: Μάνος Οικονομίδης
Σχεδόν πέντε μήνες μετά τη θυελλώδη εκλογή του στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, διαψεύδοντας εκτιμήσεις και προβλέψεις, ο Κυριάκος Μητσοτάκης επιχειρεί να οικοδομήσει τη δική του πολιτική πρόταση για την Ελλάδα μετά και πέρα από την κρίση. Μια Ελλάδα που δεν θα στέκεται τόσο στις… εκκρεμότητες του παρελθόντος, αλλά θα εκφράσει ευρύτερες κοινωνικές πλειοψηφίες, και θα εστιάσει στην αναζήτηση κοινών τόπων για ένα κοινό μέλλον.
Ως νέος πρόεδρος, ο σημερινός Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης είναι εκ των πραγμάτων υποχρεωμένος να αναζητεί καθημερινά το κατάλληλο φίλτρο ισορροπίας, με πρόσωπα, στρατηγικές και απόψεις, πληθυντικής βάσης, όπως συμβαίνει σε κάθε μεγάλη παράταξη εξουσίας, στο εσωτερικό της οποίας αθροίζονται διαφορετικότητες. Πολλές φορές και με ασύμβατες διαδρομές, πορείες και στοχεύσεις.
Επενδύοντας ωστόσο σε ένα περισσότερο σύγχρονο προφίλ, και χωρίς να αποκλίνει από τη στρατηγική στόχευση της άρθρωσης συγκεκριμένου, θετικού λόγου, ώστε να κερδίσει την ψήφο των Ελλήνων χάρη στις δικές του προγραμματικές προτάσεις, αντί να την… υποδεχτεί ως αποτέλεσμα της κοινωνικής καταδίκης της σημερινής κυβέρνησης, ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει σχηματίσει γύρω του μια task force στελεχών και συνεργατών.
Με εξαιρετικά ενδιαφέρουσα την περίπτωση του Τάκη Θεοδωρικάκου, του πολιτικού επιστήμονα και αναλυτή, τον οποίο μάθαμε να βλέπουμε και να ακούμε σε επίπεδο δημόσιας σφαίρας, ως έχοντα την ευθύνη των δημοσκοπήσεων της εταιρείας GPO. Και ο οποίος βρέθηκε μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015 δίπλα στον Κυριάκο Μητσοτάκη, με ενεργό ρόλο στη “μάχη για την Κεντροδεξιά”, που συνεχίζεται μετά τις 10 Ιανουαρίου ως “μάχη για την επόμενη Ελλάδα”.
Ο σύμβουλος στρατηγικής του σημερινού προέδρου της Νέας Δημοκρατίας εικονοποιεί ίσως, περισσότερο από κάθε άλλον, το μοντέλο διείσδυσης στην κοινωνία, που έχει στο μυαλό του ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Χωρίς να εκκινεί από κοινή με τον Αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης πολιτική-ιδεολογική αφετηρία, ο Τάκης Θεοδωρικάκος συναντήθηκε μαζί του σε έναν κοινό χώρο ιδεών.
Σχηματικά, και αν θέλαμε να ταξιδέψουμε στην πολιτική Ιστορία των τελευταίων δεκαετιών, το μοντέλο της πολιτικής στρατηγικής που επιδιώκει να εφαρμόσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης, θυμίζει τη Θεωρία της Τριγωνοποίησης. Τον πολιτικό γεννήτορα της στρατηγικής του μεσαίου χώρου δηλαδή, πάνω στην οποία χτίστηκαν διαδρομές πολιτικής ηγεμονίας. Από τον Μπιλ Κλίντον στις ΗΠΑ, το 1992, μέχρι τον Τόνι Μπλερ στη Μεγάλη Βρετανία. Και αργότερα, στην Ελλάδα του 2004, από τον Κώστα Καραμανλή, ή σήμερα στην Ιταλία του Ματέο Ρέντσι.
Πρόκειται για το “επιθετικό φλερτ” προς την πάντοτε απαιτητική σιωπηλή πλειοψηφία της κοινωνίας, που διακρίνεται από χαρακτηριστικά διαρκούς κινητικότητας, δεν “μπετονάρεται” σε κομματικά σχήματα, και αναζητεί κάθε φορά την πολιτική υπεραξία που θα την εμπνεύσει. Ακριβώς επειδή θα εκφράσει με περίσσευμα αποτελεσματικότητας, κοινές αγωνίες και στοχεύσεις, στη βάση του ρεαλισμού και της μετριοπάθειας.
Ο ρόλος του Τάκη Θεοδωρικάκου στην πολιτική μετεξέλιξη της Νέας Δημοκρατίας σε φυσική δεξαμενή των δημιουργικών Ελλήνων, έχει στρατηγικό περιεχόμενο. Αυτό άλλωστε που πρεσβεύει ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι μια Νέα Δημοκρατία, η πολιτική πρόταση και ο αξιακός κώδικας της οποίας θα υπερβαίνουν τα στενά παραταξιακά όρια ακόμη και της “μεγάλης Κεντροδεξιάς”. Και θα μπορεί να εκφράσει, επομένως και να στεγάσει εκλογικά, Έλληνες που στο παρελθόν βρέθηκαν στις αντίπαλες πλευρές του Εμφυλίου. Σε διαφορετικές κομματικές νεολαίες. Που πάλεψαν να δώσουν την ψήφο τους σε κάποιον που θα τους κέρδιζε. Αντί να τη χαρίσουν.
Το πολιτικό σχέδιο μετεξέλιξης της Νέας Δημοκρατίας σε παράταξη όλων των Ελλήνων, περνάει εκ των πραγμάτων μέσα από τις αντοχές που θα επιδείξει ο Κυριάκος Μητσοτάκης στο να την τραβήξει μπροστά. Να την ανοίξει στην κοινωνία. Να εκπλήξει και να αιφνιδιάσει.
Ο Τάκης Θεοδωρικάκος άλλωστε, συνηθίζει να επισημαίνει ότι, στη διαδρομή της εθνικής μελαγχολίας που βιώνουν οι Έλληνες στα χρόνια των Μνημονίων, η Νέα Δημοκρατία επιβεβαίωσε ότι διαθέτει την ισχυρότερη κοινωνική αναφορά από κάθε άλλη πολιτική παράταξη στον τόπο. Ακόμη και το “συστημικό” ΠΑΣΟΚ αναζήτησε άλλες… μετενσαρκώσεις, για να επιβιώσει.
Εκκίνωντας λοιπόν από την παραπάνω αφετηρία συμπεράσματος, η Νέα Δημοκρατία εστιάζει σε μια δημιουργική ανανέωση, σε επίπεδο ιδεών, προσώπων και εκφοράς πολιτικής συμπεριφοράς. Με ζητούμενο, όχι τη ρεβάνς ή την κομματική-κυβερνητική δικαίωση.
Αλλά, μια ρεαλιστική, εφαρμόσιμη και ρεαλιστική διέξοδο στην κρίση, στην οποία μοιάζει καταδικασμένο το μέλλον των Ελλήνων…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου