Του Εμμανουήλ Οικονομίδη
Περί Συντάγματος ο λόγος λοιπόν. Περί της Αναθεώρησής του. Δηλαδή, της αλλαγής του προς το καλύτερο. Προς μια εκδοχή Δημοκρατίας, περισσότερο σύγχρονης, ρεαλιστικής και συμβατής με τις καινούριες εθνικές, κοινωνικές, ατομικές και προσωπικές πραγματικότητες, που διαμορφώθηκαν στη σκιά της μεγάλης κρίσης.
Η ευκαιρία είναι μεγάλη. Είναι εθνική. Αλλά και την ίδια στιγμή, είναι περίπουβέβαιο ότι… θα μείνουμε με το όνειρο, καθώς θα επικρατήσουν και πάλι οι «τύποι» και η προσήλωση στις… γραφές.
Ας κάνουμε λοιπόν την υπερβατική υπόθεση εργασίας, ότι, σε πλαίσια Δημοκρατίας πάντοτε, το Σύνταγμα θα μπορούσε να αλλάξει. Και η εφαρμογή του στην καθημερινότητά μας, να ξεκινήσει από την επομένη της αλλαγής του.
Δεν θα ήταν ενδιαφέρον; Διόρθωση: Δεν θα ήταν συναρπαστικό; Φυσικά και θα ήταν. Αυτή, είναι η «μια και μόνη» πραγματική μεταρρύθμιση που έχει ανάγκη η Ελλάδα για να πάει μπροστά. Για να αφήσει πίσω της τη φθορά. Τις παθογένειες, τις στρεβλώσεις και την κόπωση από τον πολυετή συμβιβασμό με τον χειρότερο εαυτό μας.
Μονάχα μια ποιοτική αλλαγή στη διακυβέρνηση του τόπου, θα μπορούσε να αλλάξει ριζικά τη μοίρα της χώρας. Του έθνους. Του λαού. Θα διόρθωνε το μέλλον.
Φανταστείτε μια Ελλάδα, της οποίας το Σύνταγμα θα καθορίζει συγκεκριμένους όρους για το πολιτικό παιχνίδι.
Θα ελέγχει ουσιαστικά το πολιτικό χρήμα.
Θα θέτει όρια στην εξουσία εκείνων που έχουν δικαίωμα υπογραφής για τη ζωή μας. Για το παρόν και το μέλλον μας.
Θα καθορίζει σταθερούς εκλογικούς κύκλους. Ώστε κανείς να μην παίζει με την πρόωρη διάλυση της Βουλής. Και να υπάρξει έτσι προοπτική σταθερότητας.
Θα αφαιρεί από τον εκάστοτε πρωθυπουργό το δικαίωμα να εικονοποιεί στον ίδιο τη μορφή της εξουσίας. Και την παντοδυναμία της.
Θα δίνει στους πολίτες τη δυνατότητα να εκλέγουν απευθείας τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Ως συνδιαχειριστή της εξουσίας, και όχι ως… γλάστρα δεξιώσεων.
Θα προσδιορίζει συγκεκριμένη θητεία για τους βουλευτές. Μέχρι 2. θητείες. Ώστε να υπάρχει ανακυττάρωση του πολιτικού δυναμικού.
Θα παρακάμπτει (τουλάχιστον) μια γενιά στις πολιτικές δυναστείες. Ώστε να εκκινούν όσοι ενδιαφέρονται να ασχοληθούν με την πολιτική, από την ίδια αφετηρία. Ή… περίπου την ίδια.
Θα ζητεί… αριθμό ενσήμων από όσους θέλουν να θέσουν υποψηφιότητα για να εκλεγούν. Ώστε να γνωρίζουμε ότι δεν είναι ανεπάγγελτοι. Στην ουσία, όχι στον τύπο.
Θα επιβάλει φίλτρο ειλικρίνειας, προς τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης. Και θα διασφαλίζει μέσω του πλουραλισμού ιδεών και πρόσβασης στην πληροφόρηση, ότι στην κάλπη θα φτάνουν οι πολίτες, όσο το δυνατόν περισσότερο (σωστά) ενημερωμένοι.
Θα ζωγραφίσει μια διαφορετική εθνική κουλτούρα. Εξελίσσοντας την πολιτική σε υψηλή τέχνη διακυβέρνησης, αντί για… πάρκινγκ ασήμαντων και ανεπάγγελτων, όπως συμβαίνει κατά τεκμήριο σήμερα.
Πολλά τα «θα», θα πείτε… Τα «αν»… Όπως όμως είχε πει και ο… κανονικός Κένεντι, ο Ρόμπερτ… «σκέφτομαι πράγματα που ποτέ δεν υπήρξαν, και ρωτώ: Γιατί όχι;».
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 11 Ιουνίου 2016
ysterografa.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου