Είναι σε όλους γνωστό ότι ο νέος αναπτυξιακός νόμος διαμορφώθηκε μέσα σε συνθήκες διαχείρισης κρίσεων και ασφαλώς δεν μπορεί από μόνος του να αλλάξει την πορεία της χώρας. Δίνει όμως σαφές στίγμα της κατεύθυνσης που θέλουμε να κινηθούμε, αποτελεί εργαλείο αναπτυξιακού οράματος και είναι πλήρως εναρμονισμένος με το σχέδιο στρατηγικής ανασυγκρότησης της χώρας.
Το παρόν σχέδιο νόμου επιδιώκει τη δημιουργία καινοτόμων, εξωστρεφών επιχειρήσεων, εστιάζει στην αύξηση της εγχώριας προστιθέμενης αξίας, προωθεί την συνεργασία και τις συνέργειες μέσω
clusters και επιχειρήσεων του χώρου της κοινωνικής οικονομίας, δίνει προτεραιότητα στον αγροτοδιατροφικό τομέα και στην τεχνολογία πληροφορικής και επικοινωνιών και στηρίζει τις παραμεθόριες και μειονεκτικές περιοχές.
Η παραγωγή, η καινοτομία, η εξωστρέφεια, η στήριξη των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και η δίκαιη ανάπτυξη είναι οι λέξεις κλειδιά του νέου αναπτυξιακού. Λοιπά θετικά σημεία εστιάζονται:
1. Στην παράλληλη χρήση επιχορηγήσεων, φορολογικών κινήτρων και νέων χρηματοδοτικών εργαλείων μόχλευσης.
2. Στην απλοποίηση των διαδικασιών αξιολόγησης και ελέγχου.
3. Στη μη ενίσχυση υπαρχουσών τάσεων με στόχο την αναδιάρθρωση της ελληνικής οικονομίας για έξοδο από την κρίση.
4. Στο μακροχρόνιο ευνοϊκό φορολογικό περιβάλλον για μεγάλες επενδύσεις.
5. Στην συνδυαστική λειτουργία με τα άλλα προγράμματα ενίσχυσης (ΕΣΠΑ, Πρόγραμμα Αγροτικής Ανάπτυξης, κλπ).
Ειδικά, για τον αγροτικό τομέα ο νέος αναπτυξιακός ενισχύει επενδυτικά σχέδια που έχουν να κάνουν με την δημιουργία νέας μονάδας, την επέκταση υφιστάμενης, την παραγωγή νέων προϊόντων, την συνολική αλλαγή της παραγωγικής διαδικασίας και την απόκτηση συνόλου στοιχείων του ενεργητικού επιχείρησης που έχει κλείσει.
Όλα τα παραπάνω αποτελούν και τις ουσιαστικές διαφορές με τους προηγούμενους αναπτυξιακούς, οι οποίοι επηρέασαν ελάχιστα την διάρθρωση της ελληνικής οικονομίας, χαρακτηρίζονταν από έλλειψη καθαρής στόχευσης και οράματος και περιόρισαν τον ρόλο τους σ έναν μηχανισμό παροχής ρευστότητας, ενισχύοντας καθιερωμένους κλάδους χαμηλής τεχνολογίας.
Φτάσαμε μάλιστα, το 2012, στο δυσάρεστο σημείο να γίνεται λόγος ακόμη και για δημιουργία Ειδικών Οικονομικών Ζωνών (ΕΟΖ) σε παραμεθόριες περιοχές, ως "αναπτυξιακή" προοπτική, γνωρίζοντας ότι δεν υπάρχει σχετικό νομοθετικό πλαίσιο στην ΕΕ. Μπορεί να αναλογιστεί κανείς την εφαρμογή του τριτοκοσμικού αυτού μοντέλου στη Θράκη και την Ήπειρο, όπως προβλέπανε οι σχετικές μελέτες;
Κανένας αναπτυξιακός και κανένα μοντέλο περιφερειακής ανάπτυξης, όσο ολοκληρωμένο κι αν είναι, δεν μπορεί από μόνο του να αλλάξει την πορεία της χώρας. Ο νέος αναπτυξιακός, για να μπορέσει να λειτουργήσει επιταχυντικά στην οικονομία, θα πρέπει να υποστηριχτεί από ένα μεγάλο πλέγμα διαρθρωτικών αλλαγών, μεταρρυθμίσεων και παρεμβάσεων. Ενδεικτικά:
1. Η μεταποίηση της πρωτογενούς παραγωγής δεν μπορεί να είναι ανεξάρτητη της εθνικής στρατηγικής για τα εθνικά μας προϊόντα, της ανάδειξης των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της ελληνικής περιφέρειας και των μεγάλων αλλαγών που επιβάλλονται στη γεωργία και την κτηνοτροφία της χώρας μας.
2. Ο αγροτοδιατροφικός τομέας δεν μπορεί να μην εστιάζει στην ικανοποιητική κάλυψη των ποσοστών αυτάρκειας και βελτίωσης του ισοζυγίου, κυρίως στα γαλακτοκομικά και τα προϊόντα κρέατος, με παράλληλη σύνδεση, με το τουριστικό προϊόν και την ελληνική γαστρονομία.
3. Ο χώρος της κοινωνικής οικονομίας δεν μπορεί να γίνει βιώσιμος και ανταγωνιστικός χωρίς σύγχρονους συνεταιρισμούς, ισχυρά clusters και μεγάλη αύξηση του κοινωνικού κεφαλαίου της χώρας.
4. Η καινοτομία δεν μπορεί να στηριχτεί, αν δεν εξαλειφθούν γραφειοκρατικές αγκυλώσεις, συντεχνιακές λογικές και ανεπάρκειες της δημόσιας διοίκησης.
5. Οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις δεν θα μπορέσουν να επιβιώσουν χωρίς συνεργασία και συνέργειες, ευνοϊκές ρυθμίσεις, σχέδια αναδιάρθρωσης, όσες αντιμετωπίζουν πρόβλημα επιβίωσης, και λιγότερα, όταν το επιτρέψουν οι συνθήκες, φορολογικά βάρη.
6. Εξωστρέφεια, τόσο για προώθηση εξαγωγών, όσο και για προσέλκυση επενδύσεων, δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς δυναμική οικονομική διπλωματία, σύγχρονες δομές, στοχευμένες δράσεις στις αγορές και παροπλισμένους, εδώ και χρόνια, εμπορικούς ακολούθους, χωρίς κίνητρα, χωρίς δική τους γραμματεία και δικό τους προϋπολογισμό.
1. Στην παράλληλη χρήση επιχορηγήσεων, φορολογικών κινήτρων και νέων χρηματοδοτικών εργαλείων μόχλευσης.
2. Στην απλοποίηση των διαδικασιών αξιολόγησης και ελέγχου.
3. Στη μη ενίσχυση υπαρχουσών τάσεων με στόχο την αναδιάρθρωση της ελληνικής οικονομίας για έξοδο από την κρίση.
4. Στο μακροχρόνιο ευνοϊκό φορολογικό περιβάλλον για μεγάλες επενδύσεις.
5. Στην συνδυαστική λειτουργία με τα άλλα προγράμματα ενίσχυσης (ΕΣΠΑ, Πρόγραμμα Αγροτικής Ανάπτυξης, κλπ).
Ειδικά, για τον αγροτικό τομέα ο νέος αναπτυξιακός ενισχύει επενδυτικά σχέδια που έχουν να κάνουν με την δημιουργία νέας μονάδας, την επέκταση υφιστάμενης, την παραγωγή νέων προϊόντων, την συνολική αλλαγή της παραγωγικής διαδικασίας και την απόκτηση συνόλου στοιχείων του ενεργητικού επιχείρησης που έχει κλείσει.
Όλα τα παραπάνω αποτελούν και τις ουσιαστικές διαφορές με τους προηγούμενους αναπτυξιακούς, οι οποίοι επηρέασαν ελάχιστα την διάρθρωση της ελληνικής οικονομίας, χαρακτηρίζονταν από έλλειψη καθαρής στόχευσης και οράματος και περιόρισαν τον ρόλο τους σ έναν μηχανισμό παροχής ρευστότητας, ενισχύοντας καθιερωμένους κλάδους χαμηλής τεχνολογίας.
Φτάσαμε μάλιστα, το 2012, στο δυσάρεστο σημείο να γίνεται λόγος ακόμη και για δημιουργία Ειδικών Οικονομικών Ζωνών (ΕΟΖ) σε παραμεθόριες περιοχές, ως "αναπτυξιακή" προοπτική, γνωρίζοντας ότι δεν υπάρχει σχετικό νομοθετικό πλαίσιο στην ΕΕ. Μπορεί να αναλογιστεί κανείς την εφαρμογή του τριτοκοσμικού αυτού μοντέλου στη Θράκη και την Ήπειρο, όπως προβλέπανε οι σχετικές μελέτες;
Κανένας αναπτυξιακός και κανένα μοντέλο περιφερειακής ανάπτυξης, όσο ολοκληρωμένο κι αν είναι, δεν μπορεί από μόνο του να αλλάξει την πορεία της χώρας. Ο νέος αναπτυξιακός, για να μπορέσει να λειτουργήσει επιταχυντικά στην οικονομία, θα πρέπει να υποστηριχτεί από ένα μεγάλο πλέγμα διαρθρωτικών αλλαγών, μεταρρυθμίσεων και παρεμβάσεων. Ενδεικτικά:
1. Η μεταποίηση της πρωτογενούς παραγωγής δεν μπορεί να είναι ανεξάρτητη της εθνικής στρατηγικής για τα εθνικά μας προϊόντα, της ανάδειξης των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της ελληνικής περιφέρειας και των μεγάλων αλλαγών που επιβάλλονται στη γεωργία και την κτηνοτροφία της χώρας μας.
2. Ο αγροτοδιατροφικός τομέας δεν μπορεί να μην εστιάζει στην ικανοποιητική κάλυψη των ποσοστών αυτάρκειας και βελτίωσης του ισοζυγίου, κυρίως στα γαλακτοκομικά και τα προϊόντα κρέατος, με παράλληλη σύνδεση, με το τουριστικό προϊόν και την ελληνική γαστρονομία.
3. Ο χώρος της κοινωνικής οικονομίας δεν μπορεί να γίνει βιώσιμος και ανταγωνιστικός χωρίς σύγχρονους συνεταιρισμούς, ισχυρά clusters και μεγάλη αύξηση του κοινωνικού κεφαλαίου της χώρας.
4. Η καινοτομία δεν μπορεί να στηριχτεί, αν δεν εξαλειφθούν γραφειοκρατικές αγκυλώσεις, συντεχνιακές λογικές και ανεπάρκειες της δημόσιας διοίκησης.
5. Οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις δεν θα μπορέσουν να επιβιώσουν χωρίς συνεργασία και συνέργειες, ευνοϊκές ρυθμίσεις, σχέδια αναδιάρθρωσης, όσες αντιμετωπίζουν πρόβλημα επιβίωσης, και λιγότερα, όταν το επιτρέψουν οι συνθήκες, φορολογικά βάρη.
6. Εξωστρέφεια, τόσο για προώθηση εξαγωγών, όσο και για προσέλκυση επενδύσεων, δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς δυναμική οικονομική διπλωματία, σύγχρονες δομές, στοχευμένες δράσεις στις αγορές και παροπλισμένους, εδώ και χρόνια, εμπορικούς ακολούθους, χωρίς κίνητρα, χωρίς δική τους γραμματεία και δικό τους προϋπολογισμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου