έλαβε την απόφαση να περικοπεί η ανεξέλεγκτη ισχύς της Γερμανίας. Αναρωτήθηκαν επίσης κάποιοι εάν επρόκειτο απλά για «λάθος» χειρισμούς του κ.Κάμερον, που οδήγησαν στο αποτέλεσμα τούτο… Και τελικά αυτό το υποτιθέμενο διευθυντήριο στα «άδυτα» της εξουσίας του δυτικού κόσμου έχει άραγε τη δύναμη να προβλέπει την έκβαση των πολιτικών εξελίξεων; Εάν δεν είχαμε μόλις πριν λίγα χρόνια την εμπειρία της απόπειρας δολοφονίας Ελληνα πρωθυπουργού (του Κώστα Καραμανλή) για καθαρά γεωπολιτικούς λόγους και συγκεκριμένα για την προσέγγιση του με τη Ρωσία, τότε ίσως να είχαμε κάποιες αμφιβολίες για την αποφασιστικότητα του συγκεκριμένου «διευθυντηρίου» να προστατέψει τα ύψιστα συμφέροντά του – τα οποία είναι πρωτίστως γεωπολιτικά και δευτερευόντως οικονομικά. Αλλά στην περίπτωση μας, η απόφαση του δυτικού «διευθυντηρίου» για σύγκρουση με τη Γερμανία είχε ληφθεί πιθανότατα από πέρυσι στη διάρκεια της κορύφωσης της ελληνικής κρίσης ή και ακόμα προγενέστερα. Τιμωρητικός πόλεμος κατά εταιρειών-συμβόλων της γερμανικής δύναμης Το παράδειγμα της «τιμωρίας» της Volkswagen για το σκάνδαλο των καταλυτών των αυτοκινήτων της που κινούνται με diesel, καταδεικνύει ακριβώς την απόφαση αυτή. Γιατί; Πολύ απλά δεν θα ήταν ποτέ δυνατή η στοιχειοθέτηση της ενοχής της VW σε ένα τόσο τεχνικά περίπλοκο ζήτημα, χωρίς την συνδρομή των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών και των υπηρεσιών ασφαλείας με τις τεράστιες δυνατότητές τους για συλλογή και επεξεργασία στοιχείων. Η τελική συμφωνία για αποζημιώσεις $15 δις η οποία περιέργως συνέπεσε με το δημοψήφισμα για το Brexit, δεν απεικονίζει παρά μικρό μόνο μέρος της οικονομικής καταστροφής που έπαθε η VW και η Γερμανία. Μια σύντομη αναζήτηση στο ίντερνετ αποκαλύπτει ότι ήδη άλλες χώρες ζητούν παρόμοιες αποζημιώσεις. Ενώ οι παράπλευρες απώλειες θα είναι πολλαπλάσιες. Εκτός από την VW ο «τιμωρητικός» οικονομικός πόλεμος κατά της Γερμανίας περιλαμβάνει ακόμα ένα εθνικό γερμανικό σύμβολο, την Deutsche Bank, που την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές κυριολεκτικά ψυχορραγεί και κατά πολλούς αναλυτές είναι ουσιαστικά χρεοκοπημένη, και μόνο η κρατική στήριξη την κρατά ζωντανή…. Δεν είμαι ειδικός στα χρηματοπιστωτικά θέματα, αλλά τα όσα κατενόησα με κάνουν να υπολογίζω ότι πρόκειται για επιθετικές ενέργειες κυρίως από αμερικανικής πλευράς που έχουν σκοπό να τιμωρήσουν παραδειγματικά τη γερμανική τράπεζα για πρακτικές που καθρεπτίζουν την ίδια ασυγκράτητη γερμανική αλαζονεία και απληστία που μας αηδίασε όλους στις διάφορες φάσεις της ελληνικής κρίσης. Θα μπορούσε να πεί κανείς, χωρίς να κινδυνεύει ιδιαίτερα να κριθεί υπερβολικός, ότι το δυτικό «διευθυντήριο» ήταν απολύτως δικαιολογημένο να κηρύξει ένα τέτοιο οικονομικό πόλεμο κατά της Γερμανίας, όσο δικαιολογημένο ήταν και στην κήρυξη των δύο παγκοσμίων πολέμων… Ο Ντέιβιντ Κάμερον κλειδί της ερμηνείας Ο βρετανός πρωθυπουργός κ.Κάμερον είναι ασφαλώς ο «αδύνατος κρίκος» στην υπόθεση/σενάριο ότι το Brexit σχεδίασε κάποιο δυτικό «διευθυντήριο». Πρόκειται για ένα έμπειρο πολιτικό που έχει αντιευρωπαϊκό παρελθόν και – όσο και εάν θεωρούσε τα δημοψηφίσματα «ειδικότητά» του – δεν επρόκειτο να κάνει αυτό το «σφάλμα» να προκηρύξει δημοψήφισμα εάν δεν υπήρχε κάποιος η κάτι να τον σπρώξει προς τα εκεί… Δεν μιλάμε για κάποιο «παιδαρέλι» της πολιτικής, έναν «νεοφώτιστο» σαν τον Αλέξη Τσίπρα (αλλά για να είμαστε δίκαιοι πρέπει να πούμε ότι και ο κ.Τσίπρας έπεσε νωρίς στα βαθειά και έμαθε κουτσά-στραβά να κολυμπάει.. «Στου κασίδη το κεφάλι έγινε μπαρμπέρης» θα λέγαμε, αλλά πάντως πολλά έμαθε…) Ο κ.Κάμερον είναι πολιτικός που μετέχει πλήρως των τεκταινομένων του διεθνούς συστήματος, μυημένος στα βαθιά μυστικά της διεθνούς πολιτικής… Εάν δεν υπήρχε σοβαρός «αποχρών λόγος» δεν νομίζουμε ότι ο κ.Κάμερον θα προχωρούσε στο δημοψήφισμα… Οι εκ των υστέρων δηλώσεις των Κάμερον, Ομπάμα αλλά κυρίως του Τζάκ Λιού για το Brexit με δυσκολία κρύβουν τα υπομειδιάματα για το πάθημα της Γερμανίας και εν χορώ διαβεβαιώνουν για «σύσφιξη των αγγλοαμερικανικών σχέσεων» και (από πλευράς του καθαρά αγανακτισμένου με τους Γερμανούς κ.Λιού) για «επεκτατική» οικονομική πολιτική… Το αμαρτωλό παρελθόν και τα σχέδια-πρότυπα των μυστικών υπηρεσιών Μα, αναρωτήθηκαν κάποιοι, ήταν δυνατόν αυτό τα «διευθυντήριο» να προβλέψει την έκβαση του δημοψηφίσματος για το Brexit; Ασφαλώς και δεν ήταν σε τέτοια θέση. Απλώς όμως έπαιξε ένα από τα πολλά χαρτιά που είχε στη διάθεσή του για να πετύχει το σκοπό του, δηλ. να περικοπεί η γερμανική ισχύς. Ας θυμίσουμε εδώ ότι στα συρτάρια του «διευθυντηρίου» παρόμοια σχέδια δεν είναι καθόλου καινούρια. Το σπουδαιότερο απ’όλα αφορά και την Ελλάδα… Μεταξύ 1981-83 εξελέγησαν στη Νότια Ευρώπη πέντε (5!!) σοσιαλιστές πρωθυπουργοί/πρόεδροι – Μιτεράν (Γαλλία – 1981), Κράξι (Ιταλία – 1983), Σοάρες (Πορτογαλία 1976 και 1983), Γκονζάλες (Ισπανία – 1982) και Παπανδρέου (Ελλάδα – 1981)… (Να σημειώσω εδώ και πάλι την τεράστια στρατηγική σημασία για τις ΗΠΑ των πέντε αυτών παραθαλάσσιων χωρών;) Δεν επρόκειτο για σύμπτωση, ούτε τόσο για κοινωνικό ρεύμα, όσο για εφαρμογή ενός από τα πολλά σχέδια της CIA… Το ονόμασαν “Δούρειος Ίππος” και είχε στόχο να ξεφουσκώσει τα κομμουνιστικά κόμματα της νότιας Ευρώπης μέσω της ανόδου των σοσιαλιστικών. Το σχέδιο σημείωσε εκπληκτική επιτυχία καθώς στο τέλος της δεκαετίας του 1980 και λίγο πριν την οριστική πτώση του κομμουνισμού τα πανίσχυρα στη δεκαετία του 1970 «ευρω-κομμουνιστικά» κόμματα είχαν ξεψυχήσει… Ανάλογο σχέδιο έγινε προσπάθεια να εφαρμοστεί πρόσφατα στη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή (και για τούτο χρειάζονταν την δήθεν “κοσμική” Τουρκία) ώστε να ξεφουσκώσουν τους ακραίους ισλαμιστές… Αλλά οι αδέξιοι χειρισμοί και οι πολυδιάσπαση των αποφάσεων στα αμερικανικά κέντρα εξουσίας το καταδίκασε σε αποτυχία. Τα παραπάνω δεν σημαίνουν ότι οι λαοί είναι αδύναμοι, ότι δεν εξέφρασαν την αγανάκτησή τους για τα λογής κατεστημένα κλπ.. Αλλά σημαίνουν ότι οι δυνάμεις που έχουν τα μέσα να κατευθύνουν τις εξελίξεις προς εξυπηρέτηση των συμφερόντών τους (εξαγοράζοντας η εκβιάζοντας πολιτικούς η διοχετεύοντας χρήματα και δημοσιότητα) μπορούν πράγματι να επηρεάζουν τις εξελίξεις… Και ποτέ δεν χρησιμοποιούν ένα μόνο τρόπο αλλά πολλούς, όπως φάνηκε και στο θέμα μας… Κάποιες φορές οι εξελίξεις τις βοηθούν να πετυχαίνουν ταχύτερα τον σκοπό τους και κάποιες φορές όχι και τόσο… Αλλά η ανάμιξή τους δεν χωρεί πολλές αμφισβητήσεις, ειδικά για μας τους ελαφρώς παλαιότερους που μάθαμε να ερμηνεύουμε την πολιτική στα τελευταία χρόνια της δικτατορίας και στα πρώτα της μεταπολίτευσης… Η ανάλυση των εξελίξεων με το βλέμμα του ιστορικού Θα κλείσω σημειώνοντας κάτι σημαντικό που ασφαλώς έχουν επισημάνει οι αναγνώστες των κειμένων μου. Τούτο αφορά την προσέγγιση των εξελίξεων του παρόντος με το βλέμμα του ιστορικού δηλαδή: 1) Με συναίσθηση του συνολικού ιστορικού υποβάθρου πάνω στα οποία κοινωνικά φαινόμενα και πρόσωπα κινούνται. 2) Με την άρση τρόπον τινά στο επίπεδο του «ιστορικού του μέλλοντος» και την θεώρηση από εκεί, από κάποια χρονική απόσταση, των παρόντων. Με τον τρόπο αυτό αποφεύγονται οι συναισθηματικές οράσεις, όπως επίσης και η ανάλυση των δευτερευόντων, έτσι ώστε η ουσία των πραγμάτων να καθίσταται ορατή.
Νέα Υόρκη, 28 Ιουνίου 2016 – n.stamatakis@aol.com
mignatiou
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου