Και ενώ η ακρίβεια είναι εξωγενής και από την πλευρά της προσφοράς, τα μέτρα που λαμβάνονται είναι από την πλευρά της… ζήτησης. Δια της φτωχοποίησης και της «εξαΰλωσης» του καλαθιού της νοικοκυράς επιχειρείται ο έλεγχος του πληθωρισμού.
Στης ακρίβειας τον καιρό οι εργαζόμενοι λαμβάνουν αύξηση 58 σεντς την ημέρα και ...το μεροκάματο εξακολουθεί να κινείται κάτω των 30 ευρώ (29,62 ευρώ για την… ακρίβεια από 29,04 όπως διαμορφώθηκε τον Φεβρουάριο του 2019).
Με τον πληθωρισμό να «τρέχει» άνω του 6% τον τελευταίο μήνα του έτους και (επίσημα) 4,8% τον Νοέμβριο, η κυβέρνηση:
-διατηρεί το προνόμιο να διαμορφώνει αυτή τον βασικό μισθό και μάλιστα με απόφαση του υπουργικού συμβουλίου, δεν επιτρέπει στους κοινωνικούς εταίρους να υπογράψουν Συλλογική Σύμβαση προς τούτο,
-επιλέγει να κρατάει σε διατίμηση (μόνο) την εργατική δύναμη σε μια ελεύθερη οικονομία,
-παραμένει προσκολλημένη στο δόγμα ότι ο πληθωρισμός είναι παροδικός και
-επιμένει ότι, οπωσδήποτε οι ανατιμήσεις δεν πρέπει να… διαχυθούν στις αμοιβές. Γιατί τότε ο πληθωρισμός, κατά την συντηρητική προσέγγιση, θα «λάβει χαρακτηριστικά μονιμότητας και θα επιταχυνθεί».
Αύξηση 2%
Έτσι από την 1/1/2022 ο βασικός-εισαγωγικός μισθός αυξάνεται κατά 2% και ορίζεται στα 663 ευρώ από 650 ευρώ προηγουμένως, ενώ για τους εργατοτεχνίτες το κατώτατο ημερομίσθιο αυξάνεται επίσης κατά 2% και ορίζεται στα 29,62 ευρώ από 29,04 ευρώ μέχρι τούδε.
Οι εν λόγω «αυξήσεις» αποφασίστηκαν το περασμένο καλοκαίρι και παρά την (προεκλογική) πρωθυπουργική εξαγγελία (2019) ότι οι μισθοί θα αυξάνονται σε διπλάσιο ποσοστό εν σχέσει με το ΑΕΠ. Και για την οικονομική μεγέθυνση όλοι προεξοφλούν μια εκτίναξη του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος κατά 8% φέτος και αύξηση άνω από 5% το 2022.
Μισθοί και ανταγωνιστικότητα
Εν προκειμένω, όχι μόνο δεν τηρούνται οι κυβερνητικές δεσμεύσεις, αλλά ο πληθωρισμός και η ακρίβεια στα είδη πρώτης ανάγκης (θέρμανση, καύσιμα, τρόφιμα κ.α.) μειώνουν δραματικά το διαθέσιμο εργατικό εισόδημα και οδηγούν στην φτωχοποίηση και τους εργαζόμενους. Οι αναπροσαρμογές αυτές είχαν αποφασιστεί το καλοκαίρι, όταν ο Δείκτης Τιμών Καταναλωτή ήταν μηδενικός ή ελάχιστα ανοδικός. Αλλά η απόφαση «λειτουργεί» τώρα υπέρ του δόγματος οι μισθοί να… χρηματοδοτήσουν την ανταγωνιστικότητα: Όσο αυξάνεται το κόστος παραγωγής λόγω των υψηλών τιμών στις πρώτες ύλες καθώς και η ακριβή ενέργεια, να το… συγκρατούν οι αμοιβές προσωπικού. Έτσι ώστε να είναι ανταγωνιστικά τα (ελληνικά) προϊόντα. Πρόσθετα δε, το μειωμένο (διαθέσιμο) εισόδημα να «συγκρατήσει» την κατανάλωση ώστε να μειωθούν (επανέλθουν) οι τιμές.
Οι οποίες τιμές, ωστόσο, δεν αυξάνουν λόγω της υψηλής ζήτησης αλλά, αντιθέτως, λόγω μη επενδύσεων στην παραγωγή (στροφή στις υπηρεσίες, το διακομιστικό εμπόριο και εγκατάλειψης –στον Δυτικό κόσμο- των επενδύσεων στον δευτερογενή τομέα), του υψηλού κόστους παραγωγής (πρώτες ύλες), των προβλημάτων στη διακίνησης λόγω κορονοϊού (εφοδιαστική αλυσίδα) κ.α.
Εξαϋλώνεται το καλάθι της νοικοκυράς
Και ενώ η ακρίβεια είναι εξωγενής και από την πλευρά της προσφοράς, τα μέτρα που λαμβάνονται είναι από την πλευρά της… ζήτησης. Δια της φτωχοποίησης και της «εξαΰλωσης» του καλαθιού της νοικοκυράς επιχειρείται ο έλεγχος του πληθωρισμού.
Σε αυτή την «λογική» εξάλλου στηρίζεται και η θεωρία της «προσωρινότητας» του πληθωρισμού. Στο γεγονός ακριβώς ότι η ακρίβεια δεν θα περάσει -με τη χρήση κανονιστικών πράξεων της Διοίκησης-, στις αμοιβές και ότι η χαμηλή ζήτηση θα προσαρμόσει τις τιμές της προσφοράς.
Με την διαφορά ότι τώρα, λόγω γεωστρατιγηκών κινδύνων (Ουκρανία, Σινοαμερικανικός εμπορικός πόλεμος, βίαιη και χωρίς σχέδιο εγκατάλειψη της ρυπογόνας ενέργειας κ.α.) και πολύχρονης παραγωγικής υστέρησης του Δυτικού κόσμου, ο πληθωρισμός επιμένει… Και, φυσικά, δεν μπορούν να τον… αναχαιτίσουν όσο και εάν «παγώσουν» οι αμοιβές.
Βεβαίως, υπό το κύμα δυσαρέσκειας η κυβέρνηση επιχειρεί να διασκεδάσει τις εντυπώσεις και εξαγγείλει δεύτερη αύξηση μέσα στο 2022. Μόνο που αυτή θα είναι ξανά υποεκτιμημένη, σαφώς ετεροχρονισμένη καθώς θα έρθει σχεδόν ένα χρόνο μετά την έκρηξη των τιμών και θα υπακούει, απλώς και μόνο, στις προεκλογικές σκοπιμότητες.
Η πικρή αλήθεια για τις αμοιβές είναι ότι αυτές κινούνται στο μείον 15% εν σχέσει με 12 χρόνια πίσω, το 2010, χωρίς αυτό να βελτιώσει στο παραμικρό το εμπορικό ισοζύγιο, την απασχόληση ή την ποιότητα της εργασίας (ώρες και αμοιβές).
Στης ακρίβειας τον καιρό οι εργαζόμενοι λαμβάνουν αύξηση 58 σεντς την ημέρα και ...το μεροκάματο εξακολουθεί να κινείται κάτω των 30 ευρώ (29,62 ευρώ για την… ακρίβεια από 29,04 όπως διαμορφώθηκε τον Φεβρουάριο του 2019).
Με τον πληθωρισμό να «τρέχει» άνω του 6% τον τελευταίο μήνα του έτους και (επίσημα) 4,8% τον Νοέμβριο, η κυβέρνηση:
-διατηρεί το προνόμιο να διαμορφώνει αυτή τον βασικό μισθό και μάλιστα με απόφαση του υπουργικού συμβουλίου, δεν επιτρέπει στους κοινωνικούς εταίρους να υπογράψουν Συλλογική Σύμβαση προς τούτο,
-επιλέγει να κρατάει σε διατίμηση (μόνο) την εργατική δύναμη σε μια ελεύθερη οικονομία,
-παραμένει προσκολλημένη στο δόγμα ότι ο πληθωρισμός είναι παροδικός και
-επιμένει ότι, οπωσδήποτε οι ανατιμήσεις δεν πρέπει να… διαχυθούν στις αμοιβές. Γιατί τότε ο πληθωρισμός, κατά την συντηρητική προσέγγιση, θα «λάβει χαρακτηριστικά μονιμότητας και θα επιταχυνθεί».
Αύξηση 2%
Έτσι από την 1/1/2022 ο βασικός-εισαγωγικός μισθός αυξάνεται κατά 2% και ορίζεται στα 663 ευρώ από 650 ευρώ προηγουμένως, ενώ για τους εργατοτεχνίτες το κατώτατο ημερομίσθιο αυξάνεται επίσης κατά 2% και ορίζεται στα 29,62 ευρώ από 29,04 ευρώ μέχρι τούδε.
Οι εν λόγω «αυξήσεις» αποφασίστηκαν το περασμένο καλοκαίρι και παρά την (προεκλογική) πρωθυπουργική εξαγγελία (2019) ότι οι μισθοί θα αυξάνονται σε διπλάσιο ποσοστό εν σχέσει με το ΑΕΠ. Και για την οικονομική μεγέθυνση όλοι προεξοφλούν μια εκτίναξη του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος κατά 8% φέτος και αύξηση άνω από 5% το 2022.
Μισθοί και ανταγωνιστικότητα
Εν προκειμένω, όχι μόνο δεν τηρούνται οι κυβερνητικές δεσμεύσεις, αλλά ο πληθωρισμός και η ακρίβεια στα είδη πρώτης ανάγκης (θέρμανση, καύσιμα, τρόφιμα κ.α.) μειώνουν δραματικά το διαθέσιμο εργατικό εισόδημα και οδηγούν στην φτωχοποίηση και τους εργαζόμενους. Οι αναπροσαρμογές αυτές είχαν αποφασιστεί το καλοκαίρι, όταν ο Δείκτης Τιμών Καταναλωτή ήταν μηδενικός ή ελάχιστα ανοδικός. Αλλά η απόφαση «λειτουργεί» τώρα υπέρ του δόγματος οι μισθοί να… χρηματοδοτήσουν την ανταγωνιστικότητα: Όσο αυξάνεται το κόστος παραγωγής λόγω των υψηλών τιμών στις πρώτες ύλες καθώς και η ακριβή ενέργεια, να το… συγκρατούν οι αμοιβές προσωπικού. Έτσι ώστε να είναι ανταγωνιστικά τα (ελληνικά) προϊόντα. Πρόσθετα δε, το μειωμένο (διαθέσιμο) εισόδημα να «συγκρατήσει» την κατανάλωση ώστε να μειωθούν (επανέλθουν) οι τιμές.
Οι οποίες τιμές, ωστόσο, δεν αυξάνουν λόγω της υψηλής ζήτησης αλλά, αντιθέτως, λόγω μη επενδύσεων στην παραγωγή (στροφή στις υπηρεσίες, το διακομιστικό εμπόριο και εγκατάλειψης –στον Δυτικό κόσμο- των επενδύσεων στον δευτερογενή τομέα), του υψηλού κόστους παραγωγής (πρώτες ύλες), των προβλημάτων στη διακίνησης λόγω κορονοϊού (εφοδιαστική αλυσίδα) κ.α.
Εξαϋλώνεται το καλάθι της νοικοκυράς
Και ενώ η ακρίβεια είναι εξωγενής και από την πλευρά της προσφοράς, τα μέτρα που λαμβάνονται είναι από την πλευρά της… ζήτησης. Δια της φτωχοποίησης και της «εξαΰλωσης» του καλαθιού της νοικοκυράς επιχειρείται ο έλεγχος του πληθωρισμού.
Σε αυτή την «λογική» εξάλλου στηρίζεται και η θεωρία της «προσωρινότητας» του πληθωρισμού. Στο γεγονός ακριβώς ότι η ακρίβεια δεν θα περάσει -με τη χρήση κανονιστικών πράξεων της Διοίκησης-, στις αμοιβές και ότι η χαμηλή ζήτηση θα προσαρμόσει τις τιμές της προσφοράς.
Με την διαφορά ότι τώρα, λόγω γεωστρατιγηκών κινδύνων (Ουκρανία, Σινοαμερικανικός εμπορικός πόλεμος, βίαιη και χωρίς σχέδιο εγκατάλειψη της ρυπογόνας ενέργειας κ.α.) και πολύχρονης παραγωγικής υστέρησης του Δυτικού κόσμου, ο πληθωρισμός επιμένει… Και, φυσικά, δεν μπορούν να τον… αναχαιτίσουν όσο και εάν «παγώσουν» οι αμοιβές.
Βεβαίως, υπό το κύμα δυσαρέσκειας η κυβέρνηση επιχειρεί να διασκεδάσει τις εντυπώσεις και εξαγγείλει δεύτερη αύξηση μέσα στο 2022. Μόνο που αυτή θα είναι ξανά υποεκτιμημένη, σαφώς ετεροχρονισμένη καθώς θα έρθει σχεδόν ένα χρόνο μετά την έκρηξη των τιμών και θα υπακούει, απλώς και μόνο, στις προεκλογικές σκοπιμότητες.
Η πικρή αλήθεια για τις αμοιβές είναι ότι αυτές κινούνται στο μείον 15% εν σχέσει με 12 χρόνια πίσω, το 2010, χωρίς αυτό να βελτιώσει στο παραμικρό το εμπορικό ισοζύγιο, την απασχόληση ή την ποιότητα της εργασίας (ώρες και αμοιβές).
ieidiseis.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου