήσεις, όπως έχουν τα πράγματα, σχεδόν νομοτελειακά οδηγούνται στο κλείσιμο: Βαριά φορολογία (το αφορολόγητο στο μηδέν, φορολόγηση 26% από το πρώτο ευρώ, προκαταβολή φόρου 55%), τέλος επιτηδεύματος, δυσβάσταχτες ασφαλιστικές εισφορές στον ΟΑΕΕ, καμία βοήθεια από τις τράπεζες. Σε αυτό το σημείο δεν κρύβει την απογοήτευσή του για τη μη συμμετοχή των ελεύθερων επαγγελματιών στις κινητοποιήσεις των συνδικαλιστικών οργάνων. «Δεν μπορώ να δώσω εξήγηση», τονίζει.
Η συζήτηση αναπόφευκτα πηγαίνει στον αγώνα επιβίωσης που δίνει η ασημουργία γενικότερα, όπου πια δραστηριοποιούνται λιγότεροι από 100 παραγωγοί.
Για τις επιχειρήσεις δε της ασημουργίας, υπάρχουν κι άλλες «προκλήσεις». Ο φόρος πολυτελείας, ο οποίος, μετά από 20 χρόνια, επέστρεψε το 2010 για κάθε είδος πάνω από 1000 ευρώ, αλλά και τα εισαγόμενα ασημικά που έχουν κατακλύσει την αγορά εδώ και χρόνια και για τα οποία πάγιο αίτημα των ελλήνων ασημουργών είναι η σήμανσή τους. Παρά το δικό του επαγγελματικό αδιέξοδο, εκτιμά ότι το Κέντρο Παραδοσιακής Βιοτεχνίας Ιωαννίνων (ΚΕΠΑΒΙ), όπου στεγάζονται οι περισσότεροι αργυροχόοι, μπορεί να αντέξει. «Αρκεί να το δουν οι συνάδελφοι με περισσότερο ζήλο και με μεγαλύτερη αλληλεγγύη», τονίζει. Και αρκεί βέβαια η πολιτεία να προστατέψει την παραγωγή. «Το μέλλον είναι αβέβαιο. Πολύς κόσμος υπολειτουργεί μην έχοντας κάτι άλλο να κάνει. Στο τέλος της κάθε χρονιάς, ο καθένας κάνει τον απολογισμό του, και τότε τα λουκέτα πολλαπλασιάζονται» μας λέει.
ΜΙΑ ΔΥΣΚΟΛΗ ΑΠΟΦΑΣΗ
Η δική του απόφαση για το λουκέτο, δεν ήρθε αβίαστα. «Προσπάθησα πολύ να κρατηθώ στον χώρο. Άλλαξα μάλιστα αντικείμενο –από τα σκεύη, με τα οποία ασχολούμουν δεκαετίες, πήγα στα θρησκευτικά κειμήλια. Πήρα την απόφαση πριν αρχίσω να δημιουργώ χρέη σαν ελεύθερος επαγγελματίας και ορμώμενος από μια ευκαιρία να δραστηριοποιηθώ στον χώρο της εστίασης», τονίζει. Ο κ. Χορέβας είναι τουλάχιστον από αυτούς που ελπίζουν ότι έστω και μέσω μιας άλλης δουλειάς, θα καταφέρει να βγει στη σύνταξη. Η αλλαγή του επαγγελματικού προσανατολισμού δεν είναι κάτι που τον χαροποιεί όντας άνθρωπος της παραγωγής. Αλλά, όπως μας είπε, έχοντας το τεφτέρι στα χέρια του, κάθε μέρα που ανοίγει την πόρτα του εργαστηρίου του, το λειτουργικό μόνο κόστος (ΔΕΗ, ΟΑΕΕ κ.λπ.) φτάνει στα 89 ευρώ. «Πώς θα βγουν αυτά τα λεφτά;» είναι η ερώτησή του όπως και η ερώτηση κάθε μικρού ελεύθερου επαγγελματία.
Ήταν 13 χρονών όταν πρωτογνωρίστηκε με την τέχνη αυτή, η οποία κάποτε έζησε μεγάλες δόξες. Και σίγουρα δεν περίμενε ότι σε αυτήν την ηλικία, θα αναγκαζόταν να εγκαταλείψει αυτό που αγαπάει, ή τουλάχιστον έμαθε να αγαπάει, και εντέλει τη δουλειά του, από την οποία ζούσε, και να στρέφει τον επαγγελματικό του προσανατολισμό αλλού, στον χώρο της εστίασης (ψησταριά). «Για να σπρώξουμε κάπως τα επτά χρόνια που μένουν μέχρι τη σύνταξη», μας λέει χαρακτηριστικά. Η οικονομική κρίση, αναμφίβολα, έχει επιφυλάξει πολλές εκπλήξεις στις ζωές όλων μας.
Ο Σωτήρης Χορέβας δεν είναι ένα άγνωστο πρόσωπο στα κοινά της πόλης, και ιδίως στα συνδικαλιστικά δρώμενα. Το βιογραφικό του σημείωμα αρκετά μεγάλο: πρόεδρος των ασημουργών, μέλος της διοίκησης του Επιμελητηρίου Ιωαννίνων, μέλος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Αργυροχρυσοχόων-Ωρολογοποιών, υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος στις τελευταίες εκλογές και μέχρι πρόσφατα πρόεδρος της Ομοσπονδίας Επαγγελματιών, Βιοτεχνών και Εμπόρων Νομού Ιωαννίνων. Είναι από τους ανθρώπους που πάντα υποστήριζαν την ανάγκη ενίσχυσης της παραγωγικής διαδικασίας. Όσο και αν το θα το ήθελε να συνεχίσει να δίνει παρών στον τομέα της παραγωγής, οι στοιχειώδεις κανόνες της επιβίωσης τού άλλαξαν τα σχέδια. Κάτι που έχει συμβεί σε χιλιάδες επαγγελματίες τα τελευταία χρόνια και στα Γιάννενα. Τα νούμερα είναι τρομακτικά. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, το Επιμελητήριο Ιωαννίνων μετράει από 1η Ιανουαρίου 550 λιγότερες επιχειρήσεις στο μητρώο του. Το κλείσιμο 550 επιχειρήσεων έχει συνέπειες σε πολλούς περισσότερους. Κι αυτό επειδή από μια μικρή επιχείρηση μπορεί να ζουν και δύο οικογένειες ή να υπάρχουν εργαζόμενοι. Ο αντίκτυπος εξαπλώνεται…
Για τον κ. Χορέβα, οι μικρές επιχειρήσεις, όπως έχουν τα πράγματα, σχεδόν νομοτελειακά οδηγούνται στο κλείσιμο: Βαριά φορολογία (το αφορολόγητο στο μηδέν, φορολόγηση 26% από το πρώτο ευρώ, προκαταβολή φόρου 55%), τέλος επιτηδεύματος, δυσβάσταχτες ασφαλιστικές εισφορές στον ΟΑΕΕ, καμία βοήθεια από τις τράπεζες. Σε αυτό το σημείο δεν κρύβει την απογοήτευσή του για τη μη συμμετοχή των ελεύθερων επαγγελματιών στις κινητοποιήσεις των συνδικαλιστικών οργάνων. «Δεν μπορώ να δώσω εξήγηση», τονίζει.
Η συζήτηση αναπόφευκτα πηγαίνει στον αγώνα επιβίωσης που δίνει η ασημουργία γενικότερα, όπου πια δραστηριοποιούνται λιγότεροι από 100 παραγωγοί.
Για τις επιχειρήσεις δε της ασημουργίας, υπάρχουν κι άλλες «προκλήσεις». Ο φόρος πολυτελείας, ο οποίος, μετά από 20 χρόνια, επέστρεψε το 2010 για κάθε είδος πάνω από 1000 ευρώ, αλλά και τα εισαγόμενα ασημικά που έχουν κατακλύσει την αγορά εδώ και χρόνια και για τα οποία πάγιο αίτημα των ελλήνων ασημουργών είναι η σήμανσή τους. Παρά το δικό του επαγγελματικό αδιέξοδο, εκτιμά ότι το Κέντρο Παραδοσιακής Βιοτεχνίας Ιωαννίνων (ΚΕΠΑΒΙ), όπου στεγάζονται οι περισσότεροι αργυροχόοι, μπορεί να αντέξει. «Αρκεί να το δουν οι συνάδελφοι με περισσότερο ζήλο και με μεγαλύτερη αλληλεγγύη», τονίζει. Και αρκεί βέβαια η πολιτεία να προστατέψει την παραγωγή. «Το μέλλον είναι αβέβαιο. Πολύς κόσμος υπολειτουργεί μην έχοντας κάτι άλλο να κάνει. Στο τέλος της κάθε χρονιάς, ο καθένας κάνει τον απολογισμό του, και τότε τα λουκέτα πολλαπλασιάζονται» μας λέει.
ΜΙΑ ΔΥΣΚΟΛΗ ΑΠΟΦΑΣΗ
Η δική του απόφαση για το λουκέτο, δεν ήρθε αβίαστα. «Προσπάθησα πολύ να κρατηθώ στον χώρο. Άλλαξα μάλιστα αντικείμενο –από τα σκεύη, με τα οποία ασχολούμουν δεκαετίες, πήγα στα θρησκευτικά κειμήλια. Πήρα την απόφαση πριν αρχίσω να δημιουργώ χρέη σαν ελεύθερος επαγγελματίας και ορμώμενος από μια ευκαιρία να δραστηριοποιηθώ στον χώρο της εστίασης», τονίζει. Ο κ. Χορέβας είναι τουλάχιστον από αυτούς που ελπίζουν ότι έστω και μέσω μιας άλλης δουλειάς, θα καταφέρει να βγει στη σύνταξη. Η αλλαγή του επαγγελματικού προσανατολισμού δεν είναι κάτι που τον χαροποιεί όντας άνθρωπος της παραγωγής. Αλλά, όπως μας είπε, έχοντας το τεφτέρι στα χέρια του, κάθε μέρα που ανοίγει την πόρτα του εργαστηρίου του, το λειτουργικό μόνο κόστος (ΔΕΗ, ΟΑΕΕ κ.λπ.) φτάνει στα 89 ευρώ. «Πώς θα βγουν αυτά τα λεφτά;» είναι η ερώτησή του όπως και η ερώτηση κάθε μικρού ελεύθερου επαγγελματία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου