Τι συμβαίνει με τα Ευρωομόλογα;

Της Παναγιώτας Μπλέτα*

Βλέποντας την Ευρωπαική Ένωση να σύρεται στη διάλυση, πρότεινε πρόσφατα η Κομισιόν τη δημιουργία Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ταμείου, Ευρωπαϊκού Υπουργείου Οικονομικών, την κοινή έκδοση ευρωπαϊκών ομολόγων (European Safe Assets) ή ευρωομολόγων, κοινή εγγύηση καταθέσεων, αλλά και αυστηρότερα δεδομένα οικονομικής σύγκλισης. Δράσεις οι οποίες εφόσον
εγκριθούν, πρόκειται να υλοποιηθούν στο χρονικό διάστημα 2020 έως 2025.

Για να δούμε όμως τι είναι ακριβώς τα ευρωομόλογα;

Τα ευρωομόλογα ή αλλιώς ομόλογα σταθεροποίησης, είναι αξιόχρεα που προτείνεται να εκδοθούν από κοινού από τις χώρες στην Ευρωζώνη. Πρόκειται για επενδυτικά προϊόντα, με τα οποία ο αγοραστής δανείζει ένα συγκεκριμένο ποσό στις χώρες της Ευρωζώνης που θα εκδόσουν ευρωομόλογα για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, με ένα προσυμφωνημένο επιτόκιο.

Η ιδέα προέκυψε από τους οικονομολόγους Jakob von Weizsäcker και Jacques Delpla, τον Μάιο του 2010, οι οποίοι πρότειναν ως λύση για την κρίση χρέους στην Ευρώπη την χρησιμοποίηση ενός μείγματος παραδοσιακών κρατικών ομολόγων και κοινών ευρωομολόγων. Έτσι θα μπορούσαν οι ασθενέστερες ευρωπαϊκές οικονομίες, οι οποίες θα έπρεπε να πάρουν μέτρα δημοσιονομικής πειθαρχίας, να ορθοποδήσουν. Η Ευρωζώνη θα εξέδιδε ευρωομόλογα που θα αντιστοιχούσαν σε χρέος έως το 60% του συνολικού ΑΕΠ των Ευρωχωρών, με αποτέλεσμα το χρέος τους αλλά και το επιτόκιο δανεισμού να γίνει κοινό για όλους.

Με το χρέος να γίνεται κοινό για όλους, η Γερμανία θα έπρεπε να εγγυάται και την αποπληρωμή των χρεών χωρών όπως η Πορτογαλία, η Ιταλία, η Ελλάδα, η Ισπανία και η Ιρλανδία.

Όμως το 2011, η Γερμανία μέσω της καγκελαρίου Μέρκελ, με πιστοληπτική αξιολόγηση (ΑΑΑ), που σημαίνει ότι μπορεί να δανείζεται με πολύ μικρότερα επιτόκια από ότι οι άλλες χώρες, απέρριψε την πρόταση…

Σήμερα προτείνεται η έκδοση ενός ευρωομολόγου, που θα επιτρέπει σε εξασθενημένες χώρες του ευρώ να δημιουργούν χρέη, χωρίς όμως να ευθύνεται η μία για τα χρέη της άλλης.

ΠΡΟΤΕΙΝΕΤΑΙ ΔΗΛΑΔΗ ΕΝΑ ΕΥΡΩΟΜΟΛΟΓΟ ΣΤΑ ΜΕΤΡΑ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ.

Εμπνευστής της ιδέας, ο καθηγητής Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο του Princeton, Μάρκους Μπρουνερμάιερ, πρότεινε τη μορφή ενός λεγόμενου «κυβερνητικού ομολόγου», με το οποίο, τα ομόλογα των επιμέρους κρατών της ευρωζώνης θα συνενώνονται και θα χωρίζονται σε δύο κατηγορίες ρίσκου, υψηλού και χαμηλού και οι επενδυτές θα μπορούν να επιλέγουν τη μια ή την άλλη κατηγορία, αναλόγως του ρίσκου που θέλουν να πάρουν.

Τι σημαίνει αυτό; Αυτό σημαίνει ότι οι μικρότερες χώρες, που θα εκδίδουν τα ευρωομόλογα, θα πρέπει να παραιτηθούν από κάποια δικαιώματά τους όσον αφορά την άσκηση και όχι μόνο της οικονομικής τους πολιτικής…

Η εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων σε κεντρική διοίκηση της ευρωζώνης, σημαίνει ακόμη περισσότερη δημοσιονομική λιτότητα όπως ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ ΑΛΛΑ…

Και αν υποθέσουμε, ότι στόχος είναι η δημιουργία ενός ομόσπονδου κράτους, αυτό θα έπρεπε να είχε δημιουργηθεί χρόνια πριν την εξαθλίωση των κρατών, μέσω των δυσβάσταχτων δανεισμών.

Η λύση αποτελούσε και θα αποτελεί μία, όσες υποτιθέμενες δράσεις κι αν υιοθετηθούν για την διάσωση της Ευρωζώνης και κατ΄ επέκταση της Ευρωπαικής Ένωσης και αυτή είναι : Η ΔΙΑΘΕΣΗ ΜΕΡΟΥΣ ΤΩΝ ΠΛΕΟΝΑΣΜΑΤΙΚΩΝ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙ ΚΡΑΤΗ-ΜΕΛΗ ΟΠΩΣ Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ , ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΞΑΓΩΓΕΣ ΤΟΥΣ ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΣΤΕΡΕΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΕΣ…ΣΤΙΣ ΑΣΘΕΝΕΣΤΕΡΕΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΕΣ.

Μόνο έτσι μπορεί να ανασυγκροτηθεί η Ευρωπαική Ένωση και να θεμελιώσει τις οικονομία της συνολικά και όχι αποσπασματικά. Αλλιώς το τέλος θα έρθει και πολύ σύντομα μάλιστα, καθώς κράτη όπως η Ελλάδα που έχουν απολέσει τη παραγωγική τους δραστηριότητα ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΜΕΛΛΟΝ.

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΜΙΑ ΧΩΡΑΣ ΟΙΚΟΔΟΜΕΙΤΑΙ ΠΑΝΩ ΣΤΗ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ , ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΕΓΧΩΡΙΑ ΠΑΡΑΓΩΓΗ, ΜΕΤΑΠΟΙΗΣΗ , ΕΜΠΟΡΙΟ, ΠΑΝΩ ΣΤΟΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΟ ΔΑΝΕΙΣΜΟ, ΟΥΤΕ ΣΤΑ ΕΥΡΩΟΜΟΛΟΓΑ ΠΟΥ ΚΑΤΑΛΗΓΟΥΝ ΤΕΛΙΚΑ ΩΣ ΑΛΛΗ ΜΟΡΦΗ ΔΑΝΕΙΣΜΟΥ, ΠΟΥ ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΠΑΙΡΝΕΙ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ ΓΙΑ ΑΥΤΑ, ΟΥΤΕ ΣΤΗΝ ΕΚΧΩΡΗΣΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΚΩΝ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ.

ΠΟΣΟ ΠΙΟ ΚΑΤΑΝΟΗΤΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΑΥΤΟ ΠΙΑ…

*Παναγιώτα Μπλέτα – Συγγραφέας/Διανοήτρια

Πηγή